Week 12 – 1 t/m 7 april
1 april – maandag – langs N16 – Al-Hoceima
Een zeer onrustige nacht gehad, overdag waren de hondjes wel rustig en stil maar ‘s nachts komen ze tot leven. We hebben het geweten: om 24uur, om 2.30uur en daar tussendoor. Om 5 uur begon het hevig te waaien en dus een schommelende camper. En we kunnen die mug maar niet te pakken krijgen. Maar overdag voelen we ons fit dus het gaat allemaal wel…. We gaan zo de papieren ophalen en dan rijden we weer verder.
Het is een bijzonder mooie route, deze kustweg N16. We rijden meest vlak langs het water maar dan zo’n 50 a 100 meter erboven. Het is rotsachtig in allerlei tinten. Jammer dat het nattig weer is maar we genieten er evengoed van. We gaan een plekje zoeken in Al-Hoceima waar we nu even geparkeerd staan om te internetten, de site up te loaden en de coordinaten van een camperplek in te brengen in de iPhone.
We zijn het stadje Al-Hoceima in geweest. Er is een leuke souk, weer anders dan die we al bezocht hebben. Nauwe, donkere straatjes maar wel sfeervol. Het valt ons op dat de mensen vrij stug zijn, ze groeten niet terug, ook de mensen op straat niet. We hebben niet zoveel met dit stadje, maar dat kan he, je kunt niet alles hebben. We hebben wel behoorlijk gele roomboter kunnen kopen en karnemelk. Nu staan we op een plek aan het water, een officiële camperplek van campercontact, plage Isly, de coordinaten zijn: N 35.21900 W -3.91379
Er kwam direct een politieman aan om onze gegevens te noteren, hij wou 60DH hebben of een biertje. Een biertje hebben we niet, we geven dan altijd maar aan dat we zelf geen alcohol drinken en volgens campercontact is het een gratis plaats. Dus helaas voor de beste man, geen biertje en geen centjes. Hij nam er genoegen mee en ging naar de volgende camper. We staan helemaal weer eens met veel campers; 8 stuks totaal.
We komen ook bijna geen campers meer tegen onderweg, de meeste camperaars blijven aan de Atlantische kust, sommige staan daar rustig voor 2 of 3 maanden te overwinteren. Wij vinden het leuker om veel te zien van dit mooie land en de mensen en hun gewoontes.
ingang vd moskee Al-Hoceima: de witte stad onze plek in Plage Isly, met uitzicht op zee
We hebben ons vandaag weer verbaasd over de prijzen: 20 eieren voor 30DH, dat is € 2,70=€ 0,13 per ei, 1 kilo mandarijnen voor 5DH=€0,45, een bloemkool voor 4DH=€ 0,36 en de karnemelk is € 0,54 per liter.
2 april – dinsdag – Al-Hoceima – Bou Ahmed
Aan het eind van deze dag moesten we de fotocamera helemaal af laten koelen, er kwam bijna rook uit…. Wat is het hier mooi en dat is nog zacht uitgedrukt. Het landschap is zo divers met allemaal warme kleuren, na elke bocht is er weer een ander ‘wow’ moment.
We zijn blij dat de zon schijnt want dat kijkt toch wel eventjes anders als dat het somber weer is. Zodra we Al-Hoceima uitrijden zijn de mensen ook weer vriendelijker en ze zwaaien terug en kijken blij.
We draaien de N2 op en even later pakken we de N16 die verderop weer langs de kust gaat. Vooral in het begin is de N16 wonderschoon, mooie vergezichten, heel veel ‘lappendekens’ en verschillende kleuren.
Onderweg zien we hier veel ronde hooibergen, er hangt een net overheen met stenen aan de rand voor het opwaaien. Af en toe wordt er hooi afgehaald en dan houdt het net alles op zijn plaats. We stoppen even om foto’s te maken.
We staan nu op camping Chmaala in Bou Ahmed. De camping wordt niet aangegeven langs de weg en er zijn, behoudens stroom, geen voorzieningen. Toen Cees ging vragen om water werden we doorverwezen naar een plek ergens achter de camping. Ze spreken hier geen Frans maar Spaans dus het is lastig communiceren. Cees en Co gaan op weg en belanden in eerste instantie bij een militaire post omdat daar de beheerder van de camping naar toe wees. Maar de militairen brachten ze naar een natuurlijk bron.
