2016 Canada 31 mei t/m 3 juni

USA/Canada/Mexico 2016 – 2017  –  periode 3  – 31 mei – 3 juni

dinsdag 31 mei – Halifax

Vandaag gaan we dan eindelijk onze campers ophalen in de haven. Daarna gaan we reizen. Dan zal de frequentie van de verslagen waarschijnlijk iets lager worden. We zijn afhankelijk van wifi onderweg. We hebben gekeken voor een simkaartje met wifi maar dat is zo onwijs duur met maar ca. 2gb data gebruik, we hebben het juiste nog niet gevonden. Ook een simpel prepaid kaartje om hier in Canada te kunnen bellen hebben we nog niet gevonden.

donderdag 2 juni – Halifax – Herring Cove

We hebben onze campers opgehaald, een verhaal apart maar dat licht ik later wel eens toe. Dinsdag reden we om 13.50uur weg bij de haven. Eerst gas tanken en water en toen op weg om onze paspoorten op te halen bij Heidi.

Onderweg zijn we bij een jachthaven gestopt om op het terrein een kopje thee te drinken. We drukken het frontje op onze radio om de achteruitrijcamera te kunnen gebruiken. Ondertussen praat Co met de haven meester, die wil weten wat we hier van plan zijn. We willen alleen thee drinken en dan verder rijden. Dat is prima, als we nog even verder doorrijden hebben we een mooier uitzicht. Dat doen we en onder het rijden begint er rook achter de radio vandaan te komen en het begint te stinken. Wat is dit nu weer.

Als we stilstaan hebben we geen bedieningspaneel meer boven de deur, dat regelt ons huishouden: water, licht, verwarming etc. Toen we in de haven in onze camper kwamen klonk er een akoestisch signaal, de omvormer stond aan, hoe? een raadsel, wij hadden hem uitgezet.

De omvormer heeft onze Victron lithium accu leeg getrokken, althans tot 4.45V. Dit moet voor zo’n accu geen probleem zijn, die kan tot 20% ontladen. Nu staan we op walstroom (de stopcontacten werken) maar de accu wordt niet geladen, het lampje op de BMS brandt. Het bedieningspaneel voor ons huishouden had Co aan de praat gekregen maar doet nu ook niets meer, we zijn eigenlijk wel ten einde raad op dit moment.

Gelukkig doet de havenmeester helemaal niet moeilijk, is erg vriendelijk en behulpzaam en denkt veel met ons mee. Maar we kunnen hier niet eeuwig blijven staan.

We hebben contact met Bas van Stijkel campers, Laarman en met Victron Energy. We hopen toch echt dat zij ons verder kunnen helpen want anders weten we het niet meer. Het klinkt wanhopig maar zo voelen we ons ook. We gaan op dit moment verder waar we in Marokko gestopt zijn, problemen, problemen, problemen….

Van Victron Energy Almere en later van Victron Energy Maine USA kregen we eindelijk hulp. We zouden een lader moeten hebben die 1Amp laadt, dus op een langzame manier. Maar zie daar maar eens aan te komen. Omdat de batterij zover ontladen is, wat nooit zou mogen gebeuren, dan moet je langzaam laden met een lage Ampère. Eigenlijk had de batterij af moeten slaan rond de 12V maar dat is niet gebeurd.

Uiteindelijk kwamen zowel de NL tak als de USA tak met een bedrijf in New Glasgow (daar heb je ‘new’ weer) die een lader had liggen van 1Amp, pfff. We moesten er wel 168km voor rijden en weer 168km terug maar nu zijn we in Herring Cove (haring haven). We zijn uitgenodigd om een paar dagen bij Heidi te staan met onze campers. Op de oprit bij haar huis. Het is een bijzonder gastvrij mens, we hebben vanavond toen we terug waren uit New Glasgow bij haar gegeten. Een combinatie van onze rode kool stoofpot en een aantal gekookte groenten van Heidi, uit haar tuin, nieuwe dingen voor ons, plaatselijk geteeld.

Toen we terug kwamen uit New Glasgow reden we zo’n 10km voor Halifax zo de bewolking in, de temperatuur daalde van 21,5º naar 12º. Wat een verschil, de kust of landinwaarts.

Hannie en Nanda waren hier vanmiddag al, ze hebben ons vlees bij Heidi in de diepvriezer gedaan toen wij naar New Glasgow zijn gereden. Toen ze aangaven dat ze even een rondje gingen lopen vroeg Heidi of ze de hondjes even mee wilden nemen. Oei, daar vraag je me wat. Dat hebben we nog nooit gedaan. Maar de hondjes gingen mee en ze gedroegen zich prima.

