
USA/Canada/Mexico 2016/2017 – periode 39: 22 oktober – 25 oktober
zaterdag 22 oktober – Brentwood – San Francisco
Het is toch erg meegevallen, de nacht, op deze plek. Als we wakker zijn gaan we gelijk rijden, dan komen we redelijk op tijd aan in San Francisco, dan hebben we misschien een plekje op de parking aan het water.
We rijden door de heuvels maar zien er niet zoveel van. In een plaatsje onderweg stoppen we bij de bibliotheek en nuttigen ons ontbijt daar. Er is wel internet maar het is niet snel, dat komen we niet vaak tegen, meestal is het snel bij de bieb.
Dan komen we bij San Francisco aan. We komen binnen via de Oakland Bay Bridge, dit is een tol brug en kost ons US$5, daar kun je niet voor omrijden. Dwars door de stad rijden we naar een parking aan het water met uitzicht op Alcatraz en de Golden Gate Bridge, het is aan de Marina Boulevard.

Het is er al hartstikke druk, er is een voetbal toernooi aan de gang voor kinderen, het ziet er gezellig uit. Op de parking is gratis wifi en we staan toevallig dicht bij de router dus de verbinding is prima te noemen. Ik ga eens kijken wat we in San Francisco kunnen doen en Co stapt naar buiten.
Ik hoor hem praten achter de camper, het is met twee fietsers die in de haven een boot hebben liggen waar ze bijna elk weekend komen. Ze gaan binnenkort met pensioen, ze zijn dus in hun honeymoon of their retirement. Ze zeggen dat je hier overdag prima kunt staan met je camper maar je mag hier niet overnachten, er wordt op gecontroleerd.

Na het middageten gaan we naar de pieren toe. Er is een pier waar je tall ships kunt bekijken en we kunnen naar binnen op onze Nationale Parken pas, dat is leuk zeg. Eerst bekijken we de Balclutha, het is een cargo schip gebouwd in Engeland en het vaarde tussen Engeland en San Francisco met kolen en graan. Graan werd ook wel het tweede goud genoemd, vanwege de kleur maar ook vanwege de goede export naar Europa. De te vervoeren goederen waren het allerbelangrijkste, want als de goederen waaronder etenswaren niet droog aankwamen kon je het net zo goed niet vervoeren. De goederen werden beter behandeld dan de zeemannen, Cargo is King.
Later ging de Balclutha in de zalmvangst/transport tussen Alaska en San Francisco. Het liep aan de grond en werd verkocht voor US500. Het schip werd weer opgelapt en kwam weer in de vaart onder de naam: Ster van Alaska. Er kwam een complete fabriek aan boord. De zalm werd gevangen en aan boord ingeblikt. Het was een hard leven voor de mensen die in inblikten. Ze werden met leugens aangemonsterd en zeiden: Het is iets beter dat slavernij. Het waren voornamelijk Chinezen en ze waren niet in dienst van het schip maar van het bedrijf dat de opdracht voor zalmvangst en inblikken gaf. Dus ze werden min of meer aan hun lot overgelaten door de kapitein van het schip.
Over dit leven was niet veel bekend totdat er een Amerikaanse journalist had aangemonsterd om zo’n reis mee te maken en mee te werken in de inblikkerij. Hij deed een boekje open over het leven van de Chinezen aan boord van zo’n schip. Daarna werd er een wet aangenomen die dit soort slavenarbeid de das om deed.
Toen de Balclutha aan de grond liep werden wel alle mensen gered die aan boord waren, tevens een deel van de goederen die bestonden uit etenswaren, iemand zei later: ik heb nog nooit zo’n goede schipbreuk meegemaakt, genoeg en lekker te eten. 😉

We bekijken ook nog de Northwest Pacific, een ferry van vroeger, die als radarboot in de vaart was. Er staan auto’s op uit die tijd, grappig om te zien.

