Marokko 2016 – periode 14: 8 maart – 11 maart
dinsdag 8 maart – Tafraoute
Na de gym zijn we met Brigitte en Ludwig (onze gymjuf en haar man) naar het dorp gelopen want we hebben beloofd om voor haar babouches te kopen. Om 13uur halen we ze op en lopen we naar de schoenenwinkeltjes. Brigitte bekende dat ze gisteren na hun wandeling alvast hebben gekeken in de winkel waar ze altijd hun schoenen kopen. Ze dacht, anders duurt het zo lang als we nu nog iets uit moeten zoeken, geen probleem hoor. Ze heeft ‘fletjes’ uitgezocht, platte schoentjes. Babouches heeft ze thuis al staan, helemaal goed.
Daarna gaan wij met z’n viertjes naar de hammam, Co uiteraard aan de mannenkant, wij aan de vrouwenkant. De deur aan de vrouwenkant staat half open en klemt op de grond. De vorige keer betekende het dat de hammam dicht was. Ik loop langs de deur naar binnen en kijk in de natte ruimte. Daar is het warm en ik hoor vrouwenstemmen, dus de hammam is open. Als ik weer buiten kom komt net de hammam mevrouw aangelopen. Ja hoor, de hammam is open en we kunnen er nog bij.
Co loopt naar de mannenafdeling en we spreken af dat we elkaar bij de camper weer zien. Er zijn 3 vrouwen en twee kinderen in de hammam. Wij pakken ieder een emmer en een bakje om het water op te gieten en krijgen van de hammam mevrouw slippers aangereikt.
Het is weer heerlijk, het grappige is dat je nog sneller zweet dan in een sauna, binnen no-time ben je helemaal nat van het zweten. We vullen de emmers met warm/heet water en zepen ons lekker in, daarna de scrubhandschoen erover. Hannie scrubt lekker mijn rug, ik kan daar zelf niet goed bij.
Ik kom er achter dat de linker kraan koud water geeft, dat heb ik de vorige keer gemist, koud water over het lijf. Ik vul de emmer en laat Hannie en Nanda even met hun hand het water voelen, oei dat is koud. Daarna gooi ik de emmer water over mij heen, heerlijk. Ik herhaal het nog een paar keer. Ook Nanda trekt de stoute slippers aan en even later Hannie ook. Als ik in NL naar de sauna ga vind ik het koude dompelbad heerlijk. Als we de camping oplopen komt Co ons achterop, hij was nog even over de markt gelopen maar er was weinig te beleven.
We drinken thee en daarna gaat Co bij de start-accu op zoek naar nog meer zekeringen als dat hij en Kees de vorige keer hebben ontdekt. Volgens onze camperdealer moet er een zekering zijn die verbinding heeft met het paneel boven de deur en daarvandaan ook met het EP bedieningspaneel. Hij vindt inderdaad nog drie zekeringen die ze beiden niet als zekeringen hadden herkend. Co loopt naar Kees die even later met zijn brommer aankomt. Hij heeft zijn meetapparaat mee en even later constateren ze dat 1 van de 3 zekeringen geen sjoege geeft, dat is dus de boosdoener. Zo’n zekering hebben we niet op voorraad.
Hij legt een ‘bruggetje’ aan en meteen hebben we weer accu-info op het paneel boven de deur en het bedieningspaneel van de EP werkt ook weer. Het ‘bruggetje’ werd alleen direct erg heet dus hebben we gelijk de EP weer uitgezet. De zekering brandt niet voor niets door dus we gaan in ieder geval kijken of we aan een originele zekering kunnen komen.
Kees en Co gaan bij Ali kijken of hij zo’n zekering heeft. Kees was op zijn brommer bij ons gekomen maar zonder shirt. Dus hij nodigt Co uit om achterop te stappen. Co zegt, kan dat wel waarop Kees zegt, mijn vrouw zit ook weleens achterop dus ja, dat kan. Ik ben te laat voor een foto, het was wel een ludiek gezicht.
