
USA/Canada/Mexico 2016/2017 – periode 8: 20 juni – 23 juni
maandag 20 juni – Herring Cove
Wederom een heerlijk, zonnige dag met strak blauwe lucht. In de loop van de dag komt er wel heel veel wind opzetten maar dat zorgt er voor dat het niet te heet voelt.
Co is in de tuin bezig met het planten van nieuwe planten: tomaten, komkommers. Een kuil maken, paardenpoep erin, compost en magnesiumzout. En uiteraard de plant. Dan leggen we stukken karton tussen de planten met daarop gemaaid gras. Het karton wordt nat en zorgt ervoor dat de grond niet uitdroogt.
Ondertussen ben ik brood aan het bakken. De zuurdesemstarter die ik van de Bearriverfarm heb gekregen ging als een tierelier, ook door de warmte die we nu hebben door de zon, de camper warmt lekker op dan. De eerdere starters die ik heb gepoogd te maken mislukten, we denken doordat het zo koud bleef buiten en daardoor binnen. Nu heb ik een reserve starter gemaakt en een deel ingevroren, kijken of ik dat kan als ik het ooit nodig mocht hebben.

We zitten ook af en toe lekker in de zon en ik laat na de middag de hondjes even uit. Vanmorgen ook even gefacetimed met mama Jo, was leuk om haar weer even te zien en spreken.
We hebben als dank dat we hier een paar dagen mochten verblijven en dat we pakjes hier naar toe mochten laten sturen de hondjes op de foto gezet, in de tuin. Heidi zag ze vanavond en ze is er erg blij mee. Een foto staat nu op het bureaublad van haar laptop.

Ook hebben we even een ‘familieportret’ gemaakt, het is een leuk spontaan mens, rommelig maar bijzonder gastvrij. Thanks Heidi for your hospitality and kindness.

Het pakketje/bedieningspaneel is nog niet binnen. Er was wel eindelijk een verandering in de status: om 7.33uur onderweg voor aflevering. En zojuist staat er om 11.32uur: Item redirected to recipient’s new address / Item wordt doorgestuurd naar het nieuwe adres van de ontvanger. Heidi zegt, ik woon gewoon hier hoor, ik heb geen nieuw adres. Vreemd maar we gaan er maar vanuit dat het morgen gewoon wordt geleverd.

dinsdag 21 juni – Herring Cove
Vandaag wordt het zomer, volgens de kalender. Op dit moment is het mistig, niet koud en een beetje miezerig.
Maar het zonnetje schijnt voor ons toch een beetje want gisteren was dus toch het pakketje binnen gekomen, het lag in de postbox van Heidi. Het was een aangetekende brief, waar je dus voor zou moeten tekenen voor ontvangst maar dat gaat hier kennelijk anders.
Vanmorgen het paneel aangesloten en alles werkt weer. Behalve onze radio, die durven we niet terug aan te sluiten, dan maar zonder achteruitrijcamera, stappen we gewoon even iets meer uit als het nodig is.
Dus we gaan zo achter Hannie en Nanda aan, zij zijn in Amherst, 218km verderop richting de ‘uitgang’ van Nova Scotia.
THE REST OF CANADA, HERE WE COME!
Heidi gaat morgen voor twee weken op vakantie en heeft het vandaag onwijs druk. Ze heeft een drukke praktijk en zo vlak voor haar vakantie willen veel mensen haar nog consulteren. Wij lopen nog maar even met de hondjes want daar heeft ze geen tijd meer voor. Daarna haal ik de droger leeg, er zit wat van ons bij maar ik vouw voor haar ook de was op. Voor de wandeling nemen we afscheid van Heidi want straks heeft ze klanten.

Om 10uur rijden we weg. Even langs het postkantoor om iets weg te brengen voor Heidi en dan op pad naar Amherst waar Hannie en Nanda op ons wachten. Onderweg nog even eten, rond 13.30uur komen we aan op de parking bij de Walmart aldaar. Een dikke omhelzing en dan rijden we naar een nieuwe provincie, New Brunswick.
Bij de eerste de beste visitor centre stoppen we om informatie over New Brunswick in te winnen en voor een wegenkaart. We krijgen uitgebreide informatie van een vriendelijke mevrouw. Dat valt ons bij elk visitor centre op, het vriendelijke personeel, ze hebben alle tijd voor je.
Rond 15.30uur stoppen we bij het Railway museum in Hillsborough en gaan overnachten op de parkeerplaats. In de buurt van een visitor centre waar we internet vandaan kunnen pakken. Voor het uploaden van de site zal ik wel iets dichterbij moeten gaan, maar mails haalt-ie wel op.

