2016 Mexico 7 t/m 10 november

USA/Canada/Mexico 2016/2017  –  periode 43:  7 november – 10 november

maandag 7 november – San Miguel (Mexico) – La Bufadora

Met oordoppen was deze plek prima te doen, zonder zou het een beetje lawaaierig zijn, van de weg die er achterlangs loopt. We starten de dag rustig op, verplaatsen de auto met de voorkant naar de zon en uitzicht over het water. Er wordt druk gesurft in de hoge golven, een leuk gezicht.

Tegen 10uur rijden we weg, naar de Walmart in Ensenada, we hebben een paar dingen nodig. Onderweg kopen we sinaasappels bij een straatverkoper, hij heeft een bord staan, zonder chemicaliën, dat spreekt ons natuurlijk wel aan.

Bij de Walmart hebben ze niets biologisch, daar is hier zeker geen vraag naar. Ze hebben een ander merk yoghurt dus we kopen er eerst een en proeven hem in de camper, prima niets op aan te merken, dus we halen er nog een aantal.

Het is niet te geloven, buiten voor de ingang van de Walmart waren twee mensen met en ‘standje’ waar je jezelf kon laten inenten. Ik weet niet tegen wat maar het was voor iedereen, kinderen en volwassenen, ze hadden er nog druk werk van.

Het voelt wel vertrouwd aan, hier in Mexico, het heeft veel weg van Marokko. Het rommelige, op straat en in het verkeer, niet zo gestructureerd als in Amerika en Europa. Af en toe gaat het ook op de ‘ongeveer’ manier, geen knipperlicht uit of het gaat constant af. Maar mensen zijn wel voorzichtig, zeker als ze ons naderen of achterop rijden, wel fijn zo.

In Ensenada hebben we geen verzekeringsbedrijfje kunnen vinden, maar ik heb nog wat achter de hand. Via de Amerikaanse verzekeringsmaatschappij waar we onze camper voor Amerika/Canada hebben verzekerd, hebben we drie online bedrijfjes aangeraden gekregen, die ga ik maar eens benaderen. To be continued.

Er wordt gewerkt aan de MEX1 waar we over naar het zuiden rijden, en dat heeft veel stof tot gevolg, en wasbord rijden. Ensenada is een drukke, stoffige stad en de weg is slecht, we moeten goed opletten op de gaten in de weg. Het verkeer blijft allemaal keurig in hun eigen baan.

Dan rijden we de drukte uit en gaan rechtsaf richting La Bufadora. Een leuke route die door de bergen slingert, hier is de weg beter. We eindigen bij camping Camp 7, op een landtong met naar twee kanten uitzicht op de oceaan.

We worden hartelijk welkom geheten door Richie en we mogen zelf kijken waar we willen staan. Het is overal behoorlijk scheef maar met een paar platte stenen onder wielen en twee poten staan we even later prima recht.

We gaan lekker buiten in het zonnetje zitten nadat Co zijn krantje heeft binnen gehaald en ik de site heb geuploaded, jullie hadden immers al drie dagen niets van ons vernomen. Verrassend he, dat we nu in Mexico zijn. Wij voelen ons hier prima en hopen op mooi weer en leuke plaatsen om te bezoeken.

Tussendoor pakken we even een heerlijke hete douche, en wat lekker is, we kunnen er lekker lang onderstaan. Tegen 16uur komt er weer zee mist opzetten, net als gisteren en versluierd de zon, het wordt dan ook snel frisser. Maar niet erg hoor om naar binnen te gaan, met de wifi dichtbij.

Even later hebben we een mooie zonsondergang, heel apart met de wolken die vlak boven het water zweven. Het is net of we heel hoog in de bergen zijn en het dal is gevuld met wolken. Maar we zitten maar op 160 meter hoogte.

dinsdag 8 november – La Bufadora

Heerlijk rustig hier en vanmorgen vroeg om half 7 konden de stoelen al gelijk naar buiten. Buiten thee drinken en ontbijten. Maar daarvoor waren we al aan het ‘werk’. Co met de vogeltjes, ik met de ‘bloemetjes’ en cactussen. Vogeltjes foerageren vroeg, als de zon net op is, later op de dag zagen we er lang niet zoveel meer.