We lopen verder langs de waterkant en komen bij pier 39, hier zouden zeehonden moeten liggen maar wij zien en ruiken ze niet. Het is wel gezellig druk overal, er is toevallig vandaag een ‘wharf fest’. Er zijn straat artiesten en straat muzikanten en heel veel mensen op straat. Er is een straat artiest die zichzelf aan het aanprijzen is: it is a very good show, I know it, because I’ve seen it myself.
Op Pier 33 kopen we kaartjes voor Alcatraz, dinsdagmorgen is de eerste mogelijkheid dat we mee kunnen met de ferry naar het eiland. Dat is nog ver weg maar we kopen toch de tickets. We vermaken ons wel tot die tijd.
Er is ook nog een museum met allemaal speelautomaten, van vroeger. Dus flipperkasten, voetbaltafels en nog veel meer, erg leuk om te zien. Het is er wel erg druk met allerlei muziek en geluiden. En je kunt hier goed je geld kwijt, het wordt een museum genoemd maar het is min of meer een ‘gokhal’.
We lopen terug naar de camper en gaan aan het einde van de middag op zoek naar een slaapplek. Ik vind iets 10km naar het westen bij de westkust, daar zijn een paar parkings. Maar als we daar aankomen mag je overal nergens meer dan 4 uur staan, dat gaat hem niet worden. Er is wel een onwijs mooie zonsondergang.

We besluiten om terug te rijden naar de parking waar we vanmiddag stonden en gokken dat we daar mogen blijven staan. Maar als ik later op internet wat reviews lees over deze plek komen ook de worden ‘boete’ en ‘wegsturen’ voorbij. We willen het niet gokken dat we straks een dikke geldboete krijgen en rijden voor 22uur weg naar een parking bij een bibliotheek, midden in de stad.
Daar aangekomen zit er een hek voor de ingang met daarop dat overnachten niet toegestaan is, jeetje. We rijden nog door de straten maar omdat het zaterdagavond is is iedereen thuis en op de plekken waar het mogelijk lijkt te zijn zijn uitritten van garages.
We gaan naar de andere kant van de Golden Gate bridge, daar heb ik een aantal parkeerplaatsen gezien in onbewoond gebied. Over de brug pakken per ongeluk een te vroege afslag en komen uit op Vista Point. Een grote parking waar je uitzicht hebt op de verlichte skyline van San Francisco en de verlichte Golden Gate brug. Er staan al een paar campers en we hebben het idee dat het hier wel meevalt met het geluid, oordopjes in en slapen gaan. hehe, eindelijk een plek. Uiteraard stap ik nog even uit om de skyline en brug vast te leggen op de gevoelige plaat. En dan is het oogjes dicht en snaveltjes toe.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij zaterdag 22 oktober.


zondag 23 oktober – San Francisco
Het is alles meegevallen met het lawaai, oordoppen helpen dan ook wel heel erg goed. We waren wel weer vroeg wakker en toen het licht was zijn we naar Marin Headlands NP gereden.
Op de parking bij het visitor centre doen we ons ontbijtje en even later staat Co buiten want er zijn veel vogeltjes hier. Terwijl hij met de 600mm in de weer is komt er een man naar hem toe die vraagt of het een 400 of een 600 is, een kenner dus.

Ze raken in gesprek. De man, Don Moseman, woont in deze omgeving en zegt dat hij erg van de natuur houdt en van wandelen/trekken. Hij is al twee keer Amerika in de breedte overgestoken, lopend en een keer van Canada naar Mexico. Hij had alleen een slaapzak mee en zo’n weggooi-camera zoals je die vroeger had. Hij is vegetariër en leefde veel op noten en andere eiwitrijke voeding. Hij is nu 77 jaar en ziet er erg goed uit.
Hij maakt tegenwoordig veel foto’s van dieren en liet Co een boek zien met foto’s die hij gemaakt heeft. Tijdens zijn wandeltochten heeft hij veel ingesproken op cassette bandjes en hij is van plan om daar een boek over te schrijven. Om dat te kunnen doen heeft hij leren lezen en schrijven want dat had hij nooit geleerd, hij is niet naar school geweest, dat was niet aan hem besteedt, dat zijn zijn eigen woorden.
Het is een gezellig gesprek, hij pakt een doos uit zijn auto met ansichtkaarten erin. Ansichtkaarten met daarop door hem gemaakte foto’s van dieren. We krijgen allebei een kaart van hem, ik van een coyote en Co van een uil. 😉

Na het eten rijden we naar de Marina boulevard want we willen een stoofpot maken, een heerlijk zuurkool pot, lekker pittig. En we willen inkopen doen voor de curry die we vanavond gaan maken.
Als we naar de Safeway lopen zien we dat er op het terrein van Fort Mason een farmers market is. We zijn nog net op tijd en kunnen een aantal biologische producten voor de stoofpot. Niet alles maar we gaan nog naar de Safeway.
Daar hebben ze heel veel biologische groente en fruit, wat een assortiment, daar worden we helemaal blij van. Nu hebben we alles om de stoofpot te maken.