Bij terugkomst van de mannen gaan we nog een keertje met zijn allen heen maar nu met de camera.
Daar komen de dorpelingen ook water halen, het is een komen en gaan van ezeltjes met daarop 2 vaten voor het water. Het zijn meest kinderen die hier komen. Wat dan weer grappig is: er zitten 2 jongemannen van ca. 19 jaar die de kinderen helpen met de zware, volle vaten op de ezeltjes te laden. Hoe sociaal is dat…..
Wat ons hier opvalt: iedereen is vriendelijk en groet; of met salam aleikum, holla (Spaans) of buenos dias (ook Spaans).
De route langs de noordkust en deze camping hier in Bou Ahmed is een tip van Wout en Anja, bedankt hoor, het is prachtig om te rijden en hier te zijn.
3 april – woensdag – Bou Ahmed
We blijven op deze camping voorlopig een paar dagen staan, er is voor vanmiddag slecht weer voorspelt en donderdag en vrijdag wordt het helemaal slecht, als we de weerkaart mogen geloven.
Nu aan het einde van deze woensdag kunnen we wel zeggen dat het een aardige dag was voor een ‘regendag’, alleen vanmiddag heeft het een uurtje geregend en nu schijnt de zon weer. Als het morgen en vrijdag ook zo wordt dan valt het alles mee.
Er lopen hier op de camping kippen en een haan rond en vanzelfsprekend dan ook kuikentjes. Ze zijn nu ca. 3 weken jong, het blijft leuk spul. Ook de kat heeft het door maar ze wordt terug ‘gefloten’ door moedertje kip.
Vanochtend hebben we heerlijk gewandeld door de heuvels en langs de huizen. Allemaal vriendelijke mensen, het is jammer dat we niet met ze kunnen praten. Wij spreken wel een klein woordje Frans maar geen Spaans. Maar met handen en voeten komen we een heel eind.
Overal zie je mensen met dieren: koeien, geiten, schapen, ezeltjes. En allemaal zijn het de vrouwen die de dieren hoeden en op het land werken.
Er wordt ook lekker gebabbeld met elkaar. De vrouwen zien er allemaal zeer fleurig uit, de meeste dragen een roze rok over hun kleding. Ook de strooien hoed zie je hier veel.
Er wordt veel gebouwd hier. We komen langs een huis in aanbouw, 4 verdiepingen hoog, en gaan vragen of we even mogen kijken. Ze zijn gelijk enthousiast en mogen mee snoepen uit een schaal met gedroogde vijgen. Er komt een klein jongetje naar ons toe met op een rieten mandje een groot rond brood, dat mogen we zomaar meenemen, wat heerlijk allemaal. We bedanken de familie uitvoerig.
We gaan helemaal naar boven in het nieuwe huis, Co gaat zelfs nog het dak op. Zijn bevindingen zijn dat ze heel serieus met de bouw bezig zijn, het gaat heel vakmatig en precies. Het zijn trouwens allemaal jongelui die aan het werk zijn in dit huis en allemaal goedlachs.
Een huis verderop zien we dat de 1e verdieping gestempeld (ondersteunt) wordt, niet zoals bij ons met ijzeren/stalen stempels maar met houten palen, zie foto hierboven. De foto rechtsboven is een overblijfsel van een cactus stam, het is gewoon een kunstwerk op zich.
Naast de camping wordt er alle dagen door de jeugd gevoetbald. Eerst door de jeugd van 10 tot 14 jaar en dan vanaf 17uur de oudere jeugd tot zo’n 18-19 jaar. Co gaat even kijken en als ik later kom dan geeft hij aan dat hij om 17uur mee mag doen. Als ik om 17uur terug kom staat hij nog langs de kant, hij geeft aan om toch maar niet mee te doen i.v.m. een oude blessure die eerder deze vakantie al opspeelde bij het voetballen.
Ik loop even rond met de camera en schiet nog wat mooie plaatjes. Vanmorgen zei ik al tegen Co: je waant je hier in de bergen maar je hoort de zeemeeuwen krijsen. Ze zullen hier ook van alles het beste hebben: goed vlees van eigen koeien, geiten en schapen als ook melk en boter en dan de vruchten en vis van de zee. Daarnaast de diverse groentjes die geteeld worden, wat zullen ze hier lekker smikkelen.
