Marokko 2014-2015 – periode 12: 29 december – 31 december
maandag 29 december – oase van Tighmert
We blijven een dagje over hier in Tighmert na een rustig nachtje, wat een stilte en rust hier.
‘s Ochtends maken we kennis met Hassan, de eigenaar. Het is ook weer grappig dat hij met Hannie en Nanda prima kan praten in gebarentaal, zoals veel Marokkanen. We zijn al snel uitgenodigd om vanavond te komen eten, vis schaft de pot, sardientjes.
Ook maken we kennis met onze naaste buren, Mike en Marion. Hun camper staat hoog op de wielen en ze verblijven ook regelmatig in woestijngebieden, dat kan dus prima met zo’n 4×4 auto.
Ik loop even de poort uit want het uitzicht op de bergen is werkelijk wonderschoon, zeker met zo’n wolkenlucht.
Na het eten trekken we de wandelschoenen aan en lopen naar de oase c.q. palmentuin. Het is er bijzonder vruchtbaar maar we hebben ook het idee dat er met de levada’s niet zoveel meer wordt gedaan, hoewel er wel water door heen stroomt. Ook is er veel verval bij de huizen, veel lemen huizen. Het dorp zelf bestaat wel uit betonnen huizen en die zien er goed uit.
Af en toe komen kinderen een handje geven en dan hoor je als je door loopt nog een aarzelend ‘bonbon’ en ‘stylo’.
We worden aangesproken door een man op een fiets, eerst Frans en als hij hoort dat we uit NL komen is hij er ook geweest en zijn we zijn vriend. Dan raad je het al, we mogen mee om een chambre d’hotes te komen bekijken waar volgend jaar ook campers kunnen staan. We lopen mee en dan volgt er meer, we gaan thee drinken en een museum van zijn neef bezoeken en dan ook nog eten, de dag is te kort zo. We bezichtigen het pension/chambre d’hotes en nemen dan afscheid. Hij pakt het sportief op en ‘laat ons gaan’, dat ging toch nog vrij gemakkelijk.
Er zijn regelmatig akkertjes met een muurtje erom heen met daarin een in elkaar gefrutseld deurtje, soms met een hangslot er op. Als je dan kijkt wat er achter zit, tja daar hoeft toch geen hangslot voor op de deur. Maar voor hun is het heel wat waard dus.
Co ouwehoert graag met andere mensen en dat moet-ie af en toe toch eventjes oefenen, en of dat nu in het Frans is of Marokkaans, hij draait zijn hand er niet voor om.
dinsdag 30 december – oase van Tighmert
Gisteravond hebben we dus bij Hassan gegeten, maar ook al een beetje in de camper hoor want het werd 20uur Marokkaanse tijd voordat we aan konden vallen. De vrouw van Hassan had sardientjes gebakken en ze smaakten heerlijk. Het mindere was dat, ondanks dat Islamieten geen alcohol mogen drinken, Hassan dronken was. Hij was op zich wel gezellig dronken maar toch.
Hassan heeft ook een vrouw in Zweden, daar heeft hij 12 jaar gewerkt. Nu woont hij hier en heeft hij hier ook een vrouw, en twee kindertjes. Na het eten gisteravond viel het ons op dat de vrouw, waar iedereen bij zat, het jongste kind de borst gaf, de borst ook zichtbaar voor ons. Ik vind dat totaal niet erg, maar het bevreemdde ons wel daar ook vaak mannen en vrouwen gescheiden zijn als er bezoek is, en ze voor de rest verstopt was in sluiers.
Hassan vroeg aan ons: ‘hoe oud denk je dat ik ben’? Nou, in aanmerking genomen dat hij nog jonge kindertjes heeft maar gekeken naar zijn gezicht dachten we allemaal zo rond de 44 jaar. Wij vinden het bijzonder moeilijk om de leeftijd te schatten want we vinden dat ze er ouder uit zien als dat ze vaak zijn. Hassan is 55 jaar, volgens zijn zeggen dan, het staat ook in zijn ID papieren. Zijn neef Molan geeft uitleg; toen Hassan werd geboren waren de Spanjaarden of Fransen in het land (kon dat niet helemaal goed volgen) en was er geen geboorte registratie, dus is de leeftijd niet helemaal zeker, ja kan je ook mee te maken hebben.
Vandaag is er niet veel te melden behalve dat we nog een staartje van een zandstorm meepikten. De bergen aan de andere kant van het dal waren amper te zien en je zag en proefde het zand in de lucht. Dat was dus een gedeelte van de dag binnen zitten. We wilden eigenlijk verder maar met zulk weer rijden heeft weinig zin, je ziet helemaal niets van de vergezichten en zo, dus niet fotogeniek. Morgen maar weer.
Gisteravond is er ook nog een NL camper binnen gereden, het was al donker. Vanmorgen maken we kennis met Martien, een man alleen van 77 jaar. Hij heeft 11 jaar geleden zijn vrouw verloren waarmee hij ook al met de camper er op uit trok, en dat is hij zelf blijven doen. Martien is dit jaar voor het eerst in Marokko en het bevalt hem prima. Co heeft hem geholpen om zijn schotel weer werkende te krijgen want hij had geen tv meer, nu dus weer wel, hij was er helemaal blij mee.
