
USA/Canada/Mexico 2016/2017 – periode 36: 10 oktober – 13 oktober
maandag 10 oktober – Hurricane – Smithsonian Butte
Vanmorgen reden we weer naar Zion NP, om te wandelen. We parkeren de campers bij het visitor centre op de speciale RV parking en lopen naar halte voor de shuttlebus. De Scenic Drive mag je niet met je eigen auto rijden, je kunt alleen met de shuttlebus mee. Het is een soort hop-on hop-of bus en er zijn 9 haltes waar je in en uit kunt stappen.
Wij rijden helemaal mee naar het eind, zo’n 40 minuten rijden. We stappen uit bij halte ‘Temple of Sinawava’. Daar gaan we de ‘Riverside trail’ wandelen. Het is een rustige wandeling met weinig hoogteverschil en het is heen en weer 3,2km en een hoogteverschil van 17mtr. De trail eindigt daar waar ‘the Narrows’ trail begint. Vanaf dit punt loop je telkens door het water en door een canyon heen.

Je kunt er zelfs speciale schoenen voor huren en dan krijg je er een houten wandelstok bij in bruikleen. We zien heel wat gele schoenen voorbij komen. Deze schoenen mogen dus nat worden maar het speciale aan de schoenen is dat je hiel gefixeerd blijft, zo kun je geen blaren oplopen. Je mag deze wandeling niet lopen op sandalen of andere open schoenen, te gevaarlijk, je kunt heel gemakkelijk je tenen stoten en openhalen, zelfs breken. Maar alles geschiedt op eigen risico.

Onze wandeling is een heen en weertje en tegen 11uur zijn we terug bij de bushalte. We gaan weer helemaal mee terug om te eten in de campers. We hadden geen zin om alles mee te slepen.
Na het eten gaan we weer met de shuttlebus mee en nu stappen we uit bij halte 6, ‘The Grotto’. Hier lopen een combinatie trail, de Kayenta trail (1.6km – 46mtr hoogteverschil), dan via de upper Emerald Pool trail (1.6km – hoogteverschil 61mtr) naar de lower Emerald Pool trail (0.8km – 21mtr hoogteverschil). Het is een leuke wandeling, jammer dat de watervallen droog staan. Alleen bij de lower Emerald Pool valt nog een sluiertje water over de rand, je loopt er achterlangs en vangt een paar frisse druppels op.


We pakken de bus bij halte ‘Zion Lodge’ en natuurlijk is het aan het einde van de middag druk met mensen die terug willen naar de parking. We hebben het geluk dat er een lege bus in aantocht is. ‘s Ochtends worden de bussen gevuld totdat iedereen een zitplaats heeft, er zijn geen mensen die staan. Maar terug, en dan zeker aan het einde van de middag, worden de bussen volgeladen, dus ook met staande mensen, op zich logisch.
Op de parking doen we nog een kopje thee en dan rijden we naar een plekje dat ik gevonden heb via iOverlander. Het is een parking bij de bibliotheek en speeltuin. De review is nog vrij vers, november 2015, dus we gokken het erop dat het mag daar.

Als we staan komt er een Duits echtpaar met een huurcamper en even later nog een Duits stel en een Nederlands stel. Een camper vertrekt weer dus we staan op een gegeven moment met 4 campers. Maar dan komt tegen half 8 iemand (security) ons vertellen dat we hier niet mogen overnachten, goh had-ie dat nu niet eerder kunnen doen. De man vertelt waar we wel mogen staan en zegt ook dat ze hier de hele zomer mensen weg sturen. Ik zou zeggen, zet dan een bordje neer dat het niet mag, maar er staat nergens iets aangegeven.
We pakken de boel op en vertrekken naar een andere plek die ik via iOverlander heb gezien. Het is in de natuur langs een gravelweg. Buiten de stad mag je langs de gravelwegen overal overnachten, als je maar minimaal een halve mijl van de doorgaande weg vandaan blijft. Soms zit het mee, soms zit het tegen.

