Marokko 2014-2015 – periode 15: 9 januari – 12 januari
vrijdag 9 januari – Marrakech – Imi-n-Ifri (bij de natuurlijke brug)
We willen een route rijden van Marrakech, via Demnate naar Skoura over de R307. Als je op internet kijkt of die weg te doen is lees je verschillende berichten. Het is van: ‘wel goed te doen’ tot ‘een ramp die route’, vol met gaten en hele stukken waar geen weg meer is. Steil, veel grind noem maar op. Maar daar wij redelijk positief in het leven staan en van iemand hebben gelezen dat het wel te doen is en die iemand toevallig iemand is die we wel vertrouwen gaan we de route rijden. Je moet het soms zelf beoordelen of het wel of niet kan. En of het kan weten we achteraf. 🙂 Het is een route die over drie passen gaat, van 2150mtr, 2250mtr en 2650mtr.
Maar vandaag, vrijdag 9 januari, is het bewolkt in Marrakech en ook in Demnate. Vanaf morgen wordt het weer zonnig dus besluiten we om de dag nog in Marrakech door te brengen. Als het bewolkt is en je rijdt in de bergen heb je geen mooie uitzichten.
Eerst gaan we het nodige inslaan bij de Marjane, er zijn er twee in Marrakech, zie de tips voor Marokko voor de coordinaten. Vooral emmertjes yoghurt want die kunnen we in gebieden waar geen Marjane is niet kopen, dan zijn we aangewezen op kleine bekertjes yoghurt, onpraktisch.
En ik koop een nieuwe broek want van de week bukte ik en het was net of er een ladder in mijn panty schoot, alleen had ik geen panty aan. Was mijn broek gescheurd op een plek die niet meer te maken is.
Als we bij de 2e Marjane naar buiten komen schijnt het zonnetje en we besluiten ter plekke om naar Demnate te rijden zodat we morgen aan de route door de bergen kunnen beginnen. Het is voor ons ook een nieuwe route en hij is wel heel leuk, er is van alles te zien en een mooie omgeving.
We rijden Demnate door en het is een stadje dat ons nou niet het gevoel geeft om hier een vrij plekje te zoeken om te overnachten. Dus rijden we verder, ik heb twee coordinaten gevonden in het boekje van Edith Kohlbach, de eerste is op 1600 meter hoogte en daar willen we gaan kijken.
We komen langs een natuurlijk brug in Imi-n-Ifri en zetten de auto’s aan de kant, op een aangewezen plek, want er komt natuurlijk gelijk een mannetje aangelopen. Hij vraagt of we hier ook willen slapen en willen eten maar eerst gaan we naar de natuurlijke brug kijken.
Hij biedt zich ‘spontaan’ aan als gids, althans hij loopt gewoon mee en begint wat dingen uit te leggen. We geven aan dat hij wel onze gids mag zijn maar dat we dan een prijs af willen spreken. Nee dat hoeft niet, wat we willen geven, hij is immers Berber en geen Arabier, dat moet duidelijk zijn voor een goed toehoorder. Oké, we zien het wel.
We dalen af naar de bodem van de kloof en krijgen uitzicht op de natuurlijke brug met stalactieten, het is een machtig gezicht. We waren niet berekend op een afdaling en zeker niet op nattigheid en modder dus hadden wij, vrouwen, geen goede schoenen aangetrokken. Vooral die van Hannie hebben een gladde zool, dus de man moest alle zeilen bijzetten om ons goed langs de passages te krijgen, hij deed verschrikkelijk zijn best.
Als we onder de brug staan wijst hij naar links en daar zie je de contouren van de kaart van Afrika. Als we ietsje verder lopen moeten we naar rechts kijken en dan zie je de contouren van de kaart van Zuid-Amerika. Staan we zomaar tussen twee landen in, zo kom je nog eens ergens. Wel met natte voeten zo midden in de Oceaan. 🙂
De brug is 230 miljoen jaren oud, er zal wel onderzoek naar gedaan zijn maar ik vind het meestal een beetje ondefinieerbaar dat iets zo oud kan zijn, hoe bepaal je dat, maar dat terzijde. Als het veel regent dan staat er rustig 7 meter water in de kloof en duurt het 15 uur voordat het water weer weg is zodat je er weer door kan.
