USA/Canada/Mexico 2016/2017 – periode 45: 15 november – 18 november
dinsdag 15 november – langs Mex1 – Bahia de Los Angeles
Hier komen we niet meer terug, wat een lawaai in de nacht. Vrachtwagens die afremmen op hun motor maken extra lawaai en ik kan je vertellen, er kwamen heel wat vrachtwagens langs. Dat geluid kwam zelfs door mijn oordopjes heen, en die zijn toch erg goed. Co heeft nergens erg in gehad.
We rijden al op tijd weg, om 6 uur, we zien de maan aan de hemel staan in het rode licht van de opkomende zon, apart hoor. Het voordeel van zo vroeg rijden is dat het ochtendlicht zo mooi is.
Het eerste deel langs de Mex1 is saai en na zo’n 28 km. wordt de weg behoorlijk slechter, veel gaten die je probeert te ontwijken. Gelukkig is het niet druk op de weg. Dat verbaast ons eigenlijk wel, het is een noord-zuid route maar er is amper verkeer op de weg. Af en toe worden we door een vrachtwagen ingehaald en het valt me op dat ze allemaal zonder enige reclame rijden, helemaal wit zijn ze. Waarschijnlijk van een en dezelfde firma.
Dan gaan we linksaf richting Bahia de Los Angeles, gelegen aan de oostkust van Baja California, aan de ‘zee van Cortez’. Er zijn een aantal campings en een paar vrije plekken. Eerst gaan we naar een camping, Campo Archelon Baja. De route er naar toe is leuk te noemen, het landschap ziet er anders uit, wel weer veel cactussen en een stukje gebied met allemaal grote rotsen.
We rijden tussen de bergen door en zien uiteindelijk de ‘zee van Cortez’ voor ons liggen. In de app van iOverlander had iemand bij deze camping geschreven dat de coordinaten niet kloppen. Hij gaf andere coordinaten op en daar proberen we naar toe te rijden, maar dat gaat dus verkeerd. We rijden op een zandweg en hopen dat het goed gaat en we niet vast komen te zitten, we kunnen hier niet keren.
Dan komen we bij een houten slagboom met een bord ‘privado’. Je moet wat, dus ik ga de camper uit, zwaai de slagboom het pad over en ga kijken of we ergens kunnen keren. Dat kan, vlak bij het water. Het is wel een erg mooie plek, lekker rustig maar het is prive terrein dus keren we om en gaan terug naar de weg, nadat ik de slagboom weer gesloten heb.
Even verder op staat een bord van de camping en gaan we rechtsaf het pad op. De coordinaten van die iOverlander mijnheer kloppen ook niet. We zitten overal precies tussen in.
Op de camping aangekomen zien we een vrouw bij een van de gebouwen en ze komt vrolijk lachend naar ons toe. Ja hoor, we kunnen overnachten en het kost US$ 5 per persoon per nacht. Ze geven hier in Baja allemaal prijzen op in US$. Ik vraag hoeveel het in pesos is, we hebben geen Amerikaanse dollars bij ons en we zijn tenslotte in Mexico. Het kost dus 85 pesos per persoon per nacht, zonder palapas. Met palapas is het US$ 8 p.p.p.n.
Even later hebben we ons geïnstalleerd, zonder palapas. Een palapas is een soort grote parasol met stro-dak en zijwanden. Die huur je in feite en kun je gebruiken. Wij hebben onze eigen palapas, onze zonneluifel, werkt ook erg goed.
Wat een uitzicht hebben we hier over de baai en het strand aan onze voeten. De schoenen zijn ook weer rap uit, net als in San Quintin, lekker met de blote pootjes in het zand, effe aarden.
De Pelikanen, meeuwen en andere vogels trekken aan onze voordeur voorbij. Een reiger komt op de houten stok dichtbij de camper zitten en zit daar uren voor zich uit te staren. Totdat hij iets in het water ziet, wat weet ik niet, blijft onzichtbaar voor mijn ogen maar de reiger is heel alert en heeft alle veren overeind staan, het lijkt wel Pino uit Sesamstraat.
