USA/Canada/Mexico 2016/2017 – periode 9: 24 juni – 27 juni
vrijdag 24 juni – Grand falls – Godefroy
Gisteravond zijn we verkast naar een andere plek, bij de waterval en we hebben nog een paar foto’s bij gisteren geplaatst van die waterval. En vanmorgen om 6 uur waren we er weer, er vormden zich wolken uit het water.
We kijken later nog even met Hannie en Nanda bij de waterval, die nu volop in de zon ligt, een mooi gezicht. Dan gaan we op pad, we willen Quebec city bezoeken. Over de ‘grens’ New Brunswick-Quebec’ (provincie) komen we in een andere tijdzone, het is hier 1 uur vroeger dus hebben we nu een verschil van 6 uur met NL. Verder heb ik nog een pagina aangemaakt met informatie die we tijdens onze reis vergaren.
Bij Quebec gaan we naar de wijk Lévis, dit ligt aan de zuidkant van de rivier, Quebec ligt aan de noordkant. Je kunt hier parkeren en dan als voetpassagier met een ferry naar de overkant, kosten CAN$ 3,55 p.p. Maar aangekomen bij de kade is het loeidruk, met auto’s en mensen. Het is vandaag een nationale feestdag in Canada, dus zijn er veel mensen op de been, het is ook prachtig weer. Onderweg kwamen we al opvallend veel campers en caravans tegen.
We besluiten om naar Quebec city zelf te rijden en daar een parkeerplek te zoeken. Maar dat is leuk bedacht maar niet zomaar uitgevoerd. In Quebec is het ook druk en er zijn straten afgesloten, ook daar waar de P’s zijn. We rijden wat rond, zijn elkaar bijna kwijt en besluiten om de stad uit te rijden, we zijn het een beetje zat, jammer. Right place, wrong time, wrong day.
We duiken de snelweg op en nemen een pauze op een bedrijventerrein. Dan gaan we nog 1,5uur rijden om een plekje te zoeken. We vinden een prachtige plek bij een park/bos maar daar staat ‘camping interdit’, ja we zijn in een Frans talige provincie. We eten hier en gaan dan toch maar weer rijden.
We zijn eerder langs een vvv gekomen en Hannie en Nanda vragen waarom we daar niet gaan staan. Maar wij zagen in het voorbij gaan al dat de weg waar we op reden druk was en dat achter de vvv de snelweg gaat, dat is een garantie voor een slapeloze nacht, nee dus.
We rijden rond de golfbaan van Godefroy, komen langs een camping en vlak daarnaast is een waterzuiveringsbedrijf met een parking. We hoeven niet lang na te denken en duiken er op, het mag totdat het niet mag.
Als we staan horen we een vreemd geluid, net of ze ergens geluidsboxen aan het testen zijn. Co neemt poolshoogte en meldt dat we met de achterkant naar de machinekamer staan. Dus toch nog maar even verplaatst naar de zijkant van het gebouw.
De komende dagen gaan we reizen, naar London, daar woont een nicht van Hannie. We willen haar met een bezoekje vereren, we zullen daar zondag wel aankomen.
zaterdag 25 juni – Godefroy – Brighton
Vandaag is dus een reisdag. We hadden een rustige nacht naast de waterzuiveringscentrale en zijn door niemand ‘lastig’ gevallen. We rijden al op tijd weg, het is in Quebec een uur vroeger dan in New Brunswick en Nova Scotia dus we zijn op tijd wakker.
Gisteren hadden we een paar keer een bord gezien van een parkeerplaats waar ook drinkwater op aangegeven werd. We komen er weer eentje tegen en gaan kijken. We hebben vanmorgen de douche gebruikt dus willen we onze watervoorraad weer aanvullen. Maar in de wc-ruimte is het zo’n drinkfonteintje waar maar weinig water uitkomt, dat gaat hem niet worden.
Op een gegeven moment stoppen we onderweg bij een Onroute parkeerplaats. Daar is zelfs een apart gebied voor campers/caravans. Er zijn plekken om je camper te parkeren en er zijn prullenbakken en een picknicktafel, erg luxe. Op het bord staat dat je hier alleen tussen 9-17uur mag staan, niet overnachten, waren we niet van plan zo dicht bij de snelweg. Maar het ziet er allemaal goed uit.
