Schotland-Engeland 2015 – periode 6: 7 juli t/m 10 juli
dinsdag 7 juli – Acomb – Longhorsley
Wat hebben ze soms toch leuke namen hier, Longhorsley, zit het woord horse in en er rijden hier constant paardentrailers langs, moet vast zo zijn.
Het was een rustige camping dus we hebben lekker geslapen, zelfs uit geslapen, we waren laat voor ons doen. Na afscheid genomen te hebben van Jan en Grieta, we kwamen amper weg wat kan die man praten zeg, hebben we bij de receptie nog eventjes ge-internet. Maar het was helaas niet zo snel, dat is toch heel verschillend op de campings.
Eerst naar de boerderij voor rauwe melk, Wheelbirks farm bij Stocksfield, coordinaten: N54º55’31”, W1º55’41” Hier hebben we 12 liter overheerlijke rauwe melk van Jersey koeien gekocht. Dat is vettere melk als van bijvoorbeeld de Holsteiners, de zwart-witte koeien die je overal ziet. De melk zag ook geler met een kwart deel room, jammie. Gaan we heerlijke yoghurt van maken.
Op onze weg terug langs de koeien hebben we ze even vastgelegd op de gevoelige plaat, wat hebben de dames toch mooie, vriendelijk ogen. Jammer dat ze geen hoorns hebben, dat is hier in Groot-Brittannië verboden, hoe gek wil je het hebben.
Toen op weg naar de eerste camping van vandaag, zo’n 40km verder. Het is een kleine camping en erg knus. De vorige inspecteur had gerapporteerd dat de eigenaars van toen het graag wilden verkopen en dat er achterstallig onderhoud was en vies sanitair en dat de inspecteur van dit jaar moet overwegen om de camping van de lijst te schrappen indien de situatie nog zo is. Dan ga je toch met een bepaald idee er naar toe. Nou ik kan melden dat het er picobello in orde was. De eigenaars waren er nog, ze hadden alleen nieuwe beheerders, hier warden genoemd, en die hebben of een goede invloed of de vorige inspecteur had niet zo’n goede dag. We zijn nu al een paar keer opmerkingen in de rapporten tegen gekomen die aangeven dat iets niet in orde was maar dat komen we domweg niet tegen op de campings. Dus deze mag zeker blijven.
Het is wel grappig de gesprekken die je soms hebt. De vrouwelijke warden verwelkomde ons, men vraagt altijd hoe het gaat. Co vroeg aan haar of ze happy is. Jazeker was haar antwoord; ze werkt hier nu vanaf maart en daarvoor had ze een kantoor baan, nu is ze vrijwel de hele dag buiten in de weer, helemaal in haar sas. De interviews waren ook allemaal lovend, de camping was goed bezet.
We rijden door Northumberland, bijzonder heuvelachtig, vandaag treffen we het met mooie wolkenluchten.
De tweede camping lag 3km verder maar daar waren 2 caravans, 2 campers en drie tentjes. Bij deze camping stond als opmerking in het rapport dat de eigenaar moeilijk te bereiken was en zijn afspraken niet nakwam. Wij werden bij de receptie aardig ontvangen door de warden, een blonde dame met paarse vlechten, apart hoor. Ze riep de eigenares op en die was ook heel hartelijk, zie leidde ons rond en het zag er allemaal mooi en schoon uit. De camping is net 5 jaar oud.
Op onze weg naar een interview met een tent kampeerder kwamen we een man met paardenstaart tegen met een shirtje van de camping aan. Hij keek stug voor zich uit en groette niet eens. De tent kampeerder was niet zo lovend over de camping, vooral over de prijs. Hij werd ontvangen door de paardenstaart man en die was totaal niet vriendelijk, nou dat klopt dat hebben wij ook ervaren. Volgens de tent kampeerder is hij de eigenaar.
De kampeerder vond ook het sanitair maar matig. Toen wij aangaven dat het toch heel mooi is en schoon gaf hij aan dat hij het allemaal maar klein vond vergeleken met andere campings, maar hij kwam toch maar terug op zijn beoordeling over het sanitair en vond het toch wel goed.