Co loopt even verder het strand op met de 600mm, daar zijn een aantal pelikanen bij elkaar op het strand. Zo dichtbij zijn zij en wij nog niet geweest. En passant pakt Co ook nog even een Roadrunner mee.
Dan wordt het eb en het water trekt zich zo’n 40 meter terug en er komen allemaal donkere stenen vrij. Ik loop even langs de waterrand om te kijken of er nog iets leuks te fotograferen valt. Het wordt ook al schemerig dus morgen met eb nog maar eens kijken met de laarzen aan dan kan ik wat verder het wad op.
‘s Avonds is er een oranje kleurige maan, laag boven het water, het licht schijnt mooi over het water heen. Moeder natuur heeft ons al heel wat moois laten zien tijdens onze reis, dat is genieten hoor.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij dinsdag 15 november.
woensdag 16 november – Bahia de Los Angeles
Zo heerlijk rustig, ja ja, dat was het vannacht. Als je de camping op komt rijden staat er een bordje: ‘Enjoy the silence’, nou dat kan hier volop en dat doen we dan ook.
We begonnen de dag met een spetterende en vlammende zonsopkomst. Normaal zie je zo’n kleur explosie ‘s avonds als de zon onder gaat maar hier aan de oostkust is het dus een explosieve opkomst, allemachtig prachtig. We gaan er eens even goed voor zitten en genieten volop, het verandert ook constant.
Ook overdag is het heerlijk rustig en er is van alles te zien. Er vliegt, loopt of zwemt altijd wel iets langs en vandaag waren dat dolfijnen. Maar eerst hebben we een wandeling gemaakt, over het strand lekker op blote voeten. We zijn helemaal naar de vuurtoren gelopen en daar hield het strand op. Muoyo, de mooie grijze hond van de camping liep een eind met ons mee maar vond toen iets anders bijzonder interessant en bleef achter.
Aan het einde van het strand lagen allemaal lege vissenkoppen, het stonk er ook naar. Toen we aan de andere kant van het eilandje terug liepen zagen we een whale shark (walvis haai) in het ondiepe water rond dobberen, we denken dat hij/zij wel zo’n 7 meter lang was. We zagen vaak de kop, vin en staart boven water uitkomen en even later zagen we nog een kleinere whale shark. Ze waren rustig aan het foerageren. Helaas geen foto’s want we waren zonder camera op stap.
Ook waren de pelikanen weer aan het duiken, de meeuwen aan het schreeuwen naar elkaar en er waren grappige kuifeendjes in het water met punk kapsel. Even later zat er een osprey/zeearend op de paal in het water, het is een mooie vogel om te zien, een beetje statig, het is net of hij een zwart jacquet aan heeft met een spier witte blouse eronder.
Als het eb is stap ik met de macrolens en laarzen het ondiepe water in. Overal zijn hermiet krabbetjes, je moet uitkijken waar je loopt. Hermiet krabbetjes hebben allemaal een schelpje als behuizing die ze constant met zich mee dragen. Als ze te groot worden voor dat ‘huis’ zoeken ze een nieuwe, een grotere. Hun eigen huis komt dan beschikbaar en is altijd wel weer passend voor een ander krabbetje.
Er zijn diverse holletjes waar kleine kreeften in zitten. En sommige onderwater plantjes lijken wel fluoriserend met een paarse kleur. Er liggen een paar witte lijken van krabben op de bodem en opeens zie ik een ‘schelp’ op poten door het water bewegen. Hij kan zijn voorkant open doen, net als openslaande deuren en zijn oogjes gaan constant heen en weer. Hij vindt het niet fijn dat ik zo boven hem hang want hij begint water naar me te spuiten en loopt snel weg over de bodem. Het is een wondere wereld om te zien.
