
USA/Canada/Mexico 2016/2017 – periode 37: 14 oktober – 17 oktober
vrijdag 14 oktober – Las Vegas
Voor mij was het een rommelige nacht, ik hoorde niet maar voelde de vrachtwagen die met zijn motor draaiende stond, het dreunde en trilde, we waren te dicht bij. Co heeft wel goed geslapen, met oordoppen in. En het was erg warm in de camper.
Het is ‘s morgens vroeg al erg warm, we besluiten om naar een bibliotheek te gaan, voor internet en voor wat koelte, want zelfs de wind is warm. De eerste bibliotheek heeft alleen maar volle parkeerplaatsen, het is in de buurt van een universiteit en er schijnt een presidentieel debat aan de gang te gaan.
Via Maps.me vind ik een andere bibliotheek maar als we daar aankomen is er van alles maar geen bibliotheek. Drie maal is scheepsrecht, een volgende bibliotheek bestaat wel en heeft een bijna lege parkeerplaats, en airconditioning en snelle wifi. We zijn daar tegen half elf en dan is het 32º. Ondertussen kregen we een berichtje van Donna dat zij ter plekke waren aangekomen maar ons niet zagen. Dat klopt, we zijn er even niet. 😉 We spreken af dat we tussen 14-15uur weer terug zijn.
Tegen 13uur zijn we terug op de parking van de Ballys en zien daar de trailer van Dan en Donna staan, zelf zijn ze op stap. Een half uurtje later zijn ze terug. Donna vind het allemaal maar niets, die drukte in de stad, als wij er niet waren geweest had ze het liefst weer weg gereden, naar rustige oorden. We gaan in de schaduw van de camper zitten en brengen de rest van de middag gezellig pratend door. We hebben elkaar immers de vorige keer niet lang gesproken, dat halen we nu ruimschoots in. Ze hebben erg genoten van hun reis, ze zijn voor het eerst voor zo’n lange tijd van huis. 12 september vertrokken en rond 1 november weer thuis, maar ze genieten volop. Hun trailer oogt klein maar is van binnen verrassend ruim en mooi ingericht.
Donna vind ons gefilterde water erg lekker en maakt een foto van het filter. Ze kan het op een uurtje rijden afstand van hun huis zo ophalen, en dat lijkt haar wel wat.

We eten samen, wij maken een pot soep warm en Donna maakt een boerenkoolsalade, het smaakt allemaal prima. Daarna lopen we naar de Strip. Het is nog niet zo druk maar dat komt wel. We lopen eerst naar de Bellagio waar we wachten op de fontein show. Dit keer heeft de muziek een stevig ritme en daardoor zijn er andere bewegingen van de fonteinen, het was weer erg mooi om te zien.

Dan hobbelen we wat langs de casino’s en hotels, inmiddels is het enorm druk geworden maar wel heel gezellig. We lopen terug door het Ballys casino en hotel, er is van alles te zien, winkeltjes, eettentjes, een Spa, een zwembad, het is gewoon een dorp op zich.
Tegen 22uur zijn we weer terug bij de campers, gooien de boel open en gaan nog even buiten zitten. We hebben geen spijt dat we nog een nachtje langer zijn gebleven om Donna en Dan te ontmoeten, het was erg gezellig, het zijn aardige mensen. Ze vroegen aan ons om hun hartelijke groeten over te brengen naar Hannie en Nanda, bij deze gedaan.
Ondanks dat alles open stond bleef het 30,5º in de camper. Mijn oogjes begonnen zwaar te worden dus we wensten elkaar welterusten en begaven ons in de warmte. Gelukkig staan er geen vrachtwagens en bussen in de buurt en de grote camper naast Donna en Dan doet net zijn airco uit, dat stilt op.

zaterdag 15 oktober – Las Vegas – Lone Pine
Het was een redelijk rustige nacht, wel erg warm, zo’n 30,5º was het binnen. Het koelde gisteravond ook niet echt af. Vanmorgen nemen we afscheid van Dan en Donna, zij reizen verder naar het oosten, wij gaan naar het westen. We vonden het heel gezellig, Dan and Donna, thanks for mailing us to meet each other in Las Vegas, it was nice talking to you. Have a nice and save trip home and enjoy the rest of your trip.