dinsdag 11 oktober – Smithsonian Butte – St. George
Vanmorgen eerst nog even een fotootje gemaakt van onze overnachtingsplek, het was immers al donker toen we hier aankwamen. Bij Hannie en Nanda is alles nog in diepe rust, de gordijntjes zijn nog gesloten.
We rijden om 6.45uur weg, op weg naar Zion NP. We gaan met zijn tweetjes wandelen, we hebben de Angel’s Landing op het oog, dat is een wandeling van 8.7km, ze geven er 4 uur voor op en het hoogteverschil is 453meter. Hannie en Nanda gaan niet mee, zij rijden door naar St. George waar wij ze later op de dag weer zullen ontmoeten, bij de Walmart.
Op de parking in Zion NP eten en drinken we en maken we eten klaar voor onderweg. Het is bewolkt en er vallen zowaar een paar spatjes, wat moet je nu aantrekken voor de wandeling. Het is wel al 16º. Ik start in lange broek met mijn korte broek eronder, Co in korte maar hij neemt wel een lange broek mee, zo kunnen we alle kanten op, net als het weer. We gaan met de shuttlebus naar halte Grotto en om 8.45uur gaan we van start.
Het pad stijgt gestaag totdat het een echte kuiten bijter wordt, en even later volgen er een paar switchbacks (haarspeldbochten). Al we dat gehad hebben pauzeren we even met een kopje thee. Op het begin van de route kun je al zien waar je heen gaat lopen, een hoge klif rechts voor ons, maar omdat we niet precies weten waarnaar we zoeken moeten zeggen we, we zien het op de terugweg wel waar we geweest zijn.

Daarna lopen we door een smalle canyon die de Refrigator Canyon wordt genoemd omdat-ie heel erg koud kan zijn. Vandaag niet, de wind is er niet bij. Gaandeweg de wandeling klaart het op en wordt het zelfs best wel warm, zeker ook omdat we omhoog lopen.
Na de Canyon komen we bij Walters Wiggles, een tweede serie switchbacks. Er zijn 21 bochten, de afstanden tussen de bochten zijn heel kort maar het pad is hier heel erg steil. Dan lopen we over slickrock, gladde rotsplaten en even later zien we het laatste deel dat we gaan lopen. Een grote, steile rots waar je met behulp van kettingen omhoog kunt klimmen. Aan de rechterkant is er een diepe afgrond, niet geschikt voor mensen met hoogtevrees of die niet zeker ter been zijn. Het is een stevige klim dus we nemen af en toe een kleine pauze, vooral de grote stappen benemen je soms de adem.


Dan lopen we een klein stukje naar beneden om uit te komen bij een smalle bergkam met slickrock waar we met behulp van kettingen verder omhoog klauteren. Af en toe op elkaar wachtend als er tegenliggers zijn. De ene keer wachten zij de andere keer wij. Tijdens de laatste 800 meter stijg je 150 meter. De trail eindigt op een platte lang gerekte top. Hier zitten veel mensen uit te rusten en van het uitzicht te genieten dat hier werkelijk prachtig is, de beloning van de inspannende wandeling.
Onderweg naar boven kwamen we al veel mensen tegen die de top al hadden bereikt. Als we een stelletje tegen kwamen zei Co af en toe: You’ve brought an angel with you. Dat vonden ze wel grappig.
We eten onze yoghurt boven op de berg en daarna dalen we weer terug langs dezelfde route. Dat gaat een stuk gemakkelijker als het omhoog klauteren, we zijn zo beneden langs de ketting.



Als we bijna beneden zijn komen mensen tegen die de wandeling net beginnen. We wijzen achter ons naar boven en zeggen dat daar de Angels zijn. Sommige schrikken ervan dat ze daar helemaal naar toe ‘moeten’, zullen we dat nog wel doen. Wij zeggen dat het hartstikke de moeite is om er naar toe te wandelen/klimmen.