Co en Cees zijn nog eventjes naar de waterbron gelopen, het was weer een komen en gaan van mensen, dit keer ook veel vrouwen. En ook waren er weer mannen om te helpen met tillen van de vaten.
Cees heeft in de afgelopen twee dagen al twee huwelijksaanzoeken gehad, hij straalt iets uit dat de vrouwen de vraag doet stellen. Straks gaan we nog zonder Cees terug naar Europa.
4 april – donderdag – Bou Ahmed
Vandaag wordt het een regenachtige dag, volgens de weerberichten, 80% kans op neerslag. We beginnen in ieder geval met het zonnetje.
Om 9 uur gaan we van start, de wandelschoenen aan en gaan met die banaan. 🙂 We lopen rechtsaf van de camping. We willen kijken of we naar een dorpje verderop kunnen gaan maar we komen de rivier tegen en die stroomt behoorlijk snel, na de regen van vannacht. We besluiten om langs de rivier te blijven lopen, richting het zuiden. We lopen langs akkertjes en komen mensen tegen die aan het werk zijn op hun landje of koeien, schapen en geiten laten grazen. Het wordt op een gegeven moment erg zompig en Cees houdt geen droge voeten meer, wij hebben hoge schoenen aan, dat gaat een stuk beter. We lopen richting de weg en komen een vrouwtje tegen dat vraagt haar te volgen. We komen bij haar landje uit en we krijgen een paar peulen om op te eten. Ze wil het wel ruilen voor Co zijn trouwring, tenminste dat begrijpen we er uit. Ik begrijp eerder dat ze Co vraagt om mij te droppen en met haar te trouwen………
De vrouwen die op het land werken zijn wel in voor een geintje. Co en Cees trommelen op een watervat die bij een vrouwtje op haar rug hangt. Even later gaan ze in polonaise over het paadje. De vrouw had ook dikke schik. Als we het dorpje in gaan komt er een klein jongetje aanlopen met, naar we eerst denken, een speeltje in zijn handen. Maar het is een vogeltje dat op zijn kop aan een touwtje hangt, wat daar de bedoeling van is……?
De koe kan er net niet bij, bij het verse gras, dan maar op de knietjes. We hebben even contact met een geit.
In het dorpje krijgen we een hele kinderschare achter ons aan. Maar in tegenstelling tot andere plekken in Marokko wordt er hier niet om een stylo of bonbon gevraagd. Ze zijn gewoon nieuwsgierig. Foto’s maken is een beetje lastig want de vrouwen willen niet gefotografeerd worden en zijn daar best wel fel op. Maar vanuit het heupje kan ik toch wat foto’s schieten.
We lopen omhoog een paadje op, rechtsaf en zien dan even geen paadje meer. Een jong meisje geeft aan dat we bij hun over het erf mogen. We lopen een omheining in en op dat moment ziet Cees een pistool liggen, hij schrikt en gaat met zijn handen omhoog staan. Het broertje van het meisje pakt het pistool en richt het op ons, een spannend moment. Co staat ook met zijn handen omhoog en het jongetje slaat achterover van pret.
Het ijs is gebroken en we lopen lachend door. Maar we worden terug geroepen: of we brood willen. Doordat we elkaar niet goed verstaan denken we dat ze een brood willen verkopen maar, net als gisteren, krijgen we gratis een brood. We eten er direct wat van en krijgen er nog olijfolie bij om te dopen. We kunnen ook koffie krijgen maar dat drinken we niet dus wordt het muntthee. Wat een gastvrijheid.
Cees loopt nog even met het meisje mee naar haar winkeltje. Wij denken waar blijft hij nou, we worden ook door het meisje opgehaald en daar is Cees, hij is druk aan het verkopen. We mogen allemaal foto’s maken, het meisje, haar zusje, broers, andere jongetjes, alles wil op de foto, behalve de vrouwen, absoluut niet.