We maken kennis met Lynn, een alleen reizende, Canadese vrouw. Ze woont in British Columbia en gaat een huisje bouwen in het zuiden van Baja California. Daar is ze nu naar onderweg. Wij vertellen welke apps we gebruiken en dat we altijd vrij staan, dat doet zij ook, vrij kamperen en ze is wel geinteresseerd in de apps en websites die wij gebruiken om plekken te vinden. Ik leg het haar uit, ze heeft ook een iPhone en een Apple laptop, dus dat is gemakkelijk. Ze is blij met de ondersteuning en dat je het offline kunt gebruiken.

Na het eten gaan we aan de wandel. Lynn vertelde dat er aan het einde van de weg en landtong in het plaatsje La Bufadora opspattend water te zien is. Dat moet nogal spectaculair zijn. We weten niet precies waar het is dus als we in een bocht ‘mirador’ tegenkomen, uitzichtpunt stappen we daar het terrein op. Er wordt $2 gevraagd maar er is niemand om dat aan te betalen, dus lopen we maar door.

We blijven net zolang lopen tot dat we niet meer verder kunnen maar zien nog geen opspattend water, het is wel leuk wandelen hier. Als we naar links kijken zien we een kleine boulevard waar mensen over de rand kijken. Daar is dus de plek. We klimmen er ook naar toe en maken wat foto’s en filmpjes.

We raken in gesprek met David, hij vraagt of we wel eens in Sedona zijn geweest, daar woont hij. Het is er erg mooi en je kunt er erg mooi wandelen. Hij laat een paar foto’s zien en inderdaad het ziet er mooi uit. We hebben het al vaker gehoord dat het ‘the place to be’ is. Misschien komen we er nog deze reis, anders een volgende reis, want we komen zeker terug in Amerika.

We worden uitgenodigd om, als we naar Sedona gaan, bij hem langs te komen, dan gaat David met ons wandelen. Even verderop komen we langs een kraampje waar ze kokosnoten verkopen, we bestellen er eentje en krijgen er twee rietjes bij. Ze zijn erg groot dus aan eentje hebben we er wel genoeg.

Naast de kraam zit een man die ons in het Engels aanspreekt. Het is een spraak waterval en hij wordt steeds enthousiaster. Van oorsprong is hij Roemeen maar woont in Amerika. Hij reist ook veel en is al veel plekken geweest.

Dan lopen we nog even naar de plek waar het water opspat. Het is een inham in de kust waar het water vastloopt en krachtig omhoog geduwd wordt. Het is inderdaad een apart gezicht. Leuk om te zien.

Daarna wandelen we over de weg terug naar de camping. Onderweg komen we een mooie, geel bloeiende cactus tegen. Vanmorgen heb ik nog de dode bloemen gefotografeerd en nu dus een bloeiende. We zien heel veel van deze cactussen in de omgeving staan en allemaal zijn ze of uitgebloeid of groeiende.

Omdat er zo weinig bloeit op dit moment is het de plek voor alles wat eten nodig heeft. We zien veel insecten waaronder bijen en een of ander ‘eng’ beestje met voelsprieten. Maar ook een Hummingbird. Die hebben om de 20 minuten voedsel nodig. Nu zit-ie effe op rust in een struik maar even later komt-ie weer foerageren. Wat gaan die vleugeltjes snel op en neer en het lijfje blijft doodstil hangen om met de snavel de honing/nectar op te nemen. Deze vogeltjes hebben geen pigment en het is net hoe het licht op ze valt wat voor kleur ze reflecteren. Prachtig om te zien.

Vanaf hier lopen we land over zand terug en steken zo een stuk van de weg af, appeltje-eitje, Manzana-huevo in het Spaans. Dat moeten we ons toch maar eens eigen gaan maken, want nu kunnen we niet converseren met de Mexicanen. Alhoewel ze in toeristische gebieden een woordje Engels spreken.

We zitten nog even lekker in het zonnetje met heerlijke doppinda’s en thee. Dan nog even een heerlijke hete douche en dan naar binnen. Want de bewolking is weer opgekomen boven het water en de zon versluierd. Het was een heerlijke dag vandaag, lekker genoten van alles.

woensdag 9 november – La Bufadora

Ik heb vandaag een verzekering geregeld voor Mexico. US$ 276 voor 6 maanden, was goedkoper dan voor de 48 dagen die we hier denken te verblijven. Met een verzekerde waarde van US$ 8000. Ja, inderdaad toch het lage bedrag. We nemen de gok, het gaat ons eigenlijk meer om het aansprakelijkheid gedeelte. Dat is nu afgedekt. Dus een volgende keer regelen we het gewoon aan de grens, toch goedkoper.