Ook staat op het bord dat er water potable is (drinkwater), aan de buitenkant van het gebouw. Als we daar gaan kijken zit er inderdaad een kraan, er staat bij dat het drinkwater is, en het is een krachtige straal. Dus even later is de watertank weer vol.
We stoppen nog twee keer bij een Onroute parkeerplaats en bij allebei kun je drinkwater tappen. Op een van de parkeerplaatsen spreekt Co een vrachtwagen chauffeur aan. Het is een Engelsman die nu in Canada is, een inburgeringscursus volgt zodat hij straks een vrachtwagen kan leasen en dan voor zichzelf kan beginnen. Dit heeft hij ook in Australië gedaan, zo zie je nog eens iets van de wereld, daarom doet hij het ook.
We nemen een kijkje in zijn cabine, het ziet er luxe uit. Een groot bed met erboven nog een. Een koelkastje en magnetron, van alle gemakken voorzien. Hij kan ook een wc gebruiken maar dat vindt-ie maar niets. Als hij tankt mag hij vaak gratis douchen en wc’s zijn er altijd. Op onze vraag hoe hij aan zijn water komt zegt-ie dat-ie bij de supermarkten flessen water koopt. Hij heeft niet meer nodig, doucht bij tankstations en hij kookt niet zelf.
Het valt ons op dat de motorrijders hier in gewone kleren op de motor zitten, met deze temperaturen zelfs in korte broek en korte mouwen. Het is zo gevaarlijk, als je even onderuit gaat ben je je huid kwijt.
Rond 16.30uur gaan we van de snelweg af en zoeken in het eerste dorpje dat we tegenkomen een plek voor de nacht. Dat is Brighton, je komt hier ontzettend veel plaatsnamen tegen die in Groot-Brittannië al een tijdje bestaan. Er is een grote parkeerplaats bij de Sobeys supermarkt. Daar zetten we de auto’s neer in de schaduw, de temperatuur meter staat op 32º in de zon, het is voor ons de warmste dag tot nu toe. Maar een heel stuk beter dan de 7º die we op Cape Breton meegemaakt hebben, geef ons dit maar.
We doen wat boodschappen terwijl Co met een oudere dame staat te praten, Barbara. En als wij terugkomen uit de winkel zegt Co dat we zijn uitgenodigd om een kopje thee te komen drinken bij Barbara. We lopen 200 meter en even later zitten we in een chique kamer aan black tea. Er is een vriendin van Barbara aanwezig die later zegt dat Barbara Alzheimer heeft, maar dat hadden we al gemerkt, ze vroeg een paar keer hetzelfde.
Barbara is vorige week 80 jaar geworden, haar man is drie jaar geleden overleden. Ze heeft altijd een B&B gehad en vindt het heerlijk om mensen te spreken en te ontvangen. Ze stelt ook elke keer vragen aan Hannie, maar die begrijpt haar niet, en dat vindt Barbara dan weer vreemd. ‘Ik kan het haar wel leren hoor, Engels’. We leggen het maar niet meer uit. Ze heeft nog een knoert van een kat, Barry, die haar veel troost heeft gegeven na het overlijden van haar man.
Zoals ik al eerder schreef, we komen hier in Canada allemaal vriendelijke mensen tegen en ze vinden het allemaal geweldig zoals wij reizen, met onze eigen campers en dan ook nog door heel Canada en straks Amerika.
Terug bij de campers zitten we even later heerlijk buiten in de schaduw te eten. Straks gaan we even kijken bij de kerk iets verderop of we daar kunnen staan, staan we iets verder van de weg af.
Zitten we vanavond in onze campers, want het werd al wat frisser, lopen er vier mensen met een hond voorbij. Oh, kijk ze hebben computers bij zich, uit welk land zullen ze komen en hoe komen hun campers hier, we gaan het gewoon vragen. Na onze antwoorden worden we van harte uitgenodigd, als we iets nodig hebben, een douche of wc, we mogen gewoon naar hun huis komen.