‘s Middags lopen we naar het dorp, we krijgen op de heenweg een lift van Marcos de zoon van Gloria. In het dorp is niet veel te beleven, de wifi van de bibliotheek is matig tot zwak dus we krijgen geen verbinding. Voor de rest vinden we het er armoedig en stoffig uitzien. Er zijn ongeveer 3 mercado’s/supermarkten en bij eentje kunnen we onze boodschappen vinden. Alleen hebben ze allen yoghurt met suiker, die hadden we eergisteren per ongeluk gekocht en dat is ronduit vies. We kopen dus maar een 2 liter fles melk en gaan proberen om zelf onze yoghurt te maken.
Terug lopen we naar de camping, gelukkig is de zon afwezig achter de wolken want het is zo zonder zon ook al bijzonder warm, een beetje drukkend. Onderweg staan er twee borden, zo’n 3 meter na elkaar die allebei hetzelfde aangeven, er kan water over de weg gaan. Ik zeg, ze hadden zeker de borden in de aanbieding. Maar Co zei: Nee de een is voor laag water en de ander voor hoog water. Eentje had een langere paal als de ander en stond dus wat hoger in de lucht.
‘s Ochtends zwommen de dolfijnen naar rechts en toen we terug waren uit het dorp zwommen ze weer de andere kant op, op weg naar ‘huis’. Omdat de zon achter de bergen onder gaat hebben we niet zo’n spetterende zonsondergang als aan de westkust maar het kan niet aldoor feest zijn.
‘s Avonds hebben we wel weer een mooie maneschijn over het water.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij woensdag 16 november.
donderdag 17 november – Bahia de Los Angeles – Guerrero Negro
Vannacht was iets minder rustig, niet qua geluid maar qua wind. Er stond veel wind en daardoor schudt de camper, ook al staan we op poten. Gisteren waren er meer mensen op de camping aangekomen. Nog een motor rijder, er was al een motorrijder uit Canada die we eerder hebben ontmoet in La Bufadora. Een kleine Westfalia camper en verderop nog een campertje. We waren allemaal vroeg wakker, om half 7 was er overal al beweging.
De zon kwam weer mooi op maar omdat er geen wolken waren was het niet zo’n spektakel als gistermorgen. Een heldere lucht dus wederom zonnig. Dat heb je hier dan wel in Baja California, mooi weer.
Tegen 8 uur rijden we weg. We hadden nog het idee om naar een vrije plek te rijden, La Gringa geheten maar er stond weer zoveel wind dat we dat maar laten. In de reviews voor die plek lazen we dat er vaak veel wind staat en dat mensen daarom daar weg gingen. Hier op de camping was het ook erg aan het stuiven van al het zand.
We rijden de weg weer terug naar de Mex1 en vervolgen onze route naar het zuiden. We willen naar Santa Rosalillita, een vissersdorpje waar een vrije plek is, zelfs twee vrije plekken. Als we er aankomen, de weg van 17km is gelukkig geasfalteerd, parkeren we aan de rand van het dorpje aan het strand en doen een kopje thee. We zien verderop spectaculaire hoge golven stuk slaan op de rotsen, wat komt het water daar hoog zeg.
Even later komen er twee vissersboten door de branding het strand op varen, een leuk gezicht. Ze hebben wat vis gevangen, niet zoveel aan het zien. We vinden het toch te vroeg om nu al te stoppen, het is 10 uur. We rijden even door het dorpje heen, net als alle andere dorpjes is er veel zand in de straten.
Terug op de Mex1 komen we langs een militaire controle post. We mogen weer aan de kant stil komen staan en de twee soldaten komen naar de zijdeur. Op verzoek laat ik onze rijbewijzen zien als legitimatiebewijs. De paspoorten zitten in de kluis. Ze zijn eigenlijk gewoon nieuwsgierig naar onze camper. Als we vertellen dat we uit NL komen klinkt het gelijk ‘van Persie’ en ‘Robben’. Deze generatie noemt die namen, de oudere generatie herinnert zich vaak Cruijff, Gullit en van Basten.