Verder doen we helemaal niets, het is te warm, het is op een gegeven moment zo’n 35º en bijna geen wind. De wind die we af en toe voelen is warm. Dus zitten we in de schaduw, te puzzelen, een route maken voor de komende tijd en op internet. Dat is wel lekker hier, dat we wifi hebben bij de camper. Niet de hele tijd snel maar over het algemeen kunnen we aardig uit de voeten.

Co maakt nog een paar vogel-foto’s, er fladderen er weer genoeg rond de camper. Gisteren hebben we nog geprobeerd te Facetimen maar dat wilde niet goed lukken. Wij konden het thuisfront prima verstaan maar aan de andere kant kwamen we stotterend over, wat wel voor veel pret zorgde. Een volgende keer beter.

Aan het einde van de middag is het heerlijk buiten. Waar het de afgelopen twee dagen rond die tijd gewoon te koud werd om buiten te zitten, nu kunnen van de ondergaande zon genieten vanuit onze tuinstoel. Morgen gaan we weer verder met onze trip door Baja California. Niet zo ver, we gaan het lekker relaxt doen allemaal en op de volgende plek, mits het daar leuk is, ook weer een paar dagen verblijven.

donderdag 10 november – La Bufadora

We zijn nog steeds in La Bufadora, ik schreef gisteren wel dat we vandaag door gingen maar plannen kunnen gewijzigd worden, nietwaar? We waren vanmorgen weer even aan het ‘vogelen’ en zagen verderop zo’n cactus in bloei, zo’n mooie gele. Die ‘schreeuwde’ om aandacht, dus dan geef je daar gehoor aan.

Bijkomend voordeel was dat er ook Hummingbirds in de buurt waren. Dus dan is het een kwestie van geduld en op het juiste moment op de knop drukken. Ik heb door de telescoop zo’n vogeltje vast kunnen leggen op film, want ze zijn watervlug, dat is dan het voordeel van filmen. Wat zijn ze leuk om te zien. Zie hier het filmpje van de Hummingbird.

Een Hummingbird is hetzelfde als een Kolibrie. Onderstaande tekst komt van Wikipedia.

De mannetjeskolibrie is bont, meestal metaalachtig groen gekleurd, met een glanzend rode, blauwe of smaragdgroene keelkleur. Het vrouwtje is onopvallend gekleurd.

De snavel is een belangrijk kenmerk voor de soortindeling. Iedere snavel is op een bepaalde bloemvorm gespecialiseerd, waardoor er geen concurrentie tussen de kolibrie-soorten optreedt. Elke kolibrie is van een speciaal zakje met nectar in de nek afhankelijk. Als de vleugels naar voren bewegen, beweegt het zakje naar achteren. hierdoor kan de kolibrie zijn kop in evenwicht houden als hij eet.

Tussen de soorten komen grote verschillen in gewicht voor. De kleinste, de bijkolibrie, weegt 1,8 gram. De in Noord-Amerika meest voorkomende kolibrie, de robijnkeelkolibrie, weegt ongeveer 3 gram en is 7,6 cm groot. Kolibries kunnen tot 15 jaar oud worden en keren ieder jaar naar dezelfde plaats terug. Als het te koud wordt, trekken ze naar meer zuidelijke streken.

De kolibrie heeft een lange snavel, waarmee hij in de kroonbuis van de bloem kan komen. Om bij de nectar te raken moet hij zijn tong uitrollen. De punt van de tong is gespleten en heeft de vorm van een strohalm. Hierdoor kan hij bij nectar komen waar zelfs insecten niet bij kunnen. De bloemen hebben een zeer lange kroonbuis en hebben zich voor hun bestuiving aangepast aan de kolibrie en de kolibrie aan de bloemen. Om het voor deze vogel extra aantrekkelijk te maken is er veel nectar aanwezig. Kolibries hebben een sterke voorkeur voor oranje en rode bloemen.