We rijden Las Vegas uit en werpen nog een laatste blik op New York, New York en Excalibur met de Disney-achtige torentjes. Op naar
Death Valley NP. Ik weet niet wat we daarvan moeten verwachten. Heb er wel iets over gelezen maar niet in detail. Dat doe ik onderweg, het is een beetje een saaie route over de ‘160’, dus doe ik wat voorbereidend onderzoek.
Ik lees dat er een mooie route in het park is die de ‘Artist Drive’ heet. Er zijn bergen in allerlei kleuren, geel, groen, rood, bruin tot zwart. Dat willen we wel eens zien, we houden wel van kleuren.
Maar eerst komen we langs Zabriskie Point. We stappen uit bij het viewpoint, het is dan zo’n 38º. Maar als we naar boven lopen is het op zich wel te doen. Wat een prachtig uitzicht heb je hier, heel kleurig en mooie vormen.

Vlak voor het visitor centre buigen we af naar links richting Shoshone. Na 13km gaan we linksaf de Artist Drive op, een one way road. We zijn dan op zo’n 48meter beneden zeeniveau. De weg slingert zich tussen allemaal mooi gekleurde rotsen door, wat is het hier ontzettend mooi. De weg is smal maar goed. Af en toe stoppen we om andere mensen door te laten. Deze weg mag je niet rijden als je een camper of combinatie hebt die langer is dan 25 feet. Wij zijn 24 feet dus dat is geen probleem. Terwijl we deze weg rijden snappen we niet waarom langere campers hier niet mogen rijden, het zou totaal geen probleem moeten geven. Zo’n mooie omgeving die gun je toch iedereen?


Na al dit moois rijden we terug naar de Junction en gaan linksaf naar het visitor centre. We kwamen op deze weg heen en ook terug fietsers tegen, er was een wielertour gaande, dat verzin je toch niet, einde van de morgen, zo’n 38º, en dan ga je tegen een berg op fietsen. Er stonden dan ook veel fietsers stil langs de kant, uit te hijgen, de ritsen van de fietspakken ver open. Het lijkt met totaal niet gezond met zulke hitte, het is nog warmer dan je eigen lichaamstemperatuur.
Bij het visitor centre is er wel wifi maar onze computers gaan niet aan de gang, te traag dus. We eten buiten in de schaduw en rijden dan naar de west ingang van het park. De rest van de route is saai te noemen. De temperatuur loopt op tot 42,5º, we hebben voor het eerst onze airco aan, is ook wel een keertje goed voor de airco zelf, hij deed het prima.
Dan zien we in de verte en diepte een enorme zandwolk door het dal trekken, heel lang en giga hoog. Even later zien we dat wij daar dwars doorheen moeten, oeps, dat wordt zandhappen. De auto’s die ons tegemoet komen zijn allemaal stoffig en zanderig, dat belooft wat.
Even later rijden we er midden in, we zien geen hand voor ogen, echt maar 15 meter zicht. Het stormt er pittig op los, we rijden ca. 1km in deze zandstorm. We hebben op tijd alles dicht gedaan en de luchtstroom op intern gezet maar als ik later door de camper loop ligt er een en al zand op de vloer.
We rijden aan de andere kant van de vlakte weer de bergen in en af en toe buigen we weer richting de zandwolk maar gelukkig hoeven we er niet meer doorheen. Verderop zien we in een andere vlakte weer zo’n wolk, maar daar hebben we geen last van. De temperatuur zakt weer naar wat normaler, 28º dus we doen de airco weer uit en de ramen open.

In Lone Pine gaan we tanken, US$ 3,18 per gallon, dat is toch wel de duurste die we gehad hebben, maar ja, je zal het maar nodig hebben, en dat hadden we. We mogen ook water tanken, en na zo’n warme, zweterige dag gaan we even lekker douchen.
Als ik klaar ben met douchen komt Co weer terug de camper in, er is hier snelle wifi en hij heeft het wachtwoord. Even later is alles weer bijgewerkt en zijn de krant en mails binnen en beantwoord.
We worden aangesproken door een paar mensen, een mevrouw meldt dat er dinsdag in Yosemite sneeuw wordt verwacht en een andere mevrouw vraagt waar we gaan overnachten. Ze stelt voor om naar de trailhead te gaan via de Whitney Portal Road, zo’n 14 mijl van hier. Het is een mooie route naar een mooie omgeving. Ze vertelt het zo enthousiast dat we besluiten om daar heen te gaan. Het schijnt de hoogste berg te zijn van Amerika, althans, alleen de Denali is hoger.