Toen we naar de stad toereden liepen er op de Golden Gate brug een grote stoet mensen met gele t-shirts en protest borden. We konden niet lezen waar het over ging. Op de boulevard liepen ook veel mensen achter onze camper langs met protestborden. Toen we naar de Safeway liepen konden we lezen wat er op stond. Het ging om een protest tegen orgaan donaties vanuit China. Daar worden organen ‘geoogst’ bij levende mensen, het is een handel waar veel geld mee gemoeid gaat. Wij hebben op verzoek een petitie getekend.
We waren trouwens mazzel, de Golden Gate brug is een tolbrug maar het gaat automatisch via je kentekenplaat. Daar wij een Nederlands kenteken hebben wordt dat niet herkend en daardoor is de brug voor buitenlanders gratis, mooi meegenomen toch. 😉 Net als de brug toen bij Vancouver.

Aan het einde van de middag rijden we terug naar Marin Headlands, bij het visitor centre is een toiletgebouw en daar was stroom. 1,5uur later zijn de potten met zuurkool geweckt en staat de curry op het vuur.
Dan verhuizen we helemaal naar achter in het park waar een parking is bij Batterij Alexander, een onderdeel van een fort/bunkers. Kijken of we hier mogen blijven staan, we gaan het zien.

maandag 24 oktober – San Francisco
Je hoorde de branding van de oceaan maar het was niet storend voor het slapen. Gisteravond reed er een auto langs maar we werden niet verzocht om te gaan, weten ook niet of het een Ranger was, we hebben niet gekeken.

Vanmorgen zijn we naar een wasserette gegaan, we waren bijna door onze shirtjes heen, door het warme weer van vorige week, dan pak je wat sneller een schoon t-shirt.
Na de middag reden we terug naar Marin Headlands NP naar het visitor centre. Daar is stroom bij het toiletgebouw en we hadden nog een stoofpot te wecken. Ruim 2 uurtjes later was alles klaar.
Toen zijn we naar de Marina Boulevard gereden in San Francisco stad, daar hebben ze snelle wifi. Het snelst heb je het daar waar de router hangt. Aan de kant van het water zie je een wit kastje hangen aan een paal. Daar hebben we aldoor zo dichtbij mogelijk gestaan.
We hebben van de wifi gebruik gemaakt en een vlucht naar huis geboekt en weer terug. 29 December gaan we op huis aan en 29 januari komen we weer terug, via Los Angeles. 15 januari zijn we 6 maanden in de USA en dan moet je als persoon het land verlaten. Het is voor ons niet zeker of dat kan via Mexico en we willen niet de proef op de som nemen, we gaan gewoon effe naar huis, hartstikke leuk. Volgens mij maken we daar ook een aantal mensen heel blij mee.
Rond 20uur rijden we terug naar Marin Headlands NP. We hebben een ander plekje gevonden om te slapen, achter een groot gebouw, komt wel goed uit want er waait af en toe heel veel wind weg. En het regende in de loop van de avond, dat is andere koek als de zon.
Morgenochtend gaan we naar Alcatraz, en het leuke aan die trip is dat we morgenmiddag gewoon weer terug kunnen naar het vaste land.

