
USA/Canada/Mexico 2016/2017 – periode 44: 11 november – 14 november
vrijdag 11 november – La Bufadora – Camalu
We zijn van plan om naar Las Lagunitas te gaan, een afgelegen plek aan zee. Hier zat voorheen een camping, die nu verlaten schijnt te zijn.
Co ‘pakt’ nog even een paar vogeltjes mee en even later nemen we afscheid van onze Duitse buren Mia en Marc en betalen bij Ricardo voor onze vier nachten. Het was een leuke plek maar we gaan weer verder.

Tegen half 11 rijden we weg en vervolgen de Mex1 naar het zuiden. We komen door kleine dorpjes, rommelige, stoffige plaatsjes en onderweg wordt er met regelmaat aan de weg gewerkt. Wat resulteert in gravelroads en veel, heel veel stof. Zolang we in Baja zijn zullen we de camper niet wassen want er staan borden langs de weg dat de Mex1 gerenoveerd wordt.

Onderweg komen we nog langs een militaire controlepost, er lopen zo’n 10 militairen, met geweren rond maar nadat we Bom Dia hebben gezegd mogen we verder rijden. Even verder denken we weer een controlepost te hebben maar daar staat aan de rechterkant een ambulance geparkeerd en de chauffeur staat op het midden van de weg met een collectebox, dat is een aparte manier om aan geld te komen. De meeste mensen doneren wat geld.
Het is hier trouwens heel normaal dat als er een vluchtstrook is dat je als langzamer verkeer half op die strook gaat rijden en sneller verkeer zo de gelegenheid geeft om jou te passeren. Dan gaat ook het tegemoet komend verkeer op hun vluchtstrook rijden. Maar de keren dat er geen vluchtstrook is gaan ze je net zo lief voorbij, soms op het nippertje terug naar de juiste baan waarbij we soms het idee hebben dat we ‘gesneden’ worden. Dit is echt een groot verschil met het Amerikaanse verkeer, daar hebben we dit nog nooit meegemaakt.
Dan draaien we rechtsaf richting Las Lagunitas, 8,7km over een gravelweg met af en toe zandstukken er in. Als we bij de beoogde camperplek komen kunnen we daar niet naar toe rijden vanwege een zanderige ondergrond, die ons te zacht lijkt. En langs de gravelweg staan vinden we nou niet je-van-het. Dus we keren om en rijden het stuk terug naar de Mex1.

In Camalu slaan we rechtsaf richting de kust en rijden 3,5km over een andere gravelweg en eindigen bij La Cueva Del Pirata hotel, restaurant en bar. Hier kun je voor 80 pesos, fool hookup (water, elektra en afvoer) overnachten. En ze hebben hier wifi, dus kunnen jullie toch alweer wat lezen.
Het was vandaag wederom een hete dag, 36,5º was de hoogst gemeten temperatuur. ‘s Avonds bij de zee was het nog 27º, dat is beter. We waren helaas te laat om te St. Maarten.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij vrijdag 11 november.

zaterdag 12 november – Camalu – San Quintin
Co heeft vanmorgen de wc-cassette weer eens uit elkaar gehaald en goed schoon gemaakt, dat is af en toe hard nodig. Niet het meest fijne klusje maar het moet soms gebeuren.
Rond 10uur rijden we weg, we denken niet dat je hier erg fijn kunt wandelen. Volgende week vrijdag is er een race, de Baja 1000. Dan rijden er ik weet niet hoeveel offroad auto’s over de vele dirtroads. En ze zijn al flink aan het oefenen, zo ook achter de camping langs. We staan nog redelijk gunstig maar buiten dat er veel stof op waait geeft het ook veel lawaai, dus wegwezen.

We hebben een camping op het oog, Don Eddie’s in de buurt van San Quintin. We hebben gelezen dat de dirtroad geasfalteerd is dus de camping is goed bereikbaar. Als we er aankomen kijken we even rond en zien dat we ons in het restaurant moeten melden. Daar is alleen iemand in de keuken aan het werk die geen Engels spreekt, hij weet ons duidelijk te maken dat we een plekje kunnen zoeken en straks terug kunnen komen om in te schrijven.
We zoeken ons een plekje aan de buitenkant met uitzicht op het water. We zitten lekker in het zonnetje en Co gaat er nog even op uit met de telescoop. Dan schuift er wat sluierbewolking voor de zon en wordt het snel frisser.
Co gaat naar binnen om via de wifi van de camping zijn krantje op te halen. Nu is er iemand in de receptie aanwezig en Co loopt er naar toe. De man zegt dat een overnachting US$15 kost, dat is 300 pesos. Maar wij hebben in de iOverlander app gelezen dat een overnachting met stroom/water (hookup) 195 pesos kost en zonder hookup 130 pesos. Dus Co zegt dat we gelezen hebben dat een overnachting 200 pesos kost. De man kijkt hem boos aan en draait zich om.
Nou dan niet, wij draaien ons ook om en vertrekken van deze camping waar we zo onvriendelijk worden bejegend. We rijden naar een volgende plek, het is net of we alles in tweeën doen, gisteren ook al met Las Lagunitas. De volgende plek is Fidel’s El Pabellón RV park.
We rijden door San Quintin en stoppen even bij een geldwissel kantoor om euro’s om te wisselen voor pesos. Maar bij zo’n kantoor wisselen ze alleen Amerikaanse dollars voor pesos. We moeten bij een bank zijn. Meestal zijn er in een grote plaats banken in overvloed, maar we zien ze hier niet, ze zijn goed verstopt. Later maar eens kijken.
We komen aan op de camping en worden hartelijk welkom geheten door Fidel, kijk zo kan het ook. Hij legt uit waar alles is en geeft het wachtwoord voor de wifi, die het sterkst is dicht bij zijn huis. Daar staat al iemand dus we rijden iets verder door.

