2016 Canada 6 t/m 9 juli

USA/Canada/Mexico 2016/2017  –  periode 12: 6 juli – 9 juli

woensdag 6 juli – Lake Louise – Columbia Icefield

Er stonden vrachtwagens bij ons in de buurt en die begonnen al vroeg met de motoren te draaien, vervelend.

Vandaag gaan we eerst naar Lake Louise, een meer dat ontstaan is uit een gletsjer. Het water ziet groen/blauw, een prachtig gezicht. We lopen langs het meer en hebben mooi uitzicht op de gletsjer. We zien zelfs nog een kleine lawine, het geluid komt later door.

Er zijn ontzettend veel Japanners, viel ons gisteren ook al op bij de waterval, het rammelt er van. En allemaal lopen ze met iPads en iPhones te fotograferen. Maar ik geef ze gelijk want het is hier heel erg mooi.

Dan gaan we de Icefield Parkway op en we stoppen regelmatig bij uitzichtpunten, die langs de weg worden aangegeven. Langs de hele route, 230km lang, zijn er wel zo’n 100 gletsjers, van groot tot klein.

Waar de weg op zijn hoogste punt is, 2028meter, maken we een wandeling naar een ander meer, Peyto lake geheten. Het is ook weer een blauw gletsjer meer in de vorm van een hondenkop. En warempel het is inderdaad een hondenkop.

Er staat ook een bord hoe de meren aan hun blauwe kleur komen. Water dat de gletsjer verlaat is modderig, stenig en vol slib. Als de stroom langzamer gaat blijft het meeste van de modder, grind en slib achter en vormt een delta. Slib vloeit in het ijzige water waar het meeste naar de bodem zinkt. Fijne delen van rotsige grond dat bijna een poeder vormt zweeft rond in het water. Het zonlicht schijnt op het water en dit ‘rots-meel’ weerkaatst alleen de groene en blauwe kleuren, zo het water zijn karakteristieke kleur gevend.

We stoppen ook bij Mistaya Canyon en lopen het pad naar beneden en komen uit bij een brug. Hier dondert een rivier onderdoor, die de limestone rotsen uitgesleten heeft en zo potholes gevormd heeft, een prachtig gezicht. De rivier komt vanuit het Peyto lake en komt verderop samen met de Saskatchewan rivier.

Dan gaan we op zoek naar een slaapplek. We duiken een parkeerplaats op maar overal staan weer de bekende bordjes, no overnight parking. We stoppen er wel even en het rammelt er van de grond eekhoorntjes. We leven ons even helemaal uit, alle apparatuur komt aan bod. Ook Hannie en Nanda knippen dat het een lieve lust is.

Er is een eekhoorntje vlak bij de camper die daar zijn holletje heeft. Kom je te dicht bij dan verdwijnt-ie in het gat om even later voorzichtig weer te voorschijn te komen. Ik ga aan de kant van de ingang zitten maar hij komt niet meer. Hoor ik even later Nanda haar camera knippen, is-tie bij de andere uitgang, grappig.

We gaan verder en onderweg stoppen we nog twee keer, voor bergschapen de zogenaamde Bighorns, alleen zijn die vrouwtjes en die bezitten niet de imponerende grote hoorns zoals de mannetjes die hebben, ook weer prachtig om te zien. Dan gaan we echt verder en we hopen dat we geen beren op de weg zien want anders zijn we te laat voor het diner.

Onderweg nemen nog twee lifters mee, een meisje en jongen die met rugzakken op lopen. Het meisje stak zo wanhopig haar duim op dat we direct gestopt zijn. Ze hadden al 14km gelopen vandaag en moesten er nog 6, naar een hostel bij de Columbia Icefield. Wij moeten daar in de buurt zijn dus stap maar in.

Nadat we ze afgezet hebben gaan we op de parkeerplaats van het infocentre kijken. Er staan nog wat campers en er zijn geen verbodsbordjes voor het overnachten. We gokken het erop, worden we weggestuurd dan zijn er twee campings in de buurt om naar toe te rijden.

Hannie is vandaag jarig en we gaan vanavond samen eten. Wij bakken aardappeltjes en hamburgers en Hannie en Nanda maken een heerlijke salade, dat wordt smikkelen en smullen en het is nog gezellig ook.

Gisteren vierden we nog de verjaardag van onze camper, die is nu 4 jaar jong, vandaag zijn we de 100.000km gepasseerd.

