Marokko 2014-2015 – periode 32: 17 maart – 20 maart
dinsdag 17 maart – Kariat Arekmane – langs N16 richting Al-Hoceima
Vandaag is de geboortedag van mijn in 2001 overleden vader, wat zou hij genoten hebben van onze reisverhalen, op zeker. Jammer dat hij het niet meer mee kan maken. In gedachten zijn we weer eventjes bij hem en bij mijn lieve moedertje.
Nichtje Samantha moet zo afrijden, de 1e keer, spannend. Ik hoop dat we straks een Whatsappje krijgen dat ze geslaagd is, zou toppie zijn.
De dag begint zonnig na een rustige nacht zonder honden. Toen ik vannacht eventjes wakker was hoorde ik ze wel verderop bij de politiepost volop blaffen maar dat geluid klonk gelukkig ver weg.
We zijn weer ‘en-route’, onderweg naar Cap des Trois Fourches, een landtong boven Melilla, daar is een camperplek via de camperapp NKC. We staan nu bij de Marjane en internetten via de verbinding van het café Mila Palace, wachtwoord: 1234567890, difficile he?
Als we onderweg zijn krijgen we een Whatsapp van Samantha dat ze helaas niet geslaagd is voor haar rijbewijs, ze was te zenuwachtig, erg jammer. Maar meid, je moet maar zo denken, je bent een ervaring rijker en volgende keer ga je er nog zekerder op af.
We rijden door Nador heen en we vinden het een levendige stad, huizen in vrolijke kleuren. We komen nog langs een markt, allemaal kleding en schoenen en het is er hartstikke druk. Maar we rijden verder richting het noorden via Farkhana naar Cap des trois fourges.
Het stuk tussen Nador en Farkhana is best wel bergachtig dat hadden we niet verwacht omdat je een landtong opgaat maar het levert prachtige vergezichten op.
We komen zo ook langs Melilla dat Spaans grondgebied is. Dus we rijden in Marokko en kijken van bovenaf op Spanje, vreemde situatie. Het is ook een vrolijk gekleurde stad en best wel groot.
Voorbij Farkhana gaan we een kleinere weg op helemaal naar het noorden van deze landtong. Daar is een camperplek bij een vuurtoren en de omgeving schijnt wel apart te zijn.
De weg naar de vuurtoren is ook erg mooi, we komen langs kleine vissersdorpjes en de mensen langs de weg zwaaien vriendelijk terug, sommige zelfs met een brede lach. In het laatste dorpje voor de vuurtoren worden we staande gehouden door een oudere man. Hij staat gewoon midden op de weg dus je wilt wel stoppen. Hij geeft een hand en vraagt of we een plek voor de nacht zoeken. Co geeft aan dat we naar de vuurtoren gaan. Hij zegt dat het daar hartstikke koud is met veel wind, dat het bij hem beter is. Bedankt maar adios, ze spreken hier dus Spaans.
We rijden verder en opeens komt de vuurtoren in het zicht, hoog op de rotsen, het lijkt op het eerste gezicht een moskee. De omgeving, althans de rotsen zijn inderdaad wel apart, het lijkt wel cement of een grillig gevormde homp klei.
We doen er een kopje thee, plegen overleg en besluiten om de weg 20km terug te rijden tot vlak bij Farkhane en dan gaan we rechtsaf richting Al-Hoceima. Onderweg is er een CP volgens het boek van Edith Kohlbach, nabij een politiepost en uitkijkend op de Middellandse zee. Het is 17.15uur en het is ruim een uur rijden maar het is nu toch geen buitenzit weer dus we wagen het erop. Als we onderweg nog iets anders tegen komen pakken we dat.
In een dorpje voor de N16, Iaazzanene (op de kaart Azenen) staan veel grote, rijk aandoende huizen in mooie kleuren, sommige met blauw spiegelglas, een gegoede buurt. Zullen het huizen zijn van Marokkanen die in Europa wonen/werken of gewoond/gewerkt hebben?