dinsdag 25 oktober – San Francisco – Boulder Creek
Gisteravond zaten we ‘moeder ik wil bij de revue’ te kijken toen er een auto langs reed, even later zag ik lichten op de camper schijnen en weer even later werd er op de deur geklopt. Een Ranger mevrouw, ze vroeg direct of we wisten dat we in een nationaal park zijn en of we op de hoogte zijn van de regels en waarom we achter het gebouw staan. Co zei meteen, u praat te snel, ik kan u niet volgen, even om tijd te winnen.
Ze bond direct in en werd vriendelijker. Ik gaf aan dat we achter het gebouw stonden omdat er veel wind staat. Zij zei zelf: u heeft vandaag waarschijnlijk lang gereisd en hier een plekje gezocht, u zult wel moe zijn, wij zeiden alleen maar ja. We mochten hier niet blijven staan maar wel op de parking bij het strand, of we achter haar aan wilden rijden. Ik gaf aan dat we op poten staan en dat we even 5 minuten nodig hadden om op orde te komen. Geen probleem, ze bleef wel even wachten. 10 minuten later stonden we bij het strand. Niet onze favoriete plek vanwege het lawaai van de branding maar we stonden nu wel ‘legaal’ in het Nationaal Park. De Ranger zou doorgeven dat wij hier staan zodat er niet nog een keer op onze deur geklopt zou worden. Daarna hebben we even ons programma afgekeken, het was net de laatste aflevering.
Ondanks het lawaai van de branding hebben we wel goed geslapen, we waren zelfs wat later dan anders op. En dat was een klein beetje lastig omdat we vandaag naar Alcatraz gaan, met de boot van 9.10uur. En we zouden parkeren op Marina Boulevard, dat is zo’n 40 minuten lopen naar Pier 33, Alcatraz Landing. We kwamen daar een paar minuten voor 9uur aan en konden aansluiten in de rij. Om 9.15uur staken we van wal.

Het is 2,5km varen naar het eiland dus je bent er zo. Aan de achterkant (vanuit SF gezien) is de aanlegsteiger en aankomst Dock. Op de boot kregen we allemaal instructies en op het eiland ook nog eens, de Amerikanen dekken zich graag van alle kanten in. We liepen eerst naar het Cell House boven op de heuvel. Dat is de eigenlijke gevangenis, Alcatraz.

Bij de ingang krijg je een headset met afspeel apparaatje voor de audiotour, in allerlei talen waaronder in het Nederlands. Alleen in het Engels hoor je de originele stemmen, van gevangenen, bewakers en vrouwen en kinderen van de bewakers. Voor dove en slechthorende mensen staat het verhaal op papier, ik weet niet of dat in verschillende talen te lezen is.
Wij vonden het heel erg leuk om de verhalen te horen en dan ook nog in het Nederlands, dan kun je beter je aandacht erbij houden dan in het Engels, ondanks dat we dat ook goed kunnen volgen. Je loopt door het cellencomplex heen en krijgt uitleg over het leven in de gevangenis en ook verhalen over ontsnappingen e.d.
Onderstaande tekst komt van ontdek-amerika.nl:
De geschiedenis van het eiland gaat terug tot in het jaar 1775 maar de gevangenis is in gebruik geweest van 1934 tot 1963.
In het jaar 1775 heeft de Spaanse ontdekkingsreiziger Juan Manuel de Ayala het eiland ontdekt, en het op de kaart gezet met de naam “La Isla de los Alcatraces”, ofwel “het eiland van de pelikanen”. In 1850 besluit President Filmore dat er in en rondom San Francisco Bay een verdedigingslinie moet worden aangelegd, die de naam “Triangle of Defense” krijgt. Het strategisch gelegen Alcatraz Island wordt daarbij aangewezen als een van de plaatsen waar een fort moet worden gebouwd; in het jaar 1859 is het Captain Joseph Stewart die dit fort samen met 86 manschappen gaat beheren. De vuurtoren die op het eiland staat, de eerste aan de westkust van de USA, is dan al vijf jaar in gebruik. Het Amerikaanse leger is op deze locatie nooit in actie hoeven te komen, Alcatraz is nooit bij een militaire strijd betrokken geweest.
Vanwege het ijskoude water dat het eiland omringt en de zeer gevaarlijke stromingen, werd Alcatraz door het Amerikaanse leger beschouwd als een ideale locatie om er gevangenen te huisvesten. De eerste gevangenen arriveerden tijdens de Amerikaanse burgeroorlog. Later, tijdens de Spaans-Amerikaanse oorlog aan het eind van de 19e eeuw, bevonden zich ongeveer 450 krijgsgevangen op het eiland. De eerste burgergevangenen werden in 1906 naar het eiland gebracht, dat was een direct gevolg van de vernietigende aardbeving die San Francisco had getroffen.
Op 12 oktober 1933 kwam Alcatraz in handen van de United States Department of Justice, en werd het een federale gevangenis. Omdat de toestand van de gebouwen sterk verslechterde, en het te duur bleek te zijn om e.e.a. te onderhouden, werd de gevangenis in 1963 gesloten. De laatste gevangenen verlieten Alcatraz op 21 maart van dat jaar.
Van november 1969 tot juni 1971 werd Alcatraz bezet door een groep Indianen, die op deze manier aandacht eisten voor hun wens tot de oprichting van een Indiaans Cultureel Centrum. Tijdens de bezetting zijn er diverse vernielingen aangericht, daarbij ging het huis van de beheerder van de vuurtoren door brand verloren.
Sinds 1972 wordt Alcatraz beheerd door de National Park Service, het is nu onderdeel van de Golden Gate National Recreation Area. De toegang tot het eiland is gratis maar je kunt alleen met een ferry van 1 maatschappij er naar toe varen en daar betaal je US$ 35,50 p.p. voor.
De cellen:
Er zijn vier celblokken in de gevangenis. Block A is nooit gebruikt tijdens de jaren dat Alcatraz een federale gevangenis was. Block B en C (met in totaal 336 cellen) werden gebruikt voor de gewone gevangenen, in Block D (42 cellen) werden opstandige gevangenen opgesloten. De cellen in Block B en C zijn 1,5 meter bij 2,7 meter groot, en bevatten een smal bed, een wasbak met stromend water, een toilet en een uit twee planken bestaande tafel + stoel. De cellen in Block D waren iets groter. De gevangenis is nooit volledig bezet geweest, gemiddeld waren er 260 mensen gedetineerd.