We lezen ons in in de informatie. Morgen gaan we naar een plek, Hopewell Rock/Cape waar een tij verschil is van ca. 12 meter. Rond 8.27uur is het eb, 3 voor en 3 uur na laagtij kun je over de oceaanbodem wandelen en zie je rotsen die gevormd zijn door het water. Rond 13.27uur is het hoogtij en dan zie je het verschil, dan zullen die rotsen bijna onder water staan. Het schijnt vrij snel te gaan, dat het volstroomt met water.
Verderop op de route is er nog zoiets te zien, het verschil is dat daar veel draaikolken zijn die de rotsen op een andere manier vormen. En dan heb je St. John’s. Daar komen drie rivieren bij elkaar die uitmonden in de Fundy baai. Ze vormen samen een waterval vanwege het hoogteverschil met de baai. Maar als het tij opkomt dan verdwijnt de waterval, ze noemen dat reversing falls, omgekeerde watervallen.
Onderweg naar Amherst wordt het al gauw zonnig en de temperatuur loopt op naar 27,5º, het is dus echt zomer geworden vandaag, althans voor ons. Als we in Amherst aankomen is het 22,5º en licht bewolkt. Als we verder rijden loopt de temperatuur weer op naar 27º, wat een verschillen. Het blijft wel bewolkt.
‘s Avonds maken we nog een wandeling door het nabijgelegen natuurgebied. Het was eventjes muggenvrij.


woensdag 22 juni – Hillsborough – St. Martins
Als we Canadezen of Amerikanen spreken leggen we uit dat Nederland van noord naar zuid ca. 350km is en van west naar oost ca. 240km. Nova Scotia is groter dan Nederland. Als je dan weet dat in NL er ca. 17 miljoen inwoners zijn en in heel Canada 35 miljoen…… jeetje, stel je eens voor dat in Nova Scotia 17 miljoen mensen wonen.
Vandaag begon de dag mistig maar niet koud. We rijden naar Hopewell Rocks voor het getij verschil aldaar. Het is een natuurverschijnsel maar het wordt uitgebaat, eigenlijk vinden we het vreemd. Je moet CAN$ 10 p.p. betalen om het te kunnen zien.
We zijn er om 9uur, om 8.27uur was het laagtij. Dan heb je 3,5 uur de tijd om rond te lopen op de bodem van de oceaan. Het is jammer dat het nevelig is maar het heeft ook wel iets mystieks. Er lopen diverse mensen rond. Wij lopen naar de waterlijn en staan daar even stil, het valt ons op dat het water vrij snel op komt.

We lopen een stukje over het kiezelstrand en bewonderen de diverse grote rotsen die hoog boven ons uittorenen. Dan gaan we terug naar de campers, lekker in het zonnetje zitten die intussen is gaan schijnen.
Dan komen onze buren terug, ze hebben een mega grote camper en er hangt een Jeep Cherokee achter. We vragen of we even bij ze binnen mogen kijken, ja hoor, we zijn meer dan welkom. Wat een ‘gebouw’ zeg, helemaal met de slide-outs uitgeschoven. In de keuken heeft mevrouw nog een extra uitschuifbaar keukenblok, dat geeft meer werkruimte en het aanrecht is al groot. Er is een dubbele koel-vriescombinatie en die staat helemaal vol. Ook de slaapkamer is ‘uitgeschoven’. Het bed/matras is per persoon instelbaar qua hardheid. Er is een ruime douche, aparte wc en een was-droogcombinatie.
Hoe krom kun je denken: ze hebben er voor gekozen om geen vaatwasser aan boord te nemen om meer ruimte te hebben om spullen op te bergen. Wij zeiden: dus alle dagen tijd voor een goed gesprek tijdens de afwas. Nee hoor, we eten van papieren borden. Maar, werd er met trots verteld, wel met echt zilveren bestek.
Co mag even achter het stuur en krijgt uitgelegd dat als hij de linker richtingaanwijzer aan doet hij op het schermpje de linkerzijkant te zien krijgt, en met de rechter richtingaanwijzer de rechterkant, de middenstand liet achter de camper zien, van alle gemakken voorzien.

We staan naast die grote camper, dan lijken die van ons wel erg klein, maar we zijn er dik tevreden mee. We zouden zelf niet zo’n grote camper willen rijden, we kunnen het wel heel goed zien hoor.
Na het eten gaan we nog even terug naar de rotsen, het is nu 1,5 uur voor hoogtij dus het water is nog niet op zijn hoogste stand maar we gaan daar niet op wachten. Het is wel grappig dat waar we net liepen er nu zo’n 2 meter water staat. Het tij verschil is hier in totaal 12 meter.
Dan rijden we verder richting St. John’s. Het is een leuke rit door een golvend, agrarisch landschap. Mooi fris groen met een blauwe lucht erboven met daarin grote, witte bloemkoolwolken. Dat levert mooie plaatjes op.

We rijden nog naar een kaap/klif waar een vuurtoren staat en je kunt ‘zippen’ maar daar vragen ze wederom een entree. En we zien op de folder dat het mooiste uitzicht vanuit de lucht is en daar kunnen we niet komen. 😉
In St. Martins is een museum, en bij een museum heb je in de regel een parkeerplaats. Maar deze is voor aan de weg en achter het museum is een camping dus daar kunnen we niet gaan staan. We rijden verder en komen bij een pittoresk haventje. We lopen wat rond en het valt ons op dat het professionele vissersboten zijn. En aangezien het vannacht rond 2uur hoogtij is zullen ze dan wel uitvaren, dat gaat ons onze nachtrust kosten, dus we rijden weer verder.