Als ze terug komen van de hond uitlaten komt een van de vrouwen naar ons toe, hebben we nog iets nodig. Ik trek de stoute schoenen aan en vraag of we van hun internet gebruik mogen maken. Ja hoor, loop maar mee naar ons huis. Co loopt nog even naar Hannie en Nanda maar Nanda zegt; gaan jullie maar.
Even later zitten we aan de keuken tafel. De twee vrouwen komen uit Nieuw-Guinea waar de twee mannen ooit geweest zijn voor hun werk. Nu wonen ze al bijna 40 jaar in Canada.
Het is heel gezellig en uiteindelijk gaan we de deur uit met twee maaltjes rijstsalade, een bakje fruit en een zakje blauwe bessen. Alles met liefde klaargemaakt, we zullen het ons morgen laten smaken.
En dan vooral de tips om deze twee punten te bezoeken op onze weg door Ontario: Welland Canal Thorold en de Sudbury Nickel Mining.
zondag 26 juni – Brighton – London
Vandaag reizen we verder naar London waar Chris woont, een volle nicht van Hannie. Chris’ vader, Henry, is in 1928 geëmigreerd naar Halifax. We zijn in Halifax bij Pier 21 geweest om zijn binnenkomst na te vragen. Ze konden hem toen in het systeem niet vinden, het blijkt nu dat hij via een Duits schip Canada is binnengekomen en toen doorgereisd is naar de binnenlanden.
Hij heeft veel gewerkt voor farmers, dat was hard werken. Er werd neergekeken op emigranten en ze werden niet altijd goed behandeld. Hij heeft ook gewerkt voor een kippenfarm en toen die man overleed heeft hij het overgenomen. Hij leerde Chris’ moeder kennen in Canada, ze was Schots. Henry werd 62 jaar, is overleden aan hartproblemen. Zijn vrouw werd op 2 maanden na 100 jaar. Ze kregen drie kinderen, 1 zoon en 2 dochters, waarvan 1 dochter begin dit jaar is overleden aan longkanker.
Op weg naar London rijden we via de 401 door Toronto, op een gegeven moment telt Co wel 20 banen naast elkaar.
Bij Chris aangekomen krijgen we een hartelijk welkom, ze heeft lekkere hapjes klaar gemaakt en het is heerlijk koel in haar huis. Er zijn wat vragen over een weer en dan gaan we op pad.
We bezoeken Henry’s graf en het huis waar hij gewoond heeft en waar zoon Allan nu nog woont. Allan laat foto’s zien van zijn vader Henry die ik in de auto even kopieer met de telefoon. We gaan op bezoek bij de zoon van Audrey, zus van Chris, en even later in London bij de zoon van Chris, Dan en Donna. Daar drinken we op de veranda een glaasje water.
Allan, Chris en Audrey waren niet op de hoogte dat in het gezin van hun vader van de vijf kinderen er drie kinderen doof waren. Hij heeft het ze nooit verteld. Ze vinden het geen probleem dat Hannie en Nanda doof zijn en wij vertalen veel, heen en weer. Want Hannie heeft vragen en Chris heeft vragen.
De zoon van Chris, Dan, nodigt ons uit om met onze campers op zijn pad te komen staan, het loopt wat scheef, maar de plek waar Hannie en Nanda kunnen staan is recht. Wij levelen onze camper wel, geen probleem.
Het was een hete dag vandaag, 33º op de teller. Maar het is bewolkt en er komt een straffe wind bij, dus even later is het wel te doen met de temperatuur.
We nemen afscheid van Chris en eten op de parking bij de Sears, in een flinke donderbui rijden we even later naar Dan en Donna. We moeten een paar stenen onder de rechter achterpoot leggen anders kunnen we de schuinte van het pad niet overbruggen. Het is onwijs warm in de camper dus we zetten alle ramen die we hebben open. Dan zitten we nog even met Dan en Donna te praten over de reizen die zij gemaakt hebben en nog willen gaan maken, het zijn hartelijke, leuke mensen.
maandag 27 juni – London – Niagara Falls
Het was een warme nacht, vanmorgen om 5.30uur hebben we alles weer open gegooid en zijn we nog eventjes weg gedoezeld. Het was verder qua geluid een rustige nacht.
