2016 Alaska 30 juli t/m 2 augustus

USA/Canada/Mexico 2016/2017  –  periode 18: 30 juli – 2 augustus

zaterdag 30 juli – Soldotna – Seward


Een onrustige nacht achter de rug, er waren nog wat jongelui laat aan het rijden met hun opgevoerde trucks, er ging een vrachtwagen weg en er kwam er eentje voor in de plaats, en het was warm in de camper, pfffff.

Vandaag reizen we naar Seward, eerst richting het oosten en dan naar het zuiden, we komen weer terug bij de bergen, altijd leuk. Het is een leuke rit, we slingeren door het landschap. Dan rechtsaf de Seward Hwy op, direct al langs een mooi spiegelmeertje.

In Seward bezoeken we eerste het visitor centre, voor informatie en voor de wifi. Even Facetimen met mama, leuk om haar weer even te zien en te spreken, alles gaat goed in NL.

Dan rijden we naar de Exit Gletsjer, een gletsjer waar je volgens gekregen informatie een stuk op kunt lopen, dat willen we wel, en het is ook nog gratis, ook altijd leuk.

Het is 16,6km westelijk van Seward te bereiken via de Exit Glacier Road, hoe toepasselijk. Het laatste stuk is onder constructie, onverhard dus stofhappen. Er is een ruime parkeerplaats en een visitor centre dat over de gletsjer gaat en zeker een bezoek waard is, het is zeer informatief, ook voor kinderen.

Je kunt hier een wandeling maken van ca. 9 mijl met een hoogteverschil van 300 meter per mijl, dus totaal 900 meter omhoog en weer naar beneden, dat vinden we even te gortig voor de tijd die we hebben, het is al middag. We doen het met een hoogteverschil van 300 meter om bij de hoek van de gletsjer te komen.

Het is een leuke wandeling, er was wel een waarschuwing op het bord dat er een mama beer met twee cubs rond loopt en dat ze haar cubs beschermd, dus opletten geblazen. Maar ik denk dat er op dit moment teveel mensen rondlopen om gevaar te lopen.

We komen aan bij het eindpunt van de wandeling en gaan het touw voorbij, verder omhoog. We zien wat mensen bij de rand van de gletsjer lopen, dat willen wij ook wel. Het is klimmen en dalen over grote stenen en veel gruis/gravel.

Wat een wand als je er dichtbij staat en je hoort overal water lopen en druppelen. We vinden het wel heel verwonderlijk dat er op zo’n 400 meter hoogte zo’n ijsmassa in stand blijft. De gletsjer trekt zich meer en meer terug maar dat zie je op meer plekken en voor deze tijd van het jaar is dat niet zo verwonderlijk, het is immers zomer.

Als we weer bij het touw komen blijkt dat we helemaal niet verder mochten en zeker niet tot aan het ijs, veel te gevaarlijk. Er kan ijs afbrokkelen, het gravel waar op je loopt kan zomaar een dunne laag zijn op een ijslaag, je kunt er doorheen zakken. Goed dat we dat niet wisten, nu was het ‘leed’ al geschied, maar leuk was het wel.

We gaan terug naar Seward, naar het visitor centre om nog wat te internetten, geen FaceTime verder want in NL is het inmiddels 2uur ‘s nachts, niemand meer wakker.

We beginnen met onze stoofpot want de pan moet vannacht op dak om af te koelen, morgen moet het in bakjes en dan in de vriezer. Morgenochtend gaan we eerst wat muurschilderingen bekijken, er zijn er zo’n 22 in Seward en daarna gaan we weer verder met onze reis door Alaska.

Woensdag of donderdag willen we in Valdez zijn, dan is er mooi weer voorspeld en we willen we met een boottocht mee op de Prince William Sound. Als het goed is is er veel wildlife te zien en we gaan naar een grote gletsjerwand waar soms nog wel eens wat ijs af wil brokkelen, met veel geluid en golven veroorzakend, schijnt ook normaal te zijn voor deze tijd van het jaar.

Straks even een plaatsje voor de nacht zoeken, we hoorden net dat de campings vol zijn in Seward, tja dan zit er niets anders op dan zelf iets regelen. Vinden we niet erg hoor.