We staan op zand aan de rand van een groot strand, we hebben een prachtig uitzicht over de oceaan met hoge golven. Dat wordt met oordopjes slapen vannacht, de branding maakt meestal veel lawaai. Normaal gesproken is het hier veel drukker met campers en caravans maar we horen later van Harvey (onze buurman) dat de Amerikaanse media de Amerikaanse toeristen bang heeft gemaakt en daarom is het nu een stuk rustiger met reizigers.
Even later staan we op het strand met camera’s want Co zag Pelikanen het water in duiken. Dat hebben we ooit eens in een natuur film gezien en nu zien we het in het echt gebeuren, amazing.

Er zijn meer vogels, steltlopertjes en andere kleine vogeltjes, grappig om te zien hoe snel ze over het zand lopen, het is net of ze duizend pootjes hebben.

Ook zijn er mooie schelpen en er is een strook waar het water opgespoeld is en nu terug loopt naar de zee, een mooi patroon achterlatend, het is net een giga kunstwerk, erg mooi.

Maar de Pelikanen, dat is prachtig om te zien. Ze scheren boven de golven maar raken net niet het water met hun vleugels. Als ze vis zien vliegen ze omhoog, erg hoog, en dan zie je ze een andere houding aan nemen, de kop naar beneden en als een speer duiken ze het water in. Ze laten zich als het waren gewoon vallen. Van de film weten we dat als ze in het water komen ze hun grote snavel open hebben en die sluit zich rond de vissen, kip, eh vis ik heb je.

En dan is het gouden uurtje weer daar, het mooie, late, warme zonlicht, altijd prachtig. Dan loopt Co alvast terug en gaat kennis maken met onze buurman die voor zijn trailer buiten zit. Het is Harvey Lewis, hij komt uit June Lake in California en is in de winter altijd in Baja California te vinden. Co nodigt hem uit om ‘s avonds een kopje thee te komen drinken. Hij heeft namelijk een zelfde interesse als ons, fotograferen.

Als hij ‘s avonds komt heeft hij zijn iPad mee en laat-ie prachtige foto’s zien, ook van Baja California. Hij heeft zelfs een wegenkaart voor ons mee en laat plaatsen zien die we ‘moeten’ bezoeken. We zijn blij met de kaart want die hadden we niet. We komen simpelweg geen visitorcentres tegen.
Harvey heeft via zijn Nikon fotocamera een soort timelapse filmpjes gemaakt van sterrenhemels. Dat zijn dan heel veel fotobeeldjes die in Photoshop aan elkaar worden gezet tot een film, geweldig om te zien. Er is een nieuw project komende. De tijd vliegt en tegen 20uur gaat Harvey terug naar zijn trailer want hij wil morgen vroeg op pad. Volgens Harvey wordt Baja California na deze plaats alleen maar mooier. Dat hopen we want tot nu toe vinden we het redelijk saai om door heen te rijden. Harvey zegt dat dit altijd zijn eerste overnachtingsplek is als hij naar Baja gaat. Eerder stopt hij niet.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij zaterdag 12 november.


zondag 13 november – San Quintin
Het is zondag dus doen we rustig aan, maar we doen toch alle dagen al rustig aan? Oh ja, dat is zo.
Toch ben ik om 6 uur al buiten op het strand, Co ligt nog lekker in zijn warme bedje. Er is weer genoeg te zien, vogels die net wakker worden, sommige hebben ‘de kop er nog af’, andere zijn al een beetje aan het rondstappen, even de benen strekken. Nou dat kan, die zijn lang genoeg.


Het is vloed en het water komt erg ver, tot aan de palen die de scheiding tussen strand en camping vormen. Als het water zich terug trekt komen er weer mooie vormen in het zand, ik kan het niet laten om ze vast te leggen, het ziet er zo fascinerend uit.