Het begint al aardig te schemeren maar ik zie dat we door een omgeving rijden die heel erg op Tafraoute lijkt, met ongeveer dezelfde rotsen, qua vorm en kleur, grappig.
In het donker komen we aan op onze eindbestemming. Er staan borden dat je voor de parking bij de trailhead een permit nodig hebt en dat camperen alleen mag in de campgrounds. Ondanks die borden gaan we hier toch overnachten, we gaan niet helemaal weer terug naar beneden. Onderweg hebben we wel twee plekken gezien maar het was daar enorm aan het stuiven, we hebben zand genoeg gezien vandaag.
We hadden het idee om Sequoia NM te bezoeken maar dat was nogal omrijden en nu we weten dat er in Yosemite sneeuw wordt verwacht slaan we Sequoia over. Die bomen zullen er een volgende keer ook nog wel staan, verwacht ik.
Op de parking waar we nu staan staat ook nog een camperbusje, die reed net voor ons uit. Morgen zien we wel weer.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij zaterdag 15 oktober.

zondag 16 oktober – Lone Pine – Bodie Road
Toen we gisteravond hier aankwamen zagen we ook nog een bordje ‘bear activity’, er zijn dus beren hier, nou dat hadden we toch helemaal niet verwacht. Alleen hebben we ze dus niet gezien. Wel zagen we vanmorgen vroeg 3 herten over de parking lopen, mama met 2 kleintjes. Ze verdwenen alras tussen de bomen.

Om 7.30uur rijden we weg, terug naar beneden, het is een steile weg dus rustig aan. De zon is al volop aanwezig en de lucht is blauw. Alleen bij de bergen hangt constant een lading wolken. We zien bij een van de wolken een deel van een regenboog, een apart gezicht, helemaal blauw, de zon schijnt en een regenboog. We zien vandaag uiteindelijk wel 6x een regenboog, of een stukje ervan.

Het is een mooie route, door een zeer ruime vallei met aan de linkerkant een bergketen, de Sierra. In Bishop gaan we bij de bibliotheek internetten, althans dat dachten we. Maar er wordt een Patron ID en wachtwoord gevraagd en bij de deur hangt niets aan en de bieb is dicht. Er is een laundry tegenover dus ik ga daar even kijken. Blijkt dat er in dit dorp een algemene wifi is ‘iMainst’, zonder wachtwoord. Als we op het bankje bij de mainstreet gaan zitten hebben we redelijk goede ontvangst.
We kijken voor het weer in Yosemite en zien dat het vandaag slecht weer is maar vanaf morgen wordt het de rest van de week prachtig mooi weer. Als het dan vandaag slecht weer is zal het in de bergen wel sneeuwen, dus dat wordt morgen een dagje overbruggen.
Als we later in Lee Vining bij het visitor centre bij het Mono Lake een plattegrond van Yosemite NP ophalen wordt gezegd dat de Tioga Pas vandaag en morgen dicht is, vanwege het slechte weer. Vanaf dinsdag wordt er mooi weer verwacht, wanneer de pas open zal gaan weten ze nog niet.
Vandaag is de temperatuur van slag, we startte vanmorgen met 10º, tijdens de ochtend steeg die naar 24º rond 10uur en toen we onderweg hoger kwamen en de regen inreden was het 9,5º, wat een verschillen.

Na Lee Vining rijden we naar Bodie, een spookstadje dat nu een State Park is. Er is ooit sprake geweest dat een Canadese mijnmaatschappij in de omliggende heuvels opnieuw naar goud wilde gaan zoeken maar dat is afgewimpeld anders had Bodie niet meer bestaan.
Wij rijden via de ‘167’ naar Bodie toe, het eerste stuk is asfalt maar de laatste 15km zijn gravel/dirtroad, we rijden niet harder dan 10-15km p/u. Maar langzaam aan kom je er ook. Onderweg komen we nog en roedeltje herten tegen waar twee jonkies bij zijn. Die dieren hebben zulke lieve ogen met prachtige wimpers.