Toen we terug kwamen bij de receptie kwam de eigenares naar ons toe en vroeg of de kampeerder tevreden was. We zeiden, ja en nee en gaven aan dat hij zich stoorde aan het gedrag van de paardenstaart man. Wij zeiden dat hij ons ook niet groette toen we langs hem liepen, we lieten niet doorschemeren dat we wisten dat het haar man was anders breng je iemand alleen maar in verlegenheid. De eigenares gaf aan dat iedereen verschillend is maar wij vinden dat je op een camping toch mag verwachten dat men vriendelijk is, in ieder geval groet als je elkaar tegenkomt. Ook noemden we op dat de man de camping erg duur vind. Het antwoord was: hij mag ook kiezen om hier niet te gaan staan, bij aankomst heeft hij de prijs gehoord. Voor de rest hadden wij een hele goede indruk van deze camping.
Op de derde camping werden we ook weer hartelijk ontvangen. Hier hebben we, net als op de eerste camping, een interview met Nederlanders af kunnen nemen, leuk hoor om landgenoten te spreken.
Na de inspectie zijn we doorgereden naar de laatste drie campings maar die gaan we morgen inspecteren, nu zijn we neergestreken op een landweggetje in de buurt van het gehucht Longhorsley.
woensdag 8 juli – Longhorsley – Berwick-upon-Tweed
Onze laatste ‘werkdag’ daarna is het vakantie, nog drie campings te gaan. Het was trouwens ook een rustige plek, gisteravond waaide het best wel hard maar vannacht is de wind weer gaan liggen. Ook qua verkeer viel het heel erg mee.
Het regent vanmorgen gestaag en bij de eerste (kleine) camping doen we 1 interview, veel te koud en te nat. Het is een camping van oudere mensen, in ieder geval van een leeftijd dat je al lang met pensioen hoort te zijn, maar misschien is het wel een passie van deze mensen.
We treffen in de receptie (het halletje in het huis) twee NL fietsers, stoer hoor met dit weer. Ze gaan morgen met de boot van Newcastle naar IJmuiden na op de fiets vanuit Inverness te zijn gefietst, zal wel erg mooi geweest zijn.
Er zijn niet veel foto’s gemaakt vandaag want het regende te veel.
De 2e camping is wat groter en in eerste instantie regent het daar nog als we aankomen maar even later breekt het zonnetje door. Nog niet eerder gezien maar hier hebben ze wel 6 badkamers die ook geschikt zijn voor gehandicapten. De meeste campings hebben trouwens sanitair voor gehandicapten. Op deze tweede camping vliegen veel zwaluwen rond, ze hebben o.a. een nest op een vogelhuisje dat ze trouwens ook in gebruik hebben genomen. Het is een grappig gezicht, alle bekkies wijd open als een van de ouders met wat lekkers komt.
De 3e camping, onze laatste voor deze reis is een prachtig aangelegde camping. Er zijn 84 toer plaatsen en 270 vaste plaatsen, vooral met stacaravans, maar het ziet er allemaal prachtig onderhouden uit. Ook het sanitair is prima voor elkaar. We krijgen aangeboden om hier te blijven, Co wil wel verder maar ik zie mijn kans schoon om na drie weken onderweg eens een wasje te draaien anders hebben we straks geen ondergoed meer in de kast. Ze hebben hier een wasmachine met een grote trommel dus er kan lekker veel was in. Zo’n 1,5 uur later is alles schoon en droog, lekker hoor.
‘s Avonds gaan we eten in het pub/restaurant van de camping. We hebben allebei een hamburger van het huis en hij smaakt heerlijk. Ook hebben we hier internet dus we werken weer het een en ander bij, zo ook het verhaal van vandaag.
En zo hebben we nu 55 campings geïnspecteerd voor de ACSI en het is ons erg meegevallen. Maar nu is het tijd om vakantie te vieren dus gaan we morgen gewoon verder met reizen, net als we de afgelopen drie weken hebben gedaan. 😉
donderdag 9 juli – Berwick-upon-Tweed – North Berwick
We doen vandaag rustig aan want het werk is gedaan. We zitten lekker in het zonnetje onze thee te drinken en pakken ook nog even een douchje mee. Dan gaan we op pad, richting Schotland waar we even later de binnen rijden, ‘Welcome to Scotland’ of in het dialect ‘Fàilte gu Alba’, lijkt er wel op toch?
