Marokko 2016 – periode 22: 9 april – 12 april
zaterdag 9 april – Sidi Ishaq – Oualidia
Vanmorgen om 8uur (9uur NL tijd) kwam er niets, geen sleepauto, geen telefoontje, njente, niets, nada…. Om 8.15uur belt er iemand van de ADAC, later zie ik dat dat uit Tunesië was om te vertellen dat er actie wordt ondernomen, verder wist hij niets.
Om 10.15uur (ik ga verder in de NL tijd) bel ik naar ADAC Agadir maar kom in een antwoordapparaat. Dan bel ik naar ADAC Duitsland en leg uit dat we niet weten wat er nu gaat gebeuren en of er wel actie ondernomen wordt om een grotere sleepauto onze kant op te krijgen. De mevrouw zegt dat ze er achterheen gaat en ons terug belt.
Maar er wordt maar niet terug gebeld en het geeft een bijzonder onbehaaglijk gevoel, we vinden het helemaal niet leuk. We horen maar niets en weten niet of er iets geregeld wordt voor ons.
Om 13uur bel ik zelf maar weer naar de ADAC in Duitsland en leg uit dat we ons nu wel heel erg zorgen maken, dat er vandaag nog iets gaat gebeuren. De mevrouw van de ADAC reageert een beetje korzelig en legt uit dat Marokko in Afrika ligt en dat het geen Europa is, dat wisten wij ook al heel lang, maar toch. Ze zei ook nog heel gevat dat op zaterdag en zondag er heel veel bedrijven dicht zijn, dat was ook geen nieuws voor ons. Als we eerst maar op een sleepauto staan en ergens anders belanden als hier langs de weg.
Co, Paul en Hannie gaan met de Zigzag naar een ‘feest’ een halve km verderop. Gisteravond reden er de hele avond overvolle auto’s langs met spullen en mensen erop. Dat was vast wel voor het ‘feest’ bedachten we vandaag. Vanmorgen reden er de hele tijd mensen voorbij, op ezeltjes, met ezelwagentjes, hele gezinnen op de tractor en ook lopend ging men op het feest aan. Iemand noemde het zelfs carnaval, grappig.
We hebben afgesproken dat als ze geen ontvangst hebben via de walkie talkie als ze daar zijn dat ze terug komen. We kunnen niet het risico lopen dat zij weg zijn en dat dan net de sleepwagen komt.
Ze zijn een half uurtje weg en ineens staat de sleepauto voor onze neus, gelukkig dit keer eentje die groot genoeg is voor onze camper. We roepen Co op met de walkie-talkie maar krijgen geen gehoor, verdorie. Ik vraag aan Karin om een eindje de weg op te lopen richting het ‘feest’ en het te blijven proberen. Zelf ga ik onze camper op orde maken, alles vastzetten en dicht doen. Wat mij betreft mag de camper de sleepauto op maar de mannen van de sleepdienst zeggen dat ‘mon marie’ oftewel mijn man erbij moet zijn, eerder gaan ze niet aan de gang. Hoezo, geen vertrouwen in de vrouw…. Maar ik heb er geen probleem mee hoor, het probleem is alleen dat ‘mijn man’ niet bereikbaar is en ik weet niet wanneer hij terug komt.
Ik vraag aan de chauffeur of hij niet met mij naar het feest wil, dat wil hij wel. Dus we stappen in de vrachtwagen en rijden op het feest aan. We komen de camper tegen, geparkeerd langs de kant van de weg. Ik stap uit en ga het pad op naar het feestterrein, het is best nog wel een eindje lopen en erg stoffig. Als ik er aan kom is het een drukte van jewelste en het is totaal niet overzichtelijk, wat nu. Ik kan het terrein op gaan maar dan kunnen we elkaar hevig mislopen. Ik stap op twee mannen af en vraag of een van hun voor mij wil kijken of ze 3 Europeanen zien, twee mannen en een vrouw.