Als we boven zijn besluiten we om in dit plaatsje te overnachten, er wordt ons een plekje aangewezen langs de kant van een rustig weggetje. En we worden gevraagd of we tajine willen eten, wel ja joh doen we. We geven de gids 50DH en natuurlijk, op Marokkaanse wijze, wordt er meer gevraagd. Co legt uit dat dat nu juist zo vervelend is en dat we daarom vroegen wat hij wilde hebben. Geef je 20DH dan willen ze 50DH, nu geven we 50DH en wil hij 100DH. Co geeft hem nog 10DH erbij (wat samen een dagloon is voor een uurtje werken) en dan vraagt hij nog om een biertje. Laten we dat nu toevallig net niet hebben, Co legt uit dat wij geen alcohol drinken in tegenstelling tot heel veel andere Europeanen, wij drinken thee en water.
We zetten de auto’s op de plek en gaan lekker ‘uit eten’. We hebben trouwens nog aan de gids gevraagd of de route naar Skoura te doen is met onze campers en het moet geen probleem zijn, morgen aan het einde van de dag weten we of hij de waarheid heeft gesproken, Insjallah.
In het weggetje waar we hebben overnacht stonden we voor een klein restaurantje, leek ons leuk om daar te eten, maar we hadden al afgesproken.
zaterdag 10 januari – Imi-n-Ifri – Skoura
Dat wordt weer een aparte fotopagina vandaag, wat was het ‘skitterend’, allemachtig prachtig tot vloeken aan toe. De euforie duurde 140km van de 162km en de rest was matig, slecht, nog slechter tot bijna niet te doen. Je ziet het, van alles wat. Het ergste stuk was vlak voor de grens met de provincie Ouarzazate. Daar zijn door aardeverschuivingen (door de vele regen in december) ontzettend veel modder en stenen op de weg terecht gekomen met als gevolg diepe kuilen, dus hebben we met de achterkant van de camper twee keer de weg schoon geveegd. We kwamen langs een groepje liggende mannen, gewoon ergens langs de kant van de weg geen huis in de buurt, en ze hadden scheppen bij zich. Dus er wordt aan de weg gewerkt ze hadden op dat moment even pauze.
We zijn alleen niet op 2650mtr hoogte geweest, dat heb ik vast niet goed gelezen. Over de 162km hebben we, met pauzes mee 7,5 uur gedaan. We reden gemiddeld zo’n 24km per uur met aan het einde 80km per uur dus dan kun je je indenken dat we soms stapvoets reden. Het is ons wel duidelijk dat je deze route alleen moet rijden met goed weer, niet alleen die dag maar ook de dagen ervoor zodat er geen sneeuw op de weg ligt en er ook geen dooiwater door de riviertjes naar beneden komt.
Maar we hadden het voor geen geld willen missen en gaan deze route zeker nog een keertje rijden maar dan later in het jaar want dan is de natuur nog mooier en groener.
De nacht in Imi-n-Ifri (ook wel Iminfri) was in het begin wat onrustig vanwege blaffende honden maar later werd het gelukkig rustig. Het was ‘s morgens wel koud het was 6 graden buiten. Toch gaan Nanda en Co verder met het wassen van de campers, ze zullen er vanavond wel weer stoffig uitzien maar toch.
22km Na Imi-n-Ifri wordt de weg slechter maar dat zijn af en toe wat stukken, tussendoor is de weg prima te doen. We komen wel nog een bord ‘radar controle’ tegen op een stuk waar je ca. 20km per uur kunt rijden, ze hadden dit bord vast over en gedacht, dat zetten we hier maar neer.
Onderweg komen we door veel kleine dorpjes met lemen huizen en de enige auto’s die we tegenkomen zijn van die transportbusjes die je hier veel ziet. Ze zitten vaak afgeladen vol met mensen en ook met dieren en dan nog het een en ander er boven op. Maar voor mensen die zelf niet over vervoer beschikken zijn ze de ‘ideale’ taxi. Voor de rest kom je weinig verkeer tegen. En we hebben twee schoolbusjes zien rijden, dus gaan ze vanuit de afgelegen dorpjes toch naar school, het viel ons wel op dat er alleen jongetjes uit de busjes stapten, moeten de meisjes thuis blijven en mee werken? De meisjes en vrouwen zien we sjouwen met takken en hout, de mannen liggen langs de kant van de weg, het is hier oneerlijk verdeeld. Het is geen veroordeling maar het is wat wij zien en met onze eigen ogen registreren. En uiteraard zien we ook werkende mannen hoor.