We geven aan dat we verder gaan en lopen de heuvel weer op. Daar is het oudste zusje brood aan het bakken. We kijken even mee en even later heb ik kleding aan van deze streek en een hoed op. Natuurlijk gaan we weer op de foto.
We zwaaien veel onderweg, het zijn voornamelijk vrouwen en kinderen die het dorpje ‘bemannen’. We raken weer in gesprek met 3 vrouwen, ze vragen of we brood willen. We laten zien dat we al brood hebben, een van de vrouwen gaat naar binnen en even later hebben we alle drie een beker met heerlijke karnemelk. Ook al zo gastvrij, gewoon geweldig.
We fotograferen Cees nog even achter de geraniums maar hij komt er weer snel achter vandaan, dat kan nog lang genoeg, zegt hij.
Vanmorgen kregen we in de camper een seintje dat het schoonwater bijna op was. Bij terugkomst zijn Cees en Co met onze camper naar de natuurlijke waterbron gereden om de watertank te vullen. Het was daar een drukte van belang, het is wasdag vandaag. Wat een gekakel, Cees is er als de kippen bij. Want waar het gezellig is, is Cees en als het er niet gezellig is dan wordt het dat wel. De vrouwen vinden het ook errug gezellig. Cees had eigenlijk zijn sokken moeten laten wassen, die waren vanmorgen in het zompige veld erg smerig geworden, verdorie niet aan gedacht.
Bij terugkomst van de camper hebben we even lekker gedoucht. Nu kregen we zojuist een seintje dat de vuilwater tank vol is, morgen maar even legen.
Cees komt bij ons ‘prutje’ eten, hachee met rijst. Daarna genieten we nog even na van deze dag door de foto’s te bekijken. Wat was het ontzettend gezellig, mede door de warmte en vrolijkheid van de mensen in dit dorp, het is gewoon genieten, genieten, genieten. Had ik al gezegd dat we genoten hebben……?
Kijken wat morgen weer brengt, we blijven hier zeker nog wel een nachtje staan. Er is overigens nog een camper op de camping gearriveerd, een Duitser, we hebben eerder naast ze gestaan in Kariat Arekmane.
5 april – vrijdag – Bou Ahmed
Gisteren is het erg mee gevallen wat het weer betreft, we hebben de hele dag in korte broek gelopen, af en toe een truitje aan maar verder was het een lekker temperatuurtje.
Vannacht heeft het regelmatig geregend en nu valt er ook wat hemelwater, maar net zagen we ook een stuk blauwe lucht, het wisselt elkaar af.
Vanmorgen heeft het toch veel geregend, ‘s middags hebben we nog weer lekker in het zonnetje gezeten. Als het goed is wordt het de komende tijd mooi weer. Morgen gaan we weer verder, we hebben nog tot donderdag of vrijdag, dan gaan we over naar Spanje.
6 april – zaterdag – Bou Ahmed – Tetouan
Het blijkt dat gisteravond de gardien/beheerder van de camping voor ons vis had gemaakt maar daar kwam hij om 20.30uur pas mee aanzetten. Toen hadden we ons buikje al rond. Hij was teleurgesteld.
Vanmorgen hebben we op de computer een tekst ingetikt in Google vertaal en het hem in het Arabisch laten lezen, dat we het jammer vonden dat we het niet eerder wisten en dat we hem erg vriendelijk vinden en dat we zeker een volgende keer terug komen. Er waren geen voorzieningen op de camping, alleen stroom maar voor 20 DH kun je niet veel verwachten. Het was in ieder geval een heerlijke rustige plek.
We hebben de beste man iets meer gegeven en we kregen toen nog de vis van hem mee, inktvis. Co heeft een beetje geproefd en vond het wel lekker. De mannen kregen helemaal een knuffel en een zoen, ik kreeg een hartelijk handdruk.
Eerst zijn we nog naar de waterbron gereden om de schoonwater tank te vullen.
We zijn de N16 verder gereden naar Tetouan, het is een prachtige route met kijkjes op de kust en ook het binnenland in.
In Tetouan is een camperplek op een afgeschermd gedeelte van een grote parkeerplaats, dat is midden in het centrum naast de medina. Het was een heksenketel in de stad dus veel getoeter en zo. We reden op de navigatie maar zodra we even stilstonden omdat het verkeer opstroopte stond er al iemand naast de camper die raadde dat we naar de ‘grande parking’ wilde en hij liep voor de camper uit tot op de parkeerplaats.