We volgen zoveel mogelijk de kustlijn en dat is leuk rijden over kleine wegen, af en toe de snelweg, domweg omdat er geen andere weg dichterbij de kust ligt. Af en toe stoppen we om een foto te maken want het is mooi hier, dus heb ik een aparte fotopagina gemaakt.
Af en toe stoppen we in een leuk plaatsje om even rond te lopen, de zee is wild en de golven breken stuk op het havenhoofd en de kade.
We doen boodschappen bij de Tesco en gooien daar ook gelijk de tank maar even vol, zijn we weer van alle gemakken voorzien. We willen dichterbij het water komen om te kijken of we nog wat zeevogels kunnen spotten. Via TomTom ingezoomd zie ik een doodlopende weg vlak langs het water.
Als we daar aankomen is het gelijk onze overnachtingsplek. Er staat een bord ‘no overnight parking’ zowel beneden op de parking als bij de parking boven aan het einde van de weg. Maar er staan al 6 campers en er is nog een plekje vrij, die is voor ons. Als we naar het einde van de weg wandelen komt er nog een camper aanrijden, ja te laat, wij staan er al. Die (Duitse) camper rijdt door naar boven en parkeert daar. Even later spreken we het echtpaar, zij staan net als wij als het effe kan gewoon vrij, overal en nergens, dus ook hier. Zij komen uit het noorden en gaan over drie dagen terug naar het vasteland.
We drinken een kopje thee en lopen dan naar het dorp, daar is een ‘seabird center’ met informatie over het leven in en rond de zee. We lopen naar binnen en voor €9 p.p. kunnen we het centrum bezoeken. Het is wel al 17uur GB tijd en ze zijn tot 18uur open. Maar volgens de kassier duurt het rondje om alles te zien zo’n 45minuten. Een 50 minuten later hebben we wel door dat we tijd te kort komen, er is zoveel te zien en te lezen.
Ze hebben op diverse eilanden in de baai live camera’s staan en die kun je in het centrum met een jogshuttle bedienen, grappig hoor. Ook is er veel informatie te lezen en te zien over de zeevogels en de zeehonden. Zo staat er dat een zwaluw jonkie 6000 insecten per dag nodig heeft, en van de week zagen we 3 zwaluwtjes in het vogelhokje zitten, die arme ouders vliegen zich helemaal mager.
Ook hangt er een bord met de tekst: North Berwick International, Arrivals/Departures. Je denkt op een luchthaven te zijn maar het zijn de aankomst- en vertrekdata van de diverse vogels in dit gebied. Bijvoorbeeld diezelfde zwaluw van net komt in maart/april aan in dit gebied en hij/zij vertrekt weer in september. Ze vliegen dan naar Zuid Afrika, zo’n 10.000km vliegen, tel uit je winst.
Om 18uur lopen we naar boven en vragen bij de kassa of we morgen terug mogen komen voor dezelfde prijs want we hebben gewoon tijd tekort. We hebben bij aanvang een geel polsbandje gekregen, daarmee kun je normaal gesproken de hele dag mee in en uit lopen. Een mevrouw gaat even bellen met de manager en even later krijgen we een paars polsbandje voor de volgende dag zodat we dan weer naar binnen kunnen, erg aardig.
Over het strand lopen we terug naar de campers en is het ondertussen al dik etenstijd, gelukkig is het zo klaar, even een (weck)pot opentrekken en opwarmen, lekker hoor.
vrijdag 10 juli – North Berwick – Wallyford
Ondanks dat het een doodlopende weg is kwam er om 2uur vannacht een auto langs, en dan natuurlijk ook weer terug. Dan rijden ze als het ware door je slaapkamer, maar voor de rest was het wel rustig hier.
Vanmorgen rustig aan gedaan, er was geen zonnetje om buiten te zitten en dat was wel jammer, we zijn wel weer toe aan in het zonnetje zitten.
Na het eten gaan we op pad naar het seabird centre om op ons gemak de rest te bekijken en het is wel de moeite waard, er is veel informatie over de vogels en zeehonden die in en bij de zee wonen. Daarna wandelen we nog eventjes door het dorp. We komen langs een hoge muur met af en toe een deur er in, nieuwsgierig als ik ben ga ik even kijken. In Marokko leverde dat een uitnodiging op om thee te komen drinken maar hier is niet veel te zien. Co zei nog: Als Rob hier zou lopen moest-ie iedereen groeten. Toelichting: Rob is nogal lang en zou zo over die muur heen kijken. 😉
In het seabird centre stond een tekst dat zeevogels vele malen ouder worden dan bijv. landvogels. Van de Blue Tit (weet zo even net de NL naam) is bekend dat die ca. 2 jaar oud wordt en de blackbird ca. 3 jaar. Maar bijvoorbeeld de Storm Petrels worden gewoonlijk 20 jaar of ouder en Fulmars leven wel langer dan 50 jaar.
