Week 10 – 18 t/m 24 maart
18 maart – maandag – Ouzoud – Azilal
Vanmorgen hebben we eerst eens de campers verlost van het stof, ze zijn weer als nieuw. Om 10.30uur zijn we gaan rijden maar niet voordat we de banden van Cees zijn camper hebben opgepompt. Gisteren hebben we die van onszelf gedaan maar de campers moeten naast elkaar staan omdat het via de motor van onze camper gaat. We hadden gelijk weer bekijks, er was zelfs een jongetje dat vroeg of hij op Cees zijn fiets mocht rijden, is weer eens wat anders dan vragen om een stylo of bonbon.
We willen naar Tabant of Agouti. In Azilal gaat er een weg naar het zuiden en die gaat door een van de mooiste gedeeltes van Marokko, dit volgens het boekje van Marco Polo. Ook is de gehele weg geasfalteerd en de route is 70km. lang, nou dat is te doen in één dag.
In Azilal willen we nog even inkopen doen omdat we niet weten hoe groot de twee dorpjes zijn waar we naar toe willen rijden.
Er is een klein marktje waar we het een en ander kopen. Zo lopen we ook door een straatje waar allemaal eettentjes zijn. We stoppen bij een vrouwtje die gehakt, tomaat en uien aan het grillen is. We vragen of we drie porties van hetzelfde kunnen krijgen. Ze verstaat ons niet maar gelukkig is er een oudere heer die bij haar aan een tafeltje zit die Frans spreekt. Hij legt uit dat we bij de slager om de hoek even vlees moeten kopen en dat we dan terug moeten komen. Hij loopt zelfs even met ons mee om de slager aan te wijzen. We komen even later terug met het gehakt en geven het af aan het vrouwtje. Die gaat ermee aan de gang, de Frans sprekende man duikt ook nog in onze tas met uien en de maaltijd wordt bereidt. Even later staat het op tafel ook nog met brood. We betalen later 15DH voor de bereiding en het brood. Het vlees was lekker gekruid, erg smakelijk. Voldaan lopen we terug naar de campers.
We rijden vanuit Azilal richting het zuiden en het is inderdaad een erg mooie route. Onderweg is er een stuk waar allemaal dode bomen staan, heel vreemd en erg surrealistisch.
Het is een bochtig traject maar wel goed te doen. Althans voor ons, Cees schakelt zich te pletter, zijn auto kraakt en doet en een keer slaat de motor zelfs af in een scherpe haarspeld bocht.
Op een gegeven moment hang ik uit het zijraam om Cees te fotograferen die wat verder achter ons rijdt. Op het moment dat ik uit het raam ga hangen rijden we langs een stenen gebouwtje en ik zie daar vijf mannen achter zitten, ik schiet in de lach en ze lachen met me mee.
We naderen de sneeuwgrens en ik zie boven ons het traject dat we gaan rijden, aan weerskanten van de weg ligt sneeuw. Maar zover komen we niet; op een gegeven moment komt er een weg naar links, wij moeten rechtdoor maar het asfalt houdt op.
We parkeren aan de kant van de weg en stappen uit. Cees is helemaal op, heeft last van zijn schouders en nek en wil eigenlijk niet verder, hij is bang dat zijn camper het niet aan kan.
Terwijl we daar staan komt er een auto van de Surete langs en die geeft aan dat er rechtdoor geen weg meer is en dat linksaf op een gegeven moment ook ophoudt. Het is wel vreemd want in het Marco Polo boekje staat dat de gehele weg naar Tabant geasfalteerd is en ook op de Michelin kaart wordt de weg met twee doorgetrokken lijntjes aangegeven. Als er een lijntje onderbroken is (stippellijntje) dan is het geen verharde weg.
We besluiten om terug te keren naar Azilal. Onderweg pikken we een oudere man op die graag mee wil rijden, hij is helemaal blij en dankbaar.
Onderweg komen we weer langs het gebouwtje waar de mannen nog steeds achter zitten, er staat er eentje te gebaren. We besluiten om te stoppen en de man mee te nemen. Maar gelijk gaan de anderen ook staan en pakken hun tassen. We schieten in de lach want dat zijn er veel te veel, er staan er zeven.
Voor we het weten zitten er vijf mannen in onze camper, vier op de banken en eentje voor de keuken op de grond, de andere drie willen ook wel mee maar dat wordt ons te gortig. Er gaat er nog eentje bij Cees in de camper en de ander moeten helaas op een volgende passant wachten. Cees vroeg aan zijn passagier welke taal hij spreekt. Maar de man antwoordde niet, hij had kleine kraaloogjes en keek alleen maar voor zicht uit. De mannen zijn blij dat ze mee mogen rijden. In het volgende dorpje stappen ze uit, daarna kon ik het zand uit de camper vegen, maar dat is te overzien. We zijn blij als we mensen kunnen helpen in dit onherbergzame gebied. Het is bijzonder druk in het dorpje, het valt ons op dat er ontzettend veel jeugd is in Marokko. In dit dorpje ook, het is niet zo groot maar het rammelt er van de kinderen.