Op de parking staan we inderdaad links achterin op een apart gedeelte met zo’n 10 campers, het lijkt ons wel een rustige plek.
We zijn de medina in gegaan, weer een heel andere medina dan dat we tot nu toe gezien hebben, heel sfeervol. Net als in Chefchaouen veel steegjes en boogjes, die vragen om gefotografeerd te worden. Als een winkelier even weg moet bijv. naar de moskee dan sluit hij zijn winkel af, op Marokkaanse manier, zie de middelste foto: twee poppen met de rug naar de straat, een stok en een krukje ervoor en iedereen weet dat de winkel gesloten is……
Er is weer van alles te koop. Wat wel prettig is is dat de verkopers niet vervelend zijn, niet zoals in Marrakech waar elke verkoper je in jouw winkel wil hebben. Ik heb nog een mooie avondjurk gekocht, een mooie rooie.
We hadden nog wat fruit, groente en gehakt gekocht en dat hebben we even naar de camper gebracht. Toen ook gelijk maar even lekker gegeten.
Toen we weer de straat op gingen hadden we gelijk een gids aan onze broek hangen, de zoon van de parking beheerder.
We hebben hem maar zijn gang laten gaan en zijn met hem door de Mellah / Joodse wijk gelopen. Er is veel geschiedenis hier en veel oude woningen/gebouwen. De oudste die we gezien hebben was van 1597. Er was nog een Artisanal: een expositie in een coöperatie. Dus daar worden kleden, sieraden, prullaria etc. verkocht. We mochten daar het dak op en hadden een mooi uitzicht op Tetouan en omgeving.
Daarna volgde er natuurlijk een andere route terug door het gebouw, langs de nering. Uiteindelijk hebben Cees en wij nog een mooi zijden kleedje gekocht voor op een tafeltje, echt mooi voor een mooie prijs.
Later zijn we nog een kruidenwinkel ingelopen, de man begon van alles aan te prijzen maar dat wisten en hadden we al een keertje gehoord. We legden uit dat we alles al eens gehoord en gekocht hadden. Maar hij had iets dat het zuiden van Marokko niet had: een massageolie van arganolie, aloë vera en arnica. Of een van ons last had van zijn rug. Nou wil het geval dat Cees af en toe behoorlijk last heeft van zijn schouder dus die was de pineut. Hij werd onderhanden genomen door de masseur, in combinatie met de oliemix. Het was erg pijnlijk maar eenmaal terug in de camper bleek dat het toch wel wat verlichting had gegeven.
We zijn langs de leerlooierijen gelopen en de begraafplaats, daar zijn er trouwens 3 van in Tetouan.
Onderweg hebben we nog een houten wasbord gekocht. Ik had eergisteren de was gedaan en mijn knokkels waren helemaal gevoelig en bij de waterbron in Bou Ahmed hadden de mannen de vrouwen aldaar bezig gezien met een houten wasbord. Ze vroegen of dat in het dorp te koop was maar ze gaven aan dat je zo’n bord kon kopen in Tetouan.
Wat is dit een leuk stadje zeg. Vanuit het Marco Polo boekje begrijp ik dat de stad onder nieuwkomers een slechte naam heeft vanwege de vele hasjverkopers, tasjesdieven en faux guides maar wij vinden het tot nut toe hier erg gemütlich. De medina is in 1997 door de Unesco op de Werelderfgoedlijst gezet. De witte straatjes worden overkoepeld door gemetselde poortgewelven en slingeren in flauwe bochten door de stad. Tetouan telt 435.000 inwoners, dat is te zien het is op straat een drukte van jewelste.
7 april – zondag – Tetouan
We hebben redelijk geslapen, er was gisteravond nog muziek op straat maar daar hebben we voor de rest geen last van gehad. Vanmorgen om 4.30 uur was het wel kermis. We zitten rondom in de moskeeën en de ene Imam wil nog harder zingen dan de ander lijkt wel.
Het is wel al weer zonnig dus het wordt weer een mooie dag. Hopelijk zonder de koude wind die hier gisteren waaide.
