
USA/Canada/Mexico 2016/2017 – periode 7: 16 juni – 19 juni
donderdag 16 juni – Baddeck – Pleasant Bay
Na een rustige nacht zijn we al vroeg op pad. We vervolgen de Cabot Trail, world famous, volgens de borden langs de weg.
Bij Ingonish stappen we binnen bij het visitor centre maar ze hebben hier geen wifi, wat is dat nou, dat kan niet hoor. We zien op een plattegrond een aantal wandelingen staan die je kunt wandelen in ‘Cape Breton Highlands National Park of Canada’. We kiezen wandeling 24 uit, Middle Head, 3,8km lang (retour) met een hoogteverschil van 45meter, dat is te doen. Het is zo’n 3 km verderop en start bij de Keltic Lodge, een hotel.

We stoppen op de parkeerplaats van de Keltic Lodge en kijken of hier wel wifi is, jawel hoor, zonder slotje. Maar de snelheid is matig. Co en ik lopen het hotel in maar in de lobby is het nog langzamer. Dan lopen we door naar een grote ruimte waar een man zit te internetten. We gaan zitten en niemand die ons een stro breed in de weg legt, fijn. Krantje ophalen, site uploaden, mailtjes beantwoorden en klaar is Kees.
Dan gaan we wandelen, volle bepakking aan: trui, regenjas (lekker winddicht) muts/haarband op, nog net geen wanten. De wind is gewoon hartstikke koud. Maar even later, als we tussen de bomen lopen kan de muts/haarband al af. Nog even later breekt het zonnetje door, aaaah lekker hoor.

Volgens de beschrijving kunnen we een aantal dieren ontmoeten: beren, mooses, walvissen, zeevogels, etc. Al snel staan we stil want Co heeft een vogeltje in het vizier en even later een eekhoorntje. Er is zelfs een eekhoorntje dat het pad op komt en op 1 meter van Nanda stil blijft zitten. Als Nanda een foto wil maken schiet-ie weer weg.

Het is een leuke wandeling met af en toe paadjes naar de zijkant voor een leuk uitzicht. Onderweg komen we een stel tegen waarvan de man vertelt dat ze een walvis hebben gezien, dat willen wij ook wel.
Bijna aan het einde van de wandeling ziet Hannie opeens iets in het water, wij lopen gauw terug en ja hoor, een walvis. Hij is rustig aan het zwemmen en blijft telkens lang onder water. Twee keer komt-ie boven en dan is-ie om de bocht verdwenen, doei…. Het blijft altijd leuk zoiets.

Bij terugkomst zetten we de campers dichter bij de wifi ruimte van het hotel en kunnen we internetten vanuit de camper en tussendoor even eten, goeie combinatie.
Na het eten vervolgen we onze route en steken over naar de westkust van het eiland. Daar is een wild kamperen plek, gevonden in de app iOverlander, het is aan de Red River road.
De oversteek is behoorlijk klimmen en dalen, echt op de motorrem naar beneden en dan nog bijremmen anders gaan we te hard. Het regent op dat stuk en het wordt zelfs nog mistig. Het is er onwijs groen dat weer wel en we rijden tussen de bergen door.

Aan de andere kant duiken we de Red River road op die even later onverhard wordt. Bij de coördinaten gaat er een pad naar links dat ons niet geschikt lijkt om met onze campers op te gaan. Co stapt uit en gaat poolshoogte nemen.
Even later is hij weer terug, we kunnen niet met de campers er op maar het is wel de moeite waard om even te gaan kijken, je hebt er een mooi uitzicht op de kliffen en de oceaan.
Terug naar de campers zien we een oud vervallen huis, Co, Nanda en Hannie gaan even kijken of we daar een kopje thee kunnen krijgen. 😉 Maar er is niemand thuis.

We rijden een stukje terug de gravel weg af, daar hebben we op de heenrit een alleraardigst plekje gezien voor de nacht met uitzicht op de oceaan. En wie weet komt er nog een walvis langs, volgens een review bij de camperplek (waar we niet konden staan) waren er walvissen gespot.
Bij aankomst doen we een kopje thee en 2 potjes keezen, 2-0 voor Co en mij, helaas voor de meisjes.
Vanwege de leesbaarheid (op een iPad) zet ik niet alle foto’s bij het verhaal, maar in een aparte fotopagina.

vrijdag 17 juni – Pleasant Bay – Herring Cove
We hadden een beetje een ‘hobbelige’ nacht, er stond best wel veel wind en dan wiebelt de camper een beetje. Hannie en Nanda waren ook vroeg dus waren we al voor 8 uur op pad.