Hannie en Nanda hebben van de nood een deugd gemaakt en zijn hun foto archief aan het opschonen, ze zijn tot 13 december gekomen, de rest volgt later. Later op de middag konden we weer buiten zitten.
Aan het einde van de middag rolt er een Frans vw busje met een echtpaar binnen en even later zit er een man in een rolstoel buiten, stoer hoor dat je in zo’n klein autootje je kont kunt keren. Ze zullen waarschijnlijk wel veel buiten verblijven, fijn dat het goed weer is. Even later arriveren er twee Franse auto’s, stoere jeeps met een daktent, de camping is in trek.
Morgen gaan we weer op pad, naar een andere oase, Amtoudi. Ik weet niet of we daar internet hebben daarom vandaag alvast maar de wens voor iedereen die dit leest: een gezellige jaarwisseling en een vooral gezond 2015. Tot volgend jaar. 🙂
woensdag 31 december – oase van Tighmert – Amtoudi
De laatste dag van 2014, wat gaat de tijd toch snel. Vorig jaar waren we met oud op nieuw in Safi. Ze kennen hier in Marokko wel nieuwjaar maar het wordt niet gevierd. Af en toe wordt ons wel een ‘bonne annee’ toegewenst.
De dag begint met een mooie wolkenlucht waar de zon al op schijnt en ook de bergen zijn warm gekleurd door de opkomende zon.
We nemen afscheid van Mike en Marion en van Martien en gaan verder via de N12 naar Amtoudi. Het is een schitterende route door de bergen met prachtige vergezichten. Onderweg komen we nog een hele grote kudde schapen tegen met ontzettend veel lammetjes, het valt gewoon op. We zetten de auto’s langs de kant en gaan eventjes genieten van al dat moois.
Onderweg komen we langs een politiepost met op het bord ‘ralentir’ dus blijf ik rustig doorrijden, wachten tot we door ‘gezwaaid’ worden. Maar nee, we moeten wederom stoppen, wat nu weer, zucht. Maar de agent is bijzonder vriendelijk en vraagt waar we naar toe gaan, naar Amtoudi. Of we even langs de kant willen gaan en of we 5 minuutjes hebben voor wat informatie. Co stapt uit en de agent vertelt dat ze vanavond in Amtoudi even langs komen om te kijken of alles goed en veilig is, prima jongen, we zien het wel.
Om 12 uur komen we aan in Amtoudi en installeren ons op camping Hotel Amtoudi. We gaan eten en daarna inschrijven en dan wandelen we naar het dorpje. We slaan wat groente en fruit in en wandelen dan verder de kloof in. Een klein paadje slingert door de kloof en af en toe lopen we tussen de huizen in.
Tussen de huizen zijn kinderen aan het elastieken, dat kennen wij ook van thuis en vroeger dus we doen even mee. Dan vraagt Hannie of ze ook kunnen touwtje springen, ik maak samen met Co een gebaar alsof we een touw ronddraaien en het wordt meten begrepen. Een springtouw wordt erbij gehaald en we doen allemaal even mee, de kinderen vinden het leuk maar ook staan er een paar moeders mee te kijken en te lachen. We worden vrolijk uitgezwaaid als we verder lopen.
Het is een leuke wandeling die moet eindigen bij een bron, maar zover komen we niet, het pad houdt op dus misschien een andere keer. We zitten op 850 meter hoogte en de temperatuur is zo’n 14 graden. Als je dan in de zon bent is het wel lekker maar in de schaduw is het ronduit fris.
Op de terugweg horen we bij een huis mannenstemmen, het komt onder een afdakje vandaan en daar zien we een paar mannen op de grond liggen op een rieten mat met hun hoofd op een balk. We gaan erbij liggen en ze vinden het helemaal geweldig, we mogen foto’s maken en er komt zelfs een mannetje terug om ook op de foto te gaan, leuk hoor.
Even later worden we aangesproken door een meisje en ze nodigt ons uit om thee te komen drinken. Als we mee gaan zit op het binnenplaatsje haar moeder een mandje te vlechten. Er zal een bedoeling achter zitten maar we doen mee. We komen in een ruimte met een groot kleed op de grond en in de hoek liggen kussens. Mama komt binnen en gaat thee zetten en even later begrijpen we dat dit hun hele huis is, ze wonen, eten en slapen in deze ruimte alles op de grond, op het kleed. Dus ze slapen ook op de grond, zonder een matras, spartaans hoor. Het is vader, moeder, 5 zonen en 1 dochter. Een van de jongens is doofstom, alleen jammer dat hij er niet is. Hannie en Nanda zouden hem graag ontmoet hebben. Na de thee kopen we een kleurig fruitmandje en geven het meisje ook een muntje, iedereen weer blij.
Als we buiten komen spreekt de buurvrouw ons aan en vraagt of we iets van haar willen kopen, ze heeft onderzetters. Wel ja joh, kan er nog wel bij hoor. We gunnen het deze mensen wel.
We hebben weer een leuke dag gehad met veel mooie foto’s. Er kwam nog net geen rook uit de camera en Hannie heeft helemaal een gevoelige wijsvinger van het op de knop drukken. hahaha
ga naar periode 13
terug naar overzicht