Groot-Brittannië – periode 13: 23 juli – 26 juli
woensdag t/m zaterdag 23-26 juli – Fortrose/Chanonry Point
Het is hier wel heel erg leuk maar dat komt door de dolfijnen, ze houden ons hier. ‘s Ochtends zijn we al vroeg op het strand en er is een Schot die ons feilloos weet te vertellen welke tijd ze er zijn. Vandaag is dat om 7uur. Wij komen om 7.10uur aan en zien van afstand twee giga jumps, de dolfijnen zijn zo’n 3 meter boven het water. We zijn dus gewoon te laat, gelukkig hebben we ze wel gezien en slaan we ze op op onze eigen harde schijf.
Hieronder vind je de website met daarop de tidetable voor Fortrose. Je kunt hierop zien wanneer het laagtij is. Zo’n 1,5 tot 2 uur na laagtij komen de dolfijnen. Maar het is de natuur dus het is geen garantie dat ze er ook werkelijk zijn. Het kan ook eerder of later zijn. Soms zijn ze er met hoogtij, gewoon een kwestie van op tijd er zijn en misschien veel geduld moeten hebben.
http://www.tidetimes.org.uk/fortrose-tide-times#axzz38n06mrYH
Het is zo leuk om hier mee bezig te zijn en deze dieren in het wild te observeren. Woensdagavond begon het om 18.30uur, ze waren vrij tam maar dat kwam (zag ik door de telescoop) omdat de zalmen ook tam waren, ze zwommen zo de bekken van de dolfijnen in, ze hoefden er weinig voor te doen. Dus geen jumps alleen maar tegen de stroom inzwemmen met de bek open. Met een half uur was het gebeurd en zwommen ze weer weg, voldaan en de magen vol.
Overigens was de Zwitser toch woensdagochtend nog even gekomen, hij mocht zijn auto later inleveren. Hij was wel op tijd en heeft de foto van zijn leven gemaakt, een dolfijn die 3 meter hoog springt.
Woensdag hebben we nog een wandeling gemaakt naar het dorp Rosemarkie, met oude huizen en een pub. Daar hebben we even een kopje thee gedaan. En toen met een flinke pas weer terug want om 18.30uur begon de show weer. 🙂
Donderdagochtend staan we om 6uur op het strand en de eerste dolfijnen zijn er al. Daarna wordt het een tijdje rustig en later komen ze weer. Het is mistig en eerst kan ik op een afstand met de telescoop en iphone het een en ander filmen. Op een gegeven moment wordt het te wazig en ga ik naar de mensen voor op de punt. Ik film zo nog wat maar op een gegeven moment is de accu leeg. En dan begint het spektakel, jammer dat de telefoon leeg is maar Co legt het feilloos vast met de fotocamera. Ze zijn behoorlijk aan het springen, spelen en draaien, het is een lust om te zien.
Het is heel leuk om het door de telescoop te filmen, je ziet een beetje hun gedrag. Ze slaan vaak met de staart op het water, waarschijnlijk om de vis op te jagen of te desoriënteren. Ze jagen vaak met meer tegelijk, laten zich dan weer met de stroom mee achteruit drijven en gaan met de bek open weer naar voren. Ook blijven ze vaak op een plek drijven en gaan alleen wat op en neer.
Donderdagmiddag zijn we op de fiets naar Inverness gegaan. We hebben op de navigatie gekeken hoever het is: 12,5km. Als we aan het fietsen zijn zitten we op een gegeven moment al op 13km en voor ons gevoel zijn we er voorlopig nog niet. Dan herinner ik me dat als we niet op de weg zitten maar ergens op een achterafje zoals nu met de camper op een parkeerplaats dat de afstand dan hemelsbreed weergegeven wordt. Als we uiteindelijk in Inverness aankomen hebben we er 22km opzitten, dat mogen we dus ook weer terug. Is niet zo erg hoor, de afstand, maar meer het stijgen en dalen van de wegen. Maar het is mooi weer en die 22km terug zullen ook wel weer gaan.
In Inverness kopen we een 64GB SD kaartje want we willen de komende dagen de foto’s in RAW schieten, dat geeft een mooiere kwaliteit. En Co koopt een een-poot statief, vanuit de hand foto’s maken is op een gegeven moment bijzonder zwaar voor de armen. Dan gaan we nog eventjes internetten in een pub.
Waarschijnlijk blijven we nog tot zondag in Chanonry Point, het wordt nl. zaterdag en zondag prachtig weer dus dan worden de foto’s nog mooier. Donderdagochtend was het bijzonder mistig, als we later gaan fietsen rijden we zo de zon in. Als we terug kijken naar Chanonry Point hangt daar nog de mist/bewolking.
Zie ook de aparte fotopagina over de dolfijnen.