We hebben vandaag zoveel mooie foto’s gemaakt dat ik een aparte fotopagina heb samengesteld.

donderdag 7 juli – Columbia Icefield – Hinton

Vanmorgen hebben we, al vroeg, naar de gletsjer gewandeld, althans naar de ‘voet’ van de gletsjer. Op de weg ernaar toe staan bordjes, vanaf 1908, hoever de gletsjer vroeger kwam. Co zei: Goh dat is ook wat, dat ze toen al zo’n weg ontdekten toen de gletsjer smolt.  😉

Het gaat hier over de Athabasca gletsjer en sinds 1885 is het al meer dan 60% van het volume kwijt, dat is 350 miljoen kubieke meter ijs. Dat past niet in ons vriesvakje van de koelkast. Maar in de laatste 10.000 jaar is de gletsjer in volume afgenomen maar ook weer aangegroeid, er zijn 8000 jaar oude bomen gevonden onder het ijs wat aangeeft dat hier ooit een bos gestaan heeft. Wij zien het als een golf beweging, nu neemt het ijs af, ooit zal het weer aangroeien alleen zal deze generatie dat niet meer meemaken, misschien wel meer generaties niet.

Ze waarschuwen ook om niet op het ijs te gaan want er kunnen diepe spleten onder zitten. Je kunt er trouwens niet komen want er stroomt een rivier tussen het pad en de gletsjer. Toch gebeurt het wel eens dat mensen ‘stout’ zijn, op een bord staat dat de laatste drie pogingen om iemand te redden niet gelukt zijn. Het duurt soms uren om iemand los te krijgen uit zo’n spleet en dan kan iemand overlijden door forse onderkoeling. Vanaf deze gletsjer stroomt het water in drie richtingen.

Onderweg stoppen we bij de Athabasca canon, ook weer een waterval die limestone uitslijt waardoor er weer mooie vormen ontstaan. Het water komt vanuit de rivier in een smalle Canyon dus het gepaard met enorm ‘geweld’ en lawaai, het is een kolkende watermassa.

Na Jasper slaan we rechtsaf richting Maligne Lake, volgens Capitool moet het een ‘scenic route’ (mooie route) zijn met veel uitzichtpunten. Maar na 20km keren we om, we zien alleen maar bomen, bomen en nog eens bomen.

We rijden door naar Hinton waar we boodschappen willen doen voor we verder rijden naar het noorden. Bij de Walmart hebben we ook weer wifi, dus even alles weer uploaden en downloaden.

Maar onderweg stoppen we nog twee keer, een keer voor een kudde Elks (elanden), een bok met twee vrouwtjes. De bok had een prachtig gewei op zijn kop. En even later was er weer een beer in de kant. Wederom stak hij voor onze campers over, een zwarte beer deze keer. Hij schurkte nog even lekker tegen een boom, zal vast jeuk gehad hebben.

Teveel foto’s vandaag, een extra fotopagina, daar zet ik ook de foto’s van de komende dagen bij.

vrijdag 8 juli – Hinton – Grande Prairie

Ik heb twee filmpjes op youtube gezet: beren – eland

Vanmorgen de watertanks weer gevuld en de wc geleegd, gisteravond hebben we weer heerlijk gedoucht. We rijden rond 9.30uur weg, we duiken wegnummer 40 op, richting het noorden.

We komen door het Willem A. Switzer provincial park en stoppen bij een uitzichtpunt. Het blijkt bij een visitor centre te zijn en daar achter ligt een meer als een spiegeltje te vragen om een foto. We maken er gelijk maar een paar.

We lopen een rondje om het meer en als we terug komen bij het visitor centre is daar een opa en oma met twee kleinkinderen. Maar opa en oma zien er goed uit en zijn behoorlijk actief, met wandelen, fietsen en nog meer.

De man heeft het gebouw van het visitor centre gebouwd en heeft er ca. 28 jaar gewerkt, is nu met pensioen. Op onze vraag of het verstandig is om berenspray bij ons te hebben laat hij gelijk zijn flesje zien, hij gaat niet de auto uit zonder zijn berenspray. Voor zijn werk heeft hij een keer de spray naar zich toe laten spuiten, hij was gelijk zijn adem kwijt, dat gebeurt dus ook met een beer die op je af komt stormen en de spray in zijn snoet krijgt gespoten. Het komt allemaal wel weer goed, maar jij hebt dan even de tijd om het hazenpad te kiezen.

De man vertelt verder. Hij heeft tijdens zijn loopbaan 38 beren dood moeten schieten en was bij elke beer verdrietig. Het is nl. zo dat als een mens aangevallen wordt door een beer die beer zo snel mogelijk naar de eeuwige jachtvelden moet anders kan het een 2e en een 3e keer gebeuren dat-ie iemand aanvalt.

En het vervelende is, dat mensen het soms zelf uitlokken. Zie maar het filmpje dat ik hierboven geplaatst heb, daar zie je een man achter een auto staan en iets wegduiken als de beer langsloopt. Voor hetzelfde loopt die beer naar de man toe, en reken maar dat die beer sneller is als hij. En dan is niet alleen die man de pineut maar ook die beer. Nee, wij blijven wel in onze camper hoor, safety first.

