2021 Marokko 9 februari

Klik op een foto om het groter te bekijken. Daarna kun je via de pijltjes bladeren door de foto’s. Veel lees- en kijkplezier.

Als je het handig vindt, kun je je aan de rechterkant aanmelden voor de nieuwsbrief. Dan krijg je automatisch een mailtje als ik een nieuw reisverslag heb geplaatst.

Dinsdag 9 februari 2021: Agdz

Vanmorgen waren we al vroeg op, om 6uur waren we wakker, keken uit het dakluik en zagen enorm veel sterren. Daar hebben we een foto van gemaakt. Donderdag is het nieuwe maan, dus we proberen de komende dagen een timelapse ‘filmpje’ te maken, maar dan moet het wel goed donker zijn. Wordt vervolgd.

De ochtend lummelen we wat door, we zoeken op YouTube op hoe we de timelapse die we vanmorgen hebben gemaakt goed kunnen verwerken. Wat kun je toch veel vinden op het world wide web. We hebben het gevonden en gaan er de komende dagen iets mee doen.

Om kwart voor 12 stappen we op de pedalen voor een fietstocht door de bergen. Gisteren meldde ik dat we vandaag een afspraak hebben. Afgelopen zondag liepen we naar het dorp toen we langs de weg werden aangesproken door Achmed.

Hij vertelde heel enthousiast over zijn ‘cluppie’, hij geeft atletiektraining aan de jeugd in Afella N’Dra (vanaf nu Aflandra, zoals ze het hier uitspreken en schrijven). Of we zin hebben om hem dinsdag om 16uur een bezoek te brengen in het stadion. Natuurlijk, Insjallah.

Dus vandaag rijden we er met een flinke omweg naartoe. We gaan op de rotonde linksaf richting Ouarzazate. We rijden omhoog en na de 1e haarspeldbocht slaan we rechtsaf een andere asfaltweg op.

We rijden direct door een prachtige omgeving, wat een kleuren heeft moedertje natuur voor ons uitgespreid. Marokko is een bijzonder kleurig land, in vele opzichten.

We lunchen ergens langs de kant van de weg. De weinige auto’s die langsrijden toeteren en er worden duimen opgestoken.

Na het eten rijden we verder en komen weer andere kleuren tegen. De weg daalt sterk en dit moeten we straks weer terug rijden om de route te vervolgen.

We rijden verder naar beneden om een bezoek te brengen aan een cascade / waterval. Het is een highlight in Komoot. Er stonden foto’s bij van een man op een kleed, hij schenkt thee in. We verwachten niet dat hij er nu is, er zijn immers geen toeristen.

We fietsen langs een voetbalveld en aan het einde daarvan gaat er een pad naar beneden een kloof in. We parkeren de fietsen aan het begin van het pad. Verderop zijn er traptreden aangebracht en we belanden helemaal onderin de kloof bij een kleine natuurlijke waterplas, de cascades Tizgui.

Er is een bedoeninkje gemaakt met een stenen achterwand met een deur er in. De mijnheer die hier thee tapt heeft een leuk bedrijfje opgebouwd, wat nu helemaal stil ligt.

We genieten van de leuke omgeving, er loopt een beetje water de waterplas in en langs de bergwand is het groen van de varentjes. Ook hierlangs drupt er aan alle kanten water naar beneden. Een leuke plek om even te vertoeven.

We lopen terug naar boven en zien in de kloof beneden ons dat daar een kleine levada langs de bergwand loopt naar de palmbomen verderop. Hier is een eigen paradijsje geschapen.

Terug bij de weg is er een onverharde weg naar een dorp. Ik zet de wifi aan op de telefoon en breng in Komoot een paar waypoints in. Nu hoeven we niet meer terug naar boven te rijden, maar wat we nu tegenkomen op ons pad weet ik niet. Normaal zet ik de route uit op de laptop en kijk de route dan na op de satelliet kaart, zodat ik kan zien wat ons te wachten staat. We’ll see.

We rijden door het dorp over een stoffig en stenig pad. Dan zegt Komoot dat we naar rechts moeten, dat is een pad door de rivier, die behoorlijk zacht is met fijn grind.

Dat is geen fietsen, maar we zien verderop een verhard pad door de rivier gaan, dus nog even doorzetten maar.

Het verharde pad is aangelegd voor en door de vrachtwagens die we tegenkomen. Ze komen van een mijn verderop. We rijden onderlangs een enorme rotswand, wat ben je dan toch nietig.

Het pad is wisselend, dan een harde ondergrond en dan weer een hoop zand, fijn grind of keitjes. Het is een enerverende rit. Af en toe rijden we door water, maar dat is goed te doen. De bergen hebben mooie warme kleuren, een genot om naar te kijken.