We vonden de noordkant het mooiste gedeelte van de route, groen en met mooie vergezichten en veelal groene akkertjes. Het midden was leuk vanwege de vele dorpjes en mensen en weer de akkertjes. Het midden-zuiden was vooral ruig met in de dieptes af en toe een dorpje met akkertjes, ook mooi en het laatste deel was vlak met achter ons de bergen waar je af en toe zicht op had. Je kon wel lekker opschieten die laatste 40km op een goede weg. Wel af en toe de kant in als er een tegenligger aan kwam.
Dan komen we aan bij camping Amridil in Skoura. We zijn hier twee jaar geleden ook geweest, toen nog met Cees. Het is een rustige plek met houtgestookte douches. Je moet dus de douche ‘bestellen’, dan wordt er hout in de houtgestookte boiler gedaan en een kwartiertje later kun je heerlijk heet douchen. Naar de aparte fotopagina
zondag 11 januari – Skoura
Vandaag een rustdagje, wat dan ook een rustdag mag zijn, er wordt weer flink gewerkt en schoongemaakt. We hebben in Duitsland op een beurs een poetsmiddeltje gekocht dat je ook voor de ramen kunt gebruiken. We doen ze binnen en buiten en ze glimmen er weer over. De binnenboel heeft weer even een dweiltje gehad en ook Hannie en Nanda zijn druk doende.
Dan gaat Co even kijken naar de stekker van de drager die op de auto van Nanda en Hannie staat, die is gisteren door een ‘zoen’ met de weg kapot gegaan. Na even sleutelen heeft-ie het voor elkaar, alleen een knipperlicht doet het niet. Gelukkig zijn de lichten van de auto zelf ook te zien dus kunnen ze zonder gevaar de weg op. Ook wordt er weer gekeken naar hun tv, de ene keer hebben ze wel tv en dan de volgende dag weer niet, waar ligt dat aan? Er wordt hevig nagedacht en gedraaid aan de LNB en op een gegeven moment ontvangen ze wel Duitsland maar geen NL. Helaas is dit project nu niet geslaagd.
We staan hier met vier NL campers dus dat is af en toe even ouwehoeren met anderen, moet je ook onderhouden toch Co?
Af en toe komt het zonnetje erbij maar het is meer bewolkt als helder, het is droog en een lekker temperatuurtje dus hier doen we het vandaag mee.
maandag 12 januari – Skoura – Boumalne du Dadès
We reden vanmorgen weg uit Skoura en de TomTom liet ons linksaf slaan, vond ik vreemd dus ik kijk en het is een grapje, een omweggetje. Maar het kwam precies goed uit want zo zagen we dat het vandaag markt is. De auto’s gaan aan de kant en we gaan eventjes kijken, altijd gezellig.
Dan gaan we verder op weg over de N10 naar de Dadès kloof, daar duiken we op een camping om (over)morgen de kloof heen en weer te rijden. We rijden door veel dorpjes heen maar zien niet zo heel veel mensen onderweg. Wel af en toe grote groepen kinderen onderweg naar of van school. Veel lemen huizen en kasbah’s behuizen de dorpjes.
We rijden door naar camping Soleil bleu, daar is een camping aan verbonden. Er staat in de beoordeling op de NKC app dat het uitzicht schitterend is alleen gaat dat niet meer op want het hotel is aan het uitbreiden. Er wordt gebouwd tussen de camping en het uitzicht in de kloof.
Ik ga even buiten de muur om het uitzicht te kunnen zien. Als ik terug loop hoor ik naast me een geluidje, liggen er in een holte een stuk of 6 jonge hondjes te slapen. Als ik later met de spiegelreflex terug loop worden ze net wakker en komen ze naar buiten, ze zien er goed uit.
ga naar periode 16
terug naar overzicht