Co probeert met de 600mm het duiken van de pelikanen te filmen maar dat valt nog niet mee, de camera haalt het erg dichtbij en blijft zoeken naar de scherpte. Daar gaat-ie iets anders op verzinnen, wordt vervolgd.


In een del komt allemaal water met daarop beige kleurig schuim. Daaronder zit vast nog veel lucht want er ontstaan allemaal bellen. Als je dat dichterbij ziet zijn het net doorzichtige parels, natuurparels. Wat is er toch veel te zien op zo’n strand, en gedurende de dag ziet het er elke keer weer anders uit.

Vandaag is het ook drukker op het strand zelf, er zijn veel auto’s die veel mensen vervoeren. Ze zijn lekker een dagje uit en maken foto’s van elkaar en hebben lol. Het valt ons wel op dat niemand in badkleding loopt, de vrouwen hebben allemaal een lange broek of legging aan en een t-shirt, zelfs geen korte broek. Ze gaan ook zo met kleren en al het water in.
Als wij gaan wandelen is het eb geworden en we hebben een giga strand voor ons liggen, je kunt hier kilometers lopen, beide kanten op. Het is heerlijk om met onze blote voeten door het water te lopen, de temperatuur is prima.
We vinden mooie schelpen van zo’n 8cm groot in doorsnede en er zit een ‘bloem’ op, heel apart. Ik zoek het op op internet en zie dat het om de zanddollar gaat. Het is een nauwe verwant van de zee-egel en het heeft vijf reeksen poriën die in een bloemblaadjespatroon geschikt zijn. Die poriën worden gebruikt om zeewater in het interne kanaalsysteem te brengen, waardoor dit diertje zich kan bewegen. Het leeft van plankton en organische deeltjes uit de zandige bodem.
De naam zanddollar is een verwijzing naar hun ronde vlakke vorm, die gelijkt op een muntstuk. Het wordt daarom soms ook zeemuntje genoemd. De naam zanddollar kan ook naar hun skelet verwijzen, dat achterblijft wanneer een zanddollar sterft. Tegen de tijd dat het skelet het strand bereikt en wordt gevonden is het al ontbonden. De stekels en organen zijn dan al verteerd. Het valt ons op dat de zanddollar verkleurd naar wit als het een tijdje droog ligt. We begonnen met een gele zanddollar, nu is-ie grijs/beige.

Er zijn mannen in de branding/hoge golven met schoppen. Ze hebben een grote zak om hun middel gebonden maar we zien niet wat ze nu precies doen, we gaan het niet vragen want dat zou inhouden dat we ook tot onze middel in het water moeten en er komt nog niemand naar de kant toe.
Harvey is vanmorgen om 6 uur vertrokken maar in de loop van de middag komen er drie campers de camping op rijden. Een van de drie stellen loopt naar ons toe, ze rijden een Canadese camper. Hij zegt, we hebben elkaar ontmoet in Las Vegas en dat klopt. Wat is het toch een klein wereldje nietwaar?
En dan gaat de zon weer vlammend ten onder, dat is wel een paar foto’s waard.
De rest van de foto’s vind je op de aparte fotopagina bij zondag 13 november.


maandag 14 november – San Quintin – langs Mex1
Vanmorgen scheen het maantje nog volop en verlichtte het water, we waren dus vroeg op, klaar met slapen. Tegen 8 uur kwam Fidel naar ons toe en waarschuwde ervoor om niet op het strand te komen. Er stonden drie auto’s, van vissers, en die hadden honden mee. Zelf gingen ze het water op maar lieten de honden los lopen bij de auto’s. Fidel vertrouwde het niet helemaal. Hij zei ik ga er even naar toe om te kijken of het veilig is.
Even later zagen we hem er naar toe lopen met en honkbal knuppel in zijn hand. Die had hij wel nodig want de honden kwamen meteen luid blaffend naar hem toe. Maar een paar dreigende bewegingen met de knuppel en ze dropen af en gingen bij de auto’s liggen. Lekker, zulke gasten die hun honden los laten lopen. Fidel zei later, dat het wel eens meer gebeurt en dat dat slecht is voor zijn klandizie en zijn gasten.

