2016 Mexico 9 t/m 12 december

USA/Canada/Mexico 2016/2017  –  periode 51:  9 december – 12 december

vrijdag 9 december – Topolobampo – Hoyanco


Het verkeer kwam vanmorgen vroeg op gang maar we hebben gelukkig wat slaap in kunnen halen. De camper is nog helemaal vochtig van de nacht dus gaan we hem eens effe helemaal wassen. We staan in de schaduw dus dat gaat prima zo. We gebruiken water van het tankstation, met toestemming.

Dan rijden we naar het oosten, naar het plaatsje Hoyanco. Daar vandaan vertrekt er dagelijks een treintje naar de Copper Canyon, in de bergen. Het schijnt een bijzonder mooie rit te zijn die vanaf Los Mochis op zeeniveau gaat naar Creel op 2400 meter hoogte. Je kunt dan nog verder naar Chihuahua maar de rit tussen El Fuerte en Creel schijnt het mooist te zijn. Hoyanco is het station voor El Fuerte.

De rit na Los Mochis is leuk, tussen akker/landbouw door, er zijn veel mensen op straat, er is van alles te zien. Na San Blas is het niet zoveel meer aan, een lange rechte weg met dorre begroeiing.

Als we in Hoyanco aankomen stoppen we bij het trein station. Daar tegenover is een kampeerplek via iOverlander. Het is in de achtertuin van een oud echtpaar en het kost 50 pesos / € 2,50 per nacht, of je wel of niet in je camper slaapt. Een ideaal uitgangspunt voor de treinreis, je stapt voor de deur op. Nu nog even uitzoeken wat de kosten zijn want er zijn twee verschillende treinreizen, goedkoop en duur, de Primera Express y Economica en de Primera Express. Het scheelt 510 pesos / € 25,50 p.p. per enkele reis, dat is een groot verschil. Alleen gaat de duurdere morgenochtend en de goedkopere zondagochtend. Morgen gaan we informeren op het station.

Het oudere echtpaar waar we in de achtertuin staan zijn rond de 95 jaar, ze hebben 7 kinderen waarvan er twee professor zijn, koppie-koppie dus. Het oude mannetje zat bij een cafeetje op een bankje toen we arriveerde en kwam ‘snel’ naar ons toe, niet snel dus want hij liep een beetje moeilijk. Hij leidde ons zijn huis binnen naar moeders de vrouw, die wat gemakkelijker ter been was en beter verstaanbaar dan haar man, die een tandeloos bekkie had.  😉  Een aardig stel die graag vertelden, alleen was dat in het Spaans en zover reikt onze kennis niet. We begrepen wel dat mevrouw van oorsprong uit Turkije komt.

We gaan lekker in de schaduw zitten want de thermometer stopte vandaag bij 33º, veel te warm om in de zon te zitten. Als de zon onder is gaan we nog even een rondje door het dorp. Eerst naar het station waar we de route zien die de trein af legt, en binnen hangt een timetable en een kostenplaatje.

Dan zien we het mannetje weer bij het cafeetje zitten, Co gaat even bij hem op het bankje zitten. Even later maakt het mannetje de deur open en moeten we even binnen kijken. Er is geen licht maar als de ogen gewend zijn zien we een oude weegschaal staan en op de schappen flesjes water, rollen wc papier en flesjes met afwasmiddel. Een beetje de dorps super zeg maar.

Als we door het dorp lopen is er een groepje giechelende meisjes die roepen: ‘how are you’ en ‘I love you’. Verder is er niet zoveel te beleven hier, we zijn zo weer terug bij de camper.

zaterdag 10 december – Hoyanco

Gisteren zagen we veel honden lopen en veel kippen en hanen, wat zal dat ingehouden hebben voor de nacht. Mwah, beetje onrustig. Om kwart voor 1 was er iemand die dacht lollig te zijn en had keiharde muziek op gezet. En vanmorgen vroeg was het nog donker toen de hanen al begonnen te kraaien. En de honden lieten ook nog even van zich horen.

We staan met onze camper prima zo, lekker in de schaduw van een paar hoge bomen. Tegen 8 uur lopen we naar het station. Er zijn al veel mensen op de been en er staat een luxe touringcar, die een groep mensen uitspuwt. Even later komt de lokale bus uit El Fuerte waar ook een aantal mensen uit stappen.

