Marokko 2016 – periode 13: 4 maart – 7 maart
vrijdag 4 maart – Tafraoute
Het was vannacht niet koud, net als gisternacht. Als we wakker worden is het in de camper in het slaapgedeelte nog 17,5º, dat is te doen. Buiten is het al lekker dus na ons ontbijt gaan we de camper wassen, dat is wel nodig. Even later is-ie weer spic-en-span.
Bij het gymmen is het aantal deelnemers elke dag verschillend, vandaag beginnen we met z’n zessen, even later komt het Duitse mijnheertje er weer bij. Co zegt, wir haben schon angefangen. Hij zegt: Ich auch, mit Frühstuck. Hij doet op zijn manier mee, hij is bijna 80 jaar en is onlangs geopereerd aan zijn schouder.
Na het eten gaan we wandelen, Nanda gaat niet mee, ze heeft het warm en last van haar knie. Hannie twijfelt maar trekt toch haar wandelschoenen aan.
We wandelen richting het dorpje Tazka en nemen voor het dorpje rechts het pad dat evenwijdig loopt aan de weg. Op een gegeven moment lopen we omhoog en zien in de verte een rotsformatie die op Pinokkio lijkt. Als we er onder staan is Pinokkio verandert is Donald Duck, het kan verkeren.
Op een gegeven moment horen we stemmen en zien we voor ons in de hoogte een paar jongens. Eentje is zich aan het opdrukken maar dan in een verende beweging, hij komt elke keer los van de rotsen. Co roept ze aan en ze roepen terug. Hannie zeg kun jij ze verstaan dan, ze staan zo ver weg. Maar geluid draagt in de bergen altijd ver.
Wij gaan ons eigen padje, niet naar hun toe, daar zijn we anders te lang mee bezig. Onderweg nemen we een pauze voor wat water en meegebrachte pinda’s. In de diepte zien we het restaurant Chez Brahim. Als we later bij het restaurant aankomen voor een kopje thee is Brahim er niet, zijn motor staat er wel maar de deuren zijn allemaal gesloten.
Het is een leuke route, we denken dat je hier elke dag wel wat anders kunt lopen, het is overal mooi, met die grote, ronde, roze rotsen.
We lopen tussen de huizen door richting de camping, het is mooi geweest en we hebben trek in thee. Als we op de camping zijn laten we aan Nanda zien waar we heel geweest zijn, je kunt de rots zien waar de jongens op stonden.
Na de thee doen we een spelletje Keezbord, Hannie en ik eindigen met winst.
‘s Avonds gaan Co en ik nog even naar het feestplein. Het is onwijs druk op het plein en in de straten naast het plein. Er is veel straatverkoop, sierraden, kleding, koek, snoep, er zijn grilletjes met daarachter een terrasje en we komen een heuse steltloper tegen die gillend achter de vrouwen aanloopt, die er op hun beurt gillend vandoor gaan.
We komen onze Duitse buren tegen waar we even gezellig mee staan te praten. De tent is nu ook ingericht met allerlei coöperaties uit omliggende dorpen, de meeste zijn vrouwen coöperaties, veelal met eigen gemaakte producten. Het gaat dan om arganolie en wat daarvan gemaakt wordt, maar er is ook huisvlijt zoals geborduurde kleedjes, versierd glas, kettingen en armbandjes gemaakt van knoopjes die normaal gesproken aan een djellaba zitten. In de tent vind je veel producten gemaakt van amandelen, het is tenslotte het amandelfeest.
We proeven bij een stand van biologische, gedroogde stevia, heerlijk. Ik heb geen portemonnee meegenomen maar morgen gaan we nog even terug. Er is ook een stand met producten van rozen, daar zitten spulletjes bij die heerlijk ruiken. Komen we morgen ook even voor terug.
Dan lopen we weer naar het plein en we gaan aan de mannenkant staan. Er komen een man en een vrouw het podium op, de presentatoren. De vrouw is gekleed in een prachtige, lange rode jurk met allemaal glittertjes. Ze draagt geen hoofddoek of sluier en haar lange zwarte haar is zichtbaar. De mannen reageren er direct op en heel veel lopen dichter naar het podium, grappig om te zien wat voor effect zij heeft op de mannen.
Daarna is er een optreden van, naar ik denk, een bekende groep want de telefoontjes gaan massaal de lucht in om te filmen. Net als gisteren is het feest om 21uur Marokkaanse tijd afgelopen, althans de muziek. Dat is ook wel begrijpelijk want morgen om 5.45uur worden de mensen weer opgeroepen door de muezzin om naar de moskee te komen, pluk de dag. Ook hier is het: bij nacht de man, bij dag de man.