Uiteindelijk belanden we bij een school, er is een prachtige parking met achter de campers de bergen, prima plek. Hieronder trouwens een foto van ons waterfilter, we zijn er ontzettend blij mee, we hebben heerlijk, schoon en zacht water.

Kijk voor meer foto’s van deze dag op de ‘foto verzamel pagina’

zondag 31 juli – Seward – Sutton

We hebben een rustige nacht achter de rug en rijden na het opstaan naar het visitorcentre, daar is een toiletgebouw naast waar we water tanken. Dan effe lekker douchen en dan het ochtend ritueel.

Gisteravond hebben we op internet gekeken wat het weer gaat doen in Valdez, zo’n 680km verderop, hemelsbreed veel minder ver. Het wordt in ieder geval a.s. woensdag mooi weer, bewolking met zonneschijn. We willen een boottochtje gaan maken op de Prince William Sound, dat schijnt heel mooi te zijn. Als we gaan kijken op lulubelle.com zijn ze voor die dag al volgeboekt. Maar er zijn meer spelers in het spel.

We komen uit bij Stan Stephens, Glacier & Wildlife cruises: www.stanstephenscruises.com. We gaan een cruise maken van zo’n 9 uur varen en we hopen een hoop moois te zien. Het kost US$165 / € 148,50 p.p. maar dan ben je de hele dag onder de pannen. We hebben het direct online geboekt om een ‘nee’ ter plekke te voorkomen. We hebben er nu al zin in.

Dan gaan we weer verder met de reis. We hadden het plan om de muurschilderingen in Seward te gaan bekijken maar het miezert en we willen op tijd in Valdez zijn, dus de riemen gaan om, de motoren worden gestart, we zijn weer on-route.

We rijden dezelfde weg terug naar Anchorage als heen, het is weer een leuke route, nu zien we het alleen van de andere kant. En het verschil is dat het nu droog is, af en toe piept het zonnetje er bij dus dat geeft mooie vergezichten. Op de heenreis was het bewolkt en regende het af en toe, nu is het meer genieten.

In Anchorage slaan we nog grote bakken yoghurt in want hierna komen we geen Walmart meer tegen. Walmart heeft ze niet, uiteindelijk slagen we bij Fred Meyer, we kunnen weer even vooruit.

We stoppen in Eklutna, daar zijn Hannie en Nanda op de heenweg (wij waren in Denali NP) geweest. Er is een Orthodox kerkje met een begraafplaats waar de graven bedekt zijn met houten huisjes, heel apart om te zien. Wat de bedoeling daarvan is, misschien kan ik het op internet vinden, het is in ieder geval een grappig gezicht. Er is trouwens veel verval, hout vergaat op een gegeven moment toch.

Dan duiken we de Old Glenn Hwy op, even weg van de snelweg en we hopen dat we op zo’n weg misschien weer eens wat wild tegenkomen. Maar het mocht niet baten, we zien geen beren op de weg.

Aan het einde van de Old Glenn Hwy draaien we de Glenn Hwy op en stoppen in Sutton. Daar zou een mijngebied moeten zijn. Ik vraag het in een winkeltje en de dame verwijst ons door de Jonesville Mine Road op. Als het asfalt stopt moeten we de 2e weg naar links nemen.

Dat doen we en als we daar arriveren staan er een aantal campers op gravel geparkeerd. We rijden er naar toe en besluiten om hier te overnachten. Als we een tijdje staan merken we dat er veel met quad’s gereden wordt, wat enorm stuift, maar de wind staat gunstig dus we hebben er geen last van. Ik zeg: nu maar hopen dat ze vanavond uitgequad zijn, Co zegt: ja, dat ze geen quad meer overhebben, haha.

Dan is er ergens vuurwerk gaande, maar het blijkt dat er verderop geschoten wordt, het lijkt wel een grote jongens speelplaats of zo. We vertrouwen er op dat vanavond laat het hier rustig is. We zullen hier zeker geen wild zien, want de mensen zijn al wild, dus hebben we toch wild gezien.  😉

Nog 396km te gaan naar Valdez, de kop is er dik af.

Kijk voor meer foto’s van deze dag op de ‘foto verzamel pagina’

maandag 1 augustus – Sutton – Valdez

Na aanvankelijk wat lawaai toen we al in bed lagen in de vorm van schieten en quad’s was de nacht rustig, gelukkig maar.