We rijden nu langs de westkust terug naar het zuiden van Cape Breton met tussendoor nog een wandeling: de skyline hike, met als het goed is een mooi uitzicht op de kustlijn. Bij de aanvang van de wandeling wordt er gewaarschuwd voor wolven, beren en mooses. Als je zo’n dier tegen komt moet je niet weg rennen maar jezelf groot maken en als het dier aanvalt moet je zelf ook aanvallen bijv. door stenen te gooien, duh…. Bij beren moet je gewoon zelf veel lawaai maken, praten, lachen, zingen etc. En als er een moose op de weg staat moet je wachten tot die vanzelf weer verder gaat.
De wandeling is in zijn geheel 9,2km lang met een hoogteverschil van 110meter, dat moet te doen zijn. Eerst is het een stuk door het bos dan komen we op meer open terrein. Maar dat is niet van nature zo open zien en lezen we. Er schijnt hier een bepaalde worm huisgehouden te hebben die zich voedde met jonge aanplant. In zoverre, de mooses vonden die wormen wel lekker dus aten ze de worm met jonge aanplant en al op, vandaar dat het nu wat kaler is. Ze hebben nu hele gebieden omheind en daarin waren ze vandaag jonge stekken aan het planten van bomen die hier ook al voorkomen. Zal wel een meerjarenplan zijn.

Uiteindelijk komen we bij het uitzichtpunt. Over een plankier loop je via trappen naar beneden en tussendoor zijn er verschillende plateau’s met bankjes waar je even bij kunt komen, zal wel meer zijn voor als je weer omhoog moet lopen. Hier is dus de 100meter hoogteverschil. Je hebt van hier een mooi uitzicht over de kust.

Dan lopen we, na een kopje thee, weer verder. Onderweg zien we uitwerpselen en af en toe een hoefafdruk van een dier, we denken een moose. Dan komen we mensen tegen die zeggen zo’n 500 meter (voor ons) verder een moose te hebben gezien. En later weer twee mensen die dat opnoemen en een foto laten zien.
Even later staan we ‘oog in oog’ met de moose. Die staat lekker te grazen tussen de bomen, wat een groot beest zeg. De camera’s en telefoons worden in gereedheid gebracht en de moose wordt vastgelegd. Zullen ze voor zo’n moose ook een bordje hebben: als mensen je benaderen, maak je groot, ga brullen en gooi met stenen… filmpje

Het was wel een leuke onderbreking van de wandeling die we verder een beetje saai vonden. Terug bij de campers is de parkeerplaats helemaal vol met auto’s. Vanmorgen vroeg waren we de enige bezoekers.
We eten in de campers en rijden dan verder op zoek naar een visitor centre. Die vinden we aan het einde/begin van het Nationaal park. Dit centre heeft wel wifi en even later zitten we verdiept in onze computers/mail/krantje/website. Als dat klaar is besluiten Co en ik om door te rijden naar Herring Cove/Halifax omdat we hopen dat vandaag of morgen ons bedieningspaneel binnenkomt bij Heidi. Ik heb het eerder al opgenoemd tegen Hannie en Nanda, die liever niet die kant nog een keertje op wilden rijden. Geen probleem, zij vermaken zich onderweg ook wel. Hannie zei, wij redden ons wel. Ik zei: dat denk ik ook, jullie zijn al grote meisjes. Lachen.

Dus nemen we tegen 14uur afscheid van elkaar en wensen elkaar een goede rit en een gezellige tijd, tot we elkaar weer ontmoeten. Waar en wanneer, we gaan het zien.
Ze zijn aan deze kant van het eiland behoorlijk met de weg bezig, dus rustig aan over de gravelgedeeltes.

Wij zijn via Margaree en Lake Ainslie gereden, een erg mooie route, doet een beetje Engels aan met glooiende heuvels/bergen. Wij vinden de westkant mooier dan de oostkant en hadden deze, achteraf, liever heen en weer gereden maar dat weet je niet van tevoren he?

De rit naar Heidi is zo’n 450km en we zijn van plan om het in 1x te rijden. Morgen vroeg gaan we dan ons roggemeel ophalen en een zuurdesemstarter zodat we zondag brood kunnen bakken. Het meel is speciaal voor ons naar Halifax gebracht door de bakker van het heerlijke zuurdesembrood dat we een paar weken geleden kochten op de Farmer’s market in Halifax.
Heidi is niet thuis als wij aankomen, dus we parkeren de camper langs de kant van de weg. Morgen spreken we haar wel weer.