Bodie is een verlaten goudzoekersstad in Californië, een zogenaamde ghost town. Van de oorspronkelijke bebouwing is nog ongeveer 5% in tact.
Het stadje is in 1962 uitgeroepen tot State Historic Park, en het wordt nu beschermd tegen verder verval. Er staan nog ongeveer 200 gebouwen, en Bodie is daarmee een van de best bewaarde spookstadjes van de Verenigde Staten.
Bodie is vernoemd naar Waterman S. Bodey (ook wel William S. Bodey genoemd), die hier in augustus 1859 goud ontdekte. Lang heeft hij niet in het naar hem genoemde plaatsje gewoond; hij overleed op 20 november van hetzelfde jaar. Op dat moment woonden er ongeveer 20 goudzoekers in het plaatsje. Na de bouw van de Standard Mill groeide de bevolking explosief, in 1879 telde Bodie ongeveer 10.000 inwoners.
Het leven was er rauw en hard, Bodie had met z’n grote aantallen schietpartijen en overvallen een erg slechte reputatie. Ook de moeilijke weersomstandigheden maakten het leven in het stadje erg zwaar. Tijdens de hoogtij-jaren verwerkte de Standard Mill voor een waarde van
$ 14.000.000,- aan goud en zilver, maar na het jaar 1892 werden de opbrengsten steeds minder. Op 25 juli 1892 ging een groot deel van de huizen en andere gebouwen verloren tijdens een grote brand. Op 23 juni 1932 vernietigde een tweede grote brand opnieuw een belangrijk deel van de stad. De laatste bewoners verlieten Bodie in de jaren ’40 van de vorige eeuw.
Het is een State park en de entree is US$ 8 p.p. Je kunt ook een gids kopen waarin staat wie er in de huizen hebben gewoond en welke functie de andere gebouwen hadden. De kerk, gevangenis en school kun je bekijken. Alhoewel de school gesloten was toen wij er waren. Er is ook een museum met allerlei gebruiksvoorwerpen van die tijd en die is gratis.

We lopen rond tussen de huizen en kijken bij een aantal naar binnen. Er liggen dikke lagen stof op de aanwezige spullen en meubels. Er is een saloon waar de bierflesjes nog op de toog staan en op het biljart liggen 2 ballen en keu’s. Er staan bedden en tafels en stoelen in de huizen en keukens met potten en pannen, ook alles onder een dikke laag stof. Behang hangt in vellen bij de wand neer maar het heeft wel een mooie sfeer.
Het is koud hier, er waait een straffe wind. Wat zullen de mensen die hier gewoond hebben een hard leven hebben gehad. De school is nog ingericht, ze kunnen zo verder gaan met les geven, wel eerst even afstoffen. Er is een gokhuis, de fiches liggen nog op de roulette tafel, heel wat anders als alle glitter en glamour van Las Vegas.

Buiten bij elk huis staat een poepdoos, een klein huisje met en plank met gat er in. Zelfs bij het Bodie hotel staan de wc-huisjes achter buiten. Ze worden nu ook als ‘restrooms’ gebruikt.

Bij de garage staan 2 ouderwetse pompen, van Shell en een oude auto. De bijbehorende garage heeft binnen een kalender hangen van Good Year, de vrouw op de foto heeft wel gewoon haar kleren aan. De dorpswinkel is ook nog redelijk ingericht, een mooi gezicht.

