Ardèche-Frankrijk 2015 – periode 3: 27 september t/m 1 oktober
zondag 27 september – Le Serret
Vandaag is weer een wandeldag, en wat voor een. We gaan op pad met Marthy, Martien en Joop, een broer Marthy die elk jaar een weekje overkomt naar Le Serret, o.a. om te helpen met klusjes in en om het huis maar ook om van het mooie weer te genieten en te wandelen. En dat doen we dus vandaag.
Marthy heeft vorige week zaterdag toen wij aan kwamen een mooie wandeling gemaakt met dorpsgenoten en die gaan wij nu ook lopen. Het eerste stuk slaan we over, dat gaan vanuit Le Serret naar St. Julien de Gua maar het gaat alleen maar omhoog door het bos en dat hebben we van de week al gelopen. Dus starten we de motoren en rijden naar St. Julien de Gua en parkeren daar bij de kerk, dat is ons startpunt.
Gelijk als we het dorp uitlopen is het al een mooi gezicht en dat wordt alleen maar mooier. Het is heerlijk weer en we hebben veel uitzichten op de omgeving, mooi hoor. Eerst stijgen we maar niet heel steil, het is prima te doen. Onderweg zien we regelmatig zwarte struiken, die verbranden ze om meer land te verkrijgen voor de schapen.
Dan komen we op een weg waar we weer een ander uitzicht hebben. De varens zijn aan het doodgaan en geven een mooie bruine kleur aan het landschap. In eerste instantie schrijft Marthy alle wijzigingen van richting op, ze wil deze wandeling ook uitwerken zodat andere gasten ze ook kunnen wandelen. Maar omdat we zo aan het kletsen zijn onder het wandelen laat ze dat maar, ze gaat deze wandeling nog wel een keertje doen het is geen straf, en dan schrijft ze het wel op.
Het is een zeer afwisselende wandeling, uitzichten, door het bos, door een heel oud kastanjebos waar veel netten liggen om de kastanjes op te vangen.
Onder de middag vinden we een plekje op een helling om te eten, lekker in het zonnetje. Het is heerlijk weer om te wandelen niet te heet maar wel lekker zonnig.
Op een gegeven moment lopen we een beetje verkeerd en we kunnen op een gegeven moment niet verder door dat er een afrastering staat, daar achter staat een paard naar ons te kijken. Maar we moeten over het hek en Marthy geeft aan dat we verder naar beneden moeten naar de rivier. Als Karin achter Co aan loopt hoort ze iets achter zich. Ze denkt, Paul kan het niet zijn die loopt verderop. Als ze achterom kijkt staat het paard in haar nek te briesen, die is nieuwsgierig of hij heeft misschien al een tijdje geen mensen meer gezien. Even later zien we Paul hard lopen, blijkt dat het paard het om hem heeft voorzien, hij slaat helemaal met zijn achterbenen, we kunnen er wel hartelijk om lachen. Joop jaagt het paard weg en die kiest het ‘hazenpad’. Even later zien we hem ver boven ons met zijn tanden bloot, volgens ons lacht hij ons uit. hihihihi
Het is zondag en in de omgeving wordt gejaagd op wilde zwijnen. Overal zie je mannen in camouflagekleding, maar ze zijn ook verplicht om een oranje hesje te dragen zodat ze goed te zien zijn door andere mensen, die bijvoorbeeld aan het wandelen zijn. Ze staan op verschillende wegen in de omgeving en kijken de sporen na die de zwijnen gemaakt hebben. Eenmaal horen we een schot en dat is zo dichtbij dat Karin er van schrikt en een grote gil slaakt, dit vind ze helemaal niks.
We hebben uiteindelijk 5 uurtjes gewandeld op een rustig tempo en alle tijd om foto’s te maken en te kletsen, leuk hoor. Om 15uur zijn we weer thuis en vleien ons nog even lekker in het zonnetje met een kopje thee en koffie en een lekker chocolaatje, hebben we wel verdiend.
De rest van de foto’s vind je op een extra fotopagina.
maandag 28 september – Le Serret
Druiven, grotten, een Gorge en mooie luchten, dat zijn de trefwoorden voor vandaag.
Onze rustdag gaan we grotendeels in de auto doorbrengen, we gaan een rit rijden uit een ANWB boekje de Gorge d’Ardèche. Een rit die je gedaan moet hebben als je in de Ardèche bent, dus blijven we niet achter. Volgens Marthy is het zomers file rijden maar rond deze tijd is het zeer rustig, en dat is zo komen we achter.