Gisteren was een van die vissersauto’s er ook maar toen was het zondag, dan zullen ze waarschijnlijk wel weten dat het niet helemaal koosjer is als de honden dan los lopen. Fidel vindt het een gebrek aan respect voor hem en zijn bedrijf. Maar hij heeft er wel mee te maken.
Nu wilden wij niet meer het strand op want we waren al van plan om verder te gaan. Dus we betaalden Fidel en vertelde hem dat we op de terugweg zeker weer langs komen. Het is een leuke, rustige plek, het voelde goed hier. En een leuk strand toe.
Trouwens, gisteren hebben we gebruik gemaakt van de douche. Het was heerlijk, lekker heet maar de douche zelf zag er niet uit. Ik heb op het strand diverse patronen in het zand gefotografeerd, nou dat kon in die douche ook wel, alleen dan vanwege de schimmels die plekken op de muur hadden gemaakt. Ik had gelukkig mijn slippers aan dus heb van de douche wel genoten.
We rijden eerst naar een Pemex tankstation om te tanken en binnen is er ook een geldautomaat, dus tanken we ook even Pesos. Dat heb je hier wel nodig om de campings en boodschappen te betalen. In de kleine winkels denk ik niet dat je met een creditcard kunt betalen. En de campings hebben ook geen pinautomaat. Het is eigenlijk net als in Marokko, daar betaal je ook veel contact, vooral op de markten. Die hebben we hier nog niet gezien.
Onderweg komen we twee keer een militaire post/controle tegen. Bij de eerste wil de soldaat wel even binnen kijken, dat kan. Co doet de deur open en hij stapt zo met zijn stoffige schoenen naar binnen en loopt door naar achteren. Daar stapt hij op het trappetje en kijkt in de open vakken boven onze bedden. Daar ziet hij de telescoop liggen, hij vraagt hoeveel die dichterbij haalt en of die voor hem is. Wat dacht jezelf, dacht Co, en hij zei tegen de man dat die niet voor hem was. Hij keek nog even in onze koelkast en verdween toen weer naar buiten, ik vind het toch wel heel brutaal hoor dat ze zo ongevraagd aan je spullen zitten. Soldaat of niet, controle of niet, het is altijd nog een vraag waard. Bij de tweede controle moesten we wel even stoppen maar werden snel door gewuifd.
We reden bij de kust vandaan en de temperatuur steeg naar 32,5º en we kwamen steeds meer cactussen tegen. Eerst nog de mooi geel bloeiende waar we ook de Hummingbirds bij hebben gefotografeerd. En verderop giga grote cactussen, verschillende vormen en ook bloeiende. En weer verderop stonden ze tussen grote rotsen, een beetje Tafraoute-achtig.

We hebben de camper even tussen een paar van die reuzen gezet, kun je zien hoe groot ze zijn. Tegen 12uur komen we aan op de camping die we op het oog hebben, Rancho Santa Ynez, bij Cataviña. Hier sta je echt tussen de cactussen en je kunt er leuk wandelen.

We zoeken ons een plekje achter grote bomen, in de schaduw en openen luiken en deuren want het is warm. Binnen no-time hebben we wespen binnen, oei, gauw alle horren dicht, maar er zijn er al een aantal binnen. En het waait hard hier, op zich wel lekker maar dan waaien de horren naar binnen en gaat de rek er uit.
We gaan iets verderop proberen want misschien komt het door de vuilnisbakken die er staan. Maar ook daar zijn wespen. We eten onze yoghurt en vertrekken dan gauw van hier.
10km verderop is San Ignacito RV park, kijken of we daar zonder wespen de dag door kunnen brengen. Je staat er wel pal in de zon maar er staat ook een lekker windje en belangrijk, er zijn geen wespen of ander ongedierte.

We zetten de stoeltjes buiten en we kunnen zelfs in het zonnetje zitten, het is een lekker temperatuurtje van zo’n 26º. Ik loop nog even wat rond en schiet wat plaatjes maar het licht is vrij hard, straks misschien nog even als het gouden uurtje aanbreekt.
Maar dat gaat niet meer lukken want de zon zakt al snel achter de bergen die dichtbij staan. Morgen dan maar, de bergen in het oosten staan wat verder weg dus dan zal de zon er wel snel zijn. Als we de stoelen opruimen horen we een aggregaat aanslaan. Blijkt dat het restaurant waar we achter staan een 24uurs restaurant is. Er staan geen elektriciteitspalen dus hebben ze hun eigen stroomvoorziening, in de vorm van een aggregaat. Dat wordt dus slapen met oordopjes.


Ik ben naar het restaurant gelopen om te betalen en er werd op de rekenmachine een bedrag van 150pesos getoond. Op een bord buiten stond US$8, dat is 160pesos, dus dat zou een kleine korting betekenen. Maar in de app van iOverlander stond dat de meeste mensen 100pesos betaalden voor een camper met 2 personen. Ik liet het zien aan de vrouw en ze ging overstag. Ja eerlijk is eerlijk, er is immers alleen een koude douche, een toilet en geen stroom, dus in feite heb je alleen een slaapplek.
‘s Avonds zien we een super heldere maan, hij staat op dit moment redelijk dicht bij de aarde en is ook groter dan normaal. De zon is net onder gegaan en laat weer een mooie kleurige lucht achter.


Ga naar periode 45
terug naar overzicht