Hij stelt voor dat we ze om laten roepen en vraagt een naam. Ik heb een beter idee: zal ik het zelf omroepen via de megafoon, in het Nederlands valt het natuurlijk veel meer op, dat mag. Of het gehoord wordt door degenen waar het om gaat betwijfel ik want de wind waait mij in het gezicht en het feestterrein ligt uitgestrekt voor mij, maar niet geschoten is altijd mis.
Een van de twee mannen zegt dat hij even gaat zoeken voor mij, ook goed. Ik sta al een tijdje te wachten en roep nog een keertje om, het is wel grappig, de mensen reageren altijd leuk op mijn ‘sjoekran’, bedankt.
Dan besluit ik om terug te lopen naar de camper en verwacht min of meer dat de camper al weg is. Maar die staat er nog en Co staat er naast. De walkie-talkies hebben toch dienst gedaan en Co had een sprintje naar de camper getrokken, via een ander pad. Hannie en Paul waren alvast lopend die kant op gegaan.
Ik stap in, we pikken Hannie en Paul op en even later zijn we bij de campers. Co moet met de camper een grote bocht rijden om op een weegbrug te komen waar de sleepauto nu voor staat. Dat is dan een verhoging zodat onze overstek niet zo over de grond zal slepen. De chauffeur van de sleepauto let heel goed op maar ik roep toch op een gegeven moment ‘stop’ maar er wordt niet gereageerd, pas als de chauffeur mij hoort zegt hij tegen de man die de lier bediend dat hij moet stoppen. pfff, net op tijd want anders was de uitlaat vastgelopen op de sleepauto, ook al niet gewend om vrouwen te horen, jammer. Alles gaat verder goed en even later staat de camper vastgesjord en kunnen we gaan rijden.
We rijden om 15.15uur weg en in het dorp Sidi Ishaq wordt er gestopt en gaan de mannen eerst eten, want dat hadden ze nog niet gedaan. Co staat in de deuropening en zegt, dat is hoog. Het lijkt wel de camper van Johan en Ria, die we op tafraoute hebben gesproken met hun 4X4. Co zegt, wij hebben nu een 8X8, haha. Ik zeg, waar is je trap dan, schuift-ie ons eenpersoons ‘plankje’ eruit.
Na het eten gaan we dan eindelijk op weg. Ik had nog gevraagd naar het adres van de garage maar dat wisten ze niet, oké, dan maar goed in het wiel blijven rijden. De chauffeur rijdt goed en voorzichtig, het is ook een hele vracht, 4250kg op de vrachtwagen. Co meldde onderweg via de walkie talkie dat de pinda’s en de Franse kaas wel erg goed smaakte. Onderweg had hij schik met de mensen langs de weg. Hij deed net of hij stuurde maar dat het niet uitmaakte, vond men wel leuk.
Als we in Safi aankomen is het al 16uur. De sleepauto stopt in een straat met allemaal gesloten deuren, het is wel een straat met allemaal werkplaatsjes. Er stopt een personenwagen en er stapt een man uit die de deur open maakt waar we voorstaan. Het is de eigenaar van het garagebedrijf en hij is speciaal voor ons gekomen voor de reparatie, dat is wel erg fijn. We hadden al ingecalculeerd dat het maandag zou gaan worden.
De camper blijft op de sleepauto staan en ze beginnen de wielmoeren los te draaien. Ze vragen om de krik maar Co stelt voor om de achterste stelpoten uit te draaien. Dat is een tweede keer dat ze erg goed van pas komen, vorig jaar al toen we een lekke velg hadden, het is trouwens nu hetzelfde wiel als toen.
Even later heeft de monteur het lek gevonden, er zitten zelfs twee plekken. Hij heeft niet zo’n remleiding en springt op zijn scooter om er eentje ergens op te halen. Het duurt niet lang of hij is terug met het onderdeel en het duurt ook niet lang of het is weer voor elkaar. Nieuwe remvloeistof erin en alles werkt weer. Er moet wel weer druk op gebouwd worden dus Co moet een aantal keren pompend remmen.