Het duurt heel lang voordat ze terug zijn, ik zeg voor de grap, ze zijn zeker naar Agadir of zo. Als ze na 1,5uur terug komen heb ik de camera gereed. Elke keer als ik een brommer hoorde keek ik om, ik zei tegen Nanda ik heb mijn oren gespitst en even later zei ik, ik heb oren op steeltjes, ze vonden het prachtig.
Waarom het zo lang duurde, dat is een heel verhaal. Ze reden ter hoogte van het feestplein toen de brommer stopte, benzine op. Lopend naar de benzinepomp daar bleek het benzinekraantje lek te zijn. Nou, eerst maar naar Ali, die had de zekering niet, een ander winkeltje ook niet. Toen zijn ze naar de brommer/fietsenmaker gegaan. Die rommelde wat in zijn voorraad en kwam met een oud niet werkend kraantje tevoorschijn waar hij een rubbertje uithaalde. Toen stapte hij op zijn brommer en na 5 minuten kwam hij terug met een ander kraantje. Daar ging het rubbertje van het eerste kraantje in. Brommer op zijn kop, de net getankte benzine eruit, opgevangen in waterflessen en even later werkte alles weer naar behoren. Voor een half uur werken en een kraantje waren de kosten 20DH. Ze moeten alleen in die werkplaats de eerste tijd geen sigaretten roken want er is wel wat benzine gelekt daar. LOL
In de camper werd de accu weer weggewerkt onder het kleed en we gaan voorlopig de camper alleen stellen op de luchtvering. In Agadir zit een Fiat garage, daar moeten ze vast zo’n zekering hebben. En in de gedachtengang van Cees, ons vroegere reismaatje, kopen we er gelijk twee. Onze koelkast kon onder het rijden ook niet op 12V en dat loopt ook via deze zekering.
Het ‘bruggetje’ zit er nu nog waardoor we wel de koelkast op 12V kunnen gebruiken en we informatie hebben op het paneel boven de deur. Dus, op naar Agadir. Er is een nieuw project geboren. We zijn al lang blij dat de accu in orde is en we gewoon verder kunnen reizen.
De campergroep van de NKC is ook neergestreken in Tafraoute en ik denk dat ze op dit moment rond een groot kampvuur zitten. Ze zijn vandaag met 4×4 auto’s naar Aït Mansour geweest, daar is het ook erg mooi.
Morgen nog een keer gymmen, daarna naar de markt en water tappen bij de bron en dan gaan we rijden, richting Agadir met tussenstops op plekken waar we misschien leuk kunnen wandelen.
Weinig foto’s vandaag maar dat komt de komende dagen vast wel goed.
woensdag 9 maart – Tafraoute – Targua Ntoucka
Vandaag en morgen gaan er veel mensen weg uit Tafraoute, de meeste die we spreken gaan een dezer dagen, het zal rustig worden hier. Maar er zullen weer andere mensen komen.
Vandaag gaan we voor de laatste keer gymmen bij Brigitte en Ludwig, daarna gaan we het zelf doen, althans is het plan. Gisteren had Brigitte een rustige aanpak en terwijl we toen net aan onze oorlelletjes stonden te trekken (ja echt) kwam de man van een Duitse mevrouw een foto van haar maken, ja hoor, andere dagen werkte ze zich in het zweet en nu komt hij een foto maken. LOL
Vandaag moeten we weer aan de bak en heeft ze zelfs snelle muziek opstaan. Dat valt zelfs Hannie op, de bewegingen gingen ook sneller. Brigitte stopt eerder want ze heeft een verrassing. Op de tafel naast de camper zetten Ludwig en zij hapjes neer en glazen en even later hebben we allemaal een glas met bubbeltjeswater in onze hand, proost. Blijkt dat Brigitte ook nog jarig is vandaag, zum wohl, of saha in het Marrokaans.
We staan gezellig met elkaar te praten, we vertellen over onze reis naar Amerika en dat vindt men reuze interessant, wij ook. Daarna lopen we nog even naar Kees en Diny. Kees heeft ons geholpen met het EP-probleem, Kees van het brommertje met het lekke kraantje. Kees maakt windmolentjes van restafval zoals waterflessen en andere dingen. Als we bij ze komen heeft hij ze net meegegeven aan een Marokkaans jongetje dat er wel belangstelling voor had. Maar hij kan er nog twee laten zien, ze zijn wel erg leuk. Dat is een leuke hobby.