zaterdag 18 juni en zondag 19 juni – Herring Cove
Heidi heeft 3 logees die met eigen auto zijn dus de oprit is vol. We staan langs de kant van de weg, overigens een zeer rustig straatje dus dat is geen probleem. De 3 vrouwen blijven tot maandag, dan is de kust weer veilig.
Nog geen pakketje binnen, dus geen bedieningspaneel. Patrick van Stijkel campers gaat maandag voor ons bellen om te horen waar of het ergens is. Want op trackentrace staat nog steeds: maandag 13 juni verzonden naar land van bestemming. Dus daar kunnen we niet zoveel mee.
Gisteren naar de Apple store geweest, daar hebben we een kleine geluidsbox gekocht voor als we weer gaan gymmen, kunnen we op muziek bewegen. We hebben nog gekeken naar de prijzen van Apple producten maar die zijn nagenoeg gelijk aan de prijzen in NL. Eerst leek het goedkoper maar ze rekenen er nog tax/belasting bij, staat niet op de prijskaartjes aangegeven.
In de Apple store deed de wifi van de iPhone het niet, ook niet op andere wifi punten in het winkelcentrum. Wat is dit nu. Ik heb er naar laten kijken en men vond bij de Geniusbar dat dat niet klopt, dat moet gewoon werken, zeker in een Apple store. 😉
Dus er werden wat handelingen verricht, eerst op Engels gezet, want anders wisten ze niet waar ze het zoeken moesten. Maar dat bracht geen uitkomst. Dus is er nu een nieuwe iPhone besteld, die maandag of dinsdag binnen komt. Of die dan wel geschikt is voor Europa en dat is zo. We hebben nl. nog garantie tot november dus dan wordt het apparaat gewoon omgeruild, goede service.
Daarna zijn we naar een park aan het water gereden en hebben we buiten gezeten in de zon, heerlijk. Wat zijn er toch een temperatuursverschillen, op Cape Breton was het 7º en loop je met een trui en regenjas aan te wandelen. Nu was het 25º met een strak blauwe lucht en zit je in korte broek en hemdje buiten.
We zaten naast de haven en daar kwam toch wel erg veel lawaai vandaan dus zijn we verkast naar een parkeerplaats in Herring Cove met uitzicht over het water, daar hebben we nog heerlijk een paar uurtjes gezeten. Daarna reden we weer naar het straatje van Heidi.
‘s Avonds kwam ze thuis van de conferentie waar ze met de drie vrouwen heen was en kwam ze even langs. Ze zei: sommige mensen kun je maar moeilijk van af komen. Maar dat ging wel vergezeld met een grote smile. Ik zei: ja maar we vinden jou ook zo leuk.
We gaan mee naar binnen en maken kennis met de drie vrouwelijke dokters. Natuurlijk zijn ze nieuwsgierig naar onze reisplannen en willen ook wel even de camper zien, prima loop maar mee.
Daarna neemt Heidi ons mee verderop de straat in, ze wil iets laten zien maar dat is off-road en Co en ik dragen korte broeken en slippers. En i.v.m. aanwezige teken gaan we toch maar weer terug.
Als we bijna thuis zijn missen we nog de twee hondjes, Henry en Addison. Heidi loopt terug en hoort Henry blaffen (Addison blaft nooit). Als ze met de hondjes terug is blijkt Henry in een stekelvarken gebeten te hebben, hij heeft in zijn lippen en neus allemaal stekels zitten, auauauau.
Maar het is nog meer auauauau, want ze moeten er uitgehaald worden. Heidi wilde na zo’n conferentie dag eigenlijk om 9 uur al naar bed maar dat gaat niet door. Henry verzet zich wild want elke naald die er uitgehaald wordt doet enorm zeer, er zit een klein weerhaakje aan, oei.
Uiteindelijk gaan wij naar bed en Heidi en Elisabeth gaan ergens nog een verdovingsmiddeltje halen.
Zondagmorgen blijken ze de rest eruit gehaald te hebben. Daarna vertrekken de dames weer naar de conferentie. Co is tomatenplanten aan het zetten, ik ben begonnen met de voorbereidingen om morgen brood te bakken.
Na het eten gaan we met de hondjes wandelen en daarna zitten we lekker onder de bomen in de tuin. Ik heb twee wassen gedraaid dus alles is weer lekker schoon en fris. Daarna wassen we de buitenkant van de camper want daar zit allemaal zout op.
Als ik ‘s avonds een mail krijg van Hannie en Nanda hebben zij hetzelfde gedaan. Bij een wasserette 3 wasjes gedaan en in een wasstraat de auto ontdaan van het zout, grappig.
Zij reizen langzaam aan naar het westen, richting New Brunswick, waar je Nova Scotia gaat verlaten. Wij hopen ze snel in te kunnen halen zodra het pakketje binnen is.
Vanmiddag probeer ik binnen bij Heidi of de telefoon het doet op de wifi. Niet, maar de laptop ook niet, blijkt de wifi eruit te liggen. Einde van de middag is Jay thuis en hij zet de modem uit en weer aan en even later doet alles het weer. Ook de iPhone wifi, dus het is niet kapot. Er is een telefoon besteld maar we zitten er niet aan vast, werd er gezegd. We gaan dus nog even met die van ons verder.
Co heeft einde van de middag de radio aangesloten en de draad die eerder heet werd en begon te roken bleef nu koud. Maar de radio heeft geen stroom omdat het bedieningspaneel het niet meer doet. Wordt vervolgd.

Ga naar periode 8
Terug naar overzicht