Eerst rijden we naar Vallon Pont d’Arc, waar vandaan we de ronde gaan rijden. De rit van Le Serret naar Vallon is een prachtige rit met mooie vergezichten en door redelijk open terrein. Het is ook een groot druiven/wijngebied, overal staan de druivenstruiken maar de oogst is al geweest. Alhoewel we nog wel een tractor met een kar vol druiven van het land zien komen, een latertje.
We rijden naar de grotten van Orgnac L’Aven en moeten daar een half uurtje wachten totdat-ie om 14uur open gaat. We krijgen korting omdat de lift stuk is, we betalen €7,40 ipv €12,50. De gids die ons begeleidt spreekt een klein beetje Nederlands, geleerd van bezoekers, knap hoor. Zijn Frans is maar heel weinig te volgen voor ons want hij praat behoorlijk rapido. Maar af en toe vangen we iets op.
In 1935 zijn de grotten ontdekt door ene mijnheer Jolie en een paar jaar later konden de eerste bezoekers het bezichtigen. Eerst daal je 80 meter waar je in de eerste ruimte komt. Alles is prachtig aangelicht, het is prachtig om te zien al die verschillende vormen.
We dalen uiteindelijk naar zo’n 122 meter diep alwaar we een toegift krijgen met mooie muziek en aan en uitknippende verlichting op de maat van die muziek, mooi hoor.
Ja, en dan moet je ook weer 122 meter omhoog lopen, al die trappen weer op die we afgelopen zijn. Karin komt als eerste boven en dat moeten we de rest van de middag nog horen. (grapje) We zullen vanavond zien of ze haar oogjes open kan houden. hihihi
Na de grotten rijden we door de Gorges L’Ardèche met 11 uitzichtpunten. Bij sommige stoppen we en af en toe is het een prachtig uitzicht op de rivier ver beneden ons. We zijn laat op de dag en de schaduw is af en toe teveel aanwezig.
Op een gegeven moment zien we een groep mannen in rode pakken. We stoppen en we zien dat ze bezig zijn met een reddingsactie, het is een oefening, ze hijsen een brandcard omhoog langs een steile wand. Tijdens onze rit door de Gorge komen we allerlei oude sportauto’s tegen.
Doordat we later zijn wordt het licht wel erg mooi, het gouden uurtje, met warm licht. Als we het laatste zonnetje zien worden de bergen prachtig met mystiek licht. Om 19uur zijn we weer in Le Serret, weer thuis.
Ga naar de extra fotopagina om de rest van de foto’s te zien van deze leuke dag.
dinsdag 29 september – Le Serret
Vandaag hebben we gewandeld na de dag rustig te zijn begonnen, zoals alle dagen rustig beginnen. 😉
Eerst even langs de HyperU supermarkt voor een paar flessen rauwe melk, kunnen we kefir van maken, we komen net een paar flessen kefir te kort.
We starten de wandeling in Saint-Symphorien-sous-Chomérac, prachtige naam he? Het ligt ook in een mooie omgeving, een mooie omgeving vinden wij als er niet zoveel bomen zijn om tussen door te wandelen. Bomen, hartstikke goed dat ze er zijn, het zijn immers de longen van de aarde maar wij houden van open landschap met mooie uitzichten. En dat was hier volop aanwezig.
We lopen vandaag via een gps wandeling dus volgen we een ‘lijntje’ op onze Garmin gps apparaat. Als we op de helft zijn is het niet meer duidelijk. Opeens buigt de lijn haaks af naar rechts terwijl daar een grote muur staat, geen doorgang voor ons. We lopen nog een keertje heen en weer of niet iets misgelopen zijn maar we vinden niet wat de gps aangeeft. Dan lopen we de weg verder af en komen weer aan bij de auto.
We besluiten om dan de wandeling tegengesteld te gaan wandelen totdat we weer bij het punt zijn waar het niet klopt. Dat stuk van de wandeling is behoorlijk minder interessant als het andere deel. We lopen tussen bomen door, wel met af en toe uitzicht maar het pad is een en al stenen, het loopt niet prettig. Je hebt geen tijd om om je heen te kijken.