Dan rijden we naar een plek waar de camper weer van de sleepauto af kan rijden. De sleepauto rijdt de straat uit en daar is me toch een slecht stuk wegdek, de camper staat hevig te schommelen en ik vreesde even dat-ie er af zou kukelen, alweer pfffff, dat was schrikken.
De sleepauto rijdt een straat in omhoog en daar is een schuin stuk braak liggend terrein waar hij achteruit op rijdt. Even later staan we zonder kleerscheuren op eigen wielen en zijn we weer 4X4. Blij dat alles vandaag toch nog voor elkaar is gekomen.
De rekening van de garage is 550DH, hij is 1,5uur bezig geweest dus dat is niet duur. We geven hem 650DH, dat vinden we het dik waard, hij kwam toch speciaal voor ons naar zijn werk. De 3 mannen van de sleepauto geven we ieder 100DH, want ook met hun zijn we erg blij. De rekening van het slepen gaat rechtstreeks naar de ADAC, na het kopiëren van onze papieren.
Adres van de garage: Ets. AZMI Abdellatif, 225, Rue Khemiss, Safi, tel: 05-24463016, coördinaten: N32º16’55”, W9º14’38. Ze repareren alle merken.
Adres van het sleepbedrijf: Abda Assistance, Avenue Chahid Abdel Ali Ben Chekroune, tel: 06-12025071 coördinaten: N32º16’47.01”, W9º14’36.41”
Om 18.30uur rijden we weg, we gaan toch nog naar Oualidia, waar we gisteren al hadden willen zijn. We willen immers nog zwemmen in de grote oceaan, en dat kan daar in een baaitje. Tegen 20uur zijn we ter plekke. Het is er niet druk met campers dus we kunnen er nog bij.
Om 20.30uur zitten we lekker te smikkelen van gebakken aardappeltjes met rode kool en yoghurt met aardbeien en blauwe bessen toe, lekker en wel verdiend na zo’n enerverende dag. Het zal niet laat worden want we zijn allebei best wel moe geworden.
‘s Avonds vertelt Co over het feest. Er waren ook kermis attracties. Een reuzenrad, een draaimolen en een draai-carrousel, allemaal met de hand aangedreven, heel grappig om te zien. Het was er hooidruk en veel mensen maakten gebruik van de thee tenten en eet tenten. Eigenlijk wilden ze er nog wel langer blijven, het was echt een regio gebeuren, ze kwamen van heinde en verre. Met personen auto’s maar de meeste lopend, per brommer, met ezels, ezelwagens, paard en wagen en trekkers.
zondag 10 april – Oualidia – Casablanca vliegveld
Gisteravond bij aankomst was er toch nog een visverkoper en een man die vroeg of we voor morgen een tajine willen bestellen, op ons nee vroeg hij of we dan morgen brood wilden hebben. Ook helaas, want dat hebben we al.
Na een rustige nacht worden we wakker met een flink wolkendek aan de hemel. We hadden het plan om hier in Oualidia in een baaitje min of meer in de grote oceaan te zwemmen maar de temperatuur is zo ‘s morgens vroeg wel een beetje fris, zeker zonder zon. We lopen wel eventjes naar het strand en de spectaculaire golven zijn wel aanwezig.
Bij terugkomst bij de campers drinken we een kopje koffie/thee en gaan dan op weg naar El Jadida. Dan kom je door het plaatsje Moulay Abdallah waar op zondag een grote markt is, coördinaten: N33º11’41”, W8º35’38”
Zo’n 8,5km voor het plaatsje, we zijn net vanaf de R301 de P3423 opgereden stoppen we om te eten, met uitzicht op de haven. Als ik na het eten de motor wil starten van onze camper brandt er een lampje op het dashboard, een autootje met een slotje ervoor en de motor wil niet starten. Ik probeer het drie keer en roep dan Co op via de walkie-talkie. Denk je alles gehad te hebben, nu dit weer.