Sommige soorten eten ook insecten. De kolibrie moet de hele dag eten om voldoende energie te bekomen. Zelfs als het regent blijft de kolibrie doorvliegen, maar kan dan minder voedsel vinden omdat veel bloemen zich bij regen sluiten. Wanneer het langer dan een week aanhoudend regent, sterven veel kolibries door gebrek aan voedsel.

De kolibrie slaapt alleen ’s nachts. Tijdens de slaap daalt de lichaamstemperatuur enkele graden om energie te besparen, vergelijkbaar met de winterslaap bij beren.

De kolibrie kan door de zeer snelle vleugelslag (15 tot 80 slagen per seconde, afhankelijk van de grootte van de vogel) in de lucht stil blijven hangen. Door de snelle vleugelslag kan de kolibrie als enige vogel ook achteruit vliegen. Ze kunnen zelfs recht omhoog en recht omlaag vliegen. De ‘helikopter’ onder de vogels. Deze manier van vliegen vraagt echter zeer veel energie die verkregen wordt uit de suikers die in de nectar zitten.

De universiteit van Californië onderzocht de snelheid van de (mannetjes) Anna-kolibrie (Calypte anna) tijdens een duikvlucht. Dit gebeurde met een camera die 500 frames per seconde maakt. Er werd gemeten dat ze per seconde 385 keer hun eigen lichaamslengte afleggen (een straaljager haalt 150 keer, maar is veel langer en dus sneller). Bij het afremmen, dat met het spreiden van de vleugels gebeurt, ontstaat er een druk van negen keer de zwaartekracht. Een mens zou bij deze druk het bewustzijn verliezen.

De kolibrie leeft op heel veel verschillende plaatsen, er zijn er die op open plaatsen leven, gebieden met veel zon en in de woestijn, maar ook kolibries die in het koude hooggebergte leven, of in het tropisch regenwoud of andere vochtige streken. Ze komen alleen voor in Amerika, maar dan wel over het hele continent, van Alaska tot in Vuurland.

De kolibrie legt in twee dagen twee relatief grote, witte eieren die na 14-19 dagen uitkomen. De jongen worden gedurende 3-4 weken met insecten en nectar gevoed door de moeder. Deze voert tot 140 keer per dag de jongen, waarbij de lange snavel diep in de bek van het jong gestoken wordt. De vader verzorgt het nest niet en zorgt ook niet voor het grootbrengen van de jongen. Hij verdedigt wel het territorium tegen binnendringende soortgenoten. Omdat kolibries relatief veel moeten eten, zijn de jongen altijd onbewaakt. Ze kunnen daardoor aangevallen worden door onder meer roofvogels, katten en slangen.

Het was wederom een warme tot hete dag. Toch zijn we vanmiddag gaan wandelen en dat was leuk en lekker, want we liepen een groot deel in de schaduw. We hadden een metgezel. De campingbaas, Ricardo, heeft twee honden en de grootste kreeg toestemming van zijn baas om met ons mee te lopen, leuk hoor.

We zijn naar de andere kant van de landtong gelopen met uitzicht op Ensenada en veel viskwekerijen. We liepen tot de weg op hield. Toen een weer terug over dezelfde weg maar halverwege zijn we tegen de helling op geklommen. De hond was eerst al een heel eind verder op de weg maar had door dat wij niet achter hem aankwamen. Hij bleef ook aldoor even wachten en keek of wij al kwamen. Nu kwam-ie dus terug en met een noodgang de berg op, een gemakkelijke klimmer.

Het is een eenvoudige camping met en vriendelijke eigenaar. Hij is constant bezig met het beter maken van de camping. Alles is scheef maar nu is Ricardo een geul aan het graven voor een waterleiding. En als dat klaar is wil hij de boel gaan egaliseren zodat er vlakke plekken ontstaan met water tap punten hier en daar. Goed plan hoor.

Later op de middag was het weer heerlijk om in het zonnetje te zitten en even later ging die weer vlammend ten onder. Morgen gaan we echt verder.

Er staat nog een andere camper, van een Duits echtpaar. Ze zij sinds februari onderweg en staan 4 weken op deze camping, voor hun rust. We hebben nu voor het eerst contact. Zij spreekt vloeiend Spaans, ze heeft een aantal jaren op Cuba gewoond, vandaar het Spaans. ‘s Avonds hebben we even gezellig zitten praten met haar, een erg aardige vrouw.

Ga naar periode 44

terug naar overzicht