Tijdens deze wandeling kwamen we overal de lente tegen, heel veel mooie gele krokussen.
Dan komen we op het punt aan waar de gps lijn niet klopt. Onderweg gaat-ie al steil de berg af, dwars tussen de bomen door. Degene die de route heeft gepubliceerd heeft waarschijnlijk na zijn wandeling de route aangepast en track punten verwijderd. Vandaag hebben we dus geen rondje gelopen maar een achtje, ook goed.
Op de heenreis naar St. Symphorien zagen we onderweg een biomagasin, daar zijn we op de terug reis even wezen kijken, we hadden nog wat groentjes nodig.
Thuis gekomen had Paul het eten al voorbereidt en even later zaten we lekker te smikkelen. Een varkenshaasje, gemarineerd in ketchap, met gebakken aardappeltjes, aardappelpuree en sla met rauwkost, heerlijk hoor.
woensdag 30 september – Le Serret
Onze laatste dag in Le Serret en dit heerlijke huis. ‘s Ochtends zitten we lekker in het zonnetje, Marthy, Martien en Joop zijn de fietsen aan het inladen in het busje want die gaan ergens fietsen waar op een oude spoorbaan een fietspad aangelegd is.
Na het eten gaan we een kleine wandeling maken van ca. een uurtje. Een wandeling met uitzichten, van de week zijn we ook in deze omgeving geweest tijdens de wandeling met z’n allen.
Het is prachtig weer, we hebben het gewoon hartstikke goed getroffen deze dagen in Frankrijk, we hadden het beste weer van de wereld. We lopen dan ook lekker te genieten.
Bij terugkomst kunnen we nog even van het zonnetje genieten met een kopje thee en een stukje pure chocolade. Marthy en Martien komen ook nog even in de tuin voor een praatje en dan nemen we afscheid want we gaan morgen vroeg rijden.
We hebben enorm genoten van dit mooie huis a la gîte, het is compleet ingericht, de bedden zijn goed, de douche is hemels en alles is aanwezig om lekker te bakken en te braden. Marthy en Martien zijn zeer gastvrij, we voelden ons hier van harte welkom.
Morgen op naar huis, een lange dag in de auto. Het is wel grappig tijdens deze 1,5 week dat we hier rondrijden heeft de natuur zich al een beetje in haar herfstkleed gehuld.
donderdag 1 oktober – Le Serret – thuis
Vandaag is een reisdag, de reis naar huis. We vertrekken om 6.20uur uit Le Serret en zien onderweg de zon opkomen.
Na een voorspoedige rit, alleen bij Lyon komen we in de drukte en in Nederland bij Maastricht maar voor de rest kunnen we goed doorrijden. We zijn om 20.15uur thuis. Onderweg naar het noorden zien we de zon aan de andere kant weer wegzakken, even rood als vanmorgen bij opkomst.
We zijn eerder naar huis gegaan omdat er vorige week vrijdag een goede vriend van ons is overleden en die wordt morgen gecremeerd, daar willen we graag bij zijn. Ik had een tekst gemaakt over onze vriend Rob, hoe wij hem de laatste vijf jaar hadden meegemaakt, maar er was geen ruimte meer in de tijdsindeling om het te mogen vertellen. Dan doen we het maar via ons eigen ‘medium’ want Rob reisde altijd virtueel met ons mee. Elke zondagochtend ging hij er voor zitten om onze verhalen van de afgelopen week te lezen, steevast kwam er dan die dag een mailtje van hem.
—–
We hebben Rob 5 jaar geleden leren kennen op de biologische boerderij van de fam. Waal aan de Volgerweg. Daar was ‘open huis’, Rob informeerde de mensen over zijn aardwarmte project en wij hielpen mee op de boerderij.
Rob vertelde over zijn ziekte Sarcoïdose, ik gaf hem een tip over Keltisch zeezout en hij wilde meteen een zak zout hebben. Hij gaf ons zijn adres en telefoonnummer zodat we contact konden houden want hij was nieuwsgierig naar onze ideeën. Thuis gekomen was het briefje spoorloos verdwenen en mevr. Waal wist niet waar Rob woonde.
Een paar maanden later kwamen we via-via weer in contact met Rob en dat was het begin van een warme vriendschap. Vanaf die tijd heeft Rob zijn voeding aangepast en ging hij opknappende heen. Zijn energie niveau steeg naar, voor hem, ongekende hoogte en uiteindelijk heeft hij zijn medicijnen, prednison en methotrexaat, af kunnen bouwen. Medicijnen die zijn immuunsysteem volledig plat hebben gelegd, dit zijn zijn eigen woorden.