De soldaat vraagt of we een foto hebben van Nederland. Dat hebben we niet maar wel van ons huis met de tulpenvelden ervoor. En passant laat ik ook nog wat beren foto’s zien, ze zijn onder de indruk en even later mogen we door rijden, vriendelijk uitgezwaaid.
Er is, verder op de route, een vrije plek die in iOverlander ‘Unknown beach’ wordt genoemd. Het moet er erg mooi zijn en er moet ook veel wildlife zijn, in de vorm van dolfijnen (afhankelijk van het seizoen, er zijn wel eens coyotes gesignaleerd en vogels moeten er sowieso zijn. We moeten wel 4km over een gravelweg/dirtroad. Maar in een van de reviews staat dat het met een camper goed te doen is.
We slaan rechtsaf de dirtroad op, in het begin is het een harde ondergrond met veel zand er op en omgeven door cactussen. Later wordt het een gravelroad en wat ruiger. We weten niet precies welke weg we moeten pakken op een splitsing en gaan in eerste instantie linksaf. Maar 100 meter verderop ziet de weg er zodanig uit dat we niet verder kunnen. In zijn achteruit en terug naar de splitsing.
Daar pakken we de rechterkant en komen uiteindelijk uit bij de zee. We gaan eerst eens eten. Als we het aan het klaarmaken zijn horen we een auto. Er stopt een 4×4 camper naast ons en de mannen die er in zitten stappen lachend uit en komen bij ons open raam staan.
Hoe komen jullie hier, is de vraag. Nou, dezelfde weg als die jullie net gekomen zijn. Het zijn twee Duitse mannen die in Alberta een camper hebben gekocht en nu zo’n 4 maanden rondreizen. Ze waren helemaal verbaasd, een van de twee vertelde: komen we hier in de middle of nowhere en dan zien we een gele nummerplaat met NL erop. ‘Das sind Holländer’ zei hij, hoe komen die hier nou. En dat met een gewone camper, over zo’n weg. Maar hun zullen hem wel wat harder gereden hebben dan wij, en dan lijkt zo’n weg nog veel ruiger.
Ze lopen even wat rond en gaan dan verder want ze komen om te surfen en verderop langs de kust schijnt een surfplek te zijn. Een half uur later komen er nog drie 4×4 auto’s langs, ze werpen veel stof op. Wij keren om en gaan terug naar de Mex1. Er zijn geen dolfijnen, geen coyotes, wat we ook niet zo 1-2-3 hadden verwacht maar de ‘beloofde’ vogels ontbraken ook, althans, er waren wel een paar meeuwen zichtbaar verderop en even later kwam er nog een roodkopgier over zweven maar voor de rest was er niet veel te beleven.
We besluiten om naar Guerrero Negro te rijden. Vlak voor Guerrero Negro is de ‘grens’ tussen noord en zuid Baja California. Hier is ook een militaire controle post die vooral vraagt of je fruit bij je hebt. Omdat er in het zuiden veel fruitteelt is hebben ze liever niet dat je fruit bij je hebt. Op zijn vraag antwoord ik dat ik 1 appel heb liggen, die mag mee.
De soldaat vraagt om 20 pesos voor een ‘spray’. We doen of we hem niet begrijpen, want we hebben in iOverlander gelezen dat de onderkant van je auto gedesinfecteerd wordt, hoe paranoia kun je zijn. Uiteindelijk betalen we de 20 pesos, krijgen een betaalbewijsje en mogen door rijden. Geheel automatisch wordt de onderkant gesprayd, we hebben wel even de ramen dicht.
In het plaatsje gaan we gelijk naar een wasserette, we zijn wel weer aan wassen toe. In iOverlander (wat een handige app is dat toch) heb ik een wasserette gevonden waar ze ook wifi hebben. Dat hebben we weer even nodig na 4 dagen radio stilte. Maar ja, we waren op een paradijselijke plek en in het paradijs hebben ze helaas geen wifi/internet.