Ook Co lukt het niet om hem aan de praat te krijgen en we pakken maar weer het Fiat boekje erbij. ‘Storing in de elektronische startblokkering Fiat code’ zegt het boek. Als oplossing zeggen ze; probeer te starten met de reserve sleutel. Maar dat helpt niet. Co haalt de accu los en sluit hem even later weer aan, maar dat biedt geen oplossing.
We bellen met Fiat Service, we komen terecht in NL, maar omdat onze camper ouder is als 2 jaar bieden ze geen ondersteuning meer en moeten we de ADAC bellen. Het is zondag dus er zal geen monteur onze kant op komen met een laptop om het probleem voor ons op te lossen. Want dat er een computer nodig is dat is ons wel duidelijk. De auto herkent de sleutelcode dus niet.
We besluiten om met de Zigzag eerst naar de markt te rijden, want dat vinden we voor Paul en Karin wel een leuke afsluiting van hun reis door Marokko. Hannie en Nanda gaan niet mee, Hannie wil nog even wat uitrusten voordat we de grote reis terug ondernemen.
Het is gezellig druk op de markt en we lopen er eerst eens overheen. We komen langs een barbier en ik vraag of hij Paul even onder handen kan nemen, zijn baard mag er weer af. Eerst stribbelt Paul een beetje tegen, al die belangstelling voor zijn persoontje, maar dan neemt hij toch op de stoel plaats. De Marokkanen die langs lopen vinden het geweldig, een toerist op de stoel bij ‘hun’ barbier.
Een mevrouw nodigt ons uit om thee te komen drinken in haar ‘salon de thé’, zie de foto’s. Ze glundert als we op haar uitnodiging in gaan. We vragen om thee zonder suiker en dat krijgen we. Net als bij wijn drinken mag ik helemaal even voorproeven, prima theetje hoor. Ze wil er niets voor hebben, dus geef ik haar dirhams voor de ‘kinderen’.
We kopen nog munt voor de thee en aardbeien. Als we langs een tajine verkoper komen wil Paul wel een tajine kopen voor thuis, die moet 30DH kosten. Als hij wil betalen en zijn portemonnee uit zijn broekzak wil pakken, die op zijn dijbeen zit, is daar geen portemonnee. ‘Karin heb jij mijn portemonnee?’ Maar Karin heeft die niet, oh je, zijn portemonnee is gestolen.
Ik weet gelijk waar dat is gebeurd. Op een erg drukke plek dook er een jongen op een nogal vreemde manier tussen Co en mij door en stopte bij het kraampje ernaast. Co was het ook opgevallen. Ik weet niet meer waar Paul stond maar op dat moment heeft hij wel iets gedaan. Paul had het knoopje van zijn broekzak niet dicht gedaan, waarschijnlijk niet aan gedacht, en daar lopen zulke lui op. Gelukkig zat er niet veel in, 100DH en zijn pinpas. Die maar even laten blokkeren. Tjonge, kan er ook nog wel bij.
Als we terugkomen bij onze camper vertelt Nanda dat ze op Google heeft gezocht op het probleem van de startblokkering. Er zijn twee mogelijkheden: 1. de sleutel nat maken – 2. de accu loskoppelen en na 10 minuten pas weer aansluiten.
Poging 1 strand, de motor wil niet starten. Poging 2 duurt wat langer en als we de accu weer hebben aangesloten start de motor in 1x. Ik geef Nanda er twee zoenen voor, eentje van mij en eentje van Co, pffff.
We rijden in 1x naar Casablanca, naar het vliegveld. Nou ja, in 1x. Wat een weg. We rijden het grootste stuk via de N1, die niet al te best is, wat een rammelweg. Dan laat TomTom ons rechtsaf een weg inslaan zodat we een oversteek maken naar het vliegveld. Een tegemoet komende chauffeur probeert ons te vertellen dat de weg verderop piste wordt. Dat willen we niet dus we keren om naar de N1.