We hebben de 24km op de fiets terug overleeft, we hebben een andere route gekozen, die was 2km langer maar minder klimmen. We waren wel blij dat we weer thuis waren. Snel eten en weer naar de dolfijnen toe. Het is zowat een beetje verslavend. 😉
We zijn niet de enige hoor, er is een vrouw die komt hier al 20 jaar een weekje dolfijnen fotograferen, je denkt dan heb je het toch al eens op de kiek gezet maar nee hoor, en we begrijpen het helemaal. Het is zo fascinerend om te zien en mee te maken.
Volgens onderzoekers loopt het aantal dolfijnen langzaam aan terug in de Moray Firth, Firth betekent trouwens zee inlaat, dus het water dat naar de zee stroomt. Ze verwachten dat er binnen 50 jaar geen dolfijn meer zwemmen. Er is wel een programma opgezet om dit tegen te gaan, wat weet ik zo niet. Een dolfijn kan zo’n 20 mile per uur zwemmen, dat is 32 km, dat is best snel. Af en toe als er een boot langs komt zie je de dolfijnen vaak in het boegwater zwemmen.
We doen in principe alles ‘samen’ (knipoog naar de familie) maar bij de dolfijnen zijn we toch gescheiden. Ik blijf boven bij de vuurtoren en Co gaat beneden aan de waterlijn staan. Co maakt de foto’s en dan is dichtbij het mooist. Ik gebruik de telescoop en dat is een 800mm lens. Als je dan dichtbij de dolfijnen staat moet je geluk hebben als je er eentje in beeld krijgt en dan ook nog kunt volgen. Dus ik sta bovenin en film over de mensen heen met mijn iphone door de zoeker van de telescoop. Het levert geweldige beelden op, mettertijd zullen we ze wel op youtube zetten.
Dus als we aankomen bij de plek geven we elkaar een zoen en zeggen ‘werk-ze’ tegen elkaar, met een glimlach, dat wel, it’s a nice job to do.
Co is waar de mensen ook zijn dus hij heeft soms leuke contacten, zo ook op de foto hieronder, dit keer met een Francaise. Van boven af heb ik er een goed zicht op (grapje hoor, hij kan niet zonder mij, en ik niet zonder hem).
Het kijkpunt aan het einde van het strand is in het begin heel breed maar naarmate het water hoger komt wordt het steeds smaller, de mensen komen nader tot elkaar kun je wel zeggen. En dat is ook werkelijk zo, iedereen geniet zo van de dolfijnen dat ze allemaal met een grote smile rondlopen.
Vrijdag zijn we samen met Graham en Tim, twee dolfijnen spotters naar Inverness geweest, met de auto van Tim. Tim komt uit Engeland, zo’n 450mile van hier en hij heeft een boek gemaakt over de dolfijnen, over hun leefgewoontes en uiteraard met magnifieke foto’s, prachtig gewoon. We hebben zo’n boek bij hem aangeschaft, konden het niet laten. Hij komt hier ook een paar keer per jaar naar toe voor de dolfijnen:.
Hier een paar sites van mensen die we hier ontmoet hebben en die een website hebben met wildlife foto’s:
www.astlandphotography.co.uk Peter & Susan Wilson. De BBC heeft een dolfijnen foto van Susan in gebruik op hun website.
www.tomlanglandsphotography.com Tom Langlands, wij noemden hem bruine jas tot we zijn naam hoorden.
www.TimtheWhale.com Tim Stenton, van hem hebben we zijn boek gekocht over dolfijnen.
Met de mensen die we hier van de week ontmoet en gesproken hebben leek het net een beetje een familie, dat heb je toch gauw als je dezelfde interesses hebt.
Het was wel grappig, toen ik gisteren stond te filmen had ik het geluk dat er net twee dolfijnen boven water sprongen, vlak voor de mensen die stonden te kijken. Net daarvoor zag ik in mijn beeld dat een man zich omdraaide en dus die sprong mistte, hij hoorde nog alleen de grote plons en de oh’s en ah’s van de toeschouwers. Hij draaide zich snel om maar het feest was al gehouden. Blijkt hij onze buurman camperaar te zijn, nu heeft hij op de computer gezien wat hij gemist heeft.
We hoorden van Graham dat de dolfijnen de zalmen vaak weggooien om ze om te keren zodat ze eerst met de kop naar binnen gaan. En als de dolfijnen op hun zij zwemmen dan kunnen ze met een oog de diepte inkijken, wat er onder hun is, waar de prooi is.
We hebben nog nooit met zoveel plezier onze regenpakken aangehad, gelukkig bijna niet voor de regen maar om ons te kleden tegen de koude wind. Er komen de hele dag door mensen in korte broeken en hemdjes want op de parkeerplaats is het een stuk warmer en luwer dan op het uitzichtpunt.
Zaterdagochtend komen er vier dolfijnen langs, duidelijk op doortocht. Het water is rustig, het is mistig en er staat geen wind. Toch is het bijzonder fris, tegen koud aan waarschijnlijk door de mist. Ook hebben we regelmatig kleverige handen, vooral met dit weer dan slaat het zout neer denk ik.