Maar uiteindelijk wordt het toch de genoemde camperplek. Als we er zijn zie ik dat we hier twee jaar geleden met Cees ook gestaan hebben, en ik kan me ook herinneren dat er erg veel blaffende honden waren. We gaan dus even 200 meter terug op een ander plateau staan met uitzicht op de politiepost. We zullen vanavond wel weer controle krijgen schat ik zo in.
Er is een prachtige zonsondergang dus dat wordt weer eventjes vast gelegd, we hebben er al vele gezien maar het blijft fascinerend en mooi.
We denken dat we geen controle meer krijgen want het loopt al tegen 10uur maar dan om 21.45uur horen we toch mensen om de camper heen lopen. Co opent de verduistering en het zijn twee soldaten/agenten. Ze willen graag ons paspoort zien en vragen of we hier blijven slapen. Als Co vraagt of het oke is is het oke. Maar hij wil wel weten hoe laat we morgen weg gaan, we zeggen om 9uur, hij is tevreden en wenst ons een ‘bonne nuit’. Dank je, hetzelfde hoor. Alleen zijn wij lekker binnen en zij lopen in de koude harde wind, zal wel koud zijn voor ze.
woensdag 18 maart – langs N16 ri. Al Hoceima – Plage Isly (bij Al Hoceima)
Regen, regen en nog eens regen viel er vannacht, met bakken te gelijk. Pas om 4uur werd het droog, geen lawaai meer op de camper. Een voordeel, geen honden die geblaft hebben, ondanks het hondenweer.
We rijden om 8.45uur weg, een kwartier te vroeg (zie verslag gisteravond) maar dat zal de militairen niet uitmaken. Deze keer volgen we niet de N16 langs de kust maar we willen door het Rifgebergte naar Al Hoceima.
We rijden daarvoor een 3km terug en gaan daar rechtsaf richting Amejjaou en dan verder naar Dar el Kebdani. Het is direct al leuk, we klimmen in no-time naar 380meter hoogte en daarna wisselen dalen en klimmen elkaar af en er is geen enkel stukje rechte weg. De weg zelf is prima te doen, af en toe een gaatje maar dat gaat vaak samen hebben we de ervaring, een schitterende omgeving en een wat mindere tot slechte weg. Dat hebben we er graag voor over.
Het landschap is bijzonder groen van de akkertjes met daar tussen door de rode aarde, de agaven en af en toe grillige uitslijtingen door het water. Wat vandaag ook weer erg leuk is, al een tijdje niet gehad deze reis, er zijn prachtige wolkenluchten, dat geeft altijd net een beetje extra aan de foto’s, je kijkt je ogen uit.
Het Rifgebergte staat bekend als zijnde de ‘kweekvijver’ voor kif (Cannabis). In deze omgeving staan werkelijk kasten van huizen, de een nog mooier dan de andere, we denken dat die niet verdient zijn met worteltjes telen. Ja, er zitten wel worteltjes aan maar daar houdt de vergelijking op.
Even na Dar el Kebdani gebaart een man dat we die kant niet op moeten gaan, maar dat maken we zelf wel uit toch? Even later is er een tweede man die aangeeft dat we die kant niet op moeten gaan en hij komt direct naar de weg gelopen. We stoppen toch maar eventjes en hij kan ons duidelijk maken (spreekt alleen Spaans) dat door de vele regenval van vannacht de weg verderop onder water staat, we kunnen het beste omrijden via Driouch. Gelukkig heb ik van de week de kaart bestudeerd en valt het woordje Driouch direct op zijn plaats.
We draaien om, bedanken de man en gaan op weg naar het zuiden naar de N2 die naar Driouch gaat, daar pikken we de route naar de bergen weer op. Via de R511 rijden we naar Ben Tayeb (op onze kaart Ben Tieb), daar is een markt gaande dus we zetten gelijk de campers aan de kant om inkopen te doen. We doen wel schoenen aan die vies mogen worden want we zagen al dat het er een beetje modderig is, het was geen overbodige luxe. Het is er gezellig druk en we kunnen alles kopen wat ons hartje begeert. Er komt een mevrouw naast me staan die me op mijn schouders tikt, ze wijst naar boven en vraagt geld. Ik kijk omhoog en snap niet waar dat geld hangt….. 😉 Zelf snapt ze het ook niet denk ik, want ze blijft vragen.