Op een hoge muur (zo’n 2,5 meter hoog) langs de weg rent een klein jongetje voor ons uit, hij komt bij een lantaarnpaal en laat zich zo naar beneden glijden, zo lenig als een klein aapje, alleen dan met een grote smile zodra hij op de grond staat. In deze vallei wonen hele vriendelijke mensen, als we zwaaien worden we terug gegroet, zowel mannen, vrouwen als kinderen.
Dit dorp ziet er wel een beetje armoedig uit, we besluiten om nog even door te rijden om een overnachtingsplekje te zoeken. We eindigen uiteindelijk in Azilal. Daar rijden we door een buurt met mooie huizen, we stoppen en kijken achter de huizen waar een groot grasveld is. We besluiten om daar de nacht door te brengen. De schaapjes lopen om de camper heen en we zien een mooie zonsondergang.
Morgenochtend gaan we kijken wat het weer gaat doen en waar we heen gaan. We hebben nog zo’n drie weken hier in Marokko maar we willen nog niet te vroeg naar het noorden gaan want daar is het in het algemeen wat minder weer.
19 maart – dinsdag – Azilal – Bin el-Ouidane
We hebben een rustige nacht achter de rug en vanmorgen lopen er allemaal kinderen langs op weg naar school, ze kijken wel maar komen niet vragen/bedelen, ze zijn alleen nieuwsgierig en zwaaien terug naar ons. Er komen twee vrouwen langs wandelen en Cees, die net buiten komt kijken, vraagt of ze met hem willen dansen, hij doet een stijldans beweging voor en ze lopen lachend verder.
We hebben een plan-de-campagne gemaakt en willen naar Khenifra rijden, dan noordwestelijk, daarna noordoostelijk naar Meknes. Daar zijn we op de heenreis ook al geweest maar toen was het slecht weer, dan beleef je zo’n stad toch anders. In de medina waren heel veel winkeltjes gesloten en de markt was overdekt met zeil, dus dat willen we nog wel een keertje zien, al is het alleen om de sfeer te proeven.
We gaan rijden en komen niet verder dan 27km. als we langs een stuwmeer komen met een prachtig uitzicht. We komen een bord camping tegen en besluiten om vandaag, als niemand kijkt, een snipperdag te nemen en van de zon te genieten. En dat lukt, niemand heeft het in de gaten, dus, sssst niet verder verder vertellen, we staan op camping L’eau de vive inBin El-Ouidane, gesitueerd aan een riviertje.
Cees is zo dwars gaan staan op ons verzoek omdat we bezorgd zijn dat hij anders scheef staat. Maar Cees heeft er niet zo gauw erg in. Als hij wel scheef staat doet hij een kussen onder zijn voeten en hij ligt weer recht. En met bakken en braden houdt hij de pan gewoon recht boven het vuur dan gaat alles weer goed. En als je met slapen er erg in hebt dat je scheef ligt dan ben je niet moe genoeg……
Co en Cees doen vanmiddag nog een poging om het slot van Cees zijn camper te maken, maar deze keer wil het niet lukken. Ze zijn wel lekker zoet bezig geweest samen….
20 maart – woensdag – Bin el-Ouidane – Commune Ait el Bakta
We hebben even de weersverwachting voor de komende 14 dagen bekeken voor het noorden van Marokko. Het valt ons op dat er voor heel Marokko zaterdag en zondag een dip verwacht wordt in het weer, regen en bewolking en daarna wordt het weer mooi weer, ook in het noorden. Dus we besluiten om het noorden te gaan verkennen.
Nu schijnt de zon maar vannacht heeft het veel geregend, de plekken waar we nu staan is een modderboel. Co wil de ramen doen dus we hebben de camper maar even verplaatst naar de betonplaat. De man van de camping wilde ons gisteren al op de betonplaat hebben maar wij waren ‘eigenwijs’ en vonden waar we gestaan hebben mooier, met uitzicht op de rivier onder ons.
De rit vanaf de camping naar Beni Mellal is werkelijk prachtig, wat een frisse kleuren allemaal. Op een gegeven moment ook weer een prachtig uitzicht op een paar bergen verderop.
Het was een bochtig traject, volgens Cees waren het 96 bochten.
In Beni Mellal zijn we nog even bij de Marjane binnen geweest voor boodschappen. Er staan een paar ‘rijke’ huizen in Beni Mellal, mooie architectuur.
Na Beni Mellal doet het landschap Engels aan met heel veel gele bloemetjes en rode klaprozen. En de bergen in de achtergrond, het zijn gewoon ansichtkaarten.