Verderop laat TomTom ons weer rechtsaf slaan, de P3011 op. Ook daar een chauffeur die ons waarschuwt voor een slechte weg. Toch besluiten we om deze weg te pakken, anders moeten we een groot stuk omrijden.
Het is een gatenkaas en als er een weg naar links komt overleggen we wat te doen. We gaan toch verder op deze weg en gelukkig wordt die na lange tijd toch beter, we rijden dan zelfs door een prachtige omgeving. De landerijen zijn er heel bloemrijk, erg fleurig, dat maakt veel goed.
Om 20.30uur komen we aan op de luchthaven van Casablanca, we hebben 3 uur en 3 kwartier gedaan over 120km. Op de parkeerplaats is het ontzettend druk met geparkeerde auto’s en we kunnen geen plekje vinden. Co schiet een parkeerwachter aan. Achter een oranje afzetting is het rustiger met auto’s, of we daar niet voor 1 nachtje kunnen staan. De man belt met zijn meerdere en het wordt toegestaan, even later staan we op een rustige plek bij elkaar.
We eten een heerlijke soep met yoghurt na en om 23uur gaan we koetsen, dat was me wel weer het dagje. Morgen vliegen Paul en Karin terug naar huis en gaan wij noordelijker om Marokko te verlaten.
maandag 11 april – Casablanca vliegveld – Kenitra
Vanmorgen is het werken geblazen, de Zigzag moet leeg en alles moet ingepakt worden zodat het bij ons in de garage van de camper kan staan. Maar we hebben alle tijd dus het kan rustig aan.
Om half 11 staat Jessy van Zigzag campers voor onze neus en een kwartiertje later neemt hij de camper met zich mee, alles geregeld.
Dan brengen wij Paul en Karin naar de ingang van de vertrekhal, het is net ‘hello goodbye’ en na een stevige omhelzing verdwijnen ze door de deur naar binnen. Wij lopen terug naar de campers en rijden de parkeerplaats af, kosten 30DH.
We rijden richting Casablanca en dan naar Rabat. De weg, de N1, is niet zo best, veel slijtage dus veel gehobbel en getril. Het is druk maar het is goed te doen. Dan rijden we door een plaatsje en ik zie vanuit mijn ooghoeken iets blauws op de auto afschieten. Het is een man die onwijs hard en schreeuwend komt aangelopen en hij knalt zo tegen de zijkant van onze camper aan, wat een malloot, letterlijk en figuurlijk denken wij. Hij heeft vast iets tegen campers of het is een Marokkaanse Don Quixote, dan ben ik blij dat hij geen speer bij zich had, het lijkt me een zeer ongezonde hobby. Het was wel schrikken want ik dacht eerst dat hij zich voor de camper wilde gooien. Als we stoppen om te eten is er wel een beschadiging aan de garagedeur en een grote blauwe streep (van zijn kleding) op de camper. Hannie en Nanda zagen het gebeuren en waren ook erg geschrokken.
Na het eten rijden we verder en gaan dwars door Rabat. Een volgende keer als we hier langs moeten pakken we de tolweg, want wat was het druk, dus erg opletten geblazen. Als we Rabat door zijn, stoppen we bij een van de rotondes, er rijdt een kleine vrachtwagen voor ons. Er springt een jongen achter op zijn bumper en hij maakt de deur open. Hij verdwijnt half naar binnen, we zien alleen nog een hand en een voet. Bij de volgende rotonde springt hij eraf en de deur zwaait open. We zien eieren staan, dus hij heeft vast proletarisch gewinkeld. Maar de deur blijft open zwaaien bij elke beweging van de auto, dus we gaan er naast rijden en geven het door aan de chauffeur, hij reageert meteen door de weg af te rijden.