Heen hebben we er 2 uur over gedaan, terug een kwartiertje korter. Voor de benen is het best wel zwaar, vooral mijn knieën moeten ontgelden. Maar we komen weer heel beneden. Om 13.45uur zijn we terug bij de camper. Het was een bijzonder leuke wandeling, ik zou zeggen, als je in Zion bent moet je die zeker doen. Wij hebben er heel erg van genoten.
We rijden eerst naar de townhall/bibliotheek waar we gisteren einde van de dag waren. Even bijkomen van de inspannende wandeling, even internetten en ondertussen warmt het water op voor een welverdiende douche. Op het grasveld bij de picknickbanken staat een waterkraan dus na het douchen vullen we nog even onze watertank.
Daarna rijden we naar Hurricane waar we op zoek gaan naar biologische groente en vlees, want het is bijna weer tijd om stoofpotten te maken. We vinden bij de farmers market de meeste spullen en we krijgen het advies om naar Lin’s market te gaan voor biologisch vlees. En dat vinden we daar.
Daarna rijden we naar St. George, naar de Walmart aldaar(na een kleine omweg vanwege een afgesloten weg) maar daar kunnen we Hannie en Nanda niet vinden. We kijken via de wifi van de Walmart of er nog een vestiging is en die is er, 12km verderop.
We rijden daarheen en vinden daar Hannie en Nanda. Bleek, wij stonden bij de vestiging in Washington (de plaats dan he) en zij in St. George, weet ik veel. Om half 7 waren we daar. Je mag daar niet overnachten dus heb ik via Maps.me een plekje gevonden bij een parkje.

Woensdag 12 oktober – St. George – Valley of Fire parkroad
Vanaf vandaag reizen we apart verder door Amerika. We hebben Hannie en Nanda in 2014 ontmoet in Tafraoute in Marokko en het klikte meteen erg goed met elkaar. We zijn toen een tijdje, samen met Cees, met elkaar opgetrokken en in 2015 en 2016 zijn we met zijn viertjes door Marokko gereisd, met heel veel plezier. Marokko is een heel ander land dan Canada en Amerika en tijdens deze huidige reis kwamen we er met zijn viertjes achter dat er toch verschillende interesses waren, en dat kan, we zijn immers vier verschillende persoonlijkheden. En dan komen er irritaties.
Het sluimerde al een tijdje en gisteravond werd er door Hannie en Nanda besloten om apart verder te reizen. Als er iets is waar wij Hannie en Nanda bij kunnen helpen mogen ze natuurlijk altijd op ons terug vallen, via wifi kunnen we zeker contact houden. We zullen ze ontzettend missen en wensen ze vanaf deze plek een fijne tijd en veilige kilometers toe.
Gisteravond sloeg onze koelkast niet aan op gas, wat nu weer. We hebben een week voordat onze camper verscheept ging worden de brander van de koelkast laten ontroeten, dat zou dus wel erg snel zijn als-ie het nu weer zou hebben. Morgen maar eens kijken.
Vandaag gekeken maar Co zag geen roet op de brander. Toen we water wilden koken voor thee deed het gasfornuis het ook niet. Dan maar even bij de gasflessen kijken. Eerst lukte het niet omdat Co de groene knop niet goed indrukte maar even later deed alles het weer, inclusief de koelkast, gelukkig maar, we kunnen niet zonder, zeker niet met dit warme weer.
We rijden naar Valley of Fire State Park en stranden in het plaatsje Overton bij de bibliotheek aldaar. We wilden graag even Facetimen met het thuisfront en het was de ideale tijd daarvoor, in NL was het 20.15uur dus was mijn zusje thuis. We mochten, heel pittig, in een aparte ruimte zitten dan konden we met normale stem praten, ja je zit toch in een bibliotheek. Ze zijn erg aardig hier.