Als we weer op de ‘grote’ weg zijn komen we een historical park tegen op mijngebied. Allerlei grote machines, helemaal verroest en wat oude huisjes van die tijd. Er is ook een bieb maar die geeft geen wifi.

Even later draaien we de Glenn Hwy op naar het oosten en Glennallen. Bij een wegopbreking moeten we stoppen, er staat een jonge vrouw met een stopbord en een stralende lach. We doen het raampje open en ze is wel in voor een praatje. We noemen op dat we vaak vrouwen zien in de wegenbouw. Ze vindt het leuk werk en het betaalt goed, bovendien is ze ook nog in de buitenlucht. Tegen regen kan ze zich kleden alleen hele harde wind is lastig, vooral om het ‘stop’ bord goed vast te kunnen houden.

De Glenn Hwy is erg mooi om te rijden, je gaat tussen de grote reuzen door met hier en daar een gletsjer. Na het hoogste punt, zo’n 900 meter’ rij je op een hoogvlakte met toendra. Dat is iets saaier maar het kan niet altijd feest zijn.

We kunnen zowaar, onder de middag, weer eens buiten eten in korte broek en hemdje, heerlijk die zon op je huid. Dat was al eventjes terug. We genieten ervan want straks in Valdez is de zon weer weg. Net als in Seward en Homer zijn deze plaatsjes onder invloed van het zeeklimaat, of het komt door de vele gletsjers in de omgeving, wie zal het zeggen.

Bij Glennallen gaan we de Richardson Hwy op, die gaat tussen Valdez en Fairbanks. De snelwegen hebben hier namen en die worden meer gebruikt dan het nummer.

De Richardson Hwy is ook prachtig om te rijden. Hier waan je je nog meer in de bergen vanwege het feit dat de weg meer slingert en je uiteindelijk door een canyon rijdt.

Bij de Worthington gletsjer stoppen we en dan blijkt dat je ook naar deze gletsjer toe kunt lopen, Hannie, Nanda en ik doen dat, Co blijft op het platform, er moet toch iemand een foto van ons maken.

De 0-mijl van de Richardson Hwy is in ‘old town Valdez’. Hier was voorheen Valdez maar in 1964 was er een aardbeving van 5 minuten met 9,2 op de schaal van Richter. Het dorp is verwoest ook door de vloedgolven die er toen kwamen. Men heeft het dorp toen zo’n 3,5 mijl verderop weer opgebouwd.

Vlak voor het ‘ nieuwe’ Valdez is er een riviertje Crooked Creek waar een platform is om naar de zalmen te kijken die proberen tegen de rivier in te zwemmen. Als wij er zijn is het 1 uur voordat het weer vloed gaat worden. De vissen liggen te spartelen in het water maar komen niet verder, eerst moet het water weer gaan stijgen.

Op de parking gaan we eten en daarna rijden we naar het infocentre. Daar is geen wifi maar wel bij de bieb er schuin tegenover. Tegen 21.30uur rijden we naar de school achterin het plaatsje om te overnachten.

Kijk voor meer foto’s van deze dag op de ‘foto verzamel pagina’

dinsdag 2 augustus – Valdez

Vandaag is het stoeltjesdag maar dan in de camper. We hebben een rustige nacht achter de rug zo achter de school. Eerst rijden we naar de vvv voor internet, maar dat hebben ze daar niet, dat is de eerste keer tijdens onze reis. Er staat wel een heel aardig meisje wat ons graag informatie geeft.

We hadden nog het idee om naar Kennicott en McCarthy te gaan, een plek hoog in de bergen waar een verlaten kopermijn zit. Tot aan Chitina is het asfalt (36mijl) en dan is het nog 60 mijl naar Kennicott waarvan ca. 1/3 asfalt is en de rest de slechtste weg die je je maar voor kunt stellen. De basis is een oude spoorrails, de bielsen zijn weg maar er kunnen nog heel wat roestige spijkers liggen.

Je kunt er ook heen met een shuttle bus, dat kost vanaf Chitina US$99 p.p., uit en thuis, 120mijl heen en weer. Je gaat door een Nationaal Park waar ook wild is maar het is veel geld. We maken een lijstje voor morgen als we met de boot mee gaan, zodat we geen dingen vergeten.