Daardoor heeft kanker vat op hem kunnen krijgen, wat hij op zijn eigen manier heeft proberen om te keren. Maar helaas is hem niet genoeg tijd gegund om zijn immuunsysteem te kunnen herstellen.
Rob kwam regelmatig bij ons langs en dan bleef hij eten. Om 4 uur ’s middags zagen we hem aan komen wandelen, dan kwam hij even lekker smikkelen bij de Keizertjes, zo zei hij dat altijd. In het begin ging hij dan vlak na het eten weer naar huis, dan was zijn energie op. Maar gaandeweg schoof de naar-huis-gaanders-tijd steeds meer op totdat het een keertje 22.30uur was. Dit gaf aan dat hij zich steeds beter ging voelen.
Een enkele keer kwam hij later dan 16uur want dan had hij een vergadering of bijeenkomst voor zijn aardwarmteproject. Ook daar had hij nu veel energie en tijd voor, voor zijn geesteskindje. Jammer dat hij het niet meer mee kan maken dat het straks draait en beschikbaar komt voor iedereen.
In het begin kwam hij ca. 1x per maand bij ons eten maar toen wij eenmaal aan het reizen sloegen met onze spaceshuttle kwam hij als wij thuis waren 1x per 2 weken bij ons langs om mee te smikkelen. De uurtjes dat hij bij ons was vlogen om, we hadden zoveel om over te praten en te lachen.
We kwamen ook regelmatig bij Rob thuis, in zijn coconnetje, wat hij zelf helemaal met prachtig hout had in getimmerd. Het was niet groot maar groot genoeg voor Rob en helemaal naar zijn zin, en uiteraard verwarmd door zijn eigen systeem.
We zijn met onze camper bij hem in Zwitserland geweest bij de familie Baumann waar hij jaren lang over de vloer kwam. Hij vond het fijn dat hij de laatste jaren daar ook weer iets kon doen om te helpen. Hij kon zelfs de berg weer oplopen, wat zijn gevoelloze voeten hem al een tijdje verhinderden. En hij vond het leuk om dit alles met ons te delen, nu hadden we er een beeld bij als hij iets vertelde over zijn verblijf daar.
Hij volgde onze reizen met de camper via onze website, waar hij dan elke zondagochtend tijd voor vrij maakte. Dan volgde er die dag altijd een mailtje.
Zo ook toen wij in Noorwegen met het uploaden van het reisverhaal van die dag een probleem hadden met de wifi verbinding. Daardoor was de site die dag niet bereikbaar en kreeg Rob een wit scherm. We kregen de volgende mail van Rob met een paar oorzaken die hij bedacht had:
1) dat wij zo Noordelijk waren gekomen en dus met de spaceshuttle in een enorme hoop sneeuw waren gereden.
2) er op het moment van de foto een ijsbeer voor de lens stond.
3) er nog een wit dopje voor de lens gezeten heeft.
Zo kon hij er nog wel een paar verzinnen en toen hij er over nadacht leek nummer 1 de meest waarschijnlijke, hij schreef: “ik zie wel weer wanneer de spaceshuttle met inhoud is uitgegraven. Hoewel ik niet hoop dat de beer uit optie 2 het graafwerk gaat doen. Ik hoor wel hoe het afgelopen is.” Ik hoorde hem al gniffelen bij het intikken op zijn computer.
Wij houden bijzonder prettige herinneringen over aan Rob:
*Zijn onweerstaanbare humor
*Zijn kennis van heel veel zaken, en anders had hij er wel een mening over
*Zijn kijk op de wereld, de mensen en gezondheid en ziektes in het algemeen
*Zijn passie voor het aardwarmte project
*Zijn ‘eigenwijs’heid: dit is voor meerdere uitleg mogelijk
Rob wij zullen je heel erg gaan missen maar je zult vaak in onze gedachten zijn, we zullen je niet vergeten.
——
We zijn dus weer thuis, de camper staat op stal te wachten tot we weer op reis gaan. Onze volgende reis zal weer naar Marokko gaan maar wanneer we vertrekken, dat weten we nog niet.
Terug naar overzicht