Diny staat met Hannie en Nanda te praten, een van de weinige mensen die we tegenkomen die eens proberen om met hun te praten. Het is net of andere mensen er bang voor zijn of niet de moeite willen nemen. Hannie en Nanda kunnen gewoon goed lip lezen dus als je duidelijk articuleert en rustig praat kunnen ze jou prima volgen. Ze vinden het duidelijk alle drie leuk om zo met elkaar van gedachten te kunnen wisselen.
Blijkt dat Kees en Diny ook in Maarssen wonen en dat ze elkaar in Silves in Portugal al eerder hebben ontmoet. Ja, we leven in een klein wereldje. Diny is altijd lerares geweest, vandaar dat ze goed kan communiceren met Hannie en Nanda, een leuke ontmoeting.
Dan nemen we nog afscheid van Henk en Suze waar we elke dag langskomen als we naar de gym gaan. Cor en Hannie zijn afwezig. We maken de campers reisklaar en vertrekken naar het dorp voor boodschappen. Als we alles binnen hebben eten we in de camper op de parkeerplaats van het busstation. Dan nog even naar de waterbron in de palmentuin en we kunnen op pad.
We rijden door de Amelnvallei naar Targua Ntouchka. Deze rit hebben we zo’n 2 weken geleden andersom gereden vanuit Taroudant en dat vonden we erg mooi. Vanaf deze kant is het allemaal weer nieuw, je ziet het immers vanuit een andere hoek. Het valt ons wel op dat er weinig mensen langs de kant van de weg zijn te bespeuren, mondjesmaat zien we een paar vrouwen met ezeltjes.
Onderweg parkeren we de auto’s en drinken een kopje thee. Het is altijd leuk, als we zo staan wordt er vaak getoeterd door passerende Marokkanen en gaan er duimen omhoog.
Als we aankomen op ‘onze plek’ in Targua Ntouchka staan we nog niet stil of er komt een Marokkaan aanlopen bij het winkeltje vandaan. Hij groet Hannie en Nanda en loopt door naar ons. Co heeft zijn raampje nog open, want het was nog 23º en dan is het gauw warm onder het rijden. Hij groet ons in onvervalst Nederlands. Hij zag NL staan op het nummerbord en dacht: yeh, daar ga ik eens even een praatje mee maken.
Hij heeft 40 jaar in Arnhem gewoond, waar zijn kinderen nu nog wonen, drie dochters. Zelf is hij 1,5 jaar geleden terug gegaan naar Marokko. Hij heeft hier een Marokkaanse vrouw getrouwd, waarvan de vader het winkeltje heeft waar we nu voorstaan. De man, Hassan, gaat om de drie maanden ca. 2 weken naar NL om zijn kinderen te zien.
Hij heeft een groot huis in Casablanca maar woont daar niet graag. Het is er druk, de mensen zijn niet aardig en de lucht is niet schoon. Zijn opa heeft 2km van waar we nu zijn een groot huis en daar woont hij nu. We worden uitgenodigd om couscous te komen eten maar daar hebben we niet zo’n zin in. De man houdt in ieder geval heel erg van praten en babbelt wat af.
Nou dat kan goed op deze plaats want er is een heuse Marokkaanse zithoek. Toen we hier de vorige keer waren zaten er op een gegeven moment 10 mannen op een rijtje. Wij nemen ook even plaats op de ‘stoeltjes’ en maken foto’s. Het winkeltje is niet groot maar hangt helemaal vol met van alles en nog wat. Hannie en Nanda hebben nog eieren nodig en kopen er tien. De eieren zijn beduidend duurder dit jaar want ze moeten 1,5DH per ei neertellen, nog duurder dan in Tafraoute, het zij zo. Volgens Hassan komt het door de droogte. Dat kan, dat de kippen dan geen gras hebben en meer bijgevoerd moeten worden, dat kost dan meer.