Daarna hebben we gegeten en hebben we binnen gevraagd of we aan het einde van de middag een paar uurtjes van het stroompunt aan de buitenkant gebruik mochten maken. Ik heb uitgelegd dat wij van goede voeding houden en dat je dat niet overal kunt kopen en dat we dan een grotere hoeveelheid maken en dat wecken. En daarvoor hebben we stroom nodig. Het werd even nagevraagd en het was totaal geen probleem, we mochten zelfs van de achtertuin gebruik maken, dat lag lekker in de schaduw en er stonden tafels en stoelen. Wie nu nog zegt dat Amerikanen niet aardig zijn…… Wij komen alleen maar aardige mensen tegen.
Rond 17uur kunnen we de eerste potten wecken en tegen 20uur zijn we helemaal klaar, inclusief de afwas, dat scheelt morgen weer. Toen zijn we in het donker naar een plek gereden op BLM land, ca. 600 meter van de doorgaande weg. We vonden een plekje langs de gravelweg. Morgen vroeg gaan we het park bezoeken, vandaag was het sowieso veel te warm om iets in de zon te doen, laat staan wandelen in een park. Het was vandaag zo’n 34º en geen zuchtje wind. Gelukkig was het in de bibliotheek heerlijk koel, dus we hebben het er even van genomen en de wifi goed gebruikt.
Toen we ‘s avonds op de plek aankwamen was de temperatuur gedaald naar 26º maar er stond wel een fris windje, dus hebben we alles opengezet, lekker effe luchten voor de nacht.

donderdag 13 oktober – Valley of Fire parkroad – Las Vegas

Kun je je een groter contrast denkbaar maken? Vanmorgen in alle stilte, niemand om je heen en ‘s avonds in de gokstad van de USA, Las Vegas, met duizenden mensen om je heen, wel in een gezellige sfeer.
Als je ergens ‘s avonds aankomt, zoals gisteren in het donker, dan zie je pas de volgende dag waar je terecht gekomen bent, en dat was een rustige plek ondanks dat we niet ver van de doorgaande weg af stonden.
Tegen 8 uur rijden we weg naar Valley of Fire SP. Dit park valt niet onder de Beautiful Pass, de entree is US$10. Bij de oost ingang is het entree hokje gesloten, je wordt vriendelijk verzocht om het geld in een enveloppe te doen, je kenteken er op te schrijven en een bewijsje van betaling voor je raam neer te leggen.
Vanaf deze parkeerplaats lopen we naar de Elephant Rock en inderdaad de rots heeft een grote vergelijking met een olifant, met slurf en al. Grappig hoe de natuur dit soort dingen creëert.

Daarna rijden we door naar de White Domes Road waar ook het visitor centre aan ligt. Dit bezoeken we even om te kijken of ze een plattegrond hebben van het park en dat is er. De White Domes Road is een heen-en-weertje. We rijden eerst naar het einde van de weg en lopen daar de White Domes trail, wat een leuke wandeling blijkt te zijn. We lopen tussen gekleurde rotsen door en zijn veel lijnen in het gesteente. Dan lopen we een klein stukje door een slot canyon. Er zijn ook hele stukken waar we op zand lopen, wat met deze temperaturen best wel zwaar is om te lopen.

Op de terugweg stoppen we bij Rainbow Vista, hier heb je uitzicht op rotsen in de verte die allerlei kleuren hebben. We lopen een wandeling naar Fire Canyon overlook. Eerst kunnen we de route niet vinden, de paaltjes zijn niet zo hoog en staan veelal achter bosjes. Maar we vinden het uiteindelijk, de route gaat geheel over los zand, zwaar om te lopen. De mensen die bij de overlook vandaan komen vertellen dat het zeker de moeite waard is. Als wij er aankomen vinden we het eigenlijk helemaal niet de moeite waard, komt ook wel door het felle, harde tegenlicht. En misschien ook wel omdat wel zoveel mooie dingen hebben gezien.