Dan gaan we verder naar Tafersit, Temsamane en dan de R610 op richting Imzouren en dan naar Plage Isry bij Al-Hoceima, daar is een camperplek via de campercontact app van de NKC. Hier hebben we 2 jaar geleden ook gestaan, samen met Cees. Onderweg komen we nog een watertap punt tegen, dus de watertank is ook weer gevuld met bergwater, lekker hoor.
Ik lees in de Capitool over Imzouren dat als daar markt is dat de ochtenduurtjes alleen voor vrouwen is, daarna zijn de mannen ook weer welkom, grappig. Het valt ons tijdens deze route wel op dat de mensen in deze omgeving niet zo ‘groeterig’ zijn, ze kijken wel maar groeten niet terug, ook geen lachje op hun gezicht. Ook de kinderen kijken of ze nog nooit een camper hebben gezien, zo van: wat is dat nou weer. Maar het kan niet altijd feest zijn.
Op de camperplek aangekomen zetten we de campers naast het restaurant neer, in de luwte want er waait een harde wind. We hebben de motor nog aan of de eigenaar van deze plek komt naar ons toe en zegt dat we zo in het rijpad staan of we meer naar rechts willen gaan staan. Dat doen we maar dan komt-ie weer dat we teveel naar rechts staan en dat deze grond niet van hem is en dat we hier op eigen verantwoordelijkheid staan, lees: als we op zijn grond komen staan kan-ie centjes vangen. Niets mis mee maar we staan hier een stuk leuker en we zijn niet zo bang uitgevallen.
Dus bij het restaurant betaal je, bedrag weet ik niet, maar kun je elektriciteit afnemen en schoon water. Op het plateau sta je gratis maar geen voorzieningen. Twee jaar geleden stonden we hier met zo’n 10 campers, nu staan we er alleen, behoudens een grote caravan bij het restaurant.
We willen graag nog even buiten zitten maar de zon verdwijnt achter grote wolken en de wind maakt het koud, maar voor een regenachtige dag is het alles meegevallen.
Ik heb voor 17 en 18 maart een gezamenlijke extra fotopagina gemaakt.
donderdag 19 maart – Plage Isly (bij Al Hoceima) – Bou Ahmed
Gistermiddag zagen we een paar honden lopen maar we hebben ze vannacht gelukkig niet gehoord. Vanmorgen vroeg waren er een paar spatjes voor de rest was het rustig. Nu is het bewolkt en af en toe piept de zon eventjes te voorschijn.
We gaan vandaag naar Bou Ahmed, steeds verder richting Tanger Med maar we gaan niet via de N16 maar via de N2, door het Kif, uh, Rifgebergte. We willen vandaag verder omdat er vrijdag slecht weer wordt voorspeld en dan willen we op stroom staan, dus gaan we naar camping Chmaåla in Bou Ahmed.
We gaan vanuit Plage Isly de N2 op en al snel gaan we straf omhoog. Op een gegeven moment rijden we op 1500 meter hoogte en de temperatuur daalt van 17,5° naar 6,5°, een groot verschil binnen redelijk korte tijd.
We rijden ‘s ochtends nog met redelijk weer, af en toe piept het zonnetje erbij en dat is wel leuk voor mooie plaatjes. De omgeving is prachtig gekleurd in rood van de aarde en groen van de gewassen die in die rode aarde staan. Gooi daar een paar grijze, net uitlopende bomen bij, beige/geel van de hooibergjes, wit/geel/bruin van de huizen en je hebt een leuk kleurenpalet.
Als we de P4115 opdraaien en verder stijgen rijden we zo de wolken in en krijgen we horizontale regen wat later overgaat in echte regen. Deze weg wordt verderop ook behoorlijk slecht. Het is gewoon een gatenkaas en er zijn twee bypasses die een scherpe bocht hebben en best wel smal zijn.
