2016 Mexico 27 t/m 30 november

USA/Canada/Mexico 2016/2017 –  periode 48:  27 november – 30 november

zondag 27 november – Playa Punta Arena


Het is de meeste tijd werkelijk gewoon doodstil, nou ja bijna dan, je hoort alleen de insecten zoemen, vogeltjes fluiten, vogels in het water plonzen, het water kabbelen en af en toe het brommende geluid van een kolibrie die komt kijken of er nog iets te eten is. Dat kan een stuk slechter, toch?

We hebben weer een mooie zonsopkomst, niet heel spectaculair maar gewoon mooi. We lummelen wat door de dag heen, puzzelen, praten, lezen. De mannen zijn een grote stuk hout in kleinere stukken aan het zagen en hakken, vanavond gaan we een kampvuur maken.

Door de dag heen kijken we door de verrekijkers en telescoop in de hoop op dolfijnen. Maar alleen al het volgen van de duikende vogels is al erg leuk. Af en toe springen er weer heel scholen visjes boven water, er is aldoor wel iets te zien.

Wij serveren een heerlijke gevulde soep, Monique en Han bakken pannenkoeken en bij het kampvuur zitten we lekker en gezellig te eten. Het vuur brandt als een tierelier en geeft een heerlijke warmte af. Het leven is eenvoudig hier en we vermaken ons opperbest, we hebben niet zoveel nodig om ons gelukkig te voelen.

maandag 28 november – Playa Punta Arena

Vanmorgen kwam Pete aanlopen, de eigenaar van het stuk land waar we op staan is in zijn huisje en Pete komt vragen of we willen betalen. In ieder geval voor de nachten die we gestaan hebben en misschien als we weten hoe lang we hier blijven kunnen we alvast vooruit betalen. We weten niet hoe lang we hier blijven dus betalen we t/m dinsdag nacht. Daarna zien we wel. We vinden het wel heel leuk hier.

Pete geeft aan dat we hun kano’s mogen gebruiken, ze hebben twee 1-persoons kano’s en het water zou de komende tijd rustig blijven. Als ik naar het water kijk lijkt het me vrij beweeglijk. Maar we gaan het proberen.

Monique en ik beginnen, wij peddelen naar het strand waar de visserman woont en de mannen lopen daar naar toe via het pad langs het water. Het is best wel zwaar, door de golfslag wordt de kano elke keer naar het open water gedreven, dus het vereist veel corrigeerwerk, zwaar voor de armen.

Op het strand wisselen we om en de mannen gaan om het schiereiland heen naar de andere kant. Daar stappen Monique en ik weer in de kano’s om de rest naar Santispak te varen. In dit deel van de baai is het water rustig en dat is leuk peddelen.

We lopen naar restaurant Ana, om daar even de mails te bekijken en we eten er ook gelijk maar iets want het is ondertussen ook etenstijd. We willen wel eens zo’n taco proberen. Het is een mais of meel pannenkoekje gevuld met salade en vis, net wat voor vulling je wilt. Het smaakt prima. Daarbij een glas vers geperste jus d’orange, lekker hoor.

Wel gevuld stappen we weer in de kano’s, Monique en ik varen terug naar de andere kant van de baai, waar we de kano’s over land naar het strand van de visserman vervoeren. Zo hoeven de mannen niet weer om het schiereiland heen te varen. Het water is bijzonder rustig, vreemd want meestal is het andersom, ‘s ochtends rustig en na 14uur komt de wind opzetten.

De mannen stappen in en varen over rustig water naar het midden van de baai. Co had in de verte wat beweging gezien en wat blijkt, er zijn zo’n 5 dolfijnen in hun buurt. Op 15 meter van de kano’s zwemmen ze rustig rond en tuimelen ze door het water. Even later zijn ze weg, maar het was fantastisch om te zien van zo dichtbij, zei Co.