We maken weer een mooie zonsondergang mee en dan keert de rust weder. Als we naar bed gaan blaffen er een paar honden vlak naast de camper maar daarna wordt het heerlijk stil.
Je kunt de rest van de foto’s zien op de extra fotopagina van deze dag.
We hebben een rustige nacht achter de rug, lekker geslapen. De honden hielden hun wafwaffel.
Terwijl wij thee drinken komt er een groepje van vier mannen die bij de waterput een deurtje in het aangebouwde hokje gaan zetten. Het is wel grappig, toen we hier vorig jaar waren stonden we naast een grote stapel betonstenen, de betonstenen waarmee nu het aangebouwde hokje is gemaakt, ze zijn dus al lekker opgeschoten. Vandaag gaat er een deur geplaatst worden.
Men loopt heen en weer met een kruiwagen en even later ligt er een berg cement, het wordt gemengd met water, grind en zand en zo hebben ze betonmortel om straks de gaten te dichten waar de deurophanging in komt en om het muurtje netjes af te werken. Op een gegeven moment zitten/staan er 5 mensen bij te kijken hoe 1 man aan het werk is, de taken zijn duidelijk verdeeld. Het wordt uiteindelijk een soort bagagedepot.
Het winkeltje wordt weer geopend en in tegenstelling tot de avond zijn er nu allemaal vrouwen. Ze zitten in de zithoek te wachten tot het mannetje alles weer buiten heeft staan. Het wordt bij sluiting gewoon allemaal in de ruimte voor de toonbank opgestapeld. En nu moet alles weer naar buiten eerder kan hijzelf niet naar binnen. LOL
Na de thee gaan we wandelen door de omgeving. Eerst lopen we via een betonpad omhoog en even later lopen we tussen droge akkertjes naar beneden. Daar is een waterput maar die is niet in gebruik, er ligt een grote zware steen op. De katrol is wel goed ingevet maar zo’n steen krijg je er in je eentje never nooit vanaf.
Volgens ons zijn ze hier niet gewend aan toeristen want als we iemand tegenkomen lijken ze haast schuw, men groet niet terug, ze kijken wel, dat wel. Ook kinderen reageren terughoudend, wat moeten die mensen hier, zie je ze haast denken. Jammer, we houden wel van een beetje interactie met de mensen.
De huizen bestaan vooral uit betonbouw maar er staan ook een paar lemen huizen tussen. We vinden de kleur zo mooi, vooral met blauwe of beschilderde deuren vormt het een mooie combinatie. We staan stil bij een huis met een kleurige deur, die staat op een kier. Een mevrouw staat achter het raam en terwijl Hannie een foto maakt sluit ze gauw de deur. Als we een stukje doorlopen en stilstaan naast het huis zien we de vrouw om het hoekje van de deur kijken of we er nog zijn. Als we naar haar zwaaien en haar groeten trekt ze gauw haar hoofd terug, maar ze komt wel een keer of zeven om het hoekje kijken.
Als we voorbij een huis komen staat daar een oudere man, we denken een Imam. Co komt eerst de hoek om en hij wil net reageren als Nanda volgt. De man geeft een zucht, oh je een vrouw. En dan kom ik, nog een vrouw, en dan Hannie, jeetje drie vrouwen en dan ook nog in, zijn ogen, schaars gekleed. Ik loop naar hem toe, mij van geen kwaad bewust en geef hem een hand, Hannie en Nanda volgen, hij ontdooit zienderogen, gelukkig maar.
Er zijn maar weinig mensen aanwezig in het dorp, van Hassan horen we dat de mannen in Casablanca werken en dat er vooral vrouwen aanwezig zijn. De mannen blijven langere tijd weg en komen een keer in de zoveel tijd weer naar huis. De vrouwen gaan vooral verstopt in de huizen en als ze buiten zijn, zijn ze verstopt achter hun witte doeken, alleen de ogen kijken nieuwsgierig naar alles wat voorbij komt. Zij zijn net zo nieuwsgierig naar ons als wij naar hun.