Bij de bieb zitten we in onze campers te internetten, het is ondertussen behoorlijk gaan regenen dus het is niet erg om binnen te zijn. Na het eten rijden we naar de Salmon Hatchery. We wisten al dat zalmen ca. 2 a 3 jaar op zee blijven voordat ze terugkeren naar hun geboortewater. Het is ook bekend dat de visstand steeds lager wordt.

Nu hebben ze hier in Valdez daar het volgende op bedacht: er is een visladder aangebracht langs Dayville Road waar natuurlijk water doorheen gaat. De ladder bestaat uit 29 stappen omhoog en tussendoor kunnen de vissen uitrusten omdat in sommige bassins het water rustiger stroomt. Uiteindelijk komen ze in een gebouw uit waar de eitjes van mama zalm worden genomen. Het is mij niet duidelijk hoe ze de eitjes bevruchten want daar is nog altijd papa zalm voor nodig. Er komen, tijdens het paai seizoen, zo’n 20.000 zalmen per dag door de visladder naar boven. Tegen het water inzwemmen is wat ze van nature gewend zijn. Er kunnen per dag zo’n 17 miljoen eitjes ‘geoogst’ worden.

De eitjes komen in een broedruimte met wederom natuurlijk water waar ze worden groot gebracht. De rode zalm wordt met 8 maanden losgelaten in grote bassins in de zee waar ze zichzelf voeden met het aanwezige plankton. De bassins hebben een capaciteit om 250 miljoen rode zalmen ‘gevangen’ te houden tot ze groot en zwaar genoeg zijn om losgelaten te worden. De rode zalmen en de coho zalmen zwemmen tot aan de staat Washington en de Aleoeten eilanden waarna ze na 2 jaar terug komen om te paaien.

De coho zalmen blijven nog een tweede jaar in de hatcherie, ze krijgen eiwitten en vitamines om te groeien en worden dan losgelaten in bassins en als ze groot en zwaar genoeg zijn worden ze losgelaten. Als ze 7 maanden zijn wegen ze 0,27 gram en zijn ze 2,5cm lang. Als ze 19 maanden zijn wegen ze 8 gram en zijn ze 7,5cm lang. Als ze 3 jaar zijn komen ze terug om te paaien. Ik vraag me alleen af of je dit nog steeds wilde zalm kunt noemen, het is toch een ingrijpen van de mens in de natuur. Het is dan bedoelt om de visstand op peil te houden, maar toch…..

Op het moment van schrijven is het laagtij. Het krioelt hier van de zalmen die proberen verder te komen in de rivier of via de visladder. De rivier kunnen ze niet op, dat is afgesloten, ze moeten via de visladder. Dat houdt in dat veel zalmen voor de ‘deur’ paaien. Daarna sterven ze, dat is de levenscyclus van de zalm. Het rammelt dan ook van de meeuwen die stervende vissen aanpikken, eerst gaan de ogen eruit dan de ingewanden. Niet zo’n fraai gezicht, de aangevreten vissen. Maar ook dat is de natuur.

Vanmiddag zagen we een zeeleeuw zich volvreten aan het ‘onbeperkt eten buffet’. Nu kunnen ze er niet meer bij want het is behoorlijk droog gevallen. We hopen eigenlijk dat er straks, als de meeste mensen weg zijn, er nog beren komen ‘vissen’. Gisteravond waren ze er in ieder geval wel hebben we gehoord. Er waren ook nog twee Bald Eagles in zicht maar die bleven in de bomen zitten.

Op de terugweg staan er auto’s langs de kant en mensen erbuiten dus stoppen wij ook even. Eerst zien we niets maar dan komt er een jonge zwarte beer uit de bosjes, zo’n 100 meter bij ons vandaan. Er is een kleine kreek maar door laagtij stroomt er geen water meer doorheen. Het gevolg is dat er allemaal dode zalmen liggen. Het is een feestmaal voor de aanwezige meeuwen die de ogen en de eitjes verorberen. En de beer komt ook mee eten, pikt er een zalm tussenuit en verdwijnt tussen de struiken om rustig te kunnen eten, al die meekijkers op de weg.

Hannie en Nanda gaan nog even bij de bieb gebruik maken van het internet wij rijden alvast door naar de school. Even later zijn we weer compleet en gaan we slapen.

Ga naar periode 19

Terug naar overzicht