We komen aan de voet van de bergen waar we op uitkijken en zien boven ons dat mensen een huisje aan het bouwen zijn. Op zo’n afgelegen plek, dan moet je toch wel een beetje een kluizenaar zijn. Maar ja, misschien is het wel een plek om te overnachten als je met de geitjes en schapen erop uit bent.

Het, nu verharde, pad gaat verder omhoog en we genieten van de uitzichten. Dat blijft grappig, als je de zon in de rug hebt kleuren de bergen in prachtige kleuren, als je terug kijkt, tegen de zon in kleuren diezelfde bergen in zwarte kleuren. We fietsen dus de goede kant op, haha.

Over de top heen krijgen we zicht op de vallei waar Aflandra in ligt. We zien de vele palmbomen staan langs de nu genoeg droge rivier. We dalen af en het onverharde pad gaat over in een asfaltweg. Hierover suizen we naar beneden en komen om 15.15uur aan in Aflandra.

Het is er druk met kinderen, ze wachten tot de poorten van de school open gaan, het is een lyceum. Tegenover de school is een klein winkeltje, we vragen aan de mevrouw, Gabira, die het beheert of we hier thee kunnen drinken.

Ze neemt ons mee naar buiten naar een andere deur en daarachter zit een cafeetje. Dus ja, we kunnen thee drinken. Graag zonder suiker. Niet een heel klein beetje erin, vraagt ze? Nee, dank u wel. Ze moet er om lachen.

We zetten een tafeltje en twee stoelen buiten, we willen met zoveel nieuwsgierige kinderen in de buurt zicht houden op onze fietsen. En buiten is het lekkerder dan binnen.

Op het ‘terras’ zitten ook allemaal jongens, zij kijken naar ons en wij naar hun. Er komen meisjes langs, giechelend en wel, die naar het winkeltje lopen. Om 16uur gaan de poorten open van de school en wordt het wat rustiger.

De schoonzoon van Gabira pakt er een stoel bij en krijgt thee met suiker. We hebben een gezellig tijdje met hem.

We krijgen een appje van Achmed, de coach, het wordt half 5 voor hij er is. We wachten tot kwart voor 5, hij is er nog niet, en besluiten dan te gaan rijden, we moeten nog een stukje terug naar de camping.

Als we 300 meter hebben gereden komt hij net aanrijden. Hij seint en stopt en vraagt of we toch nog mee willen naar de training in het stadion. Nou vooruit dan.

Hij rijdt het pad op rechts van de school en stopt achterin bij een gebouw. Er komen van alle kanten jongens en meisjes aangelopen. We rijden met de fiets nog iets verder, daar is een groot, stoffig voetbalveld. Dit is het ‘stadion’. Ze hopen ooit op een beter trainingsveld, Insjallah.

De kinderen trekken gekleurde hesjes aan en verdelen zich in groepen. De oudere jongens krijgen opdracht om een rondje door het dorp te lopen, dat is 2km per ronde, ze lopen er drie.

Groep 2 zijn de jongere jongens en groep 3 zijn de meisjes. Er zijn uiteindelijk zo’n 50 kinderen aan het trainen, af en toe druppelt er nog eentje binnen.

Er worden eerst rondjes om het veld gelopen en dan begint het leuke gedeelte. Er worden allerlei opdrachten uitgevoerd voor het versterken van de spieren en het uithoudingsvermogen.

Er is ook veel tijd voor plezier tijdens de training, het straalt er van af. De trainers doen het erg leuk. De meisjes worden getraind door Najya, een studente bachelor. Een vriend van Achmed, Kader heet hij, traint de jongere jongens.

Er is zomaar 1,5uur om. We maken groepsfoto’s en stappen dan toch echt op de fiets, het is inmiddels kwart over 6. We bedanken Achmed dat we hier bij konden zijn en zij bedanken ons dat we hier bij wilden zijn. Hij is trots op zijn atletiek club en hoopt dan hij straks weer aan wedstrijden mee kan doen met zijn kinderen.

Wat we zo bijzonder en leuk vinden is dat de meisjes ook een kans krijgen om zich sportief te ontwikkelen. En gezien het aantal meisjes dat hier traint is er behoefte aan.

We zetten de fietsen in ondersteuning 2 en trappen in een half uurtje onszelf naar de camping. Het late zonnetje zet de omgeving in een warm licht.

We hebben 46.2km gefietst met 610 hoogtemeters. Het hoogste punt was op 1260m, het laagste op 930m. We reden gemiddeld 15.5km/u.

We kijken terug op een leuke dag met enthousiaste mensen.

Bekijk hier het filmpje van onze fietsrit…
En bekijk hier het filmpje van de atletiektraining…

’s Avonds besluiten we om een donatie te doen aan deze club en zoeken via whatsapp contact met Achmed. Wordt vervolgd.