Als we terug zijn worden we door Pete uitgenodigd, als de zon achter de berg gaat, om een filmpje te komen bekijken. Ze hebben hier in de baai een keer gevaren met hun boot en toen hadden ze opeens zo’n 100 dolfijnen rond de boot te zwemmen, dat willen wij natuurlijk wel eens zien.

We zitten bij de campers aan een kopje thee als er een osprey/zeearend in beeld komt. Hij duikt in de verte naar beneden en heeft een visje verschalkt. Hij vliegt 6x heen en weer maar we zien hem niet meer duiken, terwijl er genoeg vis moet zijn. Maar het is een prachtig gezicht zoals-ie daar aan het zweven is, het kopje heen en weer draaiend, speurend naar eten.

Dan lopen we naar Pete en Sandra, de tv wordt buiten neergezet en op de computer binnen aangesloten. Het is inderdaad een ‘amazing’ gezicht, al die dolfijnen zo dichtbij de boot. Pete laat nog wat mooie foto’s van de omgeving zien, vooral met de opkomende zon, mooi hoor.

Ook van waar ze in Canada wonen, in de buurt van St. Rupert, hebben ze een aantal mooie foto’s. Wat mag je je gelukkig prijzen als je in zulke mooie natuur woont, in zo’n mooie omgeving.

Dan gaan we naar binnen en voelen ons rozig en zeer tevreden over zo’n leuke dag.

dinsdag 29 november – Playa Punta Arena

We blijven zomaar hangen hier, het is dan ook wel een leuke hangplek. Vanmorgen na 7 uur horen we ‘good morning’, staat Pete voor onze deur. Bij de poort staat een auto met een visserman die garnalen verkoopt. 1 kilo ongepelde garnalen voor 250 pesos. Ik loop met hem mee en vraag aan Pete of hij mij uit wil leggen hoe je de garnalen moet pellen, want dat hebben we nog nooit gedaan. Dat wil hij wel.

Co maakt een gedeelte van de camper schoon en ik ben de garnalen aan het pellen. Wat een klus, ik ben er ruim 1 uur mee bezig. De koppen zijn er al af maar de rest moet nog. Dus ik trek de garnaal zijn jasje uit en haal bij de buik en rug de adertjes weg. Een priegelwerkje. Als de kilo klaar is vries ik het in vier porties in. En ik neem me voor om voortaan ‘schone’ garnalen te kopen. Later hoor ik van Monique dat zij 1 kilo gepelde garnalen kochten voor 260 pesos.  😉

Na de middag gaan Monique en ik aan de gang met de Aloë Vera. We snijden in totaal 8 bladeren in stukken en halen de gel eruit, die ik daarna met de staafmixer fijn maal. In eierdozen leggen we plastic folie en daar gaat de gel in. En dat gaat zo de vriezer in, zo kunnen we af en toe een deeltje er uit halen, ontdooien en gebruiken. Want het is heerlijk spul, je krijgt er een mooie zachte huid van.

En ondertussen vliegen en duiken de vogels gewoon door. Af en toe is er een meeuw die een schelp in zijn snavel heeft, omhoog vliegt, het ding laat vallen en hoopt dat die is open gesprongen. Maar ja, als je het in het zand laat vallen zal dat niet gebeuren. We zien ook dat ze het laten vallen en zich dan bedenken, in de lucht pikken ze het dan weer op.

Vanavond willen we nog een vuurtje stoken dus Co gaat in de omgeving op zoek naar hout. Even later komt-ie terug en sleept een dode boom achter zich aan. Die gaat in stukken. Tegen de avond zien we Han met een Mexicaan praten, de zoon van de eigenaar. Co loopt er ook even heen, ze staan bij de vuurplaats. De man had gezien dat er bij een boom gezaagd was, en die boom is al meer dan 100 jaar oud. En nu dacht hij dat Co die boom omgezaagd had. Maar het is duidelijk dat Co zijn boom al heel lang dood is, het is hartstikke droog hout. Hij wenste ons een fijne avond.