De omgeving is prachtig maar we missen de mensen, jammer. Terug bij de campers gaan we buiten eten en als we de stoelen opgeruimd hebben lopen we naar Hassan om afscheid te nemen, we vonden het leuk hem gesproken te hebben.
Terwijl we nog met hem staan te praten komt er een klein mannetje bij staan, hij heeft een geel bakje met water, een stukje zeep en een scheermes bij zich. Hannie gebaart/vraagt wat er gaat gebeuren. Hij geeft aan dat hij geschoren gaat worden. Je snor, vraagt Hannie, nee mijn haar. Hij vraagt of Hannie het water over zijn hoofd wil gieten maar dat wil Hannie niet, Co wel hoor. Even later is het haar nat en zeept het mannetje zijn haar in. Het komt ook in zijn ogen en Co vraagt of-ie wat water wil om het eruit te wassen. Nee hoor, zeep is goed voor de ogen. (dit wordt dan door Hassan voor ons vertaald naar het Nederlands).
Even later komt de metselaar alias stukadoor alias kapper erbij. Het mannetje gaat op zijn hurken zitten en de kapper haalt het eerste haar weg. Het is dus helemaal echt, zijn hoofd gaat kaal. Op onze vraag aan Hassan waarom hij dit doet zegt hij dat het voor het mannetje gemakkelijk is, een kaal hoofd, hoeft-ie niet zo vaak zijn haren te wassen, gemak dient de mens moet je maar denken. De kapper gaat zeer secuur te werk, het is niet niks met zo’n enkel scheermes over zo’n dunne huid als op het hoofd.
Als er alleen nog haar op de achterkant staat roept Co: zo, klaar, morgen de rest. Dat wordt door Hassan vertaald naar het Arabisch en we hebben met zijn allen dikke schik, ook het kleine mannetje. Als ik dan nog een foto van zijn achterhoofd maak en het hem laat zien is het helemaal te gek. Ik krijg gelijk een dikke knuffel van het mannetje. Volgens Hassan is het een lieverd, dat lijkt mij ook. Hij moet alleen niet zijn ‘tanden’ bloot lachen want daarvan staan er maar een paar in zijn mond. Met zijn mond dicht is het een knapperd.
Even later is het hoofd helemaal kaal, het is een groot verschil met zijn bruine gezicht en hals/nek, grappig. Dan maak ik nog een paar foto’s, eerst Co met de kapper en het mannetje, dan Hannie en Nanda er bij en tot slot de mijnheer van de winkel en de assistent van de mijnheer die onze paspoort gegevens heeft genoteerd twee weken geleden.
Daarna helpt Co nog even met het schoonmaken van het hoofd van het mannetje, hij is ons zeer dankbaar. Als we wegrijden komt hij nog even bij het raam van Hannie staan en zegt dat als we nog een keertje terug komen dat we welkom zijn om hem te bezoeken, hij woont daar ergens ongeveer.
Er zat ook nog een ander oud mannetje bij het winkeltje, we zagen hem al eerder voorbij stiefelen. Hij is duidelijk dement of zo, gezien zijn blik en bewegingen. We zien dat als het winkeltje sluit hij een zak met eten erin meekrijgt. Hassan vertelde dat er door zijn familie niet naar hem wordt omgekeken, jammer voor zo’n oude man, gelukkig zijn er nog andere mensen die wel met hem te doen hebben. Maar ja, in Nederland zijn er ook tig mensen die in een bejaardenhuis zitten en nooit bezoek krijgen.
Ik vroeg aan Hassan op de valreep nog hoe het plaatsje eigenlijk heet. Ik noem het aldoor Targua Ntouchka omdat TomTom dat aangaf maar daar waren we gisteren eerder in de rit doorheen gereden. Het heet Tamegart, het is maar dat je het weet.
We vervolgen onze reis naar Agadir en besluiten onderweg om naar Sidi Bibi te gaan naar camping Takat. Dan kunnen we morgen op ons gemak in Agadir naar de Fiat garage, naar de Marjane en de overdekte markthallen. Daarna zien we wel waar we belanden.