Dan vertrekt om 7.30uur naar zijn werk. Hij is leraar aardrijkskunde en woont op 10 fietsminuten van zijn werk. Hij zei tegen Donna: dit zullen de Dutchies wel leuk vinden, dat ik op de fiets te werk ga, dat zie je hier niet veel.
We mochten eventjes in het huis douchen en gebruik maken van de wifi, wel fijn, we moesten nog kaarten van Maps.me downloaden. Gelijk voor Amerika ook maar even gedaan.
Tegen 10uur rijden we weg, op weg naar de Niagara Falls. Om 11.15uur was het al 32º, het beloofd weer een warme dag te worden, kijken of de watervallen wat verkoeling te bieden hebben.
Tegen 13uur zijn we op de parkeerplaats bij het iMax theater, daar kun je 24uur parkeren voor CAN$5, dat is een prikkie. Het betaalhokje is verlaten dus we zoeken alvast maar een plekje.
Dan gaan we aan de wandel, richting de watervallen. Je kunt een pas kopen voor CAN$ 54,95 daar zitten vier dingen bij in: ‘journey behind the waterfall’ – bootje varen – 3D film – wandeling langs de stroomversnellingen. Wij kiezen niet voor de pas maar voor de ‘journey’ en bootje varen, kosten CAN$16,95 en CAN$ 19,95.
Eerst gaan we de ‘journey behind the waterfall’ doen, de reis achter de waterval. We lopen door een tunnel en er zijn twee zijtunnels waar je dan tegen de achterkant van de waterval aankijkt. Geen spektakel, je ziet alleen vallend water, het is net of het heel hard regent.
Dan kom je op een platform waar je heel dicht bij de waterval bent, dus de plastic regencapes zijn niet voor niets uitgedeeld. Maar het is leuk om dit te zien. Beneden ons zien we bootjes af en aan varen, die met de rode regencapes zijn van Canada en met de blauwe van de Amerikaanse zijde, de Hornblower en de Maid of the mist. We gaan straks ook nog varen.
We wandelen langs de boulevard en ook daar is een punt dat je het stuifwater van de waterval op je neer voelt komen. Van dit natuurwonder kunnen mensen ook gratis genieten, je hebt een prachtig uitzicht op de watervallen, ook op de Amerikaanse kant. Er zijn dan ook veel mensen op de been.
Dan gaan we varen. We krijgen een ander kleur regencape, een rode. Even later steken we van wal en varen eerst langs de Amerikaanse kant. Die is minder spectaculair als de Canadese Horseshoe maar hij is even goed wel mooi.
Dan komen we bij de Horseshoe en binnen no time zitten we in een ‘dikke bui’, je hoort de mensen roepen en lachen, ze vinden het geweldig al die nattigheid. De waterval genereert ook veel wind dus het is net of je in een storm zit met regen. En dan draait de boot weer om en zijn we weer in de zon. Het is een leuke ervaring, we hebben er alle vier van genoten.
We hebben een filmpje gemaakt bij de Niagara Falls, kijk maar even mee.
We lopen terug naar de campers en wachten tot het avond wordt, de watervallen worden ‘s avonds aangelicht door grote schijnwerpers in allerlei kleuren, nu we er toch zijn willen we dat ook meemaken.
Het ziet er inderdaad mooi uit en er zijn weer veel mensen die er van genieten. Zo ook een aantal Amish meisjes. We spreken ze aan en vragen of ze hier ver vandaan wonen. Ja, heel ver, in Amerika. Ik zeg, dat is aan de andere kant van de rivier, ze moet er wel om lachen. Ze komen uit de staat Missouri en Iowa.
Vandaag was het wederom een warme dag, 36º, maar tijdens onze wandeling langs de waterval viel het ons alles mee met de warmte.
Ga naar periode 10
Terug naar overzicht