De gevangenen:
De gevangenen mochten 1x per maand bezoek ontvangen, dat moest dan wel vooraf door de hoofdcipier worden goedgekeurd. Fysiek contact tussen gevangenen en bezoekers was niet toegestaan, zij konden alleen via een intercom met elkaar praten. De gesprekken werden door bewakers afgeluisterd, het was de gevangenen verboden om over het leven op Alcatraz te praten.
Tijdens de militaire tijd zijn door de toenmalige gevangenen – op initiatief van de California Spring Blossom and Wildflower Association – veel bomen, bloemen en struiken geplant. Nadat Alcatraz een federale gevangenis werd, nam de secretaris van de hoofdcipier het onderhoud van de tuinen over. Hij zorgde ervoor dat ook de gevangenen in de tuinen mochten werken, onder begeleiding van prominente plantkundigen. Het vormde voor hen een belangrijke afleiding van de dagelijkse sleur. De Gardens of Alcatraz worden tegenwoordig beschouwd als een belangrijk onderdeel van de historie van de gevangenis, vijf van de tuinen zijn gerestaureerd en worden nu door vrijwilligers onderhouden.
Al Capone, de gangster uit Chicago, is de meest bekende gevangene van Alcatraz. In eerste instantie was hij gedetineerd in Cook County Jail in Atlanta, maar omdat hij daar de bewakers wist om te kopen, werd hij overgeplaatst naar een gevangenis waar manipulatie niet tot de mogelijkheden zou behoren. Alcatraz, dus. Hij arriveerde daar in augustus 1934, voor een periode van 40 jaar. Tijdens zijn verblijf in Alcatraz heeft Capone diverse malen geprobeerd om hoofdcipier Johnston zo ver te krijgen hem speciale privileges toe te kennen, maar Johnston is daar nooit op ingegaan.
Robert Stroud staat vooral bekend onder de bijnaam “Birdman of Alcatraz”. Stroud, die veroordeeld was voor moord, heeft tijdens zijn eenzame opsluiting in de Leavenworth gevangenis in Kansas ongeveer 300 kanaries gekweekt en twee boeken over kanaries gepubliceerd. Stroud heeft 17 jaar in Alcatraz doorgebracht; omdat hij hier geen vogels mocht houden is zijn bijnaam niet correct. In 1962 werd het leven van Stroud verfilmd, de hoofdrol werd gespeeld door Burt Lancaster die hiervoor een Oscarnominatie ontving. Stroud heeft nooit toestemming gekregen om de film zelf te kijken. Hij overleed een jaar nadat de film werd uitgebracht, in 1963.
In zijn jonge jaren was George Kelly Barnes, geboren in 1895 in Memphis, Tennessee, een kleine crimineel. In 1930 trouwde hij met Kathryn Thorne, een vrouw die afkomstig was uit een notoire familie en die meerdere malen gearresteerd was geweest voor o.a. prostitutie en het plegen van overvallen. Zij werd er ook van verdacht dat zij haar tweede echtgenoot had vermoord, dit is echter nooit bewezen. Kathryn kocht een machinegeweer voor haar nieuwe man, en introduceerde hem als George “Machine Gun” Kelly in de onderwereld. Zij wordt door historici gezien als de mastermind achter diverse succesvolle overvallen die Kelly pleegde. In 1933 ontvoerde Kelly een rijke zakenman, die na betaling van $ 200.000,- losgeld werd vrijgelaten. Enkele weken later werden Kelly en zijn vrouw gearresteerd, zij werden beiden tot levenslang veroordeeld. Kelly werd op 4
september 1934 naar Alcatraz gebracht, waar hij – volgens hoofdcipier Johnston – een voorbeeldige gevangene bleek te zijn. In 1951 werd hij overgeplaatst naar een andere gevangenis waar hij drie jaar later, op zijn 59e verjaardag, aan een hartaanval overleed.
Gedurende de 29 jaren dat Alcatraz een federale gevangenis was, zijn er 14 ontsnappingspogingen geweest waarbij 36 gevangenen betrokken waren. 23 van hen werden tijdens hun poging aangehouden, 6 werden er doodgeschoten, en 2 mannen verdronken. De overige 5 mannen zijn nooit teruggevonden, waarschijnlijk zijn ook zij verdronken.