We rijden via de ‘270’ terug naar de ‘395’ en dat scheelt een aantal mijlen in gravel, we hoeven van de 13 mijl lange weg maar 3 mijl gravel te rijden, kijk dat scheelt weer. 1,5km Voor het einde van de weg vinden we een parking langs de weg, hier gaan we overnachten. Net voor deze plek zagen we nog mooie herfstkleuren, prachtige gele bomen. We zullen op onze weg naar het zuiden nog wel meer herfst tegenkomen, hier is het waarschijnlijk toch wat later als in koudere oorden.
De rest van de Bodie-foto’s vind je op de aparte fotopagina.

maandag 17 oktober – Bodie Road – Lee Vining
We rijden vroeg weg, de nacht was koud maar wel rustig. Onderweg stoppen we nog even op een parking om te wachten tot het lichter wordt want het we zien dat het een mooie omgeving is waar we door rijden, met veel herfsttinten en sneeuw. Ja, de regen is tot bijna op onze hoogte omgezet in sneeuw. Samen met de gele en oranje bomen en het warme ochtendlicht is dat een prachtig gezicht.

We komen in Lee Vining een bord tegen met bibliotheek er op, terwijl Maps.me hier geen bieb ziet. Het is op het terrein van een Highschool, een apart gebouw is de bibliotheek. We brengen daar de ochtend door, het internet is bijzonder snel. De apps zijn weer bijgewerkt en voor de laptops waren er updates, dat kon nu het zo snel is. Ik heb het in Maps.me aangepast, dat de school een bieb is. N37º57’38.23”, W119º07’16.41”
Na de middag gaan we kijken of de Tioga pas naar Yosemite park al open is. Maar het bord vlak voor de afslag geeft nog ‘closed’ aan. We gaan even tanken, US$ 3,44 per gallon, maar we willen met een volle tank de pas over morgen, mits-ie open is.
We besluiten om een stukje te gaan rijden. De Sonora pas is ook gesloten dus gaan we zuidwaarts. We duiken na ca. 10km de Mono Mills road op de ‘120’. Eerst rijden we tussen de bomen, van diezelfde als in Canada. 😉 Maar dan wordt het landschap weer open en rijden we langs Tafraoute rotsen. Even later komen we aan in Benton Hotsprings.

Er staan in het gehuchtje wat oude schuren, auto’s en andere attributen. Dus even verder parkeren we de camper en stappen we uit, het zonnetje in. Er vliegt een roofvogel en er zijn veel kleine vogeltjes, dus ook de 600mm komt tevoorschijn. Co vermaakt zich met de vogeltjes, ik ga de oude spullen eens nader bekijken.
Als ik langs een klein waterstroompje loop zie ik dat er dampen afkomen, als ik voel is het warm water. We kunnen hier wel even badderen. Bij een paard staat een vrouw en ik loop naar haar toe. Ze weet te vertellen dat je bij het gebouw aan de overkant van de hotspring gebruik kunt maken, maar dat kost US$50. Zo he, dat is duur. Ik vraag waar de gratis hotsprings zijn.
Ze verwijst ons 4 mijl terug naar de Benton Crossing Road. Die komt uit op de ‘395’ en voor het einde zijn er een aantal hotsprings langs de weg. Het klinkt aantrekkelijk, TomTom zegt wel dat er onverhard in zit. Het scheelt bovendien heel veel kilometers omrijden. We gaan het doen.

Als ik iets aanpas in de route is het opeens niet meer onverhard, prima toch. Aan het einde van de weg zijn er wat weggetjes naar links en rechts en in de verte zien we auto’s staan. Maar verder geen beweging in de omgeving. Bij een weggetje zie ik net iemand uitstappen en door de verrekijker zie ik dat de man achter uit de auto een handdoek pakt en in zijn tas stopt. Daar zal dus wel wat nattigheid zijn. Maar de oprit is behoorlijk diep dus dat durven we niet aan, met onze lange oversteek.
Er staat eigenlijk nergens aangegeven dat zo’n weggetje naar een hotspring gaat. Er staan wel vaak borden over vissen en jagen. Het lijkt met niet dat vissen in warm water zwemmen, althans, een vis is tenslotte toch een koud water dier.
We draaien de ‘395’ op naar Lee Vining. De omgeving kleurt weer langzaam aan in het avondlicht, altijd mooi om te zien. Tegen half 6 komen we aan bij het visitor centre waar we gaan staan tot het donker wordt. Daarna rijden we naar de bibliotheek voor de wifi en gaan we kijken of we hier ook kunnen overnachten. We zagen vanmorgen nergens borden staan, dus het is het proberen waard.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij maandag 17 oktober.

Ga naar periode 38
Terug naar overzicht