Als we over de camping teruglopen naar onze camper hebben we een zaklampje aan, het is hartstikke donker. De gardien ziet ons lopen en komt naar ons toe. Als hij ziet wie we zijn, hij herkent ons, wijst hij ons de weg, die kant op. Er wordt over ons gewaakt, een prettig idee.
Vandaag hebben we ons nog niet over het accu/EP systeem probleem gebogen, wordt vervolgd.
zaterdag 5 maart – Tafraoute
De dag begint bewolkt maar dat levert ook weer een mooi plaatje op.
Er zijn hier op de camping sauvage voornamelijk Franse camperaars, daarnaast Duitsers, Italianen, Nederlanders, Belgen, Engelsen, een Ier en een Fin. Heel af en toe zagen we elders in Marokko een Marokkaanse camper maar daar rijden er niet veel van rond.
We hebben niet veel te melden. Vanmorgen naar de gym en na het eten zijn we naar het dorp gegaan. Het is er erg rustig, we doen onze inkopen en besluiten om na het avondeten nogmaals hierheen te lopen.
Bij terugkomst doen we in de zon en wind een potje keezbord. 2-0 voor Co en Nanda.
Als we na het eten naar het feestplein lopen is het een drukte van belang, het is nog drukker dan gisteren en toen vonden we het al druk. Er is van alles te doen: op doel schieten, gokken middels inzetten op de cijfers 1 t/m 6. De dobbelsteen geeft aan wie er gewonnen heeft. Je kunt vanaf een afstandje een Dirham op een kleed gooien waar allemaal rondjes op staan met cijfers er in, maar de munt moet helemaal in het rondje liggen. De man die achter het kleed zit haalt zo denk ik wel leuk wat geld op, de meeste mensen missen of het muntje ligt niet helemaal in het rondje.
Er is veel straathandel en er staan mannen met grote strengen met ballonnen, er zijn piepbeestjes te koop en staven met gekleurd licht, popcorn, suikerspinnen. Bij ons in Nederland heeft elk dorp zijn eigen kermis, je kunt dit amandelfeest zien als een Marokkaanse kermis. Het is een sociaal gebeuren waar iedereen elkaar ontmoet. Je ziet de mensen genieten.
Het valt mij op dat als vrouwen elkaar groeten en een zoen op de wang geven dat dat er soms behoorlijk veel zijn, gisteren telde ik er tien en bij elke zoen werd er iets uitgesproken. Ik vind in NL 3 zoenen al veel, mag van mij wel terug naar 1 welgemeende zoen op de wang.
Vorige week zaten we op een terrasje en voor ons stopte een Marokkaanse auto waar 2 vrouwen en drie kindertjes uitstapten, het waren Nederlanders. Een van de kindjes gooide zijn kauwgom op de stoep, hij werd meteen teruggefloten door zijn moeder. Dat gooi je niet op straat maar in een prullenbak. Wij keken elkaar al eens lachend aan, een prullenbak in Marokko, daar hebben ze volgens mij nog nooit van gehoord. haha
De moeder ging met het kind in het cafeetje naar binnen en kwam even later terug. Het jongetje mocht zijn kauwgom in de goot gooien want binnen hadden ze gezegd, een prullenbak? Gooi het maar op straat. Ben je opvoedkundig bezig en dan krijg je zo’n opmerking, tja je bent in Afrika, zeggen we dan altijd.
zondag 6 maart – Tafraoute
Zondag is normaal gesproken een rustdag, we gaan dus niet te gymmen. Wat we wel gaan doen? Wandelen, een ronde van ca. 10km. Vorig jaar hebben we een klein stukje gedaan, tot aan het uitzichtpunt waar je de Amelnvallei in kijkt, nu gaan we verder.
Om 10.50uur gaan we op pad en we wensen elkaar veel succes, trouwens net als bij het Keezbord dan wensen we elkaar ook succes, degene met wie je samenspeelt dan he, de tegenpartij wens je iets minder succes toe. haha
Vlak voordat het pad omhoog gaat is er een kleine nederzetting en een mevrouw komt net naar buiten. Grappig, gister heb ik haar nog op de foto gezet toen ze met een bos takken op haar hoofd en met haar ezel en hond naar haar ‘huis’ toe liep. Ik noemde het op en ze bevestigde dat zij dat was. Er lopen jonge geitjes op haar erf en als wij verder lopen naar de kraal komen ze achter ons aan. Ze lopen door een geheime doorgang de kraal in waar nog meer jonge geitjes staan, die zijn zo’n 2 dagen oud, denken we, echte petietjes.
We hebben de wandeling op de gps staan, wel zo gemakkelijk. De track heb ik gevonden bij www.wikiloc.nl. Op het punt waar je twee valleien kunt zien, de Amelnvallei en het keteldal gaat het pad naar beneden.
Onderweg maken we af en toe een filmpje waarbij we allemaal in beeld zijn. We lopen naar de camera toe maar stappen er ook over heen, dat geeft wel een leuk effect.