We komen door Aït Aamira, daar is het een drukte van belang. Voor het dorp rijden we veel scholieren achterop, de meisjes zijn allemaal kleurig gekleed. In het dorp zelf lopen er veel mensen langs de weg, verderop zien we dat er een grote markt gaande is. We stoppen niet want we willen naar de camping en nog even van het zonnetje genieten.
De camping ligt in een niemandsland, je hebt ook echt zoiets van, waar belanden we straks. We rijden dwars door een stoffig dorpje en uiteindelijk komt de camping in zicht. Het is op het eerste gezicht een leuke camping, goed onderhouden met grind op de grond, wel zo prettig. En het zijn mooie ruime plekken.
Als Nanda en ik ons in gaan schrijven worden we geholpen door een aardige Franse vrouw die ook nog een leuk woordje Engels spreekt. Er hangen leuke jurken in de receptie en we zien een bordje staan dat je biologische producten kunt kopen van de boerderij. Groente, fruit en olijfolie is er te koop. In het gastenboek lezen een Nederlandse tekst dat je hier heerlijk kunt eten, dus we informeren of dat nog kan voor vanavond, ja hoor, dat kan.
Bij de camper geef ik door dat we kunnen eten in het restaurant. Co vraagt of er toevallig nog iemand jarig is of zo, of dat we een reden kunnen bedenken waarom we zouden kunnen gaan eten in het restaurant. Even later zeg ik dat we nu al 50 nachten onderweg zijn, kijk dat is een jubileum zegt Co, een goede reden om uit eten te gaan. Dus gaan we reserveren voor vanavond, vier tajines met rundvlees.
Het smaakt allemaal lekker en we krijgen een glas met vers fruit toe, heerlijk hoor. ‘s Avonds als we in de camper zitten horen we de krekels tsjirpen, altijd een grappig gehoor, geeft een echt vakantiegevoel. Co had al bij het sanitair gekeken en dat zag er ook goed uit, morgen gaan we lekker douchen. Nu genieten we nog even na van de foto’s, vooral van het kappersgedeelte.
Vandaag weer veel beleefd en veel foto’s gemaakt, kijk maar op de extra fotopagina.
vrijdag 11 maart – Sidi Bibi – Taroudant
Vanmorgen waren we met z’n viertjes aan het gymmen, met de beelden van Brigitte en het ging prima. We hadden lol met af en toe elkaar een beetje plagen maar dat is alleen maar leuk. Het is heerlijk om de spiertjes te rekken en te strekken. Daarna onder de hete douche en alles doet het weer.
Als we weg rijden is er bij de ingang van de camping nog een winkeltje met biologische groente en eieren. Maar we hebben niets nodig dus gaan we naar het winkeltje er naast. Het is een naaiatelier, ze maken er windschermen, schermen voor op je voorraam/zijramen, schoenenzakken, er liggen slippers en sandalen en er hangen gekleurde lange broeken. Co koopt teenslippers, ik een rode broek en we staan te dubben over een windscherm. We hebben in Tafraoute verschillende keren gehad dat het eigenlijk best wel fris was met de wind erbij. Dit windscherm ziet er goed uit, is licht gewicht, watervast maar de stokken die er bij zitten zijn veel te zwaar en je hebt er zeven nodig. We kunnen natuurlijk alleen het doek kopen maar dan moet je weer om stokken uit. Het doek is 7 meter lang en 1,5 meter hoog, er zitten 7 stokken bij en het moest 900DH kosten. Omdat we zo stonden te dubben zei de man (overigens in het Engels) dat het ook wel iets lager kon. We laten het hier even bij en houden het in gedachten.
Vandaag gaan we op zoek naar een 50Amp zekering voor het EP systeem. We hebben een adres in Agadir van een Fiat garage, via het camperforum. Het zou op de ‘Avenue 11 janvier’ zijn. Eerst gaan we naar de Marjane, voor ons eentje die we nog niet bezocht hebben. TomTom laat ons een beetje omrijden maar dat is niet erg, zo komen we langs een grote overslagplaats van groente en fruit. Het is een mooi gezicht, al die hoog opgetaste auto’s en de vele gekleurde kistjes.