Onderweg zien we nog een leuk vogeltje en een paar hagedisjes. En dan opeens is daar een grotere hagedis, welke, geen idee. We proberen steeds dichterbij te komen en opeens schiet-ie weg onder een grote steen, einde van de show.

Bij de camper gaan we in de schaduw eten, in de zon is het veel te warm, het is dan zo’n 34º. We worden weer diverse keren aangesproken, ook door een Duits stel dat 12 jaar geleden hun camper heeft verscheept en even later door een Duitse motorist. Ze zijn allemaal nieuwsgierig, dat is niet erg hoor, wij vertellen wel, we hebben de tijd.
Terwijl we daar zitten zien we veel libelles vliegen en landen op de planten achter de camper. Even een paar plaatjes maken, ze zijn zo mooi.

We rijden door naar de Scenic Loop Road, waarvan de helft (1 mijl) gravel is. Aan het begin kun je via een trap naar boven om petrogliefen te zien. Er zit een bescherming van glas voor om vandalisme tegen te gaan. Naar mijn idee geeft het een tafereeltje weer van hoe zij leefden. Ik zie er mensen in, geiten, een omheining, een tuintje en bomen, het is wel grappig om te zien. Volgens het bord is het zo’n 4000 jaar oud.

Het is een leuk park, kleurig en met hele aparte vormen allemaal. Bij de camping is een RV dump, daar nemen we vers water in, kunnen vanavond na deze warme dag effe lekker douchen.
Dan rijden we het park via de oostingang weer uit, om via een scenic route naar Las Vegas te rijden. We rijden langszij Lake Mead, wat we af en toe in de verte zien schitteren. Het is een ruig landschap met veelal zwarte bergen en in de verte zien we af en toe rood kleurige bol cactussen staan.
En dan plotseling vanuit het niets is daar de eerste buitenwijk van Las Vegas. Er omheen is het woestijn en bij de huizen een groene oase met palmbomen en ander groen. We rijden langzaam aan de drukte in en hoe dichter bij de Strip hoe meer auto’s op de straat. Op een gegeven moment zijn er 6 rijbanen aan onze kant. Langzaam opschuiven dus als je een kant op wilt.