In het station is de wachtruimte open en ik maak nog een paar foto’s van de prijzentabel en het tijdschema. Maar er is niemand aanwezig waar we informatie kunnen vragen of een kaartje kunnen kopen. Ik loop even om het gebouw heen, zie een deur open staan en iemand achter een bureau zitten. Van te voren heb ik een paar steekwoordjes in het Spaans vertaald en ik begrijp dat we een kaartje in de trein kunnen kopen. Maar ik wil ook nog weten of er in deze trein ook de toeristenklasse aanwezig is. De man loopt mee naar de prijzentabel en geeft aan dat het alleen de Primera Express is, zonder ‘Economica’. Dat zou dan naar Creel 1254 pesos p.p. per enkele reis kosten. En de ‘Economica’ klasse, die o.a. op zondag gaat kost 744 pesos, 510 pesos goedkoper, oftewel € 25,50 p.p. per enkele reis wat we dan kunnen gebruiken voor een hotel in de bergen. De keuze is gauw gemaakt, morgen gaan we boemelen.

We blijven staan kijken hoe de trein binnen komt en de mensen instappen. Er zijn twee militairen op de been met grote mitrailleurs. We vragen aan de conducteur, die een beetje Engels spreekt, waarom die militairen aanwezig zijn, is het zo gevaarlijk. Nee, het is uit voorzorg. Dat gaat al 20 jaar zo en dat is nooit meer aangepast.

Als de trein weg is lopen we nog even naar de winkel van Benjamin, de oude man waar we met onze camper staan. Nu schijnt de zon naar binnen en is er meer te zien van zijn nering. Hij verkoopt wat spulletjes voor de toeristen die met de trein mee gaan. Het is allemaal oud maar het ziet er wel netjes uit.

Als we bij de camper zitten horen we de lokale bus weer aankomen bij het station. We besluiten om met de bus naar El Fuerte te gaan om te internetten, het is immers al weer drie dagen terug. De twee vrouwen binnen weten ons te vertellen dat de bus om 11.20uur komt en dat de laatste bus om 13uur uit El Fuerte terug rijdt naar Hoyanco. Als we die bus missen kunnen we met de taxi terug rijden. Het is 11 uur dus die bus kunnen we halen. Ze vertellen dat de bus zijn claxon laat horen als-ie het dorp nadert dus dan kunnen we naar het station toe lopen. Maar we zijn klaar dus we lopen er alvast naar toe.

Even later horen we inderdaad een hele lange toeter en zien we de bus in het midden van het dorpje stilstaan. Er stappen veel mensen uit en dan rijdt de bus weer achteruit de straat in waar hij uit vandaan kwam. We lopen er maar even naar toe maar hij komt toch de kant van het station op. We stappen in en betalen de geweldige som van 11 pesos p.p. per enkele reis, dat is € 0,55 p.p.

Even later zijn we in El Fuerte en stappen in het centrum uit, tevens eindhalte. De chauffeur vertelt dat de laatste bus om 13uur gaat en dat de halte een straat verder is. We gaan in de schaduw zitten en eten onze meegebrachte yoghurt op, lekker hoor.

Dan gaan we het eerste het beste hotel in en vragen of we gebruik mogen maken van het internet. Of we een kamer hebben, nee dat hebben we niet, we reizen met een camper en willen even de emails checken, het mag. We vragen om een kopje thee maar dat wordt of niet begrepen of het kan niet, een van de drie.  😉

We Facetimen met mama, halen krantjes op, werken de site weer bij en alles is weer goed. Tegen 13uur lopen we weer naar buiten en naar de bussen die er staan. We vragen aan een chauffeur naar de bus naar Hoyanco, en hij wijst naar verderop in de straat. Daar vragen we het aan een andere chauffeur en die wijst ons terug, het kastje-naar-de-muur verhaal. Twee mannen die in een deuropening staan verwijzen ons naar de straat waar we uitgestapt zijn. Uiteindelijk als we de ‘bussen’ straat weer inlopen zien we ‘onze’ bus langsrijden. Gelukkig moet-ie aan het einde van de straat stoppen en kunnen we nog net mee, pffff.