In Kenitra gaan we nog voor de laatste keer naar een Marjane en dan naar de camping. ‘s Avonds lopen we nog even naar het gezellig drukke stadje. Bij terugkomst ga ik kijken om de visa te regelen voor Amerika, vanmiddag hebben we pasfoto’s gemaakt. Maar het blijkt bij nazoeken via internet dat je voor Canada, waar we met het vliegtuig aankomen en ook onze campers per boot aankomen, geen visum nodig hebt, dus we zijn gauw klaar. Over land, per auto, heb je geen visum nodig, dat regel je dan aan de grens.
Alleen moeten we wel nog nazoeken hoe dat zit als we na een half jaar als persoon Amerika uit moeten. Als je dan weer terug komt per vliegtuig heb je wel een visum nodig.
dinsdag 12 april – Kenitra – Cuevas del Belcerro (S)
Vandaag gaan we met de boot over naar Spanje, daarna kan het even duren voor er weer iets op de site verschijnt, daar we onderweg geen internet hebben.
We hebben over de tolweg gereden, dat is voor het eerst in vier jaar tijd dat we Marokko verlaten via de Tolweg, daarna nog wel per boot hoor. De rit is vlot verlopen. Bij het laatste tankstation op de snelweg hebben we nog getankt. De bediende wees naar onze voorkant en zei meteen, achter zich wijzend: garage.
Ik kijk, en zie onder de camper dat er iets los hangt, ja hoor, daar gaan we weer. We rijden boven een smeerput en het blijkt dat een deel van de bodem beschermplaat los is. Er komen wat schroefjes aan te pas en een kruiskop schroevendraaier van ons en een 20minuten later is het weer voor elkaar en kunnen we verder.
Om 11.30uur komen we aan in de haven Tanger Med, om 12uur gaat de boot. Bij het ticketkantoor is het rustig maar verderop staat een rij bij de douane en voor het scan apparaat. We sluiten gewoon maar aan en wachten af. Om 12.30uur zijn we bij de boot en om 12.50uur staan we op de boot, we hebben wel eens langer moeten wachten.
Snik, snik, dat was Marokko, tot een volgende keer.
Wat is het stil aan de overkant, zingen ze geloof ik ook wel eens in een stadion als het 1-0 wordt. Maar met stil bedoel ik dat er langs de weg geen mensen meer zijn, geen ezeltjes, geen ezelwagentjes, geen koeien, schapen en geiten in de berm. In de dorpjes is het uitgestorven, wonen er wel mensen? Dat is wel weer even wennen hoor.
We gaan in Algeciras eerst even langs de Lidl en dan gaan we op weg. De rit gaat via Ronda naar Jaen, Madrid, Zaragoza, Pau en daar kijken we of we via Parijs gaan of met een boogje er om heen, hangt helemaal af van welke dag we door Parijs gaan komen.
Vandaag eindigen we in een klein plaatsje langs de A307 in Cuevas del Becerro. We zijn gewoon het dorpje ingereden en staan nu in een rustig straatje aan de kant, af en toe komt er iemand langs. Verder vraag je je af waar alle mensen zijn gebleven. Maar voor vannacht zal het wel stil zijn.
Hannie is ziek, ze is al zo’n 3 weken aan het kwakkelen. Voorheen slikte ze gemakkelijk een pilletje maar daar komt ze nu van terug. Nu moet het lichaam het zelf doen en dat duurt nu eenmaal wat langer. Maar als je het lichaam het zelf laat doen bouw je wel meer weerstand op.
Nanda komt even keezen maar dat is minder leuk als met zijn viertjes, Hannie wordt maar weer gauw beter hoor. Na het keezen lopen Co en ik even de route door het dorp om te kijken of we geen obstakels tegenkomen, en dat gaat goed, we kunnen morgen met een gerust hart ‘deur het deurp’.
ga naar periode 23
terug naar overzicht