We komen aan bij de ‘caves of St. Martins’ en daar is een restaurant met een grote parking. We lopen even naar binnen, misschien als we hier kreeft gaan eten mogen we misschien overnachten, want op de parking staat een vriendelijk verzoek om dat niet te doen. Maar we vinden het restaurant meer een veredelde snackbar en het stinkt naar frituurvet, dat doen we dus maar niet.
We eten op de parkeerplaats ons eigen stoofpotje die heerlijk smaakt en daarna lopen we over het keienstrand naar de grotten. Er lopen mensen op blote voeten over die grote en kleine keien, ongelooflijk. Het worden grotten genoemd maar het is meer erosie door het water en niet eens zo diep uitgesleten. Maar we zijn even in beweging.

We rijden daarna terug naar het dorpje en duiken een doodlopend straatje in achter een B&B. Maar op de parking staat dat het een prive-parking is. Co loopt naar binnen en komt even later terug met de opmerking: I love all the Dutchies, especially the tulips en the wooden mills. Dat hield in, jullie mogen hier gerust overnachten. Maar hoe laat gaan jullie morgen weg, want rond 8 uur serveren we een ontbijt en dan kan het druk worden op de parkeerplaats. Co zegt: serveert u ook een ‘real English breakfast’. Yes, with bacon and eggs. Ik weet wel waar we morgen ontbijten, jammie.
Vandaag was het, na een mistige start, 27,5º. Maar het vreemde was dat onderweg binnen een afstand van 15km de temperatuur soms zakte naar 22,5º om verderop weer te stijgen naar 27º. Waarschijnlijk een vallei waar een koudere wind doorheen joeg.
Het waren zoveel mooie foto’s vandaag, bekijk hier de extra fotopagina.

donderdag 23 juni – St. Martins – Grand falls
We waren weer op tijd wakker, 6 uur. Het zonnetje scheen al en Co was rap buiten, ik iets later, lag nog lekker. Om 7uur ben ik er ook uitgegaan en Co kwam net terug om te melden dat hij in het zonnetje zit te internetten. Hij had de code gekregen van de B&B eigenaar die Co zag zitten. Ik ben gauw erbij gaan zitten.
Om 8 uur zijn we naar binnen gegaan en genoten we een Engels ontbijt, 2 gebakken eieren met gebakken aardappeltjes, brood ham en worstjes. Daarbij een kop zwarte thee, zo komen we de ochtend wel weer door.
Daarna op pad, richting Saint John. Daar aangekomen zie ik van ver al dat de rivier geen spektakel biedt, het tij is nog te laag, zal pas om 14uur hoog zijn en daar gaan we niet op wachten. In Saint John komen we er achter dat niet alle Walmarts groente en fruit verkopen.

Dan gaan we een scenic route rijden, de River Valley scenic route. De omgeving is inderdaad erg leuk om doorheen te rijden maar het kijken gebeurt hoofdzakelijk door de bijrijder, de chauffeur heeft zijn/haar aandacht nodig bij de slechte tot zeer slechte weg. Dat komen we op kleinere wegen toch wel vaker tegen, het zijn complete lappendekens en soms met gaten erin. Zelfs in Marokko hebben ze betere wegen.

We komen in Hartland bij de langste houten overdekte brug in de wereld, 1282feet/390meter, en wij mogen daar over/doorheen rijden.

Zo’n 40km voor Grand Falls besluiten we om de highway nr. 2 te pakken, we zijn het gehobbel een beetje zat. Bij de Walmart is een grote parking waar we in eerste instantie gaan staan, in ieder geval voor de wifi.

We staan nog niet stil of er komt een oudere man naar ons toegelopen, en natuurlijk zijn daar de bekende vragen. Even later komt zijn maat naar ons toe en geeft ons twee boekjes: ‘The great hope’ en ‘Noah, another storm is coming’. Co zegt dat we in NL al bij de NKC zijn. Het is heel goed bedoeld maar we hoeven niet bekeert te worden tot een ander geloof.
Co zegt, zullen we de boekjes maar voor het raam leggen dan komen er misschien geen andere mensen met boekjes. Ik zeg, het kan ook zijn dat men denkt, ho wacht effe, dat is niet van ons geloof, laten we onze boekjes ook even afgeven. We laten ze maar even op tafel liggen.
We hebben hier goed internet maar wat minder is, er komt regelmatig een trein luid toeterend langs, achter de Walmart. Dat gaat hem niet worden vannacht. Ik heb op Google Earth gekeken en op MapsMe en we besluiten na overleg met Hannie en Nanda om te verplaatsen naar een plekje net boven de waterval.
Als we langs de waterval komen ziet die er in het avondlicht nog prachtig uit, dus als de campers staan lopen we nog even terug naar de brug.

Ga naar periode 9
Terug naar overzicht