Onderweg steken we even op en doen een lekker, meegebracht yoghurtje en kaas. Terwijl we zitten te eten kijken we naar Hannie die beneden ons zit, wat heeft zij nu tussen haar benen hangen, Co wordt zowat jaloers. Oh, het is haar regenjack in een hoesje, het hangt een beetje op een vreemde plek.
We maken een foto van ons viertjes op een grote steen en als Co heel mans er afspringt stoot hij zijn hoofd tegen een tak, au. Het is nog een flinke schraap en als Nanda er een foto van maakt verbijt hij de pijn en even later loopt hij heel zielig mank. Co, het was toch je hoofd, oh ja het is ook zo.
Op de gps staat een rivier ingetekend en als we daar komen stroomt er zowaar water doorheen, met echt kroos. Loop je in de woestenij en dan is daar een rivier met kroos, dat verwacht je toch helemaal niet.
Je kunt de stroom volgen dan snij je een heel stuk af. Maar een man die we tegen komen meldt dat er in de kloof iets ingestort is, althans zo ervaren wij zijn woorden. Dan kiezen we toch maar voor de tocht om de berg heen.
We komen bij de weg, bij de splitsing Tafraoute-Agadir en de Amelnvallei. Daar is een restaurant/café en daar gaan we een kopje thee drinken. Nanda en Co lusten eigenlijk ook wel een brood viande haché, gehakt. Ik heb niet zo’n trek maar kies een omelet berber. De man vraagt of ik er champignons bij wil of gehakt, doe maar gehakt.
Even later komt hij melden dat er geen gehakt is, want het toeristenseizoen is nog niet begonnen, en dat het dan gewoon een omelet wordt met wat brood, ook goed. We staan er verder niet bij stil dat als er voor mijn omelet geen gehakt is dat er ook geen gehakt is voor een broodje gehakt….. Maar dat kwartje valt dus effe niet. Als ik mijn omelet op heb zeggen Nanda en Co, het zal wel niet meer komen. In plaats van dat die man vraagt of Nanda en Co wat anders willen. Ik heb wel lekker gegeten moet ik zeggen. haha
We wandelen verder en vervolgen onze weg via de R104 naar Tafraoute. Onderweg stoppen we want we hebben nog pinda’s mee, en die gaan er grif in. Co mikt een paar keer een pinda in Hannie haar decolleté, ondeugende jongen toch.
Terwijl we zo staan te snacken kijk ik naar de leeuw en zie links daarvan een hondensnuit, van een Cocker Spaniel. Het is zoiets van op de juiste plaats en tijd ergens zijn. Op een ander tijdstip zie je het misschien helemaal niet en vanuit een ander standpunt ook niet, het is wel grappig om te zien. Co zegt tegen Hannie: die hond heet Paul. Hannie kijkt Co vragend aan: Ja, Paul de Leeuw. Ze snapt het nog niet en vraagt: heeft Paul de Leeuw dan een hond. Nou, de tranen lopen over onze wangen. Ik zeg: we kunnen de foto die we ervan maken wel op de Facebook pagina van Paul de Leeuw zetten, heeft hij gelijk een hond. haha
Als we verder lopen zien we in de grote rotsen nog twee schildpadden, een kameel die omkijkt en verderop nog een dolfijn met de bek open. Je ziet hier veel van die blauwe kevers/torren lopen. Ze gaan ook effe op de foto, je moet er wel flink je best voor doen want ze zijn razendsnel.
Na 5,5 uur lopen zijn we terug bij de campers en gaan genieten van een welverdiend kopje thee, zonder pinda’s want die hebben we al gehad. Dan gaan we nog een potje keezen.
‘s Avonds lopen we nog even met z’n tweetjes naar het plein, we verwachten niet zoveel drukte meer maar het is er weer hooidruk. Op het podium staan mensen die gehuldigd worden voor het een of ander. Het ziet er ook weer ‘zwart’ van de vrouwen. Het valt ons op dat de vrouwen hier in Tafraoute best wel klein zijn.
maandag 7 maart – Tafraoute
Hier in Marokko zie je ze vaak op zondag werken en dan hebben ze soms op maandag vrij. Ik dacht, dat wil ik ook maar de meisjes dachten daar anders over. Eerst gymmen en dan kunnen we vanmiddag wel naar de duikplank wandelen. De duikplank? Hoor ik je denken, ja de duikplank, ook wel de surfrock of surfboard genoemd. Het is een platte rots boven in de bergen die je van veraf ziet uitsteken en daar kun je naar toe wandelen en klimmen.