Het plaatsje ziet er gezellig uit. Het valt ons op, ook onderweg naar El Fuerte, dat er heel veel eettentjes zijn. Het is hier waarschijnlijk een cultuur om buiten de deur te eten. Want in El Fuerte zagen wij geen toeristen, dus ze moeten het hebben van de locals.

In het stadje rijden regelmatig politieauto’s door de straten, eentje zelfs met achterin de laadbak twee gewapende agenten. Zal ook wel uit voorzorg zijn neem ik aan. We voelen ons wel veilig hier hoor.

Het is een eenvoudige, ouderwetse bus. Het ziet er allemaal oud uit, er staat een grote accu op de grond, de deur wordt middels een hendel gesloten en er hangt een plaatje van Maria, zal dat zijn voor een behouden reis? Er hangen zelfs een paar geluidsboxen boven de chauffeur maar er klinkt geen muziek. De chauffeur had een sigaret in zijn hand, dat zou toch in Nederland niet kunnen.

Als we bij het dorp komen drukt de chauffeur weer langdurig op de toeter. Als-ie stopt zien we uit een zijstraat een meisje aan komen lopen met een kruiwagen. Een oudere vrouw stapt uit met veel boodschappen en die gaan op de kruiwagen, grappig hoor.

Aan het einde van de middag loopt er een grote groep mensen langs, voornamelijk vrouwen en kinderen. Ze zingen en een van de vrouwen roept iets waarop de kinderen antwoorden met ‘Maria’. We horen van een man dat het een processie is voor de maagd van Guadeloupe. Maandag is de grote dag en tevens een nationale feestdag voor Mexico. Moeten we nog wel maar even ergens informeren of op maandag de trein dan wel terug gaat naar hier.

zondag 11 december – Hoyanco – Creel

Om 8.15uur staan we wederom bij de trein en nu stappen we aan boord van de ‘Economica’ wagons. We mogen met de laatste wagon mee en krijgen een plaats toegewezen. Tijdens de reis gaan we ergens anders zitten omdat er een jongetje met een game computertje bezig is waarvan het geluid aan staat. Als we rijden komt de conducteur langs en kopen we onze kaartjes, enkele reis, 744 pesos per persoon. Zo’n man loopt met een enorme hoeveelheid geld op zak, alles wordt contant afgerekend. Vandaar die militairen aan boord.

Het eerste deel is saai maar op een gegeven moment rijden we de bergen in. We starten in El fuerte op 106meter hoogte en Creel ligt op 2300 meter hoogte dus er is wel wat hoogte te overwinnen. Maar dat gaat geleidelijk aan, we hebben er eigenlijk niet zoveel erg in.

Er zijn twee punten waar de hoogte wordt genomen middels veel bochten en een ‘loop’. Dit traject, de Chihuahua Al Pacifico Railroad geheten, is 670km lang en loopt van Los Mochis aan de Pacific Ocean naar Chihuahua in de bergen. Het telt 86 tunnels en 37 bruggen. Het mooiste gedeelte is tussen Fuerte en Creel, en dat gaan wij dus rijden vandaag heen en morgen terug. We zitten in de laatste wagon dus er hangt geen wagon achter. Af en toe lopen we naar het ‘balkon’ om wat foto’s te kunnen maken. In de tunneltjes wil je wel weer naar binnen want dan hangt er een walm van diesellucht.

Er wordt op diverse stationnetjes gestopt, het ene plaatsje wat groter en bedrijviger als het andere. We rijden langs negorijen waar huizen staan die naar ons idee niet bewoonbaar zijn maar waar toch een gevulde waslijn naast hangt. De mensen zwaaien vrolijk terug als we langsrijden.

In San Rafael zien we de eerste Indiaanse vrouwen in hun fel gekleurde kleding, een mooi gezicht, ze zijn van de Tarahumara Indianen. Ze verkopen handvlijt in de vorm van zelf gevlochten manden/mandjes, sieraden, houtsnijwerk en nog veel meer. Ze lopen langs de trein om het te koop aan te bieden.

In de trein zelf komt er een mannetje langs die appels en mandarijnen te koop heeft. Even later voert hij nog een dans/zang act op. Ik maak in de trein kennis met Philip uit Frankrijk, hij reist nu een maand door Mexico, eerder dit jaar in januari heeft hij hier ook rond gereisd.