De mailbox is behoorlijk gevuld en zo ook drie wasmachines. Dus we hebben de tijd. Waar je in Amerika geld in de machines moet doen om ze te kunnen gebruiken kun je hier gewoon de machines vullen met je was en je betaald achteraf aan de kassa.
We gebruiken 3 wasmachines en 4 1/2 droogtrommel en zijn 200 pesos kwijt, dat is €10,00. De was wordt keurig voor ons in de drogers gedaan, er zijn er drie en die waren even bezet toen onze wasjes klaar waren. De vrouw wilde ook nog de was opvouwen toen het droog was maar dat heb ik zelf gedaan, deed ik ook nog iets. coordinaten: N27.97142, W114.04682
‘s Avonds was het een warme klus om de bedden weer op te maken maar nu is alles weer lekker fris en schoon. We rijden in het donker naar onze overnachtingsplek in het plaatsje, achter een hotel. Het is de duurste overnachting tot nu toe, 240pesos, €12,00. Maar dan hebben we wel stroom, een veilige plek en morgen een hete douche.
In het zuiden van Baja California geldt de ‘mountain time’, het is hier 1 uur later, we hebben nu 8 uur tijdsverschil met Nederland.
vrijdag 18 november – Guerrero Negro – Camping Camp Camocho
De nacht viel mee, er zaten nog wel tot laat mensen buiten te praten en te lachen maar dan helpen oordopjes weer prima. Om 4 uur ging er een zwaar dreunende auto weg, dat was dan wel weer jammer, je wordt er toch wakker van.
Vanmorgen rustig op gestart, we spraken nog een Nederlands stel die in zo’n leuk beschilderde campervan rond reden, gehuurd in San Francisco voor 1 maand en nu lekker van de zon genieten in Baja California.
Co doet de ramen aan de binnen- en buitenkant want die zitten onder het stof, ik doe de vloer en wc en even later spoelen we al het stof ook van ons zelf af onder de heerlijke hete douche. Internet wil even niet helemaal lukken, Co haalt wel zijn krant op maar voor de upload van de site is het signaal te zwak.
Dan rijden we het plaatsje in, op zoek naar een supermarkt die yoghurt zonder suiker verkoopt. Er zijn diverse kleinere mercado’s maar allemaal is het yoghurt met suiker of met vruchten en suiker. Er is ook wel light, zonder suiker, maar dat zit er weer een zoetstof in, ook niet je van het.
We gaan eerst maar eens tanken. In Baja California zijn er alleen staats tankstations, de Pemex. De prijs is bij al deze stations hetzelfde, je kunt alleen niet bij alle Pemex met creditcard betalen, bij deze is het ook alleen contant.
Als we met de pompbediende staan te overleggen zie ik achter onze camper een andere camper aankomen met een geel nummerbord. He, dat valt op, Nederlanders. Ze kijken ook naar ons met een smile van oor tot oor en even later staan we met elkaar te praten. Ze heten Monique en Han en komen erg vriendelijk op ons over. Ze zijn al bijna 1,5 jaar van huis en hebben zo’n beetje het hele land plus Canada doorkruist.
Ze gaan nu verder naar het zuiden van Baja waar ze op een plek aan het strand een week gaan verblijven, lekker relaxen. We spreken af dat wij ook die kant op komen dan kunnen we lekker even kletsen en gegevens uitwisselen. Zij zijn nl. door het zuiden van de USA gereisd en ook in Florida geweest. Daar gaan wij immers nog naar toe, op weg naar de oostkust en dan noordelijk naar Baltimore voor de terug verscheping. Maar zo ver is het nog lang niet hoor, wel nee joh, eerst gaan we eind december nog voor een maandje naar huis.