Zo gezegd, zo gedaan. Na het eten trekken we de ‘stoute’ uh, wandelschoenen aan en gaan om 13.15uur op pad. Ik heb een gps track van internet af kunnen halen. Net als de wandeling van gisteren was die gepost door een Engelse man die hier op het plateau heeft gestaan. De wandelingen waren gepost op 18 februari dit jaar, vers van de pers.
We wandelen naar het dorp Tazka en gaan op een gegeven moment langs een paar enorme stenen, en dan echt enorm. Daar gaan we de bergen in. Het is prima te doen met af en toe rusten met mooie uitzichten het dal in. Ondanks de gps track ben ik constant aan het kijken waar we het beste kunnen gaan. Co loopt in de achterhoede voor als er iets gebeurt of niet lukt.
Op een gegeven moment komen we in de buurt van de duikplank, maar die is uit het zicht aan de andere kant van een paar hele grote rotsen, en dan echt heel groot. We zien een doorgang, er ligt een grote rots over twee andere heen en daar onder door kun je omhoog klimmen. Maar het ziet er niet erg uitnodigend uit. Co gaat poolshoogte nemen en klimt omhoog. Boven aangekomen verdwijnt hij even uit zicht om even later te komen melden dat hij de duikplank ziet. Het brengt een grote glimlach op Hannie’s gezicht, het is haar wens om op die duikplank te staan.
Hannie en Nanda zeggen: Wobbie heeft toch ook op de duikplank gestaan, als zij het kan kunnen wij het toch ook. Maar Wobbie vertelde eerder al dat er iemand met een touw aanwezig was waardoor de klim makkelijker was. Wij hebben geen touw mee.
Co komt terug naar beneden om te kijken of het haalbaar is voor ons. Hij vindt het voor Hannie en Nanda toch wel een beetje penibel om die klim te doen. Het kan wel maar we voelen ons ook wel verantwoordelijk voor als er iets gebeurt. We besluiten uiteindelijk dat Co en ik omhoog lopen en dat Hannie en Nanda op ons wachten.
Boven gekomen is het ook nog even zoeken om te kijken hoe we bij de duikplank kunnen komen. Maar het lukt. We staan te overleggen hoe we foto’s gaan maken zodat we er na montage samen op staan. Als we ons omdraaien staat Hannie daar met een grote smile van oor tot oor. Ze had al even geroepen naar ons maar door de wind hadden we haar niet gehoord. Toen dook ze even weg en toen wij haar kant opkeken was ze daar opeens. Ik denk dat ze ons nog nooit zo verbaasd heeft zien kijken. Hoe kom jij hier nu boven, vraagt Co, via een ander pad? Nee hoor, via hetzelfde pad als jullie.
We maken wat foto’s van ons drietjes maar vinden eigenlijk dat als Hannie hier kon komen kan Nanda het ook. Ik loop terug naar de onderdoorgang maar zie Nanda niet. Roepen heeft geen zin dus ik loop naar rechts waar je langs de bovenliggende rots naar beneden kunt kijken. Daar zie ik haar staan, lekker in het zonnetje. Roepen heeft nog steeds geen zin, dus ik probeer of ik mijn schaduw op haar kan laten vallen, de zon staat immers achter mij. Dat werkt, ze kijkt omhoog en ik gebaar naar de onderdoorgang.
Daar gebaar ik dat ze ook naar boven moet komen. Maar de heuptasjes dan, laat die maar daar liggen, er komt geen mens. Ze klimt naar boven en uiteindelijk staan we alle vier op de duikplank. Als beloning geven we elkaar een high five en een dikke knuffel, we made it.
Dan gaan we terug naar de heuptasjes, en ook dat gaat goed. Nu moeten we nog terug naar de begane grond. Dat doen we aan de andere kant van de berg. Ik dacht aan de gps track te zien dat het makkelijker zou zijn als de heenweg maar dat viel vies tegen. Het was veel op de kont zitten om grotere afstappen te kunnen nemen. Maar uiteindelijk zijn we toch heel en behouden beneden gekomen. Wat heet beneden, we zijn evengoed nog op ruim 1000 meter hoogte hoor. We slaan de armen om elkaar schouders en geven daarna weer een high five, wat een avontuur hebben we weer meegemaakt samen.
Bij terugkomst op de camping komen we langs de camper van Wobbie en Wim. Ik roep, heb je ons nog horen roepen vanaf de duikplank. Het brengt een grote glimlach op haar gezicht, leuk is het daar he? Nou dat was het hoor. Je hebt er een giga mooi uitzicht naar alle kanten toe.
In de camper gaan we eens even lekker met de pootjes omhoog zitten, dat hebben we wel verdiend. Als Nanda een beetje stram de usb komt brengen met hun foto’s er op zeg ik: we gaan vanavond niet naar het dorp hoor, als jullie dat al van plan zijn. Dacht het niet, zei Nanda met een lach. Gelukkig maar.
ga naar periode 14
terug naar overzicht