Marokko 2014-2015 – periode 13: 1 januari – 4 januari
donderdag 1 januari – Amtoudi
Voor iedereen die dit leest wensen wij het allerbeste voor 2015 en verder, respect, tolerantie, acceptatie, gezondheid, lief zijn voor je naaste en bedenk: dat wat je geeft, is wat je krijgt. Probeer daarnaast jezelf verder te ontplooien en misschien dit jaar eens te durven wat je eigenlijk al heel lang zou willen doen, je wensen uit laten komen.
Hannie en Nanda komen naar ons toe om ons een gelukkig nieuwjaar te wensen, Nanda heeft de champagnefles mee die we bij het ticket kantoor hebben gekregen. Ze begint te schudden maar de kurk wil er niet af, Co moet het overnemen. Uiteindelijk laat de kurk los en Co heeft de spetters champagne in zijn gezicht. Daar we het allemaal niet lusten schrijft Co met de champagne het nieuwe jaartal op de grond.
Vanmorgen hebben we alle tijd en we zijn blij als de zon op de camper gaat schijnen want het is hartstikke koud hier. Vanmorgen vroeg was het buiten 5° en binnen 10°, dat houdt niet over. We hebben uitzicht op een handelspost. Het is een komen en gaan van mensen. Zware zakken, waarschijnlijk meel, worden op ezeltjes geladen en weggebracht. De mensen staan lekker met elkaar te praten.
Vanmiddag gaan we de agadir (graanopslag) bekijken die vanuit het dorp te zien is. Iemand heeft zich aangeboden als gids en de kosten zijn: wat je zelf wilt geven. Maar daar houden wij niet zo van, we spreken liever een bedrag af. Hij wil 100DH maar dat vinden we teveel, hij spreekt amper Engels en Hannie en Nanda kunnen hem niet verstaan. We hebben er eigenlijk ca. 40 of 50 DH voor over. Bij de agadir zelf moet je ook nog 15DH p.p. betalen als entree. We hebben afgesproken dat we om 12uur Marokkaanse tijd met hem omhoog gaan.
We zijn om 11uur Marokkaanse tijd al gereed en kijken of hij er is. Hij schijnt met andere toeristen op stap te zijn. Dan gaan we zelf naar de agadir toe, we vragen aan de gardien of de agadir open is, en ja hoor die is open.
Als we van de camping af lopen komt er een andere Marokkaan naar ons toe gesneld die zegt dat hij de gardien is van de agadir en dat hij de sleutel heeft. In het Trotter boekje hadden we gelezen dat je in het dorp een sleutel van de agadir op kunt halen dus ik vraag aan hem of we dan de sleutel van hem mee mogen. Nee dat kan niet maar we kunnen naar boven lopen dan komt hij ook zo.
Een jochie van 12 jaar sluit zich bij ons aan en werpt zich op als onze gids. Nou, vooruit dan maar. De wandeling naar boven duurt zo’n 3 kwartier, onderweg stoppen we regelmatig om achter ons te kijken en foto’s te maken.
Als we bij de agadir aankomen is het mannetje er al, hij is een kortere weg gegaan, niet het zigzag pad maar rechter tegen de berg op. Bij de deur staat een vrouw met een hond. Zij staan ook op de camping, ze is een Oostenrijkse en ze wist niet dat de agadir op slot was en dat je moet betalen. Ze heeft geen portemonnee bij zich en vraagt of wij voor haar de 15DH willen betalen, dan geeft ze het later terug. Geen probleem hoor. Het is een mooie agadir en er wordt ook wat uitleg gegeven door de gardien, het is onlangs gerestaureerd.
Amtoudi en de omgeving zijn vooral beroemd om hun agadirs die in geval van overvallen ook als schuilplaats konden dienen. De agadir van Amtoudi werd nog tot de onafhankelijkheid in 1956 gebruikt. Een agadir diende als graanopslagplaats, de voorraadschuur telt 75 compartimenten, voor elke familie een, bijenkorven, cisternes en drie vertrekken die voor de wachters waren voorbehouden. Hier werden gerst, tarwe, dadels en gedroogde groenten bewaard. Na enkele stappen merk je sporen van kogels in de rotsen: er werd flink geoefend om dit gebouw te kunnen verdedigen.
Er zijn inderdaad heel veel bijenkorven, kun je nagaan hoe belangrijk honing was en is. Vanaf de agadir heb je een schitterend uitzicht over het dorp en het achterliggende land met bergen.
Daarna gaan we onze eigen gang en lopen de bergen in, er is nog een agadir en misschien kunnen we die bovenlangs bereiken. Onderweg doe ik de meegebrachte router aan. Op de camping hebben we maar 2G met 4 streepjes en dat is niet genoeg om te kunnen internetten. Hier boven op de berg staan we in het zicht van de zendmast en zowaar, we hebben 3G met 5 streepjes. Kunnen we even kijken of er nog whatsappjes zijn en mailtjes. Toch nog wat contact met de buitenwereld en het thuisfront.
Op een gegeven moment volgen we een rivierbedding naar beneden toe, het loopt wel prettig over grote rotsplaten. We komen bij een rand en zien in de verte de andere agadir, hoog op de rotsen en hoog boven een dorpje. Maar daar komen vanaf hier gaat niet lukken.
Op een gegeven moment is de rivierbedding nog maar 30cm breed en stort loodrecht naar beneden, daar kunnen we niet langs. Dat wordt dus terug lopen. We lopen bovenlangs de rivierbedding terug, schuin de helling op.
Op een gegeven moment zien we de eerste agadir weer liggen en dalen over het pad af naar beneden, al met al zijn we 6 uur onderweg geweest.
Hannie en Nanda komen ‘s avonds lekker boerenkool bij ons eten, hoeven ze zelf niet te koken. Maar voor het eten nemen we allemaal een hete douche. Zo is de dag weer rond vol, deze eerste dag van het nieuwe jaar.
vrijdag 2 januari – Amtoudi – Tata
Vandaag vertrekken we op tijd, het is hier ‘s ochtends vroeg nog behoorlijk koud dus rijden we eerst een stuk zodat het lekker warm wordt binnen.
Het eerste zonnetje op de bergen geeft het landschap een warme kleur en grillige vormen.
We pauzeren op een leuk plekje langs de N12 bij een waterput waar waarschijnlijk ook wel gewassen wordt, er is een wasgoot aanwezig. Het is zeer rustig op dit gedeelte van de route, ook als we hier stilstaan komt er amper verkeer langs.
Als we weer op pad gaan zien we even later in de verte een camper staan, dichterbij gekomen is het zo’n vierwiel camper als Mike en Marion (ontmoet in Tighmert) en nog dichterbij zijn het ze. We toeteren als groet en als ik achterom kijk zie ik Mike buiten staan, groetjes hoor.
We komen langs camping Amerdoul in Icht en gaan kijken of het wat is. De poort is dicht en als ik ga kijken ligt er alleen een hond, voor de rest is er niemand aanwezig. Dus rijden we verder naar Akka, daar is camping Municipal. De route gaat door een prachtig gebied met mooi gevormde bergen. Af en toe in dorpjes zijn er veel kinderen onderweg naar school, ook willen er kinderen meeliften, ze gaan dan hard rennen en roepen en zwaaien om ons te laten stoppen. Helaas, het zijn er teveel. Bovendien stoppen we niet zo graag als er veel kinderen zijn, als ze samen zijn doen ze al gauw heel mans en kan het bedreigend worden.
Camping Municipal in Akka is gesloten vanwege een grondige verbouwing, Co vraagt aan iemand wanneer de camping weer open gaat. Dat zou over een maand moeten zijn maar als we zien hoe het nog overhoop ligt is die maand waarschijnlijk erg snel om en is de camping nog niet gereed. Het zou ons hoogst verbazen als het wel zo is. Dus rijden we weer verder nu naar Tata.
Onder de middag zetten we de auto’s langs de kant op een wat breder stuk. Binnen no-time komt er een jongetje aanlopen die een beetje om de campers heen loopt. Co spreekt hem aan en hij is heel vriendelijk. Even later verschijnt er een jongetje op een ezeltje en dan wordt Co overgehaald om even op het ezeltje te rijden. Als Hannie even later naar buiten komt is ze ook de pineut. Ze wordt op het ezeltje gedirigeerd en loopt lachend een rondje, ze vindt het heel leuk. Nanda is aan het filmen en als Co Hannie uitzwaait en een hand geeft als afscheid hoor je Nanda roepen: ‘Co, terug, terug.’
Ik kom er ook niet onderuit en moet schrijlings plaatsnemen. Als ze willen lopen met de ezel verzet het dier geen stap, het is immers het brood aan het eten dat Co heeft gegeven, hij denkt bekijk hetmaar, ik heb eetpauze. Als het dier even later gaat lopen ben ik er zo af, dat is lastig om schrijlings je evenwicht te behouden. Co moet nog eventjes meelopen naar de geitjes, daarom was dat jongetje dus zo snel bij ons.
Het laatste stuk is wat saaier en eentonig, we rijden dan ook wat sneller door dan normaal. Onderweg nog twee keer een politiecontrole, in the middle of nowhere. Ze zien ons aankomen, komen even uit de auto vandaan om met een handgebaar aan te geven dat we door mogen rijden en dan gaan ze weer terug in hun auto zitten. Het is in ieder geval goed voor de werkverschaffing zullen we maar denken.
zaterdag 3 januari – Tata
Gisteravond kwam er nog laat een camper binnen, er hing ook nog een grote trailer achter met een raceauto of zoiets. Hij was behoorlijk aan het hannesen om de poort door te komen. Vanmorgen vroeg ging-ie alweer weg.
We hebben een prachtige zonsopkomst.
En dan kabbelt de dag rustig door, we zitten in het zonnetje te puzzelen en draaien wat wasjes. Co heeft een lijntje gespannen verder op de camping, hangt het lekker in het zonnetje en later nog in de wind. Dus het is binnen no-time droog, lekker alles weer fris in de kast.
De poes van gisteren heeft gezelschap gekregen van een klein brutaaltje. Hij is al rap bij Hannie en Nanda naar binnen gesprongen, en er net zo snel weer uitgeknikkerd. Ook bij ons in de garage wil hij wel even rondneuzen. De rode kater van gisteren heeft Hannies slof uitgekozen tot poezenmand, dat ligt een stuk lekkerder dan op die harde steentjes. Even later ligt-ie prinsheerlijk bij Co op schoot en is al snel in dromenland.
Op de camping is er een gardien die zeven dagen van de week werkt, een soort verkapte slavernij lijkt het wel. Hij is bijzonder vriendelijk en behulpzaam. Alleen als de baas van de camping er is wordt de gardien als een voetveeg behandeld, vinden wij niet zo prettig.
Om de was te spoelen hebben we een paar gieters met water staan, die wordt al snel ontdekt door de katten, ze drinken alsof het al dagen terug is. Ik zet gauw een bakje met water neer met een beetje sole (zout oplossing) ook dat lebberen ze lekker op. Ze hebben er helemaal een dikke buik van, lekker hoor al die mineralen.
Aan het einde van de middag lopen we nog naar het stadje om wat groente en fruit te kopen. Het is er nog erg rustig maar de mensen die er zijn zijn allemaal vrouwen, en bijzonder fleurig gekleed. Ze lopen in wijde rokken in allerlei glanzende kleuren, heel vrolijk ziet het er uit. De rokken vallen zo wijd omdat de stof wordt verwerkt met heel veel plooien, het maakt de vrouwen wel dikker als dat ze zijn.
Een aantal straten verderop is er al een voorloper van de markt van morgen. Het is er gezellig druk en we lopen er in het laatste zonnetje. Morgen gaan we ook naar de markt waar we zeker van zullen gaan genieten, en ook van het mensen kijken.
We kopen weer een internet kaartje van Maroc Telecom, want nu is het kaartje van Hannie en Nanda verlopen. Er is een nieuw systeem, vorig jaar konden we nog onbeperkt internetten, 2 maanden voor 200DH. Nu koop je een kaartje van 100DH en dan heb je 1 maand 8G aan internet, op=op, en dat kan ook binnen die ene maand al zo zijn. Dat hebben wij dus al beleefd, we doen er zo ongeveer 2 weken mee, dat komt door het uploaden van de website en het downloaden van Co zijn krant. Maar het mag de pret niet drukken, we kopen gewoon een voorraadje kaartjes in. Coordinaten winkeltje in Tata waar je opwaardeerkaartjes voor Maroc telecom kunt kopen: N 29°44’38”, W 7°58’23”
zondag 4 januari – Tata – Foum Zguid
Ik ben er net achter gekomen dat de coordinaten pagina veel MB’s vraagt bij het uploaden. En daar het nu in Marokko gelimiteerd is werk ik de coordinaten pagina wel offline bij maar ik ga het thuis pas uploaden. Wel zet ik de gegevens onderaan elke reisdag.
We kregen gisteren een mailtje van Johan en Wilma (die we op de camping in Safi hebben ontmoet) over propaan gas in Taghazoute:
Op de camperplaats in Taghazoute (waar overigens het toeristenseizoen nu echt is begonnen: zeker 100 campers op die plek!) kwam, behalve al de marskramers die jullie al noemden, ook een man aanbieden om onze gasfles te vullen met propaan. We zullen jullie de details besparen, maar het kwam er op neer dat onze 11 kilo (Duitse!) fles gevuld werd voor 200 DH. Geen idee of we nog over de prijs konden onderhandelen, maar wij waren blij met dit aanbod. De man werkt bij Camping International (Municipal) in Agadir en zijn telefoonnummer is: 0668391238 Hij spreekt een paar woorden Frans.
Mocht het nodig zijn; doe er je voordeel mee.
Vanmorgen gaan we dus naar de markt van Tata, als het net zo gezellig is als gisteren…. Niet dus, het is vandaag een religieuze feestdag in Marokko en daarom is er (denken wij) geen markt, jammer we hadden er zin in. Dan besluiten we maar om verder te gaan reizen, het plan is naar Foum Zguid, camping Khayma Parc.
De route is leuk om te rijden met mooie vergezichten met bergen. Anders als de laatste 60km tussen Akka en Tata. Onderweg stuiten we nog op een kudde dromedarissen, bruine en witte en ook nog met wat jonkies, leuk hoor.
We rijden door onherbergzaam gebied, wel over een prima weg de N12. En dan zie je toch af en toe mensen in die grote leegte, ongelooflijk. Op een ezeltje zit een kleurige vrouw met achterop een kindje. Het kindje zwaait enthousiast naar ons, de vrouw zit te telefoneren. Telefoons zijn werkelijk niet meer weg te denken in alle lagen van de bevolking, ook in Marokko.
We komen door Mrimima, daar hebben we tijdens onze eerste reis met Cees voor de moskee overnacht, we waren vroeg wakker geloof ik.
Ook is er op een gegeven moment een kleine wegomlegging, blijkt dat de brug kapot is door het vele water. Af en toe rijden we ook op de laagste punten door een laagje stromend water.
We komen nog langs een groot gebied wat een kleine ‘grand canyon’ is, een uitgesleten rivier met daarlangs grote groeven.
In de bergen zie je hele stroken met paarse bloemen, een grappig gezicht, bloeiende bergen.
Als we in Foum Zguid aankomen blijkt dat de coordinaten van de NKC camperapp niet kloppen, het is nog zo’n 200meter verder. Ik heb de juiste coordinaten direct even doorgegeven via de app.
We zitten ‘s middags nog even in het zonnetje en opeens loopt er een rood katertje langs, ‘Nanda heb jij die meegenomen’, vraagt Co. 🙂 Hij lijkt wel heel erg op het katertje in Tata. Maar het is toch een andere, hij is schuwer en komt niet dichtbij genoeg om hem aan te halen.
Het is een rustige camping, wel een beetje rommelig. En volgens Marokkaanse standaard moet je de douchekop vasthouden, het kan niet meer aan de muur opgehangen worden. Toen we aankwamen keken we ook even bij de douches en de gardien vroeg wanneer we wilden douchen, eind van de middag dus. Een uurtje later kwam hij aanlopen met een gasfles, de douche was gereed. Het was een dun straaltje maar wel heerlijk heet. De doucheruimte was ook goed schoon.
ga naar periode 14
terug naar overzicht