De man vertelt verder. Als er iemand is aangevallen door een beer en naar het ziekenhuis of de dokter gaat wordt er een dienst gebeld die bij de gewonde op verhaal gaat, waar het gebeurt is en zo, om te kijken of ze de beer nog kunnen lokaliseren, zodat ze de beer kunnen afschieten, treurig maar waar. Zo was er een man in het ziekenhuis en die vertelde dat hij met zijn quad in de bergen was en bij een bessenstruik bessen aan het plukken was. Ineens werd hij in zijn arm vastgepakt door een beer en als een lappenpop door elkaar geschud. Hij werd niet gedood maar kreeg op deze manier te ‘horen’ dat hij in het gebied van de beer was en op moest sodemieteren. De gewonde man vroeg aan ‘onze man’ om de beer niet te doden, hij zelf was immers verkeerd en in het gebied van de beer. Het werd gehoord en omdat het ver in de bergen was werd de beer gespaard.

Ons werd ook nog verteld dat een beren belletje voor een beer het sein is om te eten. Hoe dat zo? Jagers gebruiken ook een beren belletje. Als ze een prooi schieten blijft er altijd wat achter en dat is voer voor de beren. Dus als ze een belletje horen verwachten ze bijna dat de tafel gedekt is. Laten we nu net vanmorgen twee beren belletjes gekocht hebben.   ;-(

Maar, werd ons verteld, doe ze evengoed maar om en maak lawaai als je in het bos bent, zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder, oh nee, dat is een liedje van Ramses. Het lawaai maken is ook goed om andere dieren te waarschuwen. Want een moose of eland kan behoorlijk gevaarlijk zijn als die jongen bij zich hebben. Ook vertelde de man dat de lynx en bergleeuw ook voorkomen in deze gebieden en dat zijn efficiënte jagers. Dus het blijft oppassen geblazen.

We zijn ons hier allemaal heel erg van bewust en als we ‘s middags theepauze houden gaan we zo zitten dat we alle kanten in de gaten kunnen houden, je weet het maar nooit.

De route is bomen, bomen en bomen. Een klein stukje wordt het wat interessanter omdat het heuvelachtiger wordt maar verder is het afstand overbruggen. Onderweg zien we nog een moose met een jong maar die gaat direct op de loop als we stoppen. We zagen ook nog een beer rondscharrelen maar konden op dat moment niet stoppen. Hannie had ook nog een beer in een zijweggetje gezien.

Rond 18uur komen we aan in Grande Prairie en zoeken daar de Walmart op, deze heeft wel groente en fruit maar geen yoghurt, verdorie. Maar de wifi van de Walmart is ook niet te versmaden dus we vermaken ons wel.

zaterdag 9 juli – Grande Prairie – Fort St. John

Na een rustige nacht en zomaar later wakker worden dan anders rijden we tegen 9.30uur weg uit Grande Prairie. We gaan nu Hwy 40 op naar Dawson Creek. Daar begint de Alaska Hwy die van Dawson Creek loopt naar Fairbanks in Alaska, 1523 miles /2450km lang.

Deze weg is aangelegd in 1942 en was binnen 8 maanden en 12 dagen gereed, onverhard dan weliswaar. Het werd aangelegd door 11.000 soldaten en 16.000 burgers. Het was vanwege de 2e wereldoorlog, waarschijnlijk waren ze bang voor een binnenkomst van de Russen, Rusland ligt immers niet zo ver van Alaska vandaan. Het initiatief kwam vanuit de USA. Nu is deze weg in zijn geheel geasfalteerd.

Maar eerst passeren we een provincie grens, we zijn nu in British Columbia en we zijn ook een tijdgrens gepasseerd, het is nu 9 uur vroeger dan in Nederland. We hebben nog een tijdgrens te gaan, in Alaska is het 10 uur vroeger dan in NL. Maar daar doen we niet aan mee hoor, je blijft bezig. We bedenken ons wel dat het daar een uur vroeger is als we er zijn, maar we houden de tijd van British Columbia aan.

We starten de Alaska Hwy in Dawson Creek, daar is ook een bordje met ‘0-mile’ er op. We lopen door het stadje en zien diverse muurschilderingen die de tijd van toen verbeelden, leuk om te zien.

Er is toevallig ook net een 3daagse met oude auto’s, een leuke combinatie met het authentieke van het stadje. Er staan mooie auto’s opgesteld.

Daarna gaan we de Alaska Hwy op en we eindigen deze dag in Fort St. Johns. De rest van de foto’s van vandaag staan in de extra fotopagina van deze periode.

Ga naar periode 13

Terug naar overzicht