Tijdens de rit zien we diverse Prunussen in bloei staan, mooie kleurrijke plekken tussen de groene bomen. Ook zien we in de dorpjes regelmatig een baseballveld of een basketbalveld. Dat zijn de twee sporten die in deze regio erg populair zijn.

In Divisadero worden we ‘los gelaten’. Er is een uitzichtpunt in de Copper Canyon, ook wel de Cañón del Cobre genoemd, de koper canyon. De canyon is groter dan de Grand Canyon maar veel minder bekend.

We krijgen 15 minuten de tijd om van het uitzicht te genieten en eventueel wat te kopen bij de vele kraampjes. Er zijn ook diverse eetkraampjes maar wij hadden ons eigen eten mee. Het is dan al tegen 14uur dus dat zou wel een beetje laat zijn als je tot die tijd moest wachten met eten.

1,5uur later komen we aan in Creel. Daar stappen we uit en gaan we op zoek naar een slaapplek. Op het plein voor het station worden we direct aangesproken door een man, in het Engels, die ons graag een tour wil verkopen. Maar wij gaan morgen met de bus naar Divisadero om daar met de kabelbaan een tochtje te maken, dus we hebben geen tijd voor een tour. Of we een slaapplek nodig hebben, ja dat hebben we, maar we gaan eerst eens even kijken in het dorp.

We zien in een zijstraat een oranje gebouw dat er uitziet als een hotel. Op het bord staat dat we aan de hoofdstraat in een winkel de sleutel kunnen vragen. Even later zijn we 400 pesos armer maar met een sleutel lopen we naar onze kamer. Binnen is het ijskoud maar we zien een gevelkacheltje. En die doet het ook nog en er is een warme douche en op het bed liggen dikke dekens, dus dat gaat wel lukken.

We doen de kachel aan en gaan een rondje door het dorp lopen. Op het centrale plein zien we paarden met hun berijders en op een auto staat een Maria beeld. Morgen is het de dag van Maria ook wel de Virgin of Guadeloupe en dat wordt nu al gevierd.

Op onze tocht door het dorp komen we Philip tegen, de Fransman die we in de trein hebben ontmoet. We spreken af dat we vanavond samen gaan eten, dat wordt restaurant Veronica, gezellig.

We lopen terug naar onze kamer waar het bij binnenkomst warmer aanvoelt als de eerste keer maar de thermometer op onze wekker geeft maar 13º aan, 3 meer dan eerder, brrrr. Gelukkig waren we wel voorbereid op de koude in de bergen, we hadden het gelezen, dus we hadden extra kleren mee. Maar zo’n koude hotelkamer hadden we niet verwacht.

Om 7pm hadden we afgesproken met Philip en even later zitten we gezellig te kletsen en weer even later heerlijk te eten. Het is allemaal lekker gekruid, het smaakt prima.

We hadden dit adresje van een Mexicaan waarmee we morgen een tourtje gaan maken, ja toch dus. Voor 250 pesos de man gaan we met een Mexicaans gezin met de auto van Creel naar Divisadero, onderweg gaan we naar een paar punten die uitzicht geven op de canyon.

Als we terug komen op onze kamer willen we nog even voor de kachel zitten maar die is uitgegaan en wat we proberen, hij wil niet meer aan. Dan maar vroeg naar bed. Co ligt er eerder in dan ik, moest nog effe mijn puzzeltje afmaken. Als ik in bed stap ligt Co al te slapen. Als ik het licht uitgedaan heb denk ik eerst dat er nog ergens een lamp brand maar het is de lamp buiten bij de deur. En de gordijnen zijn een dunne lap stof dus het is net of buiten de zon uitbundig schijnt, en dat is een beetje lastig als je wilt slapen.

Het is een onrustige nacht met zware dekens, wat we niet gewend zijn, en heeeeel veeeel licht. We hebben allebei maar onze sokken en T-shirt aangehouden en dat was dik nodig.

De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij zondag 11 december.

maandag 12 december – Creel – Hoyanco

We zijn vroeg wakker omdat we ook vroeg naar bed gingen en het is nog steeds koud, 10º binnen in de kamer, 1º buiten. Er staat ijs op het afdak waar we op uit kijken, welkom in de winter in Creel.