Het duurt een uur voordat de volgende dolfijnen verschijnen, er zijn diverse mooi breachings (sprongen). Tom (bruine jas) komt naar boven met een grote smile, hij heeft de foto van deze week gemaakt, een bridge, oftewel een brug: dat zijn drie dolfijnen die door de sprong samen een brug vormen. Ik vraag of Co ook die foto heeft kunnen maken, ze staan immers de hele week al schouder aan schouder, vooral als het tij hoog is, dan wordt het strandje steeds smaller. Tom dacht dat Co mompelde dat hij hem gemist heeft. Later in de camper zien we dat hij hem toch heeft, de ultieme foto tot nu toe.
We spreken regelmatig mensen (Fransen, Nederlanders, Duitsers, Zwitsers etc) die op het ‘verkeerde’ moment hier zijn en dan zijn er geen dolfijnen te zien, ja af en toe eentje die op doorreis is. Dan spreken we ze aan en leggen uit hoe het werkt met het tij, ze vragen vaak of we specialisten zijn. Ahum…. een beetje dus. Als het bij de camper is en we hebben de laptop paraat laten we een paar foto’s zien. Meestal blijven ze dan of komen er voor terug en altijd bedanken ze ons als ze weer weggaan nadat ze dolfijnen gezien hebben. Het is ook zo uniek dat je vanaf de wal deze dieren zowat aan kunt raken.
Vandaag gaat Graham naar huis, we noemden hem eerder in het verhaal op, een van de dolfijn spotters. Graham heeft een progressieve vorm van Parkinson, zijn vader en opa hadden het ook. Hij gaat langzaamaan achteruit maar komt 51 weken per jaar naar de dolfijnen toe. Daarvoor moet hij 2,5 uur reizen vanuit Elgin en uiteraard ook weer 2,5 uur terug. Hij reist dan op één dag heen en weer maar het is een soort therapie voor hem.
Nu is hij hier 10 dagen geweest en heeft hij geslapen in een tentje. Dat houdt in dat hij ‘s ochtends om 5 uur al wakker is, nu is hij aan een bed toe en gaat hij om 18uur met de bus naar huis tot dinsdag, dan komt hij weer voor een heen en weertje. Hij is ontzettend aardig en verteld veel aan de mensen die naar de dolfijnen komen kijken. Hij adviseert ze om ergens koffie/thee te gaan drinken en dan op een bepaalde tijd weer terug te komen. En altijd zijn ze hem dankbaar als ze terug komen en de dolfijnen aan treffen.
Vanmorgen zei Graham, ik ga beslist vandaag naar huis, een uur later wist-ie het niet zeker en werd het morgen. Ik zei tegen hem: je bent net zo wisselvallig als het weer. Maar hij gaat straks weg want hij ziet er ook erg moe uit.
Hij zit vaak op zijn vissersstoeltje vooraan met een telefoontje voor op zijn knien te filmen, korte shotjes als de dolfijnen actief zijn. Hij moet de telefoon voorop zijn knien zetten omdat hij het anders niet stil kan houden. Wij hebben donderdag in een ‘gekke bui’ besloten om voor hem een videocamera te kopen, wij hebben hier zelf prachtige beelden gemaakt en zijn er helemaal happy mee en gunnen hem dat ook. Hij snapt het niet dat iemand dat zomaar voor hem doet. Gisteravond heeft hij zijn eerste beelden gemaakt en hij is helemaal blij.
Vanmorgen hebben we op de videocamera een boodschap ingesproken voor hem en zijn moeder want Graham gaf aan dat ze het gewoon niet zal geloven dat iemand dat zomaar voor hem doet. Wij blij, hij blij.
Morgen gaan we verder op onze reis door Schotland en komt er voorlopig een einde aan dit dolfijnen avontuur, maar we komen zeker terug.
En we zullen regelmatig op de hoogte gehouden worden door Graham. Hij weet alles nog van zo’n 30 jaar geleden maar door zijn ziekte is zijn korte termijn geheugen niet goed meer. Maar hij weet zeker dat hij zich ons zal blijven herinneren.
Hij vindt het ook vervelend dat wij er dinsdag niet meer zijn maar dan zijn er weer andere mensen waar hij mee kan praten en die aardig voor hem zijn, dat weet ik zeker. Wat je geeft is wat je krijgt, zeg ik altijd maar.
We zijn ook net gek he, gaan we zaterdagavond in de regen naar de dolfijnen kijken, fotograferen en filmen, Graham je hebt niets gemist hoor. De dolfijnen zijn redelijk tam en dobberen wat heen en weer, ondertussen zich tegoed doen aan de zalmen. Er zijn prachtige wolkenluchten te zien.
In de verte bij het fort zijn ze volop aan het breachen en met de telescoop kan ik dat mooi meepikken.
Ga naar periode 14
terug naar overzicht