Onder de middag zitten we langs een weggetje lekker in het zonnetje, de nodige kindertjes zwerven weer om de campers heen. Een jongetje haalt thuis een boekje Frans-Arabisch-Berbers op. Co wil dat wel even inzien, je begrijpt dus werkelijk helemaal niets van hun taal. Cees ligt ondertussen lekker een uiltje te knappen. Hij is vannacht zowaar wakker geweest door de regen en moet even wat inhalen.
Op een gegeven moment kwamen we onderweg allemaal persbedrijfjes voor olijven tegen. We zeiden tegen elkaar als er een beetje een groot erf is bij zo’n bedrijf dan kopen we een fles olijfolie en dan vragen we of we daar met de campers een nachtje mogen staan.
Maar zover komen we niet, ik zie opeens een verlaten hotel met een groot erf ervoor. We draaien om en gaan kijken, en nu staan we daar. Cees vroeg nog toen hij het terrein op reedt, komt straks nu ook mijn hofdame?
Er liep een herder met zijn schaapjes, we mochten een foto maken, en Co moest bij de kudde op de foto en Cees. De man glunderde helemaal, hij vertelde ook nog dat de eigenaar van het hotel in de gevangenis zit. Volgens ons is het hotel gewoon nooit af geweest voor gebruik en de jeugd of wie dan ook heeft er behoorlijk in huis gehouden, er is veel vernield.
We hebben nog even lekker van het zonnetje genoten. Af en toe kwamen er kindertjes bonjour zeggen en een handje geven. Ook de volwassenen groeten terug.
21 maart – donderdag – Commune Ait el Bakta – Ain Leuh
Er gaat hier een hoop verkeer langs, ook zware vrachtwagens. Zelf heb ik een onrustig nachtje gehad maar Co heeft best geslapen. We zijn in ieder geval om 6.30uur al op. Het is al mooi weer; een strak blauwe lucht.
Gisteravond toen we net in bed lagen hoorden we Cees nog praten met iemand. Vanmorgen vertelde Cees dat het twee mannen waren die aangaven dat ze de tuinman van het hotel waren, natuurlijk was dat niet geloofwaardig, het hotel staat al 10 jaar leeg en de tuin zag er niet uit. Toen vertelden ze dat ze de bewakers waren, met andere woorden; ze wilden effe vangen. Cees zei dat hij ging slapen en deed zijn raampje dicht; kom morgen maar terug.
We hebben bij de dorpspomp even vers water ingenomen en toen konden we op weg. We kwamen weer langs een mooi meer en de omgeving is ook weer om door een ringetje te halen.
Onderweg kwamen weer het een en ander tegen, veel auto’s met schapen er in en er op, ook schapen en mensen bovenop de auto.
In Khenifra hebben we nog even wat geld gewisseld en door het dorp gelopen, er was een klein marktje, gezellig. Toen we het dorp uit reden zagen weer enorm veel mensen lopen en zagen links een souk. Nou dan weten we het wel, auto’s aan de kant en de markt op.
We zijn doorgereden naar Ait Leuh, daar moet een camping zijn, volgens de campercontact. We reden een route die op de kaart aangegeven werd met een onderbroken lijntje, dat is vaak een ongeasfalteerde weg. We reden de weg op en hij was prachtig geasfalteerd. We weten ook niet hoe oud onze kaart is, en binnen een jaar kan iets snel veranderen. 3/4 deel was dus goed geasfalteerd maar die andere 1/4…… werd steil en slecht begaanbaar, een slijtage slag. Toen nog even steil door het dorp waar het heel druk was met auto’s en erg smal, het ging allemaal net.
Nu staan we op een parkeerplaats boven bij de waterval, geen spektakel, één kleine stroom water dat naar beneden stort, heel summier. Er staat hier wel een hele grote boom met allemaal ooievaarsnesten erin, de ooievaars vliegen af en aan, ze zijn net aan het nestelen. Af en toe hoor je ze klepperen.
22 maart – vrijdag – Ain Leuh/Azrou
We hebben een redelijke nacht achter de rug en rijden straks door naar Azrou. Er wordt zaterdag en zondag slecht weer verwacht dus dan willen we op een camping staan en in de buurt van wifi.
De kinderen gaan hier al vroeg naar school, de eerste liepen om 8uur al langs. We hebben het idee dat ze tussen 11-14uur vrij zijn en daarna nog een keertje naar school gaan. Gistermiddag rond 17uur kwamen eerst de kleintjes allemaal langs de campers, uit school vandaan, en later de grotere jeugd. Even later kwam er een kudde schapen langs, de weg is er tenslotte voor iedereen.