Van de week zei ik nog een slechte weg gaat vaak samen met een schitterende omgeving. De omgeving die we vanaf de P4115 zouden moeten zien moet dus prachtig zijn alleen door de mist en regen zien we helemaal niets, rien, nada, noppes, jammer. Een volgende keer dan maar, maar dan moet wel de weg beter zijn. Ze zijn wel druk er mee bezig want er worden duikers onder de weg door gelegd om hemel/bergwater af te voeren en die zijn provisorisch weer dicht gegooid. Er worden muurtjes gebouwd om de weg op zijn plek te houden dus er zal binnen nu en twee jaar wel geasfalteerd worden, dan komen we terug, promised.
Dan draaien we gelukkig de N16 op en is de weg weer prima. Ook nu blijven we door het landschap slingeren en dalen we via haarspeldbochten af naar zeeniveau naar El Jebha. Daar stoppen we om thee te drinken. Co gaat alvast naar Hannie en Nanda, ik wacht op het koken van het water. Dan begint het te plenzen dus ik wacht nog maar eventjes. We staan naast elkaar en ze gebaren alle drie van: kom nou en ‘watje’.
Na de thee rijden we verder naar Bou Ahmed, wat is het toch een prachtige route, deze N16. Je rijdt zo’n 50 tot 100 meter boven de zee en er zijn mooie vergezichten langs de kust maar je hebt ook regelmatig kijkjes landinwaarts en dat is bijzonder mooi en sfeervol. Erg groen en steile bergwanden met huisjes en akkertjes.
In Bou Ahmed is de poort naar de camping dicht. Ik stap uit en loop door het poortje heen op zoek naar Achmed de beheerder. Hij ligt te slapen maar komt naar ons toe. Ik heb de grote poort al open gemaakt en houdt een dikke tak van een klein boompje opzij zodat de campers er zonder schade langs kunnen.
Co staat in de poort opening om Achmed te begroeten en te vragen waar we mogen gaan staan. Ik ga op zijn Marokkaans hangen, aan de tak dan, en even later lig ik languit op mijn rug op de grond, met rok op navelhoogte, in mijn onderbroek. Hannie en Nanda lachen zich een kriek, ikzelf trouwens ook. Ik lig er een beetje ongelukkig bij want ik wil de tak niet loslaten want dan zwiept-ie met een noodgang tegen de camper van Nanda en Hannie. Gelukkig komt Hannie mij redden, maar elke keer als we er aan terug denken schieten we in de lach, het was ook wel erg komisch.
We rijden naar achter op de camping en Achmed is meegelopen. Hij vraagt aan Co direct waar ‘mon ami’ is, daar bedoelt hij Cees mee. Co kan hem vertellen dat Cees is overleden, hij is onder de indruk en vindt het erg jammer dat-ie er niet meer is. Even later brengen wij hem het bedankkaartje van Cees dat we voor hem hebben meegenomen, daar staat een foto van Cees op. We hebben een tekst laten vertalen naar Frans, Arabisch en Spaans, die we Achmed laten lezen, hij begrijpt gelukkig wat er staat:
Tijdens onze vorige reis is Cees ziek geworden.
Helaas is hij op 21 september overleden aan de gevolgen van kanker.
Cees had nog vele reisplannen maar het mocht er niet meer van komen.
Hij groet jullie en wenst jullie alle goeds voor de toekomst.
Hij is blij met het kaartje en onze uitleg, we zijn wederom van harte welkom op zijn camping. In deze omgeving gaan we in de komende dagen een deel van de as van Cees uitstrooien, zo is hij toch een beetje in zijn geliefde Marokko.
Een aparte fotopagina over deze dag vind je hier.
vrijdag 20 maart – Bou Ahmed
Vandaag een ‘gedwongen’ rustdag, het is vannacht beginnen te regenen en het is niet meer gestopt, schrijf ik nu om 12.15uur. Dus lekker niets doen en lezen, puzzelen, internetten, tv kijken, is ook wel eens lekker.
ga naar periode 33
terug naar overzicht