Later hoorden we dat het helemaal niet de zoon van de grond eigenaar is, dat is een zij en ze heeft alleen twee dochters. Deze man is een zoon van een iemand die aan weerskanten van waar wij staan grond in zijn bezit heeft en het waarschijnlijk niet zo goed kan hebben dat de campers niet op zijn grondgebied staan. Pete vertelde dat we ons er niet zoveel van aan moeten trekken, dat doen we dan ook maar niet. We hebben genoten van ons kampvuur.

woensdag 30 november – Playa Punta Arena – langs Mex1 naar San Isidro

Het was weer een avontuurlijke dag, althans later op de middag. De dag zelf begon rustig. We maakten ons weer klaar om verder te reizen na zes dagen op deze paradijselijk plek.

We reden eerst naar Mulegé om water te tanken, wat boodschappen en voor de wifi in Mago’s café. We hadden immers 6 dagen radiostilte. Dat bleek wel uit een mailtje van mijn moeder, ze maakte zich hevig ongerust en vroeg of we even iets van ons wilde laten horen. Ze hadden ook sms’jes verzonden maar op onze paradijselijke plek hadden we naast geen wifi ook geen bereik met de telefoon.

We hebben gelijk maar een mailtje uit laten gaan om haar gerust te stellen en hebben de site geuploaded. Maar het kan gerust nog wel eens voorkomen dat we op een plek staan waar we afgesloten zijn van de buitenwereld, althans via alle moderne apparatuur.

Na de middag rijden we uit Mulegé vandaan, we willen naar de kust aan de Atlantische Oceaan en dat gaan we doen over een onverharde weg, naar San Isidro. We stoppen nog even bij El Requeson, een baai met strand langs de Mex1. Hier hebben Han en Monique de vorige keer gestaan en dat was hun erg goed bevallen. Maar er staat nu heel veel wind en er is totaal geen beschutting, dus we gaan verder en zien wel hoe ver we vandaag komen.

Op een gegeven moment draaien we rechtsaf de onverharde weg op en in het begin is die prima te doen, wel langzaam aan natuurlijk. Op een gegeven moment wordt het ruiger en zijn er diepe kuilen in de weg, maar het gaat nog steeds. Totdat we omhoog moeten over ongelijk terrein en de banden geen grip meer hebben. Han en Monique hebben achterwiel aandrijving en dubbele banden, dus voor hun is het geen probleem.

Co gaat achteruit en probeert het opnieuw maar wederom lopen de banden vast. Hij gaat terug toch het gedeelte waar asfalt is maar ook dat helpt niet, de ondergrond is voor ons te zacht. Onze motor heeft wel genoeg power maar we hebben voor de banden wel een hardere ondergrond nodig dan dit. We zetten de camper op poten en vullen de gaten met stenen. Ook op de route vullen we gaten op met stenen.

Han zet zijn camper ervoor en trekt ons over de zachte plekken heen, pffff. We besluiten om verder te gaan maar onderweg te letten op plekken waar je kunt keren. Dan komt er een plek waar we niet verder kunnen, een rivierbedding die diep is uitgesleten. Han en Monique zagen we behoorlijk hobbelen en hun achterkant was vlak boven de grond en zij staan behoorlijk hoger op de wielen dan wij.

We stoppen en besluiten om te keren, er is een grote vlakke plek. Maar het is ook een goede plek om de nacht door te brengen. Als de campers staan lopen we een stuk verder de weg op en komen een plek tegen die, als we hem uitvullen, wel te doen is. Maar verderop is er wederom een diepe rivierbedding en dat gaat hem niet worden. We zeggen alle vier, we gaan morgen terug.

We zitten nog even lekker buiten in het zonnetje met een kopje thee en doppinda’s de dag door te nemen, wat een avontuur, maar gelukkig is het tot nu toe goed afgelopen. Morgen zien we wel weer.

Ga naar periode 49

terug naar overzicht