Nu is Co bezig om de batterij aan te sluiten, het staat in de keuken van Heidi, zonder dingen die kunnen storen. We zitten nu gezellig aan de keukentafel te kletsen, op internet, Heidi is samen met Hannie onze sites aan het bekijken.

En nu maar hopen dat de accu langzaam aan weer vol gaat raken, zodat we over een paar dagen eindelijk op reis kunnen gaan.

Morgen gaan we soep en stoofpotten maken zodat we straks onze weckpotten weer vol hebben met goede voeding, wat gemakkelijk is tijdens het reizen.

vrijdag 3 juni – Herring Cove

Hoe is dat nu gegaan met het ophalen van onze campers. Maandag hebben we bij de ‘brokers’ papieren gehaald voor de douane en de haven. Dinsdag morgen waren we op tijd bij de douane waar we net de drukte voor waren, na ons stonden er meerdere mensen te wachten om ook hun camper op te kunnen halen.

Wij werden geholpen door een vrouw, echt in functie want er was weinig vriendelijkheid te bespeuren. De eerste afstandelijkheid die we mee maken in Canada. 100% tegenovergesteld van onze aankomst in St. John’s waar we heel enthousiast werden ontvangen door de douane beambte met de Nederlandse achternaam, Verburg.

Er worden wat vragen gesteld als: hoe lang je in Canada gaat rondreizen en wat je daarna gaat doen. Of je wapens, alcohol en sigaretten in de camper hebt liggen. En of je eten, planten etc. bij je hebt in de camper. Nu hebben wij 5 potten met homemade stoofpotten in de camper. We dachten, we nemen een gokje. Maar nu dachten we, laten we het maar opgeven want stel je voor dat ze steekproefsgewijs de campers controleren. Als je het dan niet opgegeven hebt en ze vinden het ben je de pineut. Dus heel braaf geef ik op dat we gekookt eten mee hebben, weliswaar geweckt. Of er vlees in zit, ja er zit vlees in. En wat zijn de andere ingredienten, jeetje, moet je zomaar even je recept prijsgeven.  😉

De vrouw zegt: dan moeten we uw hele camper leeg gaan halen, want dit mag niet, nu gaan we inspecteren. Dat is even peentjes zweten zeg. We mogen niet naar de haven dus mogen we er ook niet bij zijn, verdorie. Het kan een paar uurtjes duren want er is op dat moment geen officier in de haven. Hadden we dat geweten hadden we niets aangegeven, maar ja, gedane zaken nemen geen keer. We hebben het risico genomen, nu moeten we op de blaren zitten. De vrouw vraagt of ik aan kan geven waar de potten staan, dat kan ik uiteraard. In de kast onder rechter bed, in de bodem onder de vloer.

Hannie en Nanda fietsen zo door de procedure heen. Van de vrouw moet ik elke vraag voor hun vertalen en moeten ze zelf antwoord geven, ik mag dat niet doen….. Even later staan we weer buiten, wij zonder toestemming, Hannie en Nanda met. Wij geven aan dat zij nu hun camper kunnen halen. Maar dat willen ze tegelijk met ons doen. Ik geef aan dat dat wel morgen kan worden, de haven is immers alleen ‘s morgens open voor afhalen van de campers.

Even later zit ik met Nanda in een taxi en gaan Co en Hannie terug naar het hostel in afwachting van een telefoontje dat alles in orde is. Na een kwartiertje komen we aan in de haven waar we ons melden bij de ingang. Daar krijgen we een bezoekerspas en een geel hesje, na het tonen van onze paspoorten.

Dan worden we met een auto weggebracht naar een ander kantoor waar de papieren worden ingenomen. Dan loopt er iemand mee naar de camper. Je loopt er om heen en kijkt binnen in de camper, dan de motor starten en voilà, klaar is Kees, uh Nanda. Piece of cake.

Dan zegt Nanda, heb jij de sleutel mee van jullie camper want onze nummerplaten liggen in jullie garage. Ik zeg dat ik ze niet bij me heb, net aan Co afgegeven. Maar we mogen toch niet in onze camper komen nog. Als we bij Nanda’s camper zijn kijk ik om een hoekie waar die van ons staat. Daar staat net een auto met zwaailichten en drie douane mensen. Ik trek mij gelijk terug, wil niet een stoorzender zijn.