Om 7uur lopen we het dorp in op zoek naar een ontbijt adresje, die vinden bij Lupita’s. Dit is een restaurant waar ze ‘familiair’ koken. We nemen een Huevos Ranchero, een gebakken ei met Mexicaanse saus en een brij van bonen. We krijgen er tortilla’s bij en twee grote bekers kaneelthee. We hebben onze thermosfles meegenomen en vragen of ze die ook wil vullen met kaneelthee, lekker voor onderweg.

Om 8 uur worden we opgehaald door een neef van de Mexicaan van gisteren, deze neef heet Ceasar en hij gaat ons rondrijden. Even later is ook de Mexicaanse familie aan boord en kunnen we van start.

We rijden over slingerende wegen naar Divisadero. Onderweg stoppen we bij een uitkijkpunt en daar zijn de eerste Indiaanse vrouwen al bij hun kraampje in hun mooie klederdracht. We mogen een paar foto’s maken van een vrouw dus we kopen maar even iets bij haar kraampje, een leuke armband voor mij.

Dan komen we door Divisadero, waar we gisteren naar het uitzichtpunt zijn gelopen en Ceasar gaat verder naar het avonturenpark. Hier is ook weer een uitkijkpunt en je kunt hier met de kabelbaan mee over de canyon. Ernaast is het startpunt van een zipline, de langste van de wereld, 2,5 km lang, dat is lekker lang genieten maar het zal ook zo wel om zijn. haha  Voor geen goud ga ik mee.

Maar niets zo veranderlijk als de mens, nog geen kwartier later zit ik in het stoeltje en 18 minuten later zoef ik naast Co naar de andere kant van de canyon, yeeeeeh. Een leuke ervaring, wat ging dat hard joh, onwijs. We hebben het op drie manieren vastgelegd (gekregen). Ik heb zelf met de iPhone gefilmd, Ceasar heeft ons gefilmd met onze fotocamera en er hing een Drone in de lucht die de start van ons avontuur heeft vastgelegd. Dat is maar goed ook want het is binnen no-time voorbij.

Aan de andere kant loop je langs een bergpad omhoog naar de cabinelift waarmee je weer terug gaat naar de andere kant. Een leuke belevenis en een ervaring rijker.

Leuke wetenswaardigheden van de Ziprider:

Hij is 2545 meter lang – de maximale snelheid waarmee je langs de lijnen zoeft is 135 km p.u. – hoogteverschil tussen start en finish is 450 meter (helling van 17%) – je doet er gemiddeld 2 minuten en 20 seconden over.

Samen met de Mexicaanse papa lopen wij terug naar het station van Divisadero, de anderen rijden met Ceasar mee terug. Dit was een leuke onderbreking in de reis. Bij het station nemen we bij een eetkraampje ieder twee tortilla’s gevuld met vlees, champignons, uien en een heerlijke saus, lekker hoor.

We zien eigenlijk een beetje op tegen de treinreis terug want het is wel erg lang. En we vonden het ook een beetje saai, we hadden meer uitzichten verwacht onderweg. Maar je rijdt eigenlijk constant tussen de bergen en door canyons. Misschien dat het in het bloeiseizoen mooier is, het kon ons niet zo bekoren. Er zal natuurlijk nog veel te bekijken zijn in de bergen maar we vonden het wel erg koud, althans als de zon weg was, dus we zijn wat dat betreft blij dat we een nachtje van huis waren. We zaten heen aan de rechterkant van de trein en terug links, dan heb je de mooiste uitzichten als die er zijn.

Het laatste stuk, zo’n 2 uur rijden we in het donker dus is er niet zoveel te beleven. Bovendien zijn we moe vanwege de slechte nacht en zijn we blij als we terug zijn bij de camper. We worden nog even binnen gevraagd door mama Gomez, ze wil weten hoe we het gehad hebben. Nou, het was geweldig, zeggen we tegen haar, ze staat trots te glunderen. Ze vertelt dat er een Zwitserse camper bij is gekomen.

En inderdaad, er staat een Zwitserse kampeerjeep achter het huis. Wij pakken in de camper onze tassen uit en gaan nog even wat drinken en relaxen. We liggen er al op tijd in want we weten dat morgen al vroeg de hanen beginnen te kraaien.   haha

Ondanks de lange treinreis was het toch een leuke onderbreking in onze reis.

De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij maandag 12 december.

Ga naar periode 52

terug naar overzicht