Monique vertelde dat er aan het einde van het dorp een bank is met geldautomaat en ook een grotere supermarkt. We vinden de bank en pinnen pesos maar de supermarkt is een beetje onduidelijk waar die is. Er is wel een gebouw met veel auto’s ervoor maar het ziet er niet uit als een supermarkt. Er staan wel karretjes buiten dus we nemen even een kijkje binnen, en ja, het is een supermarkt. En nee, ze hebben geen suikervrije yoghurt. Dan nemen we maar 2 emmertjes suiker-yoghurt mee, we moeten toch wat.
Onderweg naar Santa Rosalia komen we door een paar dorpjes en als er een Mercado is stoppen we om te kijken voor yoghurt. En ja hoor, we scoren twee yoghurts zoals wij ze graag willen, dat is al iets.
We kunnen onderweg ook al stoppen in San Ignacio, daar zijn een paar RV parken maar we vinden het hier veel te warm, 34º. We hopen aan de kust een wat lagere temperatuur te treffen. En dat lukt, zuidelijk van Santa Rosalia zijn twee campings naast elkaar en de temperatuur is een aangename van 24º, wat een verschil he?
We kiezen voor camping Camp Camocho omdat bij de andere camping in de review stond dat er nog wel eens gefeest wordt door de ‘snowbirds’. Snowbirds zijn Canadezen en noordelijk wonenden Amerikanen die de winter in hun plaats ontvluchten en die maanden in de zon verblijven. We worden welkom geheten door Royce, een Amerikaan die hier zo’n 5 maanden per jaar verblijft en een beetje op de camping let voor Beatrice, de eigenares.
Volgens de app kost een nacht hier 100 pesos, maar Royce vertelt dat we mogen staan waar we willen, dat daar de douche en wc zijn en ook een dumpplaats en dat het 150 pesos kost. Op dat moment heb ik de 100 pesos nog niet precies in mijn hoofd daar ik een paar verschillende campings gelezen heb maar als ik het later zie en Beatrice op een gegeven moment het geld komt innen noem ik op dat men tot nu toe 100 pesos betaalde.
Beatrice verstaat en praat geen Engels en wij geen Spaans dus ik loop naar Royce en zijn vrouw Sue en leg uit dat in de iOverlander app staat dat men tot nu toe 100 pesos betaalde en dat ik dan 50% verhoging wel erg veel vind. Maar ze leggen uit dat men al 10 jaar 100 pesos betaalde en dat het nog nooit verhoogd is geweest maar dat nu met de start van het nieuwe seizoen er een verhoging is. Ook mede dankzij de verhouding van de pesos tot de dollar en vanwege belastingen. Ik kan merken dat ze een beetje geïrriteerd zijn maar ik leg uit dat ik ook op de informatie afga die in de iOverlander app staat. Ze vragen of ik dan in diezelfde app wil vermelden dat het vanaf dit seizoen 150 pesos is, dat wil ik wel doen en ik betaal Beatrice de 150 pesos. Het is nog steeds niet duur maar ik wilde gewoon even duidelijkheid.
We vinden een plekje met uitzicht over een stukje van de lagune en we zien gelijk al een groepje van 6 pelikanen duiken naar vis. Er lopen wat steltlopertjes voor onze camper in het vrijgekomen slik en er schijnt een mooi strand te zijn, dat gaan we morgen ontdekken.
Doordat we gisteren onze klok een uur vooruit hebben gezet is het nu ook een uurtje langer licht. Maar als het eenmaal duister begint te worden is het ook vrij snel hartstikke donker.
Niet zoveel foto’s vandaag, het was een saaie route. We vinden trouwens het rijden door het landschap in Baja redelijk eentonig. Als we het vergelijken met Marokko missen we de mensen langs de weg, daar is altijd iets te zien en te beleven.
Ook de dorpjes waar we doorheen rijden zijn doods en stoffig. De mensen groeten wel vriendelijk dus dat maakt al veel goed. Maar dat we nu zeggen, Baja California daar moet je naar toe. Ja, als je voor de zon en de stranden gaat ben je hier aan het juiste adres maar qua natuurschoon kan het ons niet zo bekoren.
Ga naar periode 46
terug naar overzicht