De Marjane is met twee verdiepingen, onder de food afdeling en boven de non-food afdeling. Daar kun je alleen via een roltrap komen. Als we bij de roltrap komen staat er een groepje Marokkaanse vrouwen en kinderen, het is net of ze er niet op durven. Wij lopen ze voorbij en stappen de roltrap op, het is eigenlijk een rolband. Als ik omkijk duwt een moeder haar zoontje de band op, hij staat behoorlijk tegen te stribbelen, zo’n enge band daar ga je toch niet op. Even later staat het hele spul er op. Hannie en Nanda staan er achter en zien de vrouwen verdacht wiebelen en houden hun hart vast. Maar alles komt heel boven en met een zucht van verlichting en een brede lach stappen ze van de band af, hehe, ook weer gelukt. Dat kun je je bijna niet voorstellen dat iemand nog nooit op een roltrap/band heeft gestaan, maar ze zijn er nog.
We zijn op zoek naar gymspullen: een rekbare band, een tennisbal en panty’s om een rekband te maken. Stokken hebben we al van bamboe. Maar bij deze Marjane verkopen ze het niet. We hebben het wel eens bij een Marjane gezien maar weten niet meer waar. We hebben een nieuw project.
Dan gaan we naar de Fiat garage. Als we onderweg zijn zien we aan de ander kant van de N1 een Fiat showroom. We rijden de rotonde om en gaan bij de Fiat naar binnen. De zaak is gesloten maar een verkoper staat ons te woord en meldt dat we bij de service afdeling moeten zijn. Hier verderop het straatje uit en linksaf. In plaats dat hij nu zegt dat het aan de achterkant van het gebouw is. Volgens het camperforum is het dus op de 11 januari straat. Dat is nog 3km verder en daar aangekomen is er geen Fiat garage.
We hebben op de Takat camping een foldertje gezien van ene Trigano camper accessoires bedrijf in Agadir, met coördinaten. Het is van een Fransman en daar aangekomen meldt hij dat hij zo’n zekering niet heeft. Waar dan wel, vraag ik. Hij stapt naar buiten en loopt de straat in maar even later komt hij terug met de mededeling dat dit soort zekeringen in Marokko niet verkrijgbaar zijn.
We besluiten om naar Taroudant te gaan, we zien wel hoe of wat v.w.b. de zekering. Dan komen op de N1 weer langs de Fiat garage en we hadden onderweg al bedacht dat zo’n service plaats meestal dicht in de buurt van een showroom zit, ja dus, aan de achterkant van het gebouw. Binnen gaat iemand op zoek naar een zekering en komt terug met de mededeling dat hij wel een 70Amp heeft maar geen 50Amp. We geven het op, we bestellen het wel via internet en laten het door Paul en Karin wel meenemen naar Marokko. Dus bij deze is de bestelling geplaatst Karin en Paul.
Coördinaten van de Fiat service afdeling / Fiat professional in Agadir, Avenue Abdellah Gannoune: N30º23’38”, W9º31’15”
We hebben heel wat van Agadir gezien op deze manier, kriskras door de stad. We vinden het niet zoveel aan, het is voor ons te nieuw. Je ziet trouwens wel, ondanks het moderne, evengoed ezeltjes en ezelwagentjes met van alles er op en er aan.
We gaan via de N10 naar Taroudant. Het is een ‘gezellige’ straat, dat houdt voor ons in dat er veel mensen langs de weg zijn te zien. Het wegdek is ook nieuw, er zijn zelfs nog geen strepen. Maar het kan zo zijn dat die er volgend jaar ook nog niet zijn, rustig aan, Insjallah. We zien de hele dag al richting Taroudant een soort smog, maar ik denk dat het allemaal zand is in de lucht, je kunt de bergen niet eens zien.
We gaan weer naar camping du Jardin. Daar blijven we waarschijnlijk 2 nachtjes zodat we zondag naar de grote markt van Taroudant kunnen. Het is druk op de camping, drukker dan de vorige keer. Weer veel Fransen maar we zien ook een NL camper staan.
ga naar periode 15
terug naar overzicht