We kwamen al op tijd aan in Azrou en reden gelijk door naar camping ‘Eurocamping Emirates’. Het is opgezet door een rijke sjeik en is voor Marokkaanse wel een beetje decadent, maar wel leuk voor een keertje. Bij het inschrijven vroeg de beheerder of we morgen brood willen, dat wordt elke dag gratis verstrekt, een leuk gebaar. Het is mooi dat we zo op tijd hier waren want we staan op een prachtige plek. Om 16uur stromen de campers binnen dus het raakt al aardig bezet.
Vanmiddag zijn we lopend naar het dorp gegaan, een leuke wandeling met mooie uitzichten.
In het dorp hebben we een omelet met kefta (gehaktballetjes) gegeten. Je krijgt ongevraagd ook een schoteltje rauwkost, brood, water en frietjes voorgezet. Het staat ook automatisch op de rekening, maar het was wel een keertje lekker.
We lopen door de wijk hierboven, het zijn allemaal huizen die nog niet af zijn, het viel ons op dat de mensen er goed uitzien en ook goed gekleed zijn. Bovendien zijn ze erg vriendelijk en goedlachs, daar word je blij van.
Bij terugkomst even lekker een douche gepakt, heerlijk heet water over je heen, zalig weer.
23 maart – zaterdag – Azrou
Vanmorgen om 5 uur werd iedereen weer opgeroepen voor het gebed, het wordt steeds vroeger. Het heeft vannacht behoorlijk geregend en vandaag zal het een binnenzitdag worden, de buien zitten los en de wind trekt ook behoorlijk van leer. Co zat net even naar het schaatsen te kijken maar we hebben de schotel maar laten zakken, verdorie net voor de rit van Sven Kramer. Af en toe schijnt de zon maar het is maar 8° dus het nodigt niet uit om ‘buiten te spelen’.
Een update van het weer; het is net of we in Nederland zijn. Het is nu 2 graden en regen en sneeuw wisselen elkaar af, het begint al behoorlijk wit te zien buiten.
24 maart – zondag – azrou – guercif
Het was beestenweer vannacht, heel veel wind, regen en sneeuw. Om 6 uur de verwarming aangezet, het was 2 graden buiten en 8 graden binnen.
Gelukkig was de sneeuw vanmorgen weer weg. We zijn om 11uur gaan rijden, via Ifrane richting Fes. Azrou ligt zelf op 1250 meter hoog en Ifrane op 1700 meter, daar lag dus sneeuw. Ifrane is ook een wintersportdorp. De huizen hebben spitse daken, het dorp wordt ook wel het ‘Zwitserland van Marokko’ genoemd. Het was wel een bijzonder onMarokkaans gezicht, alle huizen zijn normaal gesproken met een plat dak. In het dorp waren kinderen bezig om een sneeuwpop te maken.
We zijn Fes tot op een haar na genaderd en hebben toen de N6 naar het oosten gepakt, een wondermooie route met veel landschappelijke pracht, qua uitzichten en ook qua groen. Het is een bijzonder rijk landbouwgebied met vele akkertjes. Trouwens tussen Khenifra en Fes is er ontzettend veel fruitteelt. De bomen kwamen al voorzichtig in bloei. Er is ook heel veel verkoop langs de weg: honing, arganolie, olijfolie, olijven, kruiden, sperciboontjes, potten…..
En dan te bedenken dat het onderweg zo rond 13uur gewoon weer 22 graden was, wel veel bewolking maar ook hebben we de zon weer gezien.
Onderweg hebben we nog thee gedronken, er liepen 4 jongens van zo’n 18 jaar om de campers te drentelen. Uiteindelijk klopte er eentje aan en hij vroeg om iets wat we niet begrepen. Ook een vroeg een volwassen man om een sigaret, Co maakte een verontschuldigende beweging, toen vroeg hij om geld en werd boos toen hij niets kreeg. Het moet toch niet gekker worden. Nee heb je, ja kun je krijgen maar dat kwam in zijn woordenboek niet voor.
We zijn door gereden naar Guercif, toen vonden we het welletjes, anders was het nog 48km. naar taourirt waar een camperplek is. We zagen in Guercif een agent lopen en vroegen waar we veilig konden staan. Hij zei, bij ons bij het politiebureau. Maar dan stonden we pal aan de weg, dat zagen we niet zitten, midden in het centrum, dan doe je geen oog dicht. Een jongeman gaf aan dat 2km. terug er een camping is achter het zwembad. We zijn ca. 2km. terug gereden maar kwamen niets tegen. We zagen wel aan de rechterkant een paar straten zonder huizen eraan. We zijn er naartoe gereden en daar staan we nu. Ik heb nog wel even gegoogled op ‘camping in Guercif’ en zag dat de camping schuin tegenover de plek is waar we nu staan. Maar we staan goed dus dat laten we maar zo.
Ga naar week 11
terug naar overzicht