We zijn de stad in geweest, niet de medina maar de stad zelf. Toen we gisteren met de campers aankwamen zagen we dat dat deel van de stad ook de moeite waard is om te bezoeken.
We kwamen langs een fontein waar allemaal kinderen zaten, dat bleek een Islamitische zondagsschool te zijn. We gingen even op de rustige kant zitten maar, zoals het kinderen betaamd, men was nieuwsgierig en binnen no-time hadden we een groep kinderen om ons heen. Er waren er een paar die Engels leren op school en dat wel wilden uitproberen. Uiteindelijk bleek een meisje van 16 jaar, Randa en een jongen van ca. 14 jaar Hamza genaamd voornamelijk het woord te voeren. Vooral de jongen was goed onderlegd en kon goed Engels. Het meisje probeerde het ook heel dapper en met handen en voeten konden we elkaar toch redelijk volgen. Ik denk dat we daar wel een uur gezeten hebben. Ik kreeg op een gegeven moment zomaar van Randa een zilveren armband, hartstikke lief van haar, dan sta je toch perplex, uiteindelijk waren we vreemden voor elkaar maar het voelde goed. Heel Tetouan voelt voor ons goed, veel vriendelijke mensen en een goede sfeer.
We liepen verder en wilden wel wat eten maar we kwamen eigenlijk helemaal geen eettentjes tegen, gisteren ook al niet, wel veel theehuisjes.
Uiteindelijk kwamen we in de medina langs een restaurant en besloten om daar naar binnen te gaan. Het was van een jong echtpaar en waarschijnlijk kregen ze niet vaak Europeanen in hun restaurant. We werden met alle egards ontvangen. We moesten even mee naar boven alwaar ze een ruimte hadden voor bruiloften. Hier duurt een bruiloftsfeest 3 dagen, ze hebben er ca. 2 per maand. De man van het stel werkt door de week in Barcelona, waar hij met het vliegtuig heen gaat. In het weekend is hij dan weer bij zijn gezin.
We hebben er heerlijk gegeten, we begonnen met muntthee met zoetigheden. Daarna aan de Harira: een soep gebaseerd op linzen en tomaten.
Vervolgens hadden Co en ik een tajine met kip en sla, Cees had gekozen voor couscous met kip. Als toetje kregen we ‘flans’ een klein puddinkje.
Het is: Casa Medina Sanaa, restorante comidas Marroqui, tel: 05 39 97 26 22.
Toen we onze weg vervolgden kwamen we nog langs een andere trouwzaal. Het valt ons op dat er hier best wel veel winkeltjes zijn die gericht zijn op het huwelijk: muziekgezelschappen, afscheidscadeautjes, sieraden, kleding…….
Tetouan is een grote stad en er wonen veel mensen, dus gaan er ook ‘veel’ mensen dood. De begraafplaats loopt boven de gehele medina langs, hier kwamen we langs een ander deel dan van de week, het zag er ook anders uit maar het is wederom giga groot.
Uiteindelijk zijn we de medina uitgegaan en nog even naar de bovenstad gelopen. Daar werden we al snel aangeroepen door een jongetje, die bleek vanmorgen ook aanwezig te zijn in de zondagsschool. Binnen korte tijd waren we omgeven door kinderen. Co begon een beetje te dansen, samen met Cees en de kinderen vonden het prachtig en deden mee. Toen we later beneden in de straten liepen hoorden we ze boven nog roepen…… Het is gewoon heel grappig, we kunnen elkaar amper verstaan maar begin over voetbal of te zingen en dansen en je vind elkaar……
We kwamen weer uit op het plein van het koninklijk paleis en stonden tegen de hekken die om het plein staan in het zonnetje van de langslopende mensen te genieten. We zeiden af en toe wat tegen de mensen, voornamelijk vrouwen, die vonden het wel leuk en lachten terug. Werden we toch door een van de soldaten op het plein tot de orde geroepen dat we de vrouwen niet aan mochten spreken, wat een nerd….
We zijn maar doorgelopen want we wilden geen onaangename sfeer scheppen, het was waarschijnlijk iemand die op zijn strepen wilde staan.
Bij de camper terug gekomen zijn we nog even lekker in het zonnetje gaan zitten.
Ga naar week 13
terug naar overzicht