Als we bij de camper van Nanda klaar zijn leg ik aan de man die ons hielp mijn probleem uit, over de potten met eten. Hij geeft aan dat ik gewoon even naar onze camper toe moet lopen, geen probleem. Daar aangekomen meld ik me bij de douane mensen, die heel vriendelijk over komen. Of dit mijn camper is en of ik weet waar de potten staan, ze kunnen ze niet vinden en ze willen niet in onze persoonlijke spullen wroeten. Hoe zo, de camper moet helemaal leeg, wat een paniekzaaierij door zo’n vrouw. Co zei tegen mij: niet druk maken, we hebben de gok genomen, nu moeten we het ondergaan. Dat bracht gelijk rust, we zien het wel.

Even later zijn de potten van eigenaar verwisseld. Ik zeg tegen de douane man: Gooi het niet weg hoor, het is goede voeding, eet het lekker op en denk aan mij.  😉 Hij moest er wel om lachen, samen met zijn collega’s.  pffff, verder werd er niet gecontroleerd.

We rijden het terrein af en stoppen op de parkeerplaats bij de ingang. We sms’n naar Co dat wij de camper hebben en dat de douane de camper vrij gaat geven, dus dat ze zelf alvast naar het douanekantoor in de stad kunnen lopen. Dat doen ze en even later zien ze in het kantoor de 5 potten staan. De camper wordt vrijgegeven en tegen 11.40uur komen Co en Hannie aan bij de haven. Nog een kwartier te gaan.

We lopen snel naar het kantoor waar we bezoekerspassen krijgen maar ook de mededeling dat het nu lunchpauze is. Maar het is 11.45uur zeg ik. Nee, ze moeten zich voorbereiden dus het kan niet meer. Wanneer wordt het dan zeg ik, we hebben immers de bezoekerspassen al. Om 13uur mogen we terug komen, kijk dat valt weer mee. Wij moeten ook nog eten, dus dat gaan we doen.

Verder voor ons hetzelfde ritueel als voor Nanda, om 13.50uur rijden we weg uit de haven. Nu kan de reis beginnen, dachten we. De rest heb je al gelezen.

Ach, en in die haven, daar zullen ze wel lachen om die domme toeristen, hebben ze iets om over te praten moet je maar denken. Het is in ieder geval goed afgelopen, blij toe.

Terug naar Heidi:
Het ruikt hier heerlijk in de keuken, de rode kool stoofschotel is bijna klaar, gereed om te wecken. De pan is net gevuld dus over een half uurtje gaan de potten er in.

Vanmorgen zijn we gestart met een wandeling, het dagelijkse half uurtje van Heidi met de hondjes. We zijn naar een fortificatie geweest, die de inham van Halifax heeft beschermd in vroeger tijden.

Vandaag is er hard gewerkt. Nanda liep achter de maaimachine, Hannie was vuiltjes aan het wieden, Co heeft de tuinschuur leeg gehaald en ik heb de keuken schoon gemaakt, dat was wel even nodig. En ik wilde in een schone omgeving ons eten maken. Heidi heeft een praktijk aan huis in kinesiologie/spiertesten, ze heeft het er heel druk mee en daardoor weinig tijd om haar huis schoon te houden, ze is alleen. Dus steken wij een handje toe. Zo heeft iedereen iets gedaan vandaag, een bijdrage voor de gastvrijheid van Heidi.

Heidi vertelde dat ze een klant had die veel last had van duizeligheid. Hij had al ik weet niet hoeveel doktoren afgelopen en niemand kon iets voor hem doen, uiteindelijk zat het tussen zijn oren, zei men. Heidi wist door heel veel doorvragen uiteindelijk te achterhalen dat zijn duizeligheid komt van zijn vroegere luie oog. Overigens heeft-ie daar nog steeds last van. Dit veroorzaakt zijn duizeligheid. Ze kon uiteindelijk die duizeligheid opwekken door hem zijn hoofd op een bepaalde manier te houden. Door daarna zijn hoofd rechtop te houden met zijn ogen dicht kan hij die duizeligheid onderdrukken en weg laten ebben, dat is al een hele stap voor hem. Zijn vrouw moest er helemaal van huilen.

Heidi heeft een heel vernuftig verwarmingssysteem bedacht voor in haar woonkamer. Ze heeft een houtkachel en normaal gesproken koelt de temperatuur ‘s nachts in de woonkamer af als ze naar bed gaat en de kachel uit gaat. Ze las bij toeval op internet dat water 9x meer warmte vast houdt dan stenen. Ze heeft nu rond haar kachel grote wijnflessen met water geplaatst, met een klein beetje waterstofperoxide om het water helder te houden. Die flessen water houden de warmte langer vast. Voorheen was het ‘s avonds 20º en ‘s ochtends 15º. Nu is het de volgende ochtend nog 19º als ze beneden komt, dat is nog eens een goed rendement.

Ga naar periode 4

Terug naar overzicht