De taxi’s rijden allemaal met reclame op het dak, eentje heeft Gordon Ramsey er op staan, reclame voor een steak eten in Paris, een hotel op de Strip, die van de Eiffeltoren. Tegen 16uur komen we aan bij Ballys waar je gratis mag overnachten op de parking. De coordinaten leiden ons naar een personeelsingang. We spreken twee vrouwen aan die net naar buiten komen lopen, ze spreken gebrekkig Engels met een zwaar Spaans accent. Maar we weten elkaar te begrijpen, ze legt uit hoe we op de parking komen.
Als we daar staan en de poten uit laten komen komt ze langszij met haar auto. Waar we nu staan is bedoelt voor het personeel, we kunnen achter haar aan rijden. Met een noodgang de poten ingetrokken en voorzichtig (de luchtvering moet nog in actie komen) rijden we achter haar aan naar een parking 100 meter verder. Hier is het vrij om te gaan staan. We bedanken haar hartelijk en krijgen een gulle lach terug en een ‘bon voyage’.
Er staan al een paar campers maar ook bussen en een vrachtwagen. Bussen en vrachtwagens voorspellen meestal niet veel goeds voor de volgende ochtend, ze zijn altijd zo vroeg en gaan dan stationair draaien. Maar de bus levert ook weer een voordeel op, deze althans, het heeft wifi aan boord. Daar maken we natuurlijk dankbaar gebruik van. Voor het campertje in de schaduw (het is hier 38º) houden wij het wel uit.
Tegen de avond krijgen we een mail van Donna en Dan, familie van Hannie waar we in London/Canada een nachtje op de oprit hebben gestaan. Zij zijn met hun trailer op reis geweest naar de westkust en zijn nu onderweg naar Zion NP. Op onze website zagen ze Bryce en Zion voorbij komen dus ze dachten, he misschien kunnen we elkaar onderweg ergens treffen. Donna schrijft dat ze vrijdagmiddag in Las Vegas aankomen en bij Ballys gaan staan.
Ik mail terug, dat treft, wij zijn net hier aangekomen en wachten op jullie morgenmiddag, kunnen we samen de bloemetjes buiten zetten. Donna was blij om ons te zien en wij zijn blij om hun weer te spreken. Leuk.
‘s Avonds lopen we naar de Strip, kunnen niet direct de weg vinden en lopen via een omweggetje er naar toe, blijkt later als we teruglopen. Het is werkelijk maar 5 min. lopen als je in 1x goed gaat.
Het is gezellig druk, er zijn veel mensen op de been. Er zijn vier vrouwen met verentooi, vrij blote broekjes en topless met beschilderde borsten. Je mag met ze op de foto, tegen betaling uiteraard, en er zijn drie mannen die daar wel gebruik van willen maken. Op hun rug staat: welcome to fabulous Las Vegas. Een mooi welkom inderdaad.
We stappen het Flamingo casino binnen om sfeer te proeven. Het is er nog niet giga druk maar er zitten wel al heel wat mensen achter de eenarmige bandiet. Ze zullen er misschien veel plezier aan beleven maar ik besteed mijn geld liever aan andere dingen, al met al zul je er nooit op verdienen. Zeker niet als je niet weet te stoppen.
Bij Bellagio zien we nog net het staartje van de fontein show, ik kan nog net een foto maken. De mensen lopen daarna weg, een man blijft staan. Ik vraag of de fontein show regelmatig te zien is. Ja hoor, over een kwartiertje weer. We raken aan de praat, hij komt uit New Mexico en is hier voor het eerst zonder zijn vrouw, 38 jaar getrouwd geweest, ze is overleden aan kanker. Hij vertelt dat ze vaak hier komen en dat ze dan stoeltjes mee hebben om tussen de shows door lekker te kunnen zitten. Om de 15 minuten is er een fontein show met elke keer andere muziek en andere vormen van het water. Het is inderdaad erg mooi, soms spectaculair te noemen.

We slenteren verder langs de Strip, officieel heet het South Las Vegas Boulevard, maar ik vraag me af hoeveel mensen dat weten. We zien de Eiffeltoren en een kleurige bol van Swarovski. In een winkelmall zijn dure winkels te bezichtigen, er komen merken voorbij als Louis Vuitton, Dior en Tiffany & Co. Co wil wel even met Tiffany op de foto. Er ligt marmer in de gangpaden en dure dikke tapijten op de grond.
Buiten bij Caesars zie je de Trevi Fontein, mooi aangelicht en bij het Venetian hotel liggen er gondola’s in de vijver. Er wordt niet meer gevaren als wij er zijn. Bij de ingang van het hotel waar de taxi’s stoppen voor de gasten is er een mooi plafond met allemaal schilderingen, prachtig maar lastig te fotograferen.

Tegen 22uur zijn we terug bij de camper en een half uurtje later Facetimen we even met mama, in NL is het 7.30uur. Ze gaat morgen (voor haar vandaag) een weekendje te bridgen, veel plezier hoor, geniet maar lekker.
We zitten nog geruime tijd buiten want het is nog erg warm in de camper, eerst alle luiken en ramen maar open voor frissere lucht. De vrachtwagen die erbij is komen staan heeft niet een aggregaat aan, zoals we dachten, maar gewoon zijn motor, het trilt en dreunt dat kan wat worden vannacht.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij donderdag 13 oktober.

Ga naar periode 37
terug naar overzicht