De bewakers
Gedurende de eerste jaren dat Alcatraz een federale gevangenis was, werkten er 90 bewakers. Later werd dat aantal – uit kostenoverwegingen – teruggebracht. Veel van de bewakers woonden – samen met hun gezinnen – op het eiland. Zij waren gehuisvest in drie appartementengebouwen en vier houten woningen (voor de officieren). De bewakers hadden een eigen winkel en ook een eigen bowlingbaan. De kinderen gingen elke dag met de boot naar school en waren elke keer weer blij als ze aan het einde van de dag weer in de betrekkelijke rust van het eiland terug keerden.
De hoofdcipier woonde in een groot huis nabij de cellenblokken, gevangenen met een goede reputatie werden ingezet om voor hem te koken en de woning schoon te houden.
Een van de regels, regel nr. 5 zegt: je hebt recht op voedsel, kleding, bescherming en medische aandacht. Al het andere dat je krijgt is een voorrecht. En zo waren er vele regels.
Het viel ons op dat ze hier wel heel erg goed te eten kregen, veel vlees, groente en fruit van goede kwaliteit, drie maaltijden op een dag. Het eiland was omringd door water maar drinkwater werd naar het eiland gebracht.
Er waren geen executies op Alcatraz hoewel er wel vijf zelfmoorden waren en acht moorden. Gevangenen bleven in Alcatraz totdat ze zich konden gedragen en terug konden naar de maatschappij, dat was na ca. 8 a 10 jaar. Er waren geen vrouwelijke gevangenen of bewakers op het eiland. In 1963 verliet de laatste gevangene Alcatraz. Toen hij in San Francisco aan land kwam en zich onder de mensen mengden voelde hij zich bijzonder ongemakkelijk. Iedereen die hij tegen kwam had een doel, behalve hijzelf.
Het eiland is bekend vanwege de gevangenis maar het eiland herbergt en rijk vogelleven. Het bevat een van de grootste Western Gull (meeuwen) kolonie van noord-California.

Tegen 14uur zijn we terug bij de camper en gaan nog even het internet op. Tegen 15uur rijden we weg naar het zuiden. We pakken niet direct de kustweg maar zetten TomTom op kronkelen en komen op de ’35’ uit. Die blijkt totdat we stoppen alleen maar door bosgebied te rijden, het is een mooi bos maar het duurt ons te lang. Kijken of we morgen een andere route op kunnen pakken.
Die bossen zijn onderdeel van verschillende staatsparken en daar mag je niet overnachten. De meeste parkeerplaatsen zijn voorzien van een hek en een bord waarop staat dat de poort een half uur na zonsondergang sluit en ‘s ochtends om 6 uur weer open gaat, verboden om te overnachten dus.
We belanden in het plaatsje Boulder Creek en vinden daar een plek naast een afgesloten hekwerk rond de parking van een kerk. We staan langs een rustige weg. Het was een leuke dag met een interessant bezoek aan Alcatraz, vooral de audiotour vonden we erg leuk.


ga naar periode 40
terug naar overzicht