Blue Tits leggen na een jaar al eieren, soms wel 9 of meer per jaar. Zeevogels leggen pas na 4, 5 of 10 jaar eieren en dan 1 ei per jaar en sommige zeevogels nemen dan ook nog rust jaren tussendoor. Zo hoort het eigenlijk, want ze moeten behoorlijk wat vlieguren maken om hun jong te kunnen voeden. Zo hoort het bij de mens ook te gaan, minimaal 3 jaar tussen geboorte en een volgende zwangerschap, het lichaam moet weer aansterken om jong leven te kunnen voeden.
Dan rijden we naar de Tesco waar we eerder boodschappen hebben gedaan om te internetten, en dat lukt redelijk.
Daarna rijden we richting Edinburgh, naar een P+R om morgen met de trein naar Edinburgh te gaan en de stad eens te bekijken. Ik heb via internet gelezen dat je daar (net als in Berlijn) een gratis wandeltour door Edinburgh kunt maken van ca. 3 uur, het gaat uit van Sandemans en de start is bij het Starbucks café aan de Royal mile en eindigt bij de Princess Gardens. Dat willen we wel meemaken.
We komen langs de Scottish Open golftoernooi, er staan giga veel auto’s geparkeerd in het weiland en er is een televisieploeg aanwezig.
We blijven de kustweg volgen, de A198, TomTom wil ons aldoor naar links af laten slaan maar we zijn ‘eigen wijs’ en rijden op de kustweg door. Daardoor komen we langs een heel groot grasveld waar 6 caravans/campers op staan, we sluiten ons er gaarne bij aan, het zal hier rustiger zijn als op een P+R.
Als toegift kunnen we even lekker in het zonnetje zitten, heerlijk hoor.
Het is een komen en gaan van auto’s die naar de caravans/campers rijden, waarschijnlijk wonen deze mensen niet ver maar voor de kindertjes is het niet belangrijk hoe ver je gaat, als het maar leuk is waar je uiteindelijk bent.
We zijn om 23.45uur nog vertrokken van dit grote grasveld, deze plek. Rond 22.15uur kwam een van de auto’s die bij de caravans hoort langs ons gereden, zoals veel auto’s eerder. Niet dat er zo heel veel auto’s aanwezig zijn maar ze rijden veel heen en weer en allemaal langs onze camper. Deze auto stopte en toeterde, ik deed de deur open en hij vroeg of we op vakantie waren en waar we vandaan kwamen. Gelijk stonden ook de twee jongetjes erbij te mieten die we eerder hadden gesproken. Co kwam er ook bij, en toen vroeg de man hoeveel deze camper kost en of die van ons is. Volgende keer zeggen we wel dat we deze camper huren dan weten we ook niet hoeveel of-tie kost. En hoeveel diesel de camper gebruikt. Vreemde vragen voor ons maar misschien voor hun wel heel normaal. We stonden in ieder geval op prive terrein, dat speciaal voor deze familie was opengesteld. Ze komen uit Manchester, Engeland en komen hier al een aantal jaren op dit grote veld.
Door de vragen over hoeveel onze camper nu gekost heeft en het feit dat ze zoveel heen en weer rijden hebben we niet zo’n fijn gevoel om hier te blijven staan. Maar ze blijven maar in hun auto’s zitten en met elkaar kletsen. Uiteindelijk gaan ze rond 23.45uur naar hun caravans en starten wij de motoren om weg te rijden. Doordat we de stelpoten hebben duurt het vaak wat langer voor we helemaal genivelleerd zijn dus we kunnen nooit direct wegrijden, dat is wel een (klein) nadeel van automatische stelpoten.
We zijn door gereden naar de P+R waar we in eerste instantie heen wilden rijden maar toen dit grasveld met caravans/